Με αφορμή το τραγικό ατύχημα στο Πέραμα παρακολουθούμε μία, κατά την προσωπική μου άποψη, ανατριχιαστική παράσταση. Βουλευτές, δήμαρχοι και συνδικαλιστές έσπευσαν να πολιτικοποιήσουν τους θανάτους των συνανθρώπων μας και να επικεντρώσουν τις δηλώσεις τους στα θύματα της ταξικής πάλης που θρηνεί η αριστερά. Ακούστηκαν φράσεις του τύπου “είναι φτηνές οι ζωές των εργατών για τους αστούς” και “ζούμε το χρονικό προαναγγελθέντων (sic) δολοφονιών” από βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Και ο κλασικός συνδικαλιστής με το σκονάκι μας ενημέρωσε κομπιάζοντας -για να θυμηθεί το τσιτάτο- ότι πρέπει όλοι να αγωνιστούμε για την κατάργηση των υφισταμένων δομών που μας επιβάλλουν τα “κόμματα της πλουτοκρατίας”. Οι λίγες γραμμές που ακολουθούν σίγουρα θα ενοχλήσουν πολλούς αλλά θεωρώ πως πρέπει να γραφτούν.
Ίσως όλα αυτά να είναι αλήθεια: ίσως οι αστοί να μη δίνουν δεκάρα για τη ζωή ή το θάνατο των εργατών και να πρέπει άμεσα να κατέβουμε στους δρόμους για να αλλάξουν οι δομές. Κάποια άλλα, όπως το ότι τα κόμματα που λαμβάνουν το 80% των ψήφων τουλάχιστον τα ψηφίζει η πλουτοκρατία (πόσοι είναι πια αυτοί οι πλούσιοι;), δεν είναι αλήθεια. Αλλά και η ταξική πάλη θα πρέπει να διέπεται από κάποιες ηθικές αρχές. Πρώτα απ’ όλα, η πολιτική δεν μπορεί να γίνεται ακόμα και πάνω από τα πτώματα. Είναι τόσο δύσκολο πια να εκφράσει κάποιος την οδύνη του, να πει δυο λόγια για τις συνθήκες εργασίας και να επιφυλαχθεί για τα υπόλοιπα; Τόση αναλγησία πια; Από την άλλη, οι άνθρωποι που πέθαναν ήταν σαν όλους εμάς – ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο άνθρωποι. Οι πολεμικές δηλώσεις πάνω από τις σορούς τους συντηρούν την αντίληψη ότι υπάρχουν νεκροί “δικοί μας” και “δικοί τους”. Αν ένας εφοπλιστής εγκληματικά αδιαφόρησε για τους εργάτες που χάθηκαν με αποτέλεσμα αυτό που συνέβη αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι “αστοί” δε δίνουν δεκάρα για τη ζωή των “εργατών”. Όπως αν ένας μεθυσμένος νταλικέρης λιώσει έναν μεγαλοδικηγόρο που οδηγεί την μερσεντές του δε θα σκοτώσει τον αστό ως εκπρόσωπος της εργατιάς. Φυσικά, ατυχήματα γίνονται παντού και για διάφορους λόγους, αλλά είμαι έτοιμος να δεχθώ ότι στην Ελλάδα δεν κάνουμε ό,τι θα έπρεπε για να τα αποφύγουμε – στην πραγματικότητα είμαι βέβαιος ότι είναι έτσι. Οι ανεπαρκείς έλεγχοι ή τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, όμως, δεν είναι παρά μία ακόμα έκφανση της ανοργανωσιάς που διέπει τα πάντα σε τούτο τον τόπο. Υποχρέωση όλων μας είναι να επιμένουμε και να αγωνιζόμαστε για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Όχι επειδή αυτό είναι το δίκιο του εργάτη αλλά επειδή αυτό είναι το δίκαιο. Σκέτο, χωρίς αστούς, εργάτες, πλουτοκρατίες και χαλβατζήδες.
Αλλά ο παραλογισμός δεν έχει όριο και όσο πιο πολύ μπαίνει κανείς στη λογική του “εσείς εναντίον ημών” τόσο πιο πολύ αδυνατεί να αρθρώσει ένα επιχείρημα. Ένας από τους τραυματίες δήλωσε ότι, κατά τη γνώμη του, μάλλον το δυστύχημα οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος. Φαντάζομαι ότι το είπε αυτό γιