Του Κωνσταντίνου Καλλίρη, δικηγόρου και διδάκτορα του Παν/μίου της Οξφόρδης
Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στα Νεα
Η ιδιαίτερη σχέση των Ελλήνων με τη δημοκρατία έχει συζητηθεί αρκετά και από πολλές σκοπιές. Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι μία βαθιά ριζωμένη ανακολουθία: ενώ μιλάμε πολύ για τη δημοκρατία, αρνούμαστε να υποκύψουμε στις απαιτήσεις της κάθε φορά που κάτι τέτοιο δεν είναι βολικό. Αναρωτιόμαστε με ιερό μένος γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος, αλλά εμείς οι ίδιοι φοροδιαφεύγουμε, σταθμεύουμε στο πεζοδρόμιο και χτίζουμε κατά το δοκούν. Καλούμε τα δικαστήρια να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά αμφισβητούμε την ευθυκρισία τους όταν η απόφαση δεν μας ικανοποιεί. Μιλάμε με πάθος για δικαιώματα, αλλά χωρίς πολλή σκέψη τα θυσιάζουμε στο βωμό της συλλογικότητας που «αποφάσισε» απεργία, κατάληψη, συμβιβασμό κοκ. Από τον γείτονα που έχει μετατρέψει το πεζοδρόμιο σε προσωπικό του πάρκινγκ μέχρι τον υπουργό που δεν εφαρμόζει μια δικαστική απόφαση και τον δικαστή που απεργεί παρά τη ρητή συνταγματική απαγόρευση, όλοι έχουμε κάποια δικαιολογία: το κράτος δεν φτιάχνει χώρους στάθμευσης, το δημόσιο ταμείο είναι άδειο, ούτε οι άλλοι σέβονται το Σύνταγμα κοκ.
Η πολιτική αντιπαράθεση για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης οδήγησε σε μία πόλωση που αλλάζει προς το χειρότερο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της sui generis αντίληψης για τη δημοκρατία. Ο παντελώς ανούσιος και εν πολλοίς παραπλανητικός διαχωρισμός ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο την συμμετοχή των πολιτών σε μία ουσιαστική πολιτική διαβούλευση, χωρίς την οποία οι αρρυθμίες της δημοκρατίας δεν μπορούν να θεραπευτούν. Πολλάκις αμφισβητήθηκε από επίσημα χείλη το δημοκρατικό φρόνημα των βουλευτών που «ψήφισαν τα μνημόνια». Κι όμως, δεν ήταν λιγότερο εκλεγμένοι από εκείνους που τα καταψήφισαν. Η αντίληψη ότι εκείνος που δεν συμφωνεί μαζί μας δεν είναι πραγματικός δημοκράτης δεν είναι, βέβαια, καινούργια εφεύρεση. Είναι, όμως, μια λογική που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια λόγω της έντονης διαμάχης σχετικά με τις «μνημονιακές πολιτικές». Για παράδειγμα, αγανακτισμένοι πολίτες συγκεντρώνονταν έξω από τη Βουλή και ζητούσαν να καεί μαζί με τους βουλευτές που οι ίδιοι εξέλεξαν, αλλα πλέον θεωρούσαν «προδότες». Καλώς ή κακώς, όμως, σε μία αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν υπάρχει ψήφος με επιφύλαξη ή υπό διαλυτική αίρεση. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, τις αποφάσεις δεν τις παίρνουμε πλέον εμείς. Το πόσο διαφορετική είναι η δημοκρατία που πολλοί από μας έχουν στο μυαλό τους από εκείνη που πραγματικά περιγράφεται στα Συντάγματα της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού) αποκαλύπτεται από μία ενδιαφέρουσα πτυχή της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης. Η υπόλοιπη Ευρώπη υποδέχθηκε με έκπληξη το αίτημα της ελληνικής πλευράς να «σεβαστεί» το αποτέλεσμα των τελευταίων ελληνικών εκλογών που ζητεί αλλαγή πολιτικής από την ελληνική κυβέρνηση. Όχι, φυσικά, γιατί το αμφισβητεί, αλλά γιατί ο «δήμος» που αποφάσισε την αλλαγή δεν είναι ο «δήμος» στον οποίο η Ελλάδα απευθύνεται. Πώς μπορεί να αποφασίσει η Ελλάδα για την Ευρώπη;
