Νομίζω ότι στην Γερμανία έχει τις ρίζες του το χαρωπό έθιμο να ονομάζουμε με ευφάνταστα ονόματα τους διάφορους πιθανούς κυβερνητικούς συνδυασμούς. Έτσι, εκτός από τους αναμενόμενους χλωρέρυθρους ή ερυθρέρυθρους συνδυασμούς, υπάρχει ακόμη ο σηματοδότης και η Ιαμαϊκή.
Ενόψει της όλο και πιο απίθανης κυβερνητικής αυτοδυναμίας που προοιωνίζεται η επόμενη βουλευτική εκλογή, αλλά, κυρίως, ενόψει των οφθαλμοφανών ατελειών του τωρινού πολιτικού μας συστήματος, ίσως θα άξιζε τον κόπο να μεταφέρουμε τις παρομοιώσεις και στα καθ’ ημάς.
Θα περιορίσω την αναφορά μου μόνο στην γκρόσσε κοαλιτσιόν: όχι μόνο επειδή αυτή μου φαίνεται η πιο πραγματιστική πιθανότητα, αλλά και επειδή, υπό προϋποθέσεις, ένας τέτοιος συνδυασμός θα μπορούσε να κάνη την διαφορά.
Μπορώ να διακρίνω δύο ενδεχόμενες λύσεις: την λύση Σιέρρα Λεόνε και την λύση Γκαμπόν.
Στην πρώτη, τα δύο μεγάλα κόμματα επιλέγουν την συγκυβέρνηση κατ’ ανάγκην. Κατ’ ουσίαν παραμένουν αντιτιθέμενα, μεταξύ τους υπάρχει η λευκή terra nullius. Ανάμεσα στα υπερήφανα χρώματα των Βενέτων και των Πρασίνων παρεμβάλλεται μια άβυσσος, η οποία δεν επιτρέπει κανένα σημείο επαφής. Οι λαϊκιστές, οι διεφθαρμένοι, οι πατριδοκάπηλοι, οι κομματόψυχοι και οι εμπαθείς των δύο παρατάξεων αναλίσκονται στον λυσσαλέο πόλεμο χαρακωμάτων, καθένας από το ταμπούρι του. Η Σιέρρα Λεόνε είναι τυπικό παράδειγμα αποτυχημένου κράτους.
Η δεύτερη λύση εμπνέεται από την σημαία της Γκαμπόν. Τις δύο ιστορικά αντίπαλες παρατάξεις γεφυρώνει, όσο μπορεί, το ιλαρό κίτρινο του φιλελευθερισμού. Τα καλλιεργημένα, έλλογα, εξωστρεφή, ανοιχτόμυαλα, αυτοδημιούργητα και δραστήρια τμήματα των δύο κομμάτων, είτε λέγονται Τατούλης είτε Ανδρουλάκης, μπορούν να αναταράξουν τον χυλό του κομματικού αθροίσματος και να αποτελέσουν την πρωτοπορία του διακομματικού πολλαπλασιασμού. Η Γκαμπόν είναι ίσως η πιο ευτυχισμένη χώρα της υποσαχάριας Αφρικής.
Μια γκρόσε κοαλισιόν α λα ελληνικά θα ήταν η μεγαλύτερη προκάλυψη οικονομικών και κοινωνικών σκανδάλων όλων των εποχών, με ή χωρίς τους φιλελεύθερους.
Καλή η Γκαμπόν, αλλά μετά θα ερχόταν η αριστερά να σου παραπονεθεί που αδικείς τα δικαιώματα των εργατών του Μάλι.
Χμ, σίγουρα υπάρχει και αυτή η πιθανότητα, ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα.
To Μάλι είναι από τις πιο δημοκρατικές χώρες της υποσαχάριας Αφρικής παρεμπιπτόντως.
Θαναση δεν μου λες, γιατι δεν ενωνει τα δυο κομματα το πολυ μεγαλο κομματι λαϊκιστων, κρατιστων, διεθαρμενων και εσωστρεφων Ελληναραδων που εχουν?
Αν πραγματικα ειχαμε συνεργασια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μου φαινεται πιο πιθανο απλα να εκαναν ταυτοχρονα αυτο που εως σημερα κανουν διαδοχικα: θα μοιραζαν δουλειες στο δημοσιο, μισες για τα παιδια της νεολαιας ΠΑΣΟΚ και μισες για την ΝΔ. Ωραια πραγματα, το πανηγυρι του αχρηστου κομματοσκυλου.
Γενικα, οταν ειναι δυσκολη στην Γερμανια η γκροσε κοαλιτσιον, στην Ελλαδα θα ειναι μαλλον εντελως δυσλειτουργικη, 4 χαμενα χρονια (αν εξαντλουσαν τετραετια).
Σιέρρα Λεόνε ψηφίζεις κι εσύ ε;
Ίσως έχετε δίκιο, αν η μετεκλογική ανάγκη είναι εκείνη που θα ορίση την συγκυβέρνηση, όλα θα κινηθούν στην λογική του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, τύπου Κουλούρη/Γιακουμάτου. Και τοτε η Σιέρρα Λεόνε της ευειδούς Κατίτζας θα είναι παράδεισος!
Καλα ειναι προφανες οτι δεν το ψηφιζω, αλλα δυστυχως αυτο μαλλον θα συμβει.
Τωρα που το σκεφτομαι, ενας τροπος να δωσουμε καποια ανασα στους λιγους πολιτικους που θελουν να κανουν κατι πραγματικα καλο, ειναι να μπει ενα οριο δυο διακυβερνησεων στους πρωθυπουργους. Σε αυτην την περιπτωση, στην δευτερη τετραετια του καθε πρωθυπουργος θα ξερει οτι ειναι η τελευταια, δεν θα νοιαζεται για επανεκλογη (που σημαινει οτι προσπαθει να μαζευει ψηφους με λαϊκισμο) και θα ενδιαφερεται για την υστεροφημια του τελοσπαντων, θα βαζει ικανα ατομα σε σοβαρες θεσεις!
ελπιζω μονο να μην συμβαινει καποιο endgame effect (σε πολλα πειραματα που κανουμε, την τελευταια περιοδο του πειραματος οι παιχτες συμπεριφερονται εντελως εγωϊστικα και καταστροφικα για τους αλλους).
ΥΓ και μια γλωσσικη ερωτηση: πως την λενε τελικα? Kandica? αυτο μαλλον καν-ντισα δεν ειναι?
Και για την ολοκλήρωση της ενημέρωσης επί του θέματος για τον ιστορικό του μέλλοντος, παραθέτω εδώ και την άποψη Τατούλη:
“Καλή η συναίνεση, καλή η συνεργασία, αλλά απαιτούν κόμματα με αυστηρές δομές εσωτερικού ελέγχου, που μπορούν να απομονώνουν και να τιμωρούν τα κρούσματα διαφθοράς. Τέτοια δείγματα δεν έχει κανείς δώσει και τέτοιες προτάσεις φανερώνουν μάλλον την αγωνία ανθρώπων που μάχονται με όποιο αντάλλαγμα να κρατηθούν στην εξουσία. Άκουσα κάτι καλό σε ένα καφενείο της Αρκαδίας: «Αυτό θα θυμίζει το μεγάλο φαγοπότι…», έλεγε ένας 85χρονος παππούς.”.