Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αν δεν τα μάθετε, να σας τα προφτάσω εγώ: άρχισε η θερινή κυνηγετική περίοδος του ελεύθερου λόγου!
Τώρα μπορούμε πια, μερικοί μαζί, να μηνύουμε δημοσιογράφους, συγγραφείς, ιστολόγους, γενικά οποιονδήποτε λέει πράγματα που βρίσκουμε δυσάρεστα ή ενοχλητικά. Για να φτάσουμε σιγά σιγά επιτέλους στο ιδανικό της βωβής κοινωνίας, εκεί όπου κανείς δεν θα κακολογή κανέναν άλλο, όπου επικρατεί άκρα του τάφου πολιτική ευπρέπεια.
Σύμφωνα με το άρ. 46 παρ. 1 ΕΣΔΑ
Τα Υψηλά Συμβαλλόμεvα Μέρη αvαλαμβάvoυv τηv υπoχρέωση vα συμμoρφώvovται πρoς τις oριστικές απoφάσεις τoυ Δικαστηρίoυ επί τωv διαφoρώv στις oπoίες είvαι διάδικoι.
Ώστε η Ελλάδα, και τα ελληνικά δικαστήρια προφανώς, υποχρεούνται να εφαρμόζουν τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ. Προς τον σκοπό αυτό εισήχθη στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ειδική περίπτωση επανάληψης της διαδικασίας στο άρ. 525 παρ. 1 ΚΠΔ:
Η ποινική διαδικασία που περατώθηκε με αμετάκλητη απόφαση επαναλαμβάνεται, προς το συμφέρον του καταδικασμένου για πλημμέλημα ή κακούργημα, μόνος στις εξής περιπτώσεις: […] 5) Αν με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου διαπιστώνεται παραβίαση δικαιώματος που αφορά το δίκαιο χαρακτήρα της διαδικασίας που τηρήθηκε ή την ουσιαστική διάταξη που εφαρμόσθηκε.
Ακόμη δηλαδή και αν υπάρχη αμετάκλητη απόφαση (πρωτοβάθμια κρίση, δευτεροβάθμια, Άρειος Πάγος), το δεδικασμένο ανατρέπεται με επανάληψη της διαδικασίας, όταν υπάρχει σχετική αντίθετη απόφαση του ΕΔΔΑ. Ωραία ως εδώ.
Λέγαμε λοιπόν ότι ο αυτεπάγγελτος διορισμός συνηγόρου είναι για αυτόν υποχρεωτικός και δεν χωρούν “αποποιήσεις”, “αποδοχές” ούτε τα διάφορα παπατζολογικά “δεν ξέρω την δικογραφία”, “έχω Πολυμελές Πρωτοδικείο”, “με πονάνε οι ωοθήκες μου” και λοιπά.
Κατ’ αυτής της θέσης προβάλλονται δύο απόψεις, η μια αρκετά σοβαρή, η άλλη λιγώτερο.
Κατά την πρώτη άποψη, ο αυτεπαγγέλτως διοριζόμενος δικηγόρος δεν δικαιούται να αποδεχθή τον διορισμό του, διότι, λένε, η εντολή προς τον τέως συνήγορο εξακολουθεί υπάρχουσα και ουδέποτε ανακλήθηκε. Και μάλιστα, τυχόν αποδοχή του αυτεπαγγέλτου διορισμού θα συνιστούσε, λένε, πειθαρχικό παράπτωμα, ελεγκτέο από τον οικείο δικηγορικό σύλλογο.
Για να δούμε.
Για το ΕΔΔΑ έχω πει κακίες πολλές, ας πω και μια παραπάνω σήμερα. Άλλωστε, ένα δικαστήριο που σχεδόν πάντα αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του προσφέρουν διάφοροι θρησκόληπτοι για να επιβεβαιώση την αξία της ελευθερίας της έκφρασης και της θρησκευτικής ελευθερίας δικαίως κατακρίνεται όταν μεταβάλλει την συμπεριφορά του ενόψει μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής κοινότητας.
Η κοινότητα αυτή είναι οι Σιχ και, μα την αλήθεια, είναι από τις πλέον θρησκόληπτες (και όχι μόνο επειδή είναι δυνάμει μαχαιροβγάλτες). Αλλά τους έχω μια συμπάθεια, όχι μόνο επειδή διαχρονικά υπέφεραν ανάμεσα στην σφύρα των Μουσουλμάνων και τον άκμονα των Ινδουιστών, αλλά και εξαιτίας των τωρινών νομικών τους βασάνων.
