Ο αγαπημένος μου ήρωας κόμικ ήταν ανέκαθεν ο Λούκυ Λουκ. Θυμάμαι, μικρός, αγωνιούσα ώσπου να φτάσει το νέο τεύχος της Μαμούθκόμιξ στο μοναδικό πρακτορείο εφημερίδων της απομονωμένης ελληνικής επαρχίας όπου έμενα… Και όταν επιτέλους το είχα στα χέρια μου, η καινούρια περιπέτεια του «φτωχού και μόνου καουμπόη» με αποζημίωνε πλήρως για την αναμονή.
Από τότε έχω καιρό να ξαναδιαβάσω κόμικς. Ή, ίσως τελικά και να μην έχω… Στη σύγχρονη Ελλάδα βλέπετε, φαίνεται ότι οι καρικατούρες έχουν αποδράσει από τα καρέ των κόμικς και ζουν ανάμεσα μας, κάνοντας την καθημερινότητά μας φαιδρή. Έτσι, δεν χρειάζεται πια να ψάξω στις σελίδες της Μαμουθκόμιξ για να συναντήσω την Άγρια Δύση, αφού μπροστά μου απλώνεται το τοπίο της άγριας δύσης κάθε ελπίδας για βελτίωση της νεοελληνικής πραγματικότητας. Ζω λοιπόν -όπως όλοι μας- καθημερινά το σύγχρονο νεοελληνικό κόμικ, το παρακολουθώ και ίσως και να συμμετέχω που και που στα καρέ του!
Οι ομοιότητες αυτού του κόμικ με τον αγαπημένο μου Lucky Luke, είναι πολλές. Στο νεοελληνικό κόμικ λ.χ. ισχύουν οι νόμοι της άγριας δύσης: ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να έχει πάντοτε γεμάτο το εξάσφαιρό του και να είναι «σβέλτος» στην εκάστοτε αναμέτρηση με τον «κακό» (σερίφη ή παράνομο). Ο μανιχαϊσμός βασιλεύει, νόμος δεν υπάρχει ή, κι αν υπάρχει δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψην από τους εγχώριους καουμπόηδες. Το νεοελληνικό κόμικ διακρίνεται από τα κλασικά, μόνο εξαιτίας ενός συνόλου στυλιστικών διαφορών (που εξηγούνται εύκολα, καθώς τα κόμικς πρέπει να ανανεώνονται κατα διαστήματα με καινοτομίες): Οι εγχώριοι καουμπόηδες λ.χ. μπορεί να φορούν κόκκινες κουκούλες αντί για κόκκινο φουλάρι, να χρησιμοποιούν μονόλιτρες μολότωφ αντί για εξάσφαιρα πιστόλια, να καβαλάνε μηχανάκια αντί για την Ντόλυ, να ρίχνουν μαδέρια αντί για λάσο. Οι διαφορές αυτές όμως είναι ήσσονος σημασίας και δεν επηρεάζουν τελικώς την απόλαυση του νεοελληνικού κόμικ: Αντί πια να διαβάζουμε τα μεγάλα και κάπως άβολα τεύχη της Μαμούθκόμιξ, μπορούμε να αράζουμε στους καναπέδες και να παρακολουθούμε στην οθόνη της TV την νέα εκδοχή της άγριας δύσης στα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Περιμένοντας κάθε μέρα την νέα συναρπαστική ιστορία των 20.00, το προσεχές τεύχος του Λούκυ Λουκ και της τρελοπαρέας του!
Ε, λοιπόν, προχθές η νέα ιστορία του Λούκυ στην άγρια Δύση με μπέρδεψε. Και μάλιστα, με μπέρδεψε διπλά: Αφενός μου φάνηκε ότι επρόκειτο για επανεκτύπωση του τεύχους του καλοκαιριού του 2006 που περιείχε τη –συναρπαστική πράγματι- ιστορία της θεαματικής απόδρασης με το ελικόπτερο. Αφετέρου, δεν κατάλαβα καλά ποιός ήταν αυτή τη φορά ο δραπέτης! Ήταν τελικώς ο Τζο Ντάλτον ή ο Λούκυ Λουκ; Θυμάμαι βεβαίως, ότι στις κλασικές ιστορίες των Morris-Goscinny, δραπέτες είναι πάντοτε οι Ντάλτονς, δηλ. ο Τζο και τ’αδέρφια του. Ο δε Λούκυ Λουκ απλώς επεμβαίνει για να ξανα-μαντρώσει την εγκληματική οικογένεια. Και όταν φέρνει σε πέρας την αποστολή του, συνηθίζει να προειδοποιεί αυστηρά τους δεσμοφύλακες των Ντάλτονς ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνει.
Αυτή τη φορά όμως φαίνεται ότι τα πράγματα είχαν διαφορετικά (και η καινοτομία στο νεοελληνικό κόμικ υπήρξε εδώ ανατρεπτική): Όλοι τριγύρω μου, έχοντας δει την ίδια ιστορία, ισχυρίζονται ότι σε αυτό το τεύχος από τις φυλακές Κορυδαλλού, καβάλα στο ελικόπτερο-Ντόλυ απέδρασαν ο Λούκυ Λουκ κι ένας κολλητός του, και όχι ο Τζο Ντάλτον και τ’αδέρφια του! Τείνω πλέον να πιστέψω κι εγώ αυτή την ερμηνεία του κόμικ, τρίβοντας τα μάτια μου μπροστά στην TV: Πράγματι, μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η διάχυτη ευφορία όλων που ο Παλαιοκώστας τα κατάφερε για δεύτερη φορά και ξεφτίλισε το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα και την ΕΛ.ΑΣ. Έτσι εξηγούνται τόσο τα σχηματιζόμενα στο facebook γκρουπς υπέρ της (απο)δράσεως old-kostas, όσο και τα μειδιάματα των ανκορμεν ειδήσεων με τα σχόλια θαυμασμού περί της ευφυίας του δραπέτη… Μέχρι κι ο κουρέας μου πριν λίγο μου έλεγε: “Εγώ πάντως του βγάζω το καπέλο του Παλαιοκώστα!” (εννοείται πως πρόκειται για σομπρέρο, γιατί ο κουρέας μου φέρνει σε μεξικανό…). Ώστε, λοιπόν, στο νεοελληνικό κόμικ προχθές, απέδρασε ο Λούκυ Λουκ και όχι οι Ντάλτονς! Ώστε ο Βασίλης Παλαιοκώστας είναι ο δικός μας, σύγχρονος Λούκυ Λουκ! Ποιός το περίμενε;
Το σωστό ερώτημα είναι: Ποιός δεν το περίμενε; Σε μια χώρα που η Αστυνομία μεταμορφώθηκε σταδιακά σε οικογένεια Ντάλτονς, δηλ. σε δυνάμει εγκληματία αντί προστάτη, οι ρόλοι ήταν αναμενόμενο να αλλάξουν για όλους. Έπρεπε πια και ο Λούκυ Λουκ να βρεθεί στο πρόσωπο ενός εγκληματία: του πλέον συμπαθούς Έλληνα κακοποιού -κι αυτός είναι αναμφίβολα ο Παλαιοκώστας, όσο δεν βάφει τα χέρια του με αίμα. Το ρόλο της Ντόλυ αρκούσε να παίξει ένα σταθερά χρησιμοποιούμενο από τον Έλληνα καουμπόη μέσον, το ελικόπτερο -γιατί βλέπετε τα κόμικς συγχρονίζονται με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Όσο για τον Ραν-Ταν-Πλαν: αυτόν κλήθηκε να τον ερμηνεύσει ξανά ένας παραθυράκιας-αρχιφρουρός που είχε διαπρέψει και παλαιότερα στον συγκεκριμένο ρόλο….
Και ασφαλώς, το τεύχος έκλεισε πάλι με τον κλασικό τρόπο: Ο Λούκυ (Παλαιοκώστας) πάνω στην Ντόλυ (ελικόπτερο) να ίπταται στο καρέ του αττικού ηλιοβασιλέματος του νεοελληνικού κόμικ σιγοτραγουδώντας εκείνο το τραγούδι που δεν μπόρεσε να καταγράψει το ερασιτεχνικό βίντεο του κατοίκου Κορυδαλλού, αλλά όλοι οι αναγνώστες του Λούκυ ξέρουμε καλά:
«I’m a poor lonesome cowboy, I’m a long long way from home…»
Έχω προσπαθήσει να εντοπίσω το τραγούδι του Λούκυ Λουκ και νομίζω πως είναι αυτό (εδώ σε ερμηνεία του μεγάλου Marty Robbins).
αφου δεν το ειπε ο ηλιας μονος του θα τον τσιταρω εγω: ο Παλαιοκωστας απεδρασε στον δρομο που ανοιξε ο Παλαιοκωστας (νομιζω ηλια αυτη ηταν μεγαλη ατακα)
να κανω και λιγες παρατηρησεις. Σε ενα τευχος διαβασα να λεει
“γιαυτο με λενε τυχερακια Λουκ”. Τοτε μολις καταλαβα οτι ειναι Λακυ Λουκ και οχι Λουκυ :-)
Δευτερον, το κομικ ειναι βελγογαλλικο και στις ΗΠΑ δεν το ξερει κανεις (πραγματικα κανεις). Ειναι κριμα γιατι ειναι ιδιαιτερα καλο.
Στο ψητο: θυμαμαι οταν ειμασταν μικροι και η 17Ν ηταν της μοδας. Λιγο ο ακρατος παμφλεταρισμος των ΜΜΕ (η ελευθεροτυπια μονο παιανες δεν γραφει σε καθε συφοριασμενο τρομοκρατη), λιγο η πραγματικα κωμικοτραγικη αποδοση της αστυνομιας.
Αυτος ο Παλαιοκωστας ομως δεν εχει καν ιδεολογικο μανδυα, ειναι απλος εγκληματιας. Η φημη της ΕΛΑΣ εχει φτασει στον πατο οταν οι πολιτες ζητακραυγαζουν εγκληματιες του απλου ποινικου δικαιου. Κριμα. Και ακομα πιο κριμα που τα συμπλεγματα τους απο τις αποτυχιες αυτες θα τα βγαλουν μερικοι αστυνομικοι σε καποιον ταλαιπωρο μεταναστη ή εφηβο με μακρυ μαλλι.
SG,
Πράγματι πρόκειται για τον Λάκυ λουκ και όχι τον Λούκυ Λουκ. Ωστόσο, έχοντας μάθει τον Λάκυ ως Λούκυ εξακολουθώ να τον αποκαλώ έτσι, μένοντας πιστός στην προφορά της παιδικής μου ηλικίας.
Μην ξεχνάς εξάλλου ότι η εσφαλμένη προφορά βοήθησε μάλλον τον Λουκυ-ανό Κηλαηδόνη να ταυτιστεί ο ίδιος με τον cowboy και να μας προσφέρει ένα ωραίο τραγούδι…
α καλα δεν σε ψεγω, και γω λουκυ τον λεω οταν μιλαω με ελληνες. Απλα παρατηρω οτι ειναι κατι που μου διεφυγε για καιρο και φανταζομαι και σε αλλους.
Κάνω αποτοξίνωση από την πολιτική. Ο γιατρός είπε για ένα μήνα να συζητάω μόνο για κόμικς, βιβλία, ταινίες, τραγούδια, ηλιβασιλέματα, ταξίδια και γυναίκες.
