Υπέρ της ελευθερίας αζωνίας Ι

Επιτρέπεται στο κράτος να μας επιβάλη, επισείοντας ποινικές ή, έστω, διοικητικές κυρώσεις, να φοράμε οι τετράτροχοι ζώνη ασφαλείας ή οι δικυκλιστές κράνος όταν οδηγούμε;

Ωραίο και δύσκολο ερώτημα. Ερώτημα που κάποτε δεν ετίθετο καν, ας μην το ξεχνάμε.

Η δική μου απάντηση είναι μάλλον αρνητική, όπως θα εκθέσω στην συνέχεια.

Σύμφωνα με το άρ. 12 παρ. 5 και 6 ΚΟΚ (Ν. 2696/1999):

5. Η χρήση των ζωνών ασφαλείας είναι υποχρεωτική τόσο για τους οδηγούς όσο και για τους επιβάτες. Σε περίπτωση μεταφοράς ανηλίκων επιβατών, εφόσον στο όχημα υπάρχει συνοδός, την ευθύνη φέρει αυτός. Για τη μεταφορά παιδιών με αυτοκίνητο είναι υποχρεωτική η χρήση ειδικών μέσων συγκράτησης και προστασίας, όπως καθισμάτων, ζωνών ασφαλείας κ.λπ. Με απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών καθορίζονται οι προδιαγραφές για τα ειδικά μέσα συγκράτησης, καθώς και εξαιρέσεις από την υποχρέωση αυτή.
6. Οι οδηγοί και οι επιβάτες μοτοποδηλάτων, μοτοσικλετών και τρίτροχων οχημάτων χωρίς κουβούκλιο υποχρεούνται να φορούν προστατευτικό κράνος, κανονικά δεμένο. Με απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών καθορίζονται τα χαρακτηριστικά, οι προδιαγραφές, καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια για την εφαρμογή της διάταξης αυτής. Με την ίδια απόφαση καθορίζονται και οι εξαιρέσεις από την υποχρέωση αυτή.

Η ζώνη και το κράνος λοιπόν είναι υποχρεωτικά. Χάριν απλότητας όμως, και όχι μόνο, θα παραλείψω την εξέταση του ζητήματος της κρανοφορίας: δεν είμαι δικυκλιστής, ενώ από πολλούς έχω ακούσει ότι το κράνος τούς εμποδίζει την ορατότητα ή και την ακοή. Οπότε, ίσως εκεί τίθενται και άλλα θέματα.

Να ζωστή λοιπόν κανείς ή να μην ζωστή; Ιδού η απορία.

Read moreΥπέρ της ελευθερίας αζωνίας Ι

Το νομικό μας οπλοστάσιο

Είναι αναμφισβήτητοι οι τελευταίοι επικοινωνιακοί θρίαμβοι της ΧΑ. Επειδή λοιπόν διακρίνω μια ηττοπάθεια στο στρατόπεδό μας, όπου άλλοι κλαψουρίζουν σαν δαρμένα κουτάβια, άλλοι ψηφίζουν λευκό και άλλοι ζητάνε χρυσαυγίτικα μέτρα, αντίθετα προς το Σύνταγμα, σκέφτηκα να θυμίσω λίγο πώς έχουν τα πράγματα από νομικής πλευράς.

Υποθέσθω λοιπόν ότι συναντάμε μια ομάδα από τους κρομανιόνους της γειτονιάς μας να προπηλακίζουν μετανάστες ή όποιον τέλος πάντων βρίσκεται μερικούς κρίκους πιο προστά από αυτούς στην αλυσίδα της εξέλιξης.

Ποιες είναι οι νομικές δυνατότητες;

Read moreΤο νομικό μας οπλοστάσιο

Εισβολεις στον παιχνιδοτοπο

Ο σναποραζ εγραψε ενα πολυ ωραιο κειμενο σχετικα με την ανοδο της ακροδεξιας στην Ελλαδα δια της ιδιοποιησης τυπικα αριστερων τακτικων, και την αμηχανια της Αριστερας μπροστα στο φαινομενο. Εχω την εντυπωση οτι ο σναπ παρατηρει το φαινομενο σαν να περιοριζεται σε μια μικρη γωνια της γης.

Οπως το βλεπω εγω, στον πλανητη πολυ λιγοι ειναι οι ανθρωποι που συνειδητα πιστευουν στην αναγκη υπαρξης κανονων που σεβονται ολοι, κανονων που μπορει να βλαπτουν ενιοτε τα συμφεροντα σου, κανονων που δεν σου επιτρεπουν να συμπεριφερεσαι οπως γουσταρεις, δεν σε αφηνουν να εκμεταλλευεσαι την δυνατη σου θεση (οταν την εχεις) κτλ

Η αγαπη για το κρατος της ισονομιας και αντικειμενικοτητας δεν ταιριαζει εκ φυσεως στον ανθρωπο. Οι περισσοτεροι ανθρωποι θελουν κατι που θα ονομαζα περιπου αποκλειστικο-εθνος-κρατος*, ενα κρατος-τσιφλικι που η κυριαρχη ομαδα (το εθνος) απολαμβανει προνομια αφεντη. Και φυσικα οι οπαδοι αυτου του κρατους θελουν να ανηκουν στην κυριαρχη ομαδα, να ειναι αφεντες. Εχουμε πχ εμεις το δικο μας κρατος και οι Τουρκοι το δικο τους, οι μειονοτητες Ελληνων στην Τουρκια και Τουρκων στην Ελλαδα να πα να γ$%%$&. Ελαχιστοι ανθρωποι θα προτιμουσαν ενα πραγματικα ισονομο πανΒαλκανικο κρατος, που θα διατηρουσε ανοιχτα τα εσωτερικα συνορα και θα εδινε σε καθε κατοικο της πρωην Βυζαντινης/Οθωμανικης αυτοκρατοριας τα ακριβως ιδια δικαιωματα.

