Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Μέρες που ‘ναι ανάβει πάλι η συζήτηση για την σκοπιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Έχω γράψει περιληπτικά την άποψή μου, αλλά τώρα θέλω να την αναπτύξω λίγο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τις ιδεολογικές καταβολές του θεσμού. Αλλά αυτό δεν είναι το παν. Πρέπει δηλαδή να ερευνήσουμε αν ο θεσμός έμεινε τάχα αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου ή αν άλλαξε, προσαρμόστηκε, επικαιροποιήθηκε.
Εγώ θεωρώ ότι έγινε το δεύτερο.
Τις τελευταίες μέρες λυσσομανούσε η δημόσια διαβούλευση για το σχέδιο νόμου σχετικά με την τροποποίηση του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγενείας. Μια μεγάλη μερίδα ανησυχούντων συμπολιτών μας έθεσε με έμφαση στο προσκήνιο το αίτημα για δημοψήφισμα. Μια εξίσου μεγάλη απέρριψε το αίτημα όχι μόνο με επιχειρήματα πολιτικά, αλλά και νομικά: το δημοψήφισμα θα ήταν συνταγματικώς ανεπίτρεπτο, επειδή “δεν χωρεί δημοψήφισμα σε θέματα δικαιωμάτων”.
Είναι όμως έτσι;
Καταρχάς, όποιος τυχόν υποστηρίξη την ανωτέρω ευρεία διατύπωση ως έχει, σφάλλεται. Για παράδειγμα, προ ετών άλλαξαν οι ώρες έναρξης και λήξης της εκλογικής διαδικασίας από μεταξύ ανατολής και δύσης του ηλίου σε μεταξύ 0700 και 1900. Υποστηρίζει κανείς σταλήθεια ότι δεν θα μπορούσε να αποτελέση αυτό αντικείμενο δημοψηφίσματος;
Αυτό βέβαια, έρχεται ο αντίλογος, δεν αφορά το δικαίωμα καθαυτό, αφορά το πώς και το πότε και το πού κ.λπ., αφορά δηλαδή εξωτερικούς όρους απόλαυσης του δικαιώματος. Θεωρώ όμως ότι και ζητήματα αναγόμενα στην ουσία του δικαιώματος μπορούν να τεθούν σε δημοψήφισμα. Για παράδειγμα, όταν μία ημέρα των ημερών δεήση ο Θεός της Ελλάδας να καταργήση το ν.δ. 794/1971 περί δημοσίων συναθροίσεων και αποκτήσουμε ένα σύγχρονο θεσμικό κείμενο για το ποια συνάθροιση είναι ήσυχη και άοπλη, ποιος την περιφρουρεί, ποιος την διαλύει, πότε και πώς, θα απαγορευόταν ένα σχετικό δημοψήφισμα; Όχι βέβαια, μάλλον θα επιβαλλόταν.
(Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι επιτρέπονται κάθε είδους δημοψηφίσματα).
[που δεν είναι όμως θρησκευτικό σύμβολο, αλλά εθνικό, ούτε η Επανάσταση έγινε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, αλλά υπέρ Θρησκευτικής Ελευθερίας και Μεταεθνικού Κράτους].
-Τον σταυρό από τον κοντό!, φοβέριζαν δέκα χρόνια πριν οι μεν στον Πόλεμο των Ταυτοτήτων. -Αύριο μεθαύριο θα μας βγάλουν και τον σταυρό από τον κοντό της σημαίας!
Έκαναν λάθος. Οι δε είχαν άλλα σχέδια: Η απόφαση Lautsi κατά Ιταλίας του ΕΔΔΑ ολοκληρώνει το σκοτεινό σχέδιο των φωταδιστών. Μια ψυχρή Φινλανδή ως νέος Λέων Ίσαυρος έρχεται να αποκαθηλώση τις εικόνες μας. Δεν με θα με απασχολήση (τώρα) η απόφαση καθαυτήν, με ενδιαφέρουν όμως οι προεκτάσεις της.
Ως προς την σημαία ας πούμε.
Αν κοσμικό κράτος σημαίνει απομάκρυνση του κράτους από κάθε είδους εύνοια προς την επικρατούσα θρησκεία και αν η θρησκευτική ελευθερία απαιτεί την αυστηρή θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, πράγματα καθ’ όλα εύλογα και συνεπή, ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη. Και περνάει από την ουδετεροποίηση και της κρατικής σημαίας.
Πρώτα ο απεταξαμηνισμός: Το ΕΔΔΑ επιτελεί σπουδαίο έργο για την προστασία των ατομικών μας δικαιωμάτων.