Πράγματι, ο Λούκυ Λουκ είναι άγνωστος στις ΗΠΑ. Πριν από δέκα χρόνια είχα πάει στα (τότε) πεθερικά μου κάποια τεύχη του Λούκυ Λουκ και του Αστερίξ. Δεν τα ήξεραν, τους άρεσαν πολύ, όμως είπαν ότι παραείναι χαριτωμένα (“much too cute”) για να πιάσουν εδώ…
Πλάκα κάνεις! Ο Παλαιοκώστας φέρεται να θεωρεί εαυτόν (πρόσεξε τη διατύπωση!) αναρχιστή και έχει τύχει πολλάκις της υποστήριξης ομοϊδεατών του. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αλήθεια ή απλή ανοησία των εμπλεκομένων σε τέτοιες εκδηλώσεις συμπάθειας, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Παλαιοκώστας θέλει να περάσει την εικόνα του “Ρομπέν των Δασών”, του ευγενούς παράνομου που κλέβει τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς, αψηφώντας τη διεφθαρμένη εξουσία. Φαντάζομαι ότι σε αυτό το σενάριο, ο Ριζάι -ή όπως λένε, τέλος πάντων τον συνεργό του- είναι ο δυναμικός Λιτλ Τζων και ο Καραμανλής ο Πρίγκηπας Ιωάννης. Και δεν αποκλείεται ο Αλαβάνος να είναι ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΚΤ με πρόλαβε. Θα περιέγραφα κι εγώ τον Παλαιοκώστα ως ήρωα του συγκεκριμένου κόμικ, αλλά είχα επιλέξει έναν ήρωα που πράγματι υπήρξε και μοιάζει πολύ στον Παλαιοκώστα: τον Jesse James. Όπως και ο Παλαιοκώστας, ο Τζέσε είχε αδυναμία στις τράπεζες και συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, και με συγγενείς του. Και ακριβώς όπως και ο Παλαιοκώστας, ο Τζέημς ήθελε, και ως ένα σημείο κατάφερε, να μείνει στην ιστορία ως ένας σύγχρονος Ρομπέν των Δασών. Και τελικά πρωταγωνίστησαν και οι δύο σε τεύχη του Λούκυ Λουκ έστω κι αν ο ένας χρειάστηκε την παρέμβαση του ΚΤ ενώ ο άλλος είχε ολόκληρο Γκοσινύ να βάζει το όνομά του στον τίτλο.
Συμφωνώ με το σχόλιο του Κωνσταντίνου περί της ομοιότητας Παλαιοκώστα και Τζέσε Τζέημς. Γενικώς φαίνεται ότι όλοι συμφωνούμε με την ερμηνεία της νεοελληνικής πραγματικότητας ως φαρ ουεστ…
Κωνσταντίνε όμως, αναρωτιέμαι
Που θα μας οδηγούσε μια παρομοίωση του Παλαιοκώστα με τον Τζέσε; Το πολύ πολύ να μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι στο νεοελληνικό κόμικ απουσιάζει κάποιος «Λουκυ Λουκ», ο οποίος θα έπρεπε επιτέλους να βάλει τον παράνομο στην θέση του! Νομίζω ότι μια τέτοια αναλογία θα αποτύγχανε να αποδώσει μεταφορικώς την νεοελληνική πραγματικότητα: Το πρόβλημα στην τελευταία δεν είναι ότι μας λείπει ο Λούκυ (δηλ. ο «καλός») αλλά ότι έχουμε βρει τον καλό στον κακό, δηλαδή έχουμε αντιστρέψει τα μεγέθη εξαιτίας μιας βαθιάς διαστροφής της νοοτροπίας μας.
Στην καρικατουρίστικη νέο-Ελλάδα μας, πράγματι έχουν γίνει οι «κακοί» αγαπητοί και οι «καλοί» απεχθείς. Μισούμε τους «μπάτσους» και αγαπάμε τον αντεξουσιαστή (;) Παλαιοκώστα. Η διαστροφή του νεοελληνικού κόμικ έχει βαθιές ρίζες, τις οποίες δεν εξέτασα καθόλου στο Post μου: Η περιγραφή τους πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ενός σοβαρότερου άρθρου και μέλημα ενός σοβαρότερου αρθρογράφου.