Read moreΕισβολεις στον παιχνιδοτοπο

Ο Φρανκενσταϊν της Μεταπολίτευσης

Η πολιτική στην Ελλάδα είναι απλά διαχείριση συμβόλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, δεν υπάρχουν πολιτικές θέσεις, δεν υπάρχουν ιδεολογίες (με την κανονική έννοια του όρου), δεν υπάρχει τίποτα εκτός από σύμβολα.

Σε συνθήκες χαζοπλουτισμού αυτό δεν είχε και πολύ σημασία, ούτε ενδιέφερε κανέναν: η ζωή συνεχιζόταν με την ηρεμία, αλλά και το πάθος, ενός αυνάνα που είναι βέβαιος ότι δεν τον βλέπει κανείς και ότι δεν πρόκειται να τον συλλάβει κανένας πάνω στην πράξη.

Έξοχα μπορούμε να τα δούμε αυτά στην πράξη στην περίπτωση των προσφάτων παρελάσεων με τις μούτζες στους επισήμους και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (αυτόν που τώρα στα γεράματα ζητά από τους ευρωπαίους να δείξουν κατανόηση και σοβαρότητα, ενώ παλαιότερα ήταν κορυφαίο στέλεχος και υπεξ των κυβερνήσεων που έφερναν τον καντάφυ για λαϊκό προσκύνημα).

Η παρέλαση είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση:

Αν θέλουμε να δούμε τους τρόπους με τους οποίους προσλαμβάνεται η ιστορία από τους ανθρώπους μπορούμε να φανταστούμε μια γραμμή στης οποίας την μια άκρη βρίσκεται η παρέλαση της 25ης Μαρτίου (πχ) και στην άλλη ένας μελετητής της ιστορίας χαμένος σε κάποια βιβλιοθήκη ή αρχείο ή επιτόπια έρευνα με σκοπό να μάθει να πάντα, να μην του ξεφύγει τίποτα, να ανακαλύψει την (όπως και να την εννούμε) αλήθεια για κάποιος γεγονός. Οποιοσδήποτε λόγος ή πράξη των ανθρώπων σχετικά με την ιστορία μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα σημείο μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων.

Τι, όμως, συμβαίνει τώρα με την μούτζα στους επίσημους κατά την παρέλαση;

Read moreΟ Φρανκενσταϊν της Μεταπολίτευσης

Μικρο ιστορικο: Ο Ελευθεριος Βενιζελος και τα σκαμπανεβασματα της ελληνικης ψυχης

Αυτες τις μερες εχουμε την επετειο της επιστροφης του Ελευθεριου Βενιζελου μετα την υπογραφη της Συνθηκης των Σεβρων, πριν 90κατι χρονια. Γραφει ο Αγγελος Βλαχος:

διοργανωθηκε μεγαλειωδης επινικειος τελετη στο Σταδιο, παρουσια του βασιλια Αλεξανδρου και ολων των δημαρχων και κοινοταρχων της Επικρατειας. Εκατονταδες ιερεις και δεσποτες εψαλαν μνημοσυνη υπερ των πεσοντων [στους πολεμους, Βαλκανικους και Α Παγκοσμιο]. Θα ηταν μια απο τις εκπαγλες εκεινες αττικες ημερες, τις φωτεινες, τις πεντακαθαρες, του Σεπτεμβριου οπου το καθε τι ειναι χρωματων εορτη και θαυμα για τα ματια. Πως να μην σκεφτει κανεις -σημερα πια [το 1985]- τους στιχους του Καβαφη:

Αλλά η μέρα ήταν ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κ’ εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ’ οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοί εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα —
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.

Read moreΜικρο ιστορικο: Ο Ελευθεριος Βενιζελος και τα σκαμπανεβασματα της ελληνικης ψυχης

IQ, παραγωγικότητα, και Ελληνική πραγματικότητα

Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2010, οι Jones και Schneider βρίσκουν ότι η μέση νοητική ικανότητα ενός έθνους, όπως μετριέται από το IQ, επηρεάζει την παραγωγική του ικανότητα.  Χρησιμοποιώ την έκφραση “νοητική ικανότητα” και όχι τη λέξη “εξυπνάδα”, διότι διάφορες μελέτες έχουν δείξει ότι το IQ επηρεάζεται από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει κανείς καθώς και την … Read more IQ, παραγωγικότητα, και Ελληνική πραγματικότητα

Περί δημόσιας κατανάλωσης οινοπνευματωδών απαγορευτικός

Η πρόταση: απαγορεύσατε το πίνειν δημοσίως, όπως γίνεται σε τόσες και τόσες προοδευμένες χώρες της καθ’ Εσπερίαν νηφαλιότητας.

Θέλουμε πνεύμα και ηθική. Όχι οινόπνευμα και ανηθικότητα.

Read moreΠερί δημόσιας κατανάλωσης οινοπνευματωδών απαγορευτικός