εκτρωση

Η έγκυος που ζυγίζει το ενδεχόμενο έκτρωσης δεν υπέχει καμία νομική υποχρέωση ενημέρωσης του καταστήσαντος αυτήν έγκυο ανδρός. Ο καταστήσας είναι αδιάφορος νομικά. Η έγκυος μόνη μπορεί να καταστήση τον καταστήσαντα διαφέροντα, είτε αν αυτοπροαιρέτως τον ενημερώση για τα αποτελέσματα της γονιμότητάς του είτε αν τελικά κρατήση το παιδί. Κατά τα λοιπά, ο καταστήσας υπάρχει μόνο για μην του πέφτη λόγος για τίποτα. Θεωρητικά, ακόμη και η έγγαμος έγκυος μπορεί να ρίξη το παιδί, χωρίς να το μάθη ποτέ ο σύζυγός της.

Μάλιστα. Μπορούμε να σκεφτούμε και άλλη διαμόρφωση του αμοιβαίου πλέγματος δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, μια διαμόρφωση που θα σέβεται τον καταστήσαντα ως δυνητικό πατέρα, που θα αναγνωρίζη ότι το κύημα δεν συνιστά παρθενογονία, που θα πραγματώνη τελικά την έμφυλη ισότητα που τάχα επιδιώκουν, στα λόγια μόνο, οι φεμινιστές.

[Για να μην μπερδεύεστε: οι γυναίκες έχουν γνώμη για τα στρατιωτικά θέματα, γιατί ισότητα. Οι άνδρες *δεν* έχουν γνώμη για τις εκτρώσεις. Πάλι γιατί ισότητα.]

Read moreΕκτρωτικό V: η απλή γνώμη του καταστήσαντος

Σύμφωνα με το άρ. 31 του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (Ν. 2418/2005):

Ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στη διαδικασία τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της. Στην περίπτωση αυτή, απαιτείται σύμφωνη και αιτιολογημένη γνώμη του κατά περίπτωση αρμόδιου ιατρού.

Η διάταξη αυτή, που καθιερώνει νόμιμο δικαίωμα αρνήσεως του ιατρού να συμπράξη σε έκτρωση, είναι απολύτως ορθή. Εναρμονίζεται πλήρως με την ελευθερία συνείδησης του ιατρού, ενδεχομένως με την θρησκευτική του ελευθερία και εμμέσως με την ελευθερία εργασίας του. Πρέπει να έχουμε εδώ απόλυτη επίγνωση των εναλλακτικών: είτε αναγνωρίζεται στον ιατρό το δικαίωμα αρνήσεως είτε τού επιβάλλεται με τον χωροφύλακα η διενέργεια της έκτρωσης. Ο νόμος ορθώς επιλύει το δίλημμα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων του ιατρού, ο οποίος στο κάτω κάτω αυτό είχε ορκιστή:

Ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω.

Read moreΈκτρωση και ιατρική ελευθερία συνείδησης

Επαναφέρω εδώ κάποιες σκέψεις που εν σπέρματι είχα διατυπώσει εδώ.

Δεν απέχουμε πολύ ίσως από την τεχνητή μήτρα. Θα ξημερώση η ημέρα εκείνη που η κάθε πολυάσχολη εγκζέκιουτιβ δεν θα εγκυμονή, αλλά θα τεκνοποιή ωστόσο.

Ω τι ένδοξη ημέρα!

Ένα εκτροφείο εμβρύων, όπου χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια θα κλοτσάνε τα τοιχώματα της τεχνητής τους μήτρας, ζυγημένα και στοιχημένα. Νοσηλεύτριες θα περιφέρωνται αθόρυβα, θα τους ψιθυρίζουν και θα βάζουν Μότσαρτ στα ηχεία. Οι μέλλοντες γονείς θα καταφθάνουν σαν επισκέπτες και η επίδοξη μαμά θα χαϊδεύη με συγκίνηση την ψεύτικη κοιλιά. Θα λένε καληνύχτα και θα γυρνάνε σπίτι χεράκι χεράκι. Όχι πια καούρες, όχι λιποθυμίες, όχι περιττά κιλά. Δεν θα σπάνε τα νερά άγρια ξημερώματα, αλλά οι γονείς θα φοράνε τα καλά τους και θα πηγαίνουν στο ραντεβού του τοκετού τους. Η μαμά θα βιντεοσκοπή με το αϊφόν τις ξένες συσπάσεις και σε μισή ώρα θα φεύγουν για το σπίτι με το μωρό αγκαλιά. Τον μικρό θησαυρό τους.

Read moreΜικρό εκτρωτικό IV: η τεχνητή μήτρα

Όχι σε πολύ μεγάλη σχέση με κάποιες άλλες σύντομες σκέψεις που είχα εκθέσει σχετικά με την έκτρωση εδώ και εδώ, σχολιάζω σήμερα το παλαιάς κοπής κλειτοριδοκρατικό επιχείρημα υπέρ της έκτρωσης:

Δικό μου είναι το σώμα μου και ό,τι θέλω το κάνω.

Το πρώτο σκέλος του ως άνω ισχυρισμού επιστηρίζει το δεύτερο: επειδή είναι δικό μου, δεν πέφτει σε κανένα λόγος. Το δεύτερο σκέλος είναι ένα σκέλος σκληρά φιλελεύθερο και ως τέτοιο δεν διαφωνώ ιδιαίτερα.

Όμως το πρώτο; Ανήκει το έμβρυο στην έγκυο κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο της ανήκουν τα μαλλιά της, τα νύχια της ή το πάγκρεάς της; Ή, ακόμη καλύτερα, η έγκυος είναι το έμβρυο, όπως είναι η μήτρα της, τα πέλματα και τα μάτια της;

Read moreΜικρό εκτρωτικό ΙΙΙ: my body, my choice?