αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Για όλα αυτά διαβάστε και την εκτενή συζήτηση στο Μπαζ. Όπου ο Θαλυς τούς παίρνει τα σώβρακα (αν και δεν συμφωνώ με το “κατάπτυστος”).
1.

Όταν είχε δημοσιοποιηθή η υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, είχα ξινίσει: Με το συμπάθιο, αλλά το “Ρομά” δεν είναι επαγγελματική ιδιότητα. Νομίζω. Αποδείχθηκε ότι έκανα λάθος. Όχι μόνο επειδή είναι πιθανόν πράγματι να αποκερδαίνη τα προς το ζην ως Ρομά, αλλά επειδή η υπόθεση είχε πολύ ψωμί ακόμα.

2.

Κατά ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων το γεγονός ότι οι Αθίγγανοι της Θράκης διδάσκονται με το στανιό τουρκικά. Ο Χριστόπουλος, ο Καθηγητής, ο Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης κλπ κλπ, δεν βλέπει κανένα ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αυτό. Δεν του περισσεύει ούτε μία λέξη. Ο δικαιωματισμός του και όλου του ΣΥΡΙΖΑ εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής. Όχι ότι είχα ποτέ αμφιβολία ότι ανθρώπινα δικαιώματα για αυτούς έχουν π.χ. οι αναρχικοί και όχι οι ΧΑίτες, όπως αποδεικνύει η εκκωφαντική κλάψα και η εκκωφαντική τους σιωπή αντιστοίχως. Αντιλαμβάνονται τα δικαιώματα εργαλειακά και, εσχάτως για τον Χριστόπουλο, κομματικά.

Read more11 συν 1 σκέψεις για την υποψηφιότητα της Σαμπιχάς

Δυο λόγια σύντομα για την απελευθέρωση του ωραρίου των εμπορικών, που από τρίχα έχει γίνει τριχιά:

1.

Φτου ξελευθερία ολέ!

Ο καθένας να ανοίγη το κατάστημά του όποτε θέλη και για όσο θέλη. Όποτε και όσο, το ξαναγράφω. Η επαγγελματική και οικονομική του ελευθερία μπορούν να περιωρίζωνται μόνο όταν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Αντιστοίχως, η συμβατική ελευθερία του καταναλωτή να αγοράση κάποιο αγαθό ή υπηρεσία δεν μπορεί να εξαρτάται από το πώς λένε την ημέρα της εβδομάδας, αν δεν υπάρχει πάλι κάποιος σοβαρός λόγος. Το βάρος της απόδειξης επιρρίπτεται στους απαγορευτές, όχι στους ελευθερόφρονες. Στους δύο τρίτος (καταρχήν) δεν χωρεί. Ακόμη και αν αυτό το υπαγορεύη η παράδοση, η θρησκεία ή η ιδεοληψία.

Ο λαός, και εδώ, ψηφίζει με τις πράξεις του.

Read moreΥπέρ της απελευθέρωσης του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων

Σώμα ή πνεύμα; Υλικό ή λογισμικό; Τι συγκροτεί το ανθρώπινο πρόσωπο; Αποτελούν αμφότερα στοιχεία εκ των ων ουκ άνευ; Μπορούν να διαχωριστούν; Και αν διαχωριστούν;

Ας σκεφτούμε λίγο με όρους επιστημονικής φαντασίας:

Συνδέω τον εγκέφαλό μου έναν υπολογιστή. Ο υπολογιστής μεταφορτώνει ό,τι είναι αυτό που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου και το αποθηκεύει σε ένα εξω-(τερικό)εγκέφαλο. Ο εξωεγκέφαλος, που περιέχει πλέον αυτό που βρισκόταν στο κεφάλι μου, έτσι, για πιο πολλή πλάκα, έχει την μορφή ενός ποτηριού.

Να προσθέσουμε όμως ότι η μελλοντική τεχνολογία δεν έχει λύσει όλα τα προβλήματα: γνωρίζουμε ότι βρίσκομαι στο ποτήρι, αλλά δεν μπορεί κανείς να επικοινωνήση μαζί μου και τούμπαλιν. Είμαι κλειδωμένος εκεί μέσα για όλο το προβλεπτό μέλλον.

Read moreΟ εγώ και ο άλλος εγώ: ένα πρόβλημα ταυτότητας

Ρε γαμώτο, δεν υπάρχει ένα θέμα με τα εις -ον ουδέτερα;

Καταρχάς, το λογικώς πρότερον ερώτημα: υπάρχουν ουδέτερα εις -ον; Αφού στην Κοινή ΝεοΕλληνική (KNE) λήγουν όλα σε -ο! [όχι βέβαια και στα κυπριακά]

Αυτή είναι μια πολύ σωστή παρατήρηση καθ’ όσον αφορά στον κανόνα. Πράγματι, τα ουδέτερα υπό ΚΣ λήγουν σε -ο: το μωρό, το δέντρο, το βάζο, το χουργιό.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό, εξαιρέσεις που έλκουν την καταγωγή τους καταρχάς από παλαιότερες, προ-ΚΝΕ φάσεις της γλώσσας μας, αλλά όχι μόνο.

Το κοινό πρόβλημα που τίθεται εν προκειμένω είναι το εξής:

Πώς είναι οι υπόλοιπες πτώσεις των εις -ον ουδετέρων; Ειδικώτερα, κλίνονται κανονικά, ακολουθώντας το κλιτικό υπόδειγμα τον εις -ο ετεροθαλών αδελφών τους, ή μήπως παραμένουν άκλιτα;

Read moreΤα εις -ον ουδέτερα

Πάει κάμποσος καιρός που σας φιλοδώρησα με τις ακριβές μου αναμνήσεις από τον στρατό, οπότε καιρός είναι να πούμε άλλη μία ηθικοπλαστική ιστορία με διδακτικό επιμύθιο.

Στον στρατό λοιπόν λόγω ειδικότητας δεν με πιάνανε πολλές ασκήσεις [δυστυχώς, γιατί οι ασκήσεις είχανε πλάκα]. Έτσι, πήγα σκηνάκια μια φορά όλη κι όλη. Αλλά ήταν ωραία.

Ήμαστε λοιπόν στην εξοχή, στήσαμε τις σκηνές μας, κάναμε ό,τι ήταν να κάνουμε (ζέστη, πολλή ζέστη!), καμιά φορά βγήκαν και οι υπηρεσίες, εκεί κατά το μεσημέρι.

Επιλοχία είχαμε στην άσκηση ένα καλό παιδί, λίγο απόμακρο. Ήμαστε συνομήλικοι, πράγμα που σήμαινε ότι ήμαστε κάμποσα χρόνια πιο μεγάλοι από τους περισσότερους συμφαντάρους μας και ότι ανήκαμε στην μειοψηφία που είχε πτυχίο. Α, επίσης δεν ήμαστε Κρητικοί. Θεωρητικά λοιπόν είχαμε πολλά κοινά και θα μπορούσαμε να είμαστε πιο κολλητοί. Αλλά δεν ήμαστε, όπως είπα ήταν και λίγο κουμπωμένος αυτός, τα έπαιρνε πολύ στα σοβαρά, τον έλεγαν “ο κύριος προβλεπόμενος”. Γενικά τον εκτιμούσα πάντως.

Read moreΣτρατιωτικά ενθυμήματα ΙΙ: ποιον βάζουμε γερμανικό