Το Ιδεοδικείο του Στρασβούργου ΙV

Συνέχιση και ολοκλήρωση της νομολογίας του Ιδεοδικείου μέχρι των ημερών μας:

Η υπόθεση Ivanov κατά Ρωσσίας (Φεβ 2007) αφορούσε την καταδίκη για διέγερση σε εθνοτικό μίσος ενός δημοσιογράφου που ήταν αντισημίτης στα όρια του παραληρήματος. Πράγματι, φαντασιωνόταν μια παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία, απέδιδε όλα τα κοινωνικοοικονομικά κακά στους Εβραίους, ηρνείτο στους Εβραίους την ιδιότητα του έθνους και διάφορα τέτοια. Το θέμα ήταν όμως ότι δεν καλούσε σε πράξεις βίας εναντίον τους ή οτιδήποτε παρόμοιο. Το Ιδεοδικείο όμως έχει ως αποστολή του να καθορίζη ότι τα συναισθήματά μας και γενικά ο εσωτερικός μας κόσμος δεν θα περιέχουν μίσος και τέτοια κακά πράγματα που είναι αντίθετα στην κατ’ Ιδεοδικείο δημοκρατία και έκρινε την αίτηση απαράδεκτη, επικαλούμενο το άρ. 17 ΕΣΔΑ. Πρόεδρος, εννοείται, ο Ροζάκης.

Η μισαλλόδοξη νομολογία του Ιδεοδικείου σε θέματα μισαλλόδοξου λόγου συνεχίστηκε με την υπόθεση Soulas και λοιποί κατά Γαλλίας (Ιουλ 2008). Το instrumentum sceleris εδώ ήταν ένα βιβλίο με τίτλο «Η αποικιοποίηση της Ευρώπης» και τίτλους κεφαλαίων όπως «Η μετανάστευση καταστρέφει την δημόσια εκπαίδευση», «Το Ισλάμ κατακτά την Ευρώπη» και «Το νέο φυλετικό και εθνικό ζήτημα». Εδώ το Ιδεοδικείο έκανε την χάρη στους αιτούντες να εξετάση την υπόθεση κατ’ ουσίαν, εφόσον δεν θεώρησε τα πραγματικά περιστατικά τόσο σοβαρά, ώστε να δικαιολογούν την εφαρμογή του άρ. 17 ΕΣΔΑ. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν το ίδιο: η καταδίκη τους σε 7.500 ευρώ πρόστιμο για το ψευδέγκλημα της πρόκλησης σε διακρίσεις, μίσος ή βία [πρόκληση σε βία δεν υπήρχε in concreto] θεωρήθηκε απολύτως συμβατή με την ΕΣΔΑ.

Ιδεοδίκης Lorenzen ο Καπνιστοθήρας

Περίπτωση διέγερσης κατά εθνοτικής ομάδας αφορούσε και η υπόθεση Balsytė-Lideikienė κατά Λιθουανίας (Νοε 2008). Εδώ η αιτούσα είχε εκδώσει ένα ιστορικό ημερολόγιο, που κατασχέθηκε φυσικά, στο οποίο, ταυτιζόμενη με τους Λιθουανούς εθνικιστές, κατηγορούσε τους Εβραίους, τους Πολωνούς και τους Ρώσσους για γενοκτονία, εθνοκάθαρση και όλα τα κακά του κόσμου, κάνοντας αναφορά όμως και σε συγκεκριμένα ιστορικά περιστατικά. Ακολουθήθηκε εις βάρος της διοικητική διαδικασία για το πολιτικώς ευπρεπές αδίκημα της προώθησης εθνοτικού μίσους, την οποία το Ιδεοδικείο δεν είχε κανένα πρόβλημα να επιδοκιμάση, απεναντίας μάλιστα κούνησε αυστηρά το δάκτυλο στην αιτούσα, διότι εξέφρασε «επιθετικό εθνικισμό και εθνοκεντρισμό», πράγματα παράνομα ασφαλώς.