Αποκαλύπτει, νομίζω, η υποδοχή που επιφυλάχθηκε στην απόδραση τη σχέση του Έλληνα με την πολιτεία: γι’ αυτόν είναι κράτος ξένο, δε μετέχει σε αυτό. Γι’ αυτό, μέτρο κοινωνικής καταξίωσης δεν είναι η συμμόρφωση με τους κανόνες που θέτει και η συμβολή στην προαγωγή των στόχων της πολιτείας, αλλά η επιτυχής εκμετάλλευσή του, η αντιμετώπισή τους με καπατσοσύνη και πονηριά. Δηλαδή, βρίσκω ευφάνταστο τον παραλληλισμό και γοητευτικό (τουλάχιστον για όσους διάβαζαν κόμικς σε μικρές ηλικίες), αλλά έχω την εντύπωση ότι δε χρειάζεται να μεταφερθούμε στην Άγρια Δύση του προπερασμένου αιώνα για να βρούμε ανάλογα: οι κλέφτες και τα αφιερωμένα σε αυτούς τραγούδια [προ και μετά της Ανεξαρτησίας], οι Κρήτες ζωοκλέφτες, οι Δηλεσιώτες ληστές και οι κλεφταρματολικής λογικής συντεχνίες βρίσκονται σε πολύ πλησιέστερο σημείο του ιστορικού χρόνου.
Άπαιχτο το κείμενο, και πολύ ουσιαστικό το σχόλιο το Ασμόδαιου. Μπράβο!
Το “σωστό” ή πιο συγκεκριμένα το πρωτότυπο είναι όντως Λούκυ. Γαλλικό γαρ, οπότε και προφέρεται σχεδόν λούκυ. Για την ακρίβεια το γαλλικό ‘u’, που για κάποιο περίεργο λόγο δυσκολεύει πολλούς (απλά σουφρώνεις τα χείλη για να προφέρεις το ‘ο’, αλλά προφέρεις το ‘ι’).
Αγαπητέ Ασμοδαίε
Και όμως νομίζω ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας καλός λόγος για να αναχθούμε στο φαρ ουεστ κι όχι στους Κρήτες ζωοκλέφτες: Ο σύγχρονος Έλληνας καουμπόη που χαίρει της αμερίστου συμπαθείας μας είναι “μόνος” (όπως ο Λούκυ) ακόμη κι αν δεν είναι “φτωχός” (ο Παλαιοκώστας μάλλον είναι πάμπλουτος!).
Η μοναξιά του Έλληνα cowboy, στην σύγχρονη ατομοκεντρική κοινωνία, αποτελεί πρόσθετο λόγο για την εκδήλωση συμπάθειας στο πρόσωπο και τον αγώνα του. Έτσι, ακόμη κι αν αντιπαθούμε τις παράνομες “συντεχνίες” και “κλίκες”¨, τον μοναχικό -lone wolf- παράνομο τον εκτιμάμε και τον σεβόμαστε πάντα…
υγ1. Εξαιτίας λάθους που μου επεσήμανε ο SG είχα γράψει “far away from home” αντί “a long long way” στο τραγούδι του επιλόγου. Το άλλαξα ήδη.
υγ2. Είναι ενδιαφέρον το σχόλιο που ξαναθέτει επι τάπητος το ζήτημα της προφοράς του ονόματος. Ωστε “Λουκυ” είναι το σωστό! Καλά το είχα φανταστεί κι εγώ (και ο Λουκιανός) και κακώς βιάστηκε ο SG να μας διορθώσει…
Ο Λούκυ ήταν και δικός μας ήρωας. Ο τρόπος που αντιμετώπιζε τους εχθρούς πάντα έβγαζε μία φοβερή πλάκα. Βέβαια, προτιμώ τον Αστερίξ, αλλά αυτός είχε ένα άλλο χιούμορ πιο ειρων8ικό, πιο οικείο.
Είχαμε κι άλλα καρέ από το φανταστικό κόμικ του kt χτες: Οι sioux, κολλητοί (στο μιλητό, προσεγγίζοντας πλέον και την πράξη) του old kostas, επιτέθηκαν και έκαψαν το σιδερένιο άλογο στα αφύλαχτα βόρεια προάστια του Nothing Gulch, προκαλώντας έτσι ζημιά μόλις 15 εκατ. ευρώ.
Τεταρτο-πέμπτη είδηση στα χτεσινά δελτία!
Nothing Gulch;
Μπα, μάλλον Λαχώρη…