Και πώς μπορεί, άραγε, να λειτουργήσει οποιαδήποτε πολιτική κοινότητα (πολλώ δε μάλλον μια δημοκρατία) χωρίς σεβασμό στους θεσμούς και στην συνέχεια του κράτους; Υπογεγραμμένες συμφωνίες αμφισβητούνται, διοικητικά συμβούλια οργανισμών εκκαθαρίζονται, «σύμβουλοι» πάνε κι έρχονται με κάθε καινούργιο υπουργό κοκ. Με ποια λογική, πέραν της τακτοποίησης ημετέρων, αλλάζουν οι άνθρωποι που διαχειρίζονται, για παράδειγμα, ένα θέατρο, ένα στάδιο ή ένα νοσοκομείο; Πώς απαιτούμε από τον πολίτη να σέβεται τους ανθρώπους αυτούς όταν ξέρει ότι είναι αναλώσιμοι και ότι έχουν επιλεγεί με πολιτικά/κομματικά κριτήρια; Πώς μπορεί να μετριασθεί ο πολιτικός οπαδισμός και, τελικά, ο εθνικός διχασμός όταν οποιοσδήποτε δεν είναι ιδεολογικά μαζί μας είναι εχθρός μας και πρέπει να απομακρύνεται; Αυτή είναι η περαιτέρω ζημιά που προκάλεσε η διαμάχη για το μνημόνιο: οι «άλλοι» δεν είναι απλώς πολιτικοί εχθροί, αλλά αντιδημοκράτες, με κριτήριο μια εντελώς στρεβλή αντίληψη της δημοκρατίας. Μια αντίληψη με λαϊκιστικά στοιχεία, καθώς απαλλάσσει τους πολίτες από την ευθύνη των προηγούμενων επιλογών τους και τους ενθαρρύνει να οχυρώνονται στα στρατόπεδά τους, χωρίς καμία διάθεση σύγκλισης με τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Άλλωστε, σε μία δημοκρατία, εκείνοι που αξίζουν να απομονωθούν είναι οι αντιδημοκράτες, έτσι δεν είναι; Αρκεί, φυσικά, να τους ορίσουμε σωστά.
Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, όμως, όσο συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως οπαδοί. Οπαδοί κομμάτων, ιδεολογιών, συντεχνιών και προσώπων, οι οποίοι απλώς τυχαίνει να λειτουργούν σε μια δημοκρατία. Είναι ανάγκη, πριν από οτιδήποτε άλλο, να αποδεχθούμε τη δημοκρατία μας και να γίνουμε οπαδοί της. Στην συνέχεια, μπορούμε να αποφασίσουμε να την αλλάξουμε αν, παρ’ ελπίδα, δεν μας αρέσει. Πρώτα, όμως, πρέπει να τη γνωρίσουμε καλά.
Αν και για τους περισσοτερους, εστω κι αν ειναι διδακτορες στην Οξφορδη, ειναι επτασφραγιστο μυστικο, ειναι απο την αρχαιοτητα γνωστο και μπορει να το δει ο οποιοσδηποτε, οτι το πολιτευμα μας δεν ειναι ουτε καν κοντα σε δημοκρατια.
Οι εκλογες ποτε δεν φερνουν δημοκρατικες κυβερνησεις.
Θα χρησιμοποιησω μονο απο τον Αριστοτελη αποσπασματα.
ΛΕΓΩ Δ ΟΙΟΝ ΔΟΚΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΜΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΗΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΣ ΑΡΧΑΣ, ΤΟ Δ ΑΙΡΕΤΑΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΝ
Λεω αυτό που θεωρείται, ότι δημοκρατικό είναι το να κληρωνεις τους άρχοντες, και το να τους εκλεγεις, ολιγαρχικό.
Στην δημοκρατια δεν κανουνε εκλογες, γιατι οι εκλογες γινονται μεταξυ λιγων επωνυμων και αρα επιλεγουν παντα ολιγαρχιες.
Και μονο το γεγονος οτι κανουμε εκλογες για να επιλεξουμε τους αριστους, κατατασσει αυτα τα πολιτευματα στα αριστοκρατικα που συνηθως ξεπεφτουν σε ολιγαρχικα/πλουτοκρατικα, ειδικα οταν υπαρχουν τα σημερινα ΜΜΕ στα χερια των ολιγαρχων.