Για παράδειγμα, στην απόφαση Σιδηρόπουλος και λοιποί κατά Ελλάδος του 1998 το ΕΔΔΑ έκρινε ότι παραβιάστηκε το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι από την άρνηση του Πρωτοδικείου Φλωρίνης να εγγράψη στο βιβλίο σωματείων την Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού. Τα ελληνικά δικαστήρια, το ένα μετά το άλλο, είχαν θεωρήσει ότι μόνο μια διεθνής συνθήκη ορίζει ποιες μειονότητες υπάρχουν και μπορούν να υπάρξουν στην Ελλάδα και ότι το υπό ίδρυση σωματείο απειλούσε μακροπρόθεσμα την εδαφική μας ακεραιότητα. Η απόφαση του ΕΔΔΑ ήταν απολύτως ορθή, απέδωσε στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι την θέση που της αρμόζει και έδειξε εμμέσως την αξία του εθνικού αυτοπροσδιορισμού [Η αναγνώριση του σωματείου δυστυχώς δεν έχει επιτευχθή μέχρι σήμερα].
Μερικά χρόνια μετά, το ΕΔΔΑ κλήθηκε να κρίνη μια παρόμοια υπόθεση, ή μάλλον, μια πανομοιότυπη υπόθεση. Απλώς όπου “Μακεδόνας” βάλτε “Σιλεσιανός” και όπου “Ελλάδα” “Πολωνία”. Το αποτέλεσμα της δικαστικής κρίσης ήταν προδιαγεγραμμένο, έτσι;
Όχι.
Σκεφτόμουν σχετικά με την εθνική μας ταυτότητα στις αρχές του 21ου αιώνα. Τι να ‘ν’ η πατρίδα μας; Δεν ξέρω με βεβαιότητα, πάντως οπωσδήποτε θα είναι και οι άνθρωποι που δένονται με αυτήν. Να μερικοί:
Σοφοκλής Σχορτσιανίτης: Μαύρος Έλληνας. Αφροέλληνας. Αράπης.
Γκάζι Καπλάνι: Αλβανός που γράφει ελληνικά, ζη στην Ελλάδα, σκέφτεται ελληνικά. Λίγο προδότης, όπως και να το κάνουμε.
Αντώνης Χατζηρούσος: Στην εσχατιά του ελληνισμού και στην εσχατιά του αραβισμού συναντώνται δύο κόσμοι. Αντί να πολεμήσουν, γεννάνε τους Μαρωνίτες.
Βαχίτ Τουρσούν: Αν ο παππούς σου ήταν χριστιανός, Βαχίτ, σήμερα μπορεί να ήσουν Νομάρχης Θεσσαλονίκης. Τώρα, είσαι απλώς ένας ακόμη λαθραίος.
Κεμάλ Εμίνογλου: Για τους Τουρκοθρακιώτες ασφαλώς είναι όργανο των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, για τους Έλληνες εθνικιστές είναι ο εχθρός του εχθρού, ένα ακόμη εργαλείο στην πολιτική διαμάχη. Ίσως να είναι απλώς αυτό που λέει ο ίδιος.
Η αυτοκεφαλία παραχωρήθηκε κανονικώς στην Εκκλησία της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο με Συνοδικό Τόμο στις 29 Ιουνίου 1850. Είχε προηγηθή φυσικά η πραξικοπηματική ανακήρυξή της από μια ομάδα Ελλαδιτών πατριωτών, πειθήνιων ιθαγενών υπαλληλίσκων και δυτικόστροφων γραφειοκρατών το 1833, η οποία κατέστησε αναπόφευκτη την αυτοκεφαλία πολιτικά, καίτοι νομοκανονικά δεν είχε καμία συνέπεια. Μετά την θεραπεία του σχίσματος, η Ελλάδα σε γενικές γραμμές υπόκειται στην πνευματική δικαιοδοσία της εν Ελλάδι Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Read moreΥπέρ της άρσης του αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος
Στο σύντομο βιογραφικό που βλέπετε στο πάνω αριστερό μέρος της σελίδας επέλεξα να περιγράψω ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μου ως “Ορθοδόξως άθεος”. Μέρες που’ ναι ας το διευκρινίσω λίγο, όχι τόσο για την αξία που έχει το κουτσομπολιό της αφεντιάς μου, όσο γιατί νομίζω ότι αντιπροσωπεύει τον τρόπο που προσεγγίζουν το θέμα πολλοί Έλληνες του 21ου αιώνα, έστω και ανεπίγνωστα.