Η σειρά των βαρετών αναρτήσεων συνεχίζεται με μία ακόμη. Σήμερα το πρόγραμμα έχει απόρρητο και εξύβριση.
Στην υπόθεση RADIO TWIST, a.s. κατά Σλοβακίας (Δεκ 2006) το ΕΔΔΑ έκρινε ότι παραβιάστηκε η ελευθερία της έκφρασης στην περίπτωση ενός ραδιοφωνικού σταθμού, ο οποίος μετέδωσε υποκλαπείσα συνομιλία του Υπουργού Οικονομικών με τον Υπουργό Δικαιοσύνης σχετικά με ένα θέμα της επικαιρότητας, την ιδιωτικοποίηση μιας κρατικής ασφαλιστικής εταιρείας. Σημειωτέον ότι η πράξη αυτή είναι στο ελληνικό δίκαιο κατ’ άρ. 370Α παρ. 3 ΠΚ κακούργημα:
Με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών τιμωρείται όποιος κάνει χρήση της πληροφορίας ή του υλικού φορέα επί του οποίου αυτή έχει αποτυπωθεί με τους τρόπους που προβλέπονται στις παραγράφους 1 και 2 αυτού του άρθρου.
Στο σημερινό επεισόδιο ασχολούμαι με κάποιες αποφάσεις σχετικές με την δημοσιογραφική ελευθερία της έκφρασης, το παθητικό δικαίωμα πληροφόρησης και την διαφήμιση ως ελεύθερη έκφραση.
Στο σημερινό επεισόδιο κάποιες αποφάσεις σχετικές με την περιύβριση αρχής και την προστασία της αυθεντίας της, την μισαλλοδοξία και την διέγερση μίσους, την πολιτική βία και την κομματική της έκφραση.
Στην υπόθεση Purcell και λοιποί κατά Ιρλανδίας (Απρ 1991) το ΕΔΔΑ επεκύρωσε την βρετανική λογοκρισία στην Β. Ιρλανδία. Οι αιτούντες δημοσιογράφοι στρέφονταν κατά μιας διάταξης, η οποία τους απαγόρευε να παίρνουν συνεντεύξεις από μέλη του Σινν Φέιν, να διαδίδουν τις απόψεις του, να μεταδίδουν τις ανακοινώσεις του, να ζητούν την άποψή του ακόμη και για θέματα περιβάλλοντος ή κοινωνικής πολιτικής και γενικά τους υποχρέωνε να αυτολογοκρίνωνται. Για το ξεκαρδιστικό του πράγματος σημειώνεται ότι το Σινν Φέιν ήταν ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα, ενώ ο ΙRΑ, του οποίου αποτελούσε τον πολιτικό βραχίονα, ήταν φυσικά παράνομος (η κατάσταση αυτή ήταν απολύτως ανάλογη προς την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα το 1946: το ΚΚΕ ήταν νόμιμο, αλλά ο ΔΣΕ παράνομος. Πάντα στην πρωτοπορία η Ελλάς). Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν εξελέγη βουλευτής ο Τζέρρυ Άνταμς, οι αιτούντες δημοσιογράφοι υποχρεώθηκαν να μεταδώσουν τις δηλώσεις του ηττημένου ανθυποψηφίου του! Το ΕΔΔΑ λοιπόν ήρθε να επικυρώση την συγκεκριμένη πτυχή της βρετανικής εμφυλιοπολεμικής νομοθεσίας, με το πρωτοφανές επιχείρημα ότι μπορεί το Σινν Φέιν να μην είχε κηρυχθή παράνομο για προφανείς πολιτικούς λόγους, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι! Αν δηλαδή δεν μας βολεύει η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτήν. Θεώρησε μάλιστα προφανώς αβάσιμη την προσφυγή, διότι υπερτερούσε, λέει, ο σκοπός της πάταξης του συμμοριτισμού της τρομοκρατίας. Κάπως έτσι ασφαλώς θα σκέφτονταν και οι δολοφόνοι του Πολκ, δημοσιογράφου και εκείνου, που θέλησε να συνεντευξιασθή την λάθος πλευρά σε ένα εμφύλιο.