Στην υπόθεση Féret κατά Βελγίου (Ιουλ 2009) το αντικείμενο της υπόθεσης ήταν η καταδίκη ενός Βέλγου εθνικιστή βουλευτή, πρώην ευρωβουλευτή, για το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματός του (αντίθεση στον εξισλαμισμό του Βελγίου, προτίμηση στους Ευρωπαίους μετανάστες, εκδίωξη των μη Ευρωπαίων ανέργων και τα παρόμοια). Σύνθημά του ήταν: πρώτα οι Βέλγοι και οι Ευρωπαίοι! Για τα ψευδεγκλήματα αυτά ο αιτών καταδικάστηκε σε 250 ώρες κοινωνικής εργασίας σε στρατόπεδο ανοχής, συγγνώμην, σε γραφείο ενσωμάτωσης αλλοδαπών εννοούσα και, επιπλέον, σε δεκαετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Σαβά, είπε το Ιδεοδικείο, έστω και με ψήφους 4-3, και δεν προβληματίστηκε καν από την δεκαετή φίμωση ενός εκλεγμένου αντιπροσώπου του λαού. Όπως εθέγξατο άλλωστε, «La Cour estime que l’ incitation à la haine ne requiert pas nécessairement l’appel à tel ou tel acte de violence ni à un autre acte délictueux». Αρκεί που το σκέφτηκε το μίασμα: ο δρόμος για ένα γνήσιο crimen cogitationis είναι πια μικρός.

Τον ίδιο μήνα, Ιούλιο 2009, το Ιδεοδικείο έβγαλε μία ακόμη ντροπιαστική απόφαση, την Willem κατά Γαλλίας. Αυτήν την φορά τα αθώα θύματα ήταν οι ισραηλινοί χυμοί και εγκληματίας ο κομμουνιστής δήμαρχος μιας μικρής πόλης στην γαλλική Φλάνδρα. Αυτός είχε το θράσος να καλέση σε εμπορικό αποκλεισμό των ισραηλινών προϊόντων, αντιδρώντας και καταγγέλλοντας την ισραηλινή πολιτική στην Παλαιστίνη και αναφερόμενος συγκεκριμένα στον Σαρόν [που ακόμη να ψοφήση, σκληρό, αλλά να ακουστή!] και την Τζενίν. Όχι, είπε το Ιδεοδικείο, δεν κάνει. Φτου κακά. Μειοψήφησε μόνος εις, αλλά λέων, ο Τσέχος Jungwiert, λέγοντας το προφανές: είναι δηλαδή παράνομος ο εμπορικός αποκλεισμός αμερικανικών προϊόντων για τον πόλεμο στον Ιράκ ή ρωσσικών για την Τσετσενία;

Συνοψίζοντας, το Ιδεοδικείο δεν απαιτεί τον αποκεφαλισμό των μιασμάτων, και μάλιστα των εθνικοσοσιαλιστών. Τους αναγνωρίζει μάλιστα και κάποια δικαιώματα. Απλώς δεν δικαιούνται να κάνουν τα εξής πράγματα, σε αντίθεση με εσάς και μένα [ακόμη…] και τους υπόλοιπους πλήρεις πολίτες:

– Να διανέμουν φυλλάδια σε προεκλογική περίοδο.
– Να υπηρετούν ως δημόσιοι υπάλληλοι.
– Να ιδρύουν πολιτικά κόμματα ή να συμμετέχουν σε αυτά.
– Να έχουν γνώμη ως προς την ύπαρξη ή την έκταση ιστορικών γεγονότων διαφορετική από την επιστημονική κοινότητα ή από τα σχολικά βιβλία.
– Να αξιολογούν ιστορικά γεγονότα ως ανωτέρω.
– Να καλούν σε εμπορικό αποκλεισμό [αυτή η απαγόρευση καταλαμβάνει οποιονδήποτε].
– Να αναπτύσσουν πολιτικές απόψεις κατά της μετανάστευσης.

Αν δεν κάνουν όλα αυτά, τους επιτρέπεται να ζουν ανάμεσά μας. Στο μέλλον το Ιδεοδικείο προβλέπεται να χορηγή και πιστοποιητικό ευρωπαϊκών φρονημάτων για κάθε νόμιμη χρήση:

Υπόδειγμα Πιστοποιητικού Ευρωπαϊκών Φρονημάτων: “Τυγχάνει ευρώφρων, δεν ανεμείχθη εις ουδεμίαν αντευρωπαϊκήν οργάνωσιν… Ίνα τω χρησιμεύση διά πάσαν νόμιμον χρήσιν”. Εδώ η πηγή.