Αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ σε τέσσερα τραγούδια
Θα έχετε ακούσει ιστορίες με Γιαπωνέζους στρατιώτες που συνέχιζαν να κρύβονται στα δάση, ακόμα και δεκαετίες μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πιστεύοντας ότι η χώρα είναι υπό κατοχή, ότι ο πόλεμος δεν τέλειωσε, ότι σύντομα θα συγκροτηθεί απελευθερωτικός στρατός κ.λπ. Ή με αριστερούς στη μεταπολίτευση που επέμεναν να μη δίνουν διεύθυνση και τηλέφωνο, ακόμα και το ’77 ή το ’78, θεωρώντας ότι η χούντα δεν τέλειωσε με τον Καραμανλή αλλά μετασχηματίστηκε σε κάτι πιο light, και συνεχίζεται κανονικά η αντίσταση ενάντια στην τυραννία, στην αστυνομοκρατία, στους εγχώριους πράκτορες των Αμερικανών κ.λπ.
Λοιπόν, σε μία παρόμοια εξωπραγματική ανάγνωση της πραγματικότητας κύλισε και ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Προκειμένου να βρίσκεται συνεχώς με το όπλο παρά πόδας, έβλεπε γίγαντες εκεί που υπήρχαν απλώς ανεμόμυλοι και αυτο-υπνωτίστηκε σε μία υπερεπαναστατικότητα Πολυτεχνείου. «Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου» λέει το τραγούδι του Πανούση και ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντιζε να το επιβεβαιώνει διαρκώς, με επιλεκτικές σταχυολογήσεις των γεγονότων και φιλτράρισμα όσων δε συμφωνούσαν με τη στρατευμένη του ανάγνωση της πραγματικότητας. Θέλω να αναφερθώ εδώ σε δύο τέτοια παραδείγματα:
1) Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διαβάσει σωστά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Εντάξει, όλοι ακούσαμε τη φωνή των νέων τότε. Φωνάζει όμως ο καταπιεσμένος όταν αντιδρά, φωνάζουν και τα μαυρομακιγιαρισμένα πιτσιρίκια στις συναυλίες των Evanescence όταν ακούνε το «My Last Breath». Για το ΡΙΖ του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: o Δεκέμβρης ήταν η έκρηξη μιας συσσωρευμένης καταπίεσης, ενός αδιεξόδου στο οποίο οδηγήθηκε η νεολαία από την ανεργία, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Σημίτη και Καραμανλή, τη μεθοδευμένη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας κ.λπ. Το κόμμα δε θορυβήθηκε όσο έπρεπε από την ανυπαρξία αιτημάτων• οι νέοι του Δεκέμβρη μπορεί μεν να ζήταγαν απλώς «έναν καλύτερο κόσμο» ή κάτι άλλο εξίσου ασαφές, όμως κατόπιν θα συγκεκριμενοποιούσαν τους πολιτικούς τους στόχους. Εύκολα προσπέρασε και τη διάχυτη βία των ημερών• ήταν ένα σύμπτωμα, είπε, ένα παραπροϊόν κάθε εξέγερσης, η οποία από τη φύση της είναι άναρχη και εκρηκτική, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια κ.λπ. Ούτε καν προβληματίστηκε από τον ιδιαίτερα emo χαρακτήρα του νεανικού λόγου• πρώτη φορά στην Ιστορία, τόσοι πολλοί ευφυείς άνθρωποι πήραν στα σοβαρά τον κόσμο που επαναλάμβανε ένα σύνθημα όπως το: «Μη μας πετάτε άλλα δακρυγόνα, εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας».