Στην δημοκρατια δεν κανουν εκλογες γιατι ειναι ολοι ισοι και δεν ψαχνουν τους αριστους. Κληρωνουν τους αρχοντες και οι αποφασεις παιρνωνται απ ευθειας απο την εκκλησια του δημου, ενω τα δικαστηρια δεν νοηται να μην ειναι αμεσα στα χερια του λαου ακομη και στις ολιγαρχιες.
Σ αυτο το πολιτευμα λοιπον που δεν ειναι δημοκρατικο, δεν ειμαστε καν πολιτες.
ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕ ΑΠΛΩΣ ΟΥΔΕΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΟΡΙΖΕΤΑΙ Η ΤΩ ΜΕΤΕΧΕΙΝ ΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗΣ.
Πολίτης δε απλα, με τίποτε άλλο δεν οριζεται από το ότι μετέχει στην δικαστική κρίση και στις αρχές.
ΟΤΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΙΤΗΣ Ο ΜΕΤΕΧΩΝ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ.ΩΣΠΕΡ ΜΕΤΟΙΚΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΜΗ ΜΕΤΕΧΩΝ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ.ΑΛΛ ΟΠΟΥ ΤΟ ΤΟΙΟΥΤΟΝ ΕΠΙΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΝ ΕΣΤΙΝ, ΑΠΑΤΗΣ ΧΑΡΙΝ ΤΩΝ ΣΥΝΟΙΚΟΥΝΤΩΝ ΕΣΤΙΝ.
διότι λέγεται πολίτης αυτός που μετέχει στα αξιώματα. Σαν μεταναστης είναι αυτός που δεν μετέχει σε αξιώματα, άλλα όπου αυτό το κρατανε κρυφο, το κάνουν για να εξαπατουν τους κάτοικους.
ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕ ΚΟΙΝΗ ΜΕΝ Ο ΜΕΤΕΧΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΝ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΕΣΤΙ, ΚΑΘ ΕΚΑΣΤΗΝ ΔΕ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΕΤΕΡΟΣ, ΠΡΟΣ ΔΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΗΝ Ο ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΑΡΧΕΙΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΝ ΚΑΤ ΑΡΕΤΗΝ.
Πολίτης λέγεται παντου αυτός που μετέχει στο να άρχει και να άρχεται. Σε κάθε πολίτευμα είναι διαφορετικος, στο δε αριστο αυτός που μπορεί και θέλει να άρχει και να αρχεται με σκοπό τον εναρετο βιο. (ΑΡΕΤΗ=ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ+ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ+ΑΝΔΡΕΙΑ)
Εφ οσον λοιπον σε κανενα αξιωμα δεν μετεχει το 99,9% των κατοικων, δεν ειναι περιεργο που δεν φαινεται να διαφερουν σε τιποτε απο τους μεταναστες οι φερομενοι ως πολιτες.
Θα μπορουσε δε να πει κανεις, οτι ο Αριστοτελης θα μας θεωρουσε δουλους.
ΣΟΛΩΝ ΓΕ ΕΟΙΚΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΑΤΗΝ ΑΠΟΔΙΔΟΝΑΙ ΤΩ ΔΗΜΩ ΔΥΝΑΜΙΝ, ΤΟ ΤΑΣ ΑΡΧΑΣ ΑΙΡΕΙΣΘΑΙ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΙΝ (ΜΗΔΕ ΓΑΡ ΤΟΥΤΟΥ ΚΥΡΙΟΣ ΩΝ Ο ΔΗΜΟΣ ΔΟΥΛΟΣ ΑΝ ΕΙΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΟΣ).
Ο Σολων φαινεται ότι εδωσε την απολυτως αναγκαια δυναμη στον λαο, το να εκλεγει και να ζηταει ευθυνες (να δικαζει) τους αρχοντες. Διοτι αν ουτε αυτό δεν κανει ο λαος θα είναι δουλος και εχθρος (της πολιτειας)
Εδω υπαρχει και η εξηγηση της εχθροτητας του λαου απεναντι στο κρατος το οποιο υποτιθεται οτι διοικουν.
Οι κατοικοι που κατ ελαχιστον δεν εκλεγουν και δεν δικαζουν τους αρχοντες οχι δημοκρατουμενοι δεν ειναι αλλα ουτε καν πολιτες σε μια ολιγαρχια. Ειναι δουλοι.
Στην Ελλαδα επιλεγουμε βουλευτες απο τους προεπιλεγμενους απο τα κομματα, οποτε οποιον και να ψηφισεις το ιδιο ειναι πανω κατω.
Ολοι οι αλλοι αρχοντες διοριζονται, πρωθυπουργος, προεδρος δημοκρατιας, αρχηγοι δικαιοσυνης, στρατου, αστυνομιας κλπ.
Το μονο που εχει καποιος να κανει ειναι να ελεγχει τα δυο κομματα που συνηθως κυβερνανε και τα ΜΜΕ για να να κοβει τις αλλες αποψεις.
Για δικαστηρια οπου δικαζουν οι πολιτες τους αρχοντες φυσικα δεν γινεται καν λογος.
Εννοειται οτι οταν μιλαμε για δημοκρατικες διαδικασιες στην επιλογη των οργανων της Ευρωπης ειναι για να κυλιομαστε κατω απο τα γελια.
Το πολιτευμα της Ελλαδας σε συνδιασμο με την δυναμη των ελεγχομενων ΜΜΕ ειναι μια ολιγαρχικη χουντα.
Το πολιτευμα της Ευρωπης ειναι ακομη πιο απολυταρχικο, αλλα δεν ξερω πως να το ονομασω.
Καποτε πρεπει να μαθετε το μυστικο της δημοκρατιας.
Στην δημοκρατια το αφεντικο ειναι ο λαος.
Και το αφεντικο δεν φταιει ποτε.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο
Δημοκρατία στην ΕΕ – Η μεγάλη απάτη
Η ΕΕ είναι ένας βαθύτατα αντιδημοκρατικός θεσμός και κατάφερε να περάσει το αντίθετο, ότι τάχα διευρύνει τη δημοκρατία.
-Το πραγματικά αποφασιστικό όργανο της ΕΕ είναι το Συμβούλιο (αρχηγών κρατών) και το Συμβούλιο Υπουργών, το οποίο νομοθετεί για όλη την ΕΕ με ειδικές πλειοψηφίες. Έχουμε δηλαδή σύγχυση εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.
-Οι υπουργοί που νομοθετούν για την ΕΕ και τους λαούς της δεν χρειάζεται καν να είναι αιρετοί. Σε πολλές περιπτώσεις είναι απλά διορισμένοι (Παπαδήμος, Στουρνάρας), δεν έχουν καμιά λαϊκή νομιμοποίηση.
-Οι υπουργοί τοποθετήθηκαν από τους πρωθυπουργούς τους για να κυβερνούν εσωτερικά και όχι να νομοθετούν πανευρωπαϊκά. Έτσι φτάνουμε ο μη εκλεγμένος από τον ελλ. λαό υπουργός μιας άλλης χώρας να νομοθετεί και να δεσμεύει την Ελλάδα (άρθ. 28 Συντάγματος).
-Ο Πρόεδρος της Κομισιόν μέχρι πριν λίγα χρόνια διοριζόταν απευθείας από το Συμβούλιο (αρχηγών). Σήμερα είναι σχεδόν το ίδιο χάλια ο διορισμός του: Οι υποψήφιοι προτείνονται από το Συμβούλιο και εγκρίνονται από το Ευρωκοινοβούλιο. Δηλαδή ενώ στις επιμέρους χώρες όποιος γουστάρει βάζει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός, στο υπερκράτος της ΕΕ μπορεί κάποιος να είναι υποψφήδιος μόνο αν τον προτείνουν οι αρχηγοί κρατών.
-Το ευρωκοινοβούλιο, το πιο αντιπροσωπευτικό όργανο της ΕΕ δεν έχει καμία ουσιαστική αρμοδιότητα. Δε νομοθετεί, δεν εκλέγει κυβέρνηση, δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης. Η μοναδική ουσιασικά αρμοδιόητά του είναι να κάνει ερωτήσεις ελέγχου προς την Επιτροπή, δηλαδή κάτι σαν τον δικό μας κοινοβουλευτικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα διακοσμητικό όργανο που συστήθηκε μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαών ότι υπάρχει δημοκρατία στην ΕΟΚ/ΕΕ. Είναι δηλαδή σαν τους τιτουλάριους μητροπολίτες, μόνο για τα πανηγύρια.
Με δυο λόγια η «δημοκρατία» της ΕΕ είναι πολύ πιο πίσω ακόμη απ’ το Διαφωτισμό και τη διάκριση των εξουσιών. Αν αυτό ονομάζεται πρόοδος και όχι πισωγύρισμα, τότε υπάρχει πραγματικό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας. Και το κακό δεν είναι μόνο αυτό. Το κακό είναι ότι μ’ αυτό τον τρόπο εκπαιδεύονται οι λαοί να θεωρούν τη δικτατορία ως δημοκρατία. Δικτατορία της Αστικής Τάξης, πού ‘λεγε κι ο κατακαημένος ο Μαρξ.
https://antrikos.wordpress.com/2015/06/22/dimokratia_stin_ee/
Πες στον Αντρίκο ότι όλα τα νομοθετήματα της ΕΕ με εκτελεστική ισχύ περνάνε από το Ευρωπαϊκό και τα εθνικά κοινοβούλια. Κι όλες οι διεθνείς συνθήκες που υπογράφονται, κι είναι εξίσου δεσμευτικές, πρώτα συζητώνται και συμφωνούνται σ’επίπεδο εκπροσώπων της εκτελεστικής εξουσίας και μετά πάνε για επικύρωση, συχνά χωρίς δυνατότητα τροποποίησης, στα εθνικά κοινοβούλια. Επίσης ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκλέγεται από το Ευρωκοινοβούλιο και κάθε μέλος της Επιτροπής εγκρίνεται από αυτό. Κι η έγκριση δεν είναι εθιμοτυπική.
Ζητήματα δημοκρατικής νομιμοποίησης έχει η ΕΕ, αλλά όχι αυτά που φαντάζεται.
Οποιος θελει να δει τι δημοκρατια υπαρχει στην ΕΕ ας παει να ρωτησει σ ενα καφενειο να του πουν ποιος ειναι ο προεδρος της.
Θα διαπιστωσει οτι οι “πολιτες” που τον “εξελεξαν” δεν το καταλαβαν ποτε.
Δεν ξερω σε τι σημειο γελειοτητας πρεπει να φτανει κανεις για να θεωρει αυτο το πολιτευμα δημοκρατια.
Ουτε οι αρχηγοι των κρατων ουτε το ευρωκοινωβουλιο δεν αποφασιζει για τιποτε, γιατι ειναι αχυρανθρωποι αυτων που τους εκλεγουν.
Οπως ειπα και παραπανω εκλεγονται οσοι ειναι επωνυμοι και επωνυμος ειναι οποιος αποφασισουν τα ΜΜΕ που βρισκονται στα χερια των τραπεζιτων.
Θα σας θυμισω την περιπτωση του Στρος Καν που ενω ηταν προεδρος στο ΔΝΤ και ετοιμαζοταν για προεδρος της Γαλλιας, τον καθαρισαν στεγνα σε μια μερα, με μια καταγγελια που θα μπορουσε ευκολοτατα να ειναι και ψευτικη, αφου ετσι κι αλλιως αθωωθηκε στο δικαστηριο.
Ουτε η Γαλλια διαμαρτυρηθηκε ουτε καν το κομμα του.
Ο πανισχυρος ανδρας, εγινε σκονη εν μια νυκτι.
Ο ελεγχος των ΜΜΕ και μεσω αυτων, ολων των κυβερνησεων ειναι απολυτος.
Να κανω και λιγο πλακα (με την καλη εννοια) στον Αθανασιο που ξερω οτι θα του αρεσει.
Δεν τα λεει μονο ο Πλατωνας και ο Αριστοτελης αυτα.
Τα λενε και τα πρωτοκολλα.
Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΦΕΡΕΙ ΛΑΟΥΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΑΛΗ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΛΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
Οπως και για τους νομους και τα ψηφισματα της παγκοσμιοποιησης που στην Ευρωπη εκπροσωπειται απο την ΕΕ.
ΤΟΤΕ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΑ ΘΑ ΑΠΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΝΟΝΙΖΕΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ
Καταπληκτικος ο Ρωσσος πρακτορας.
Προεβλεψε και τους διεθνεις οργανισμους και την ΕΕ απο το 1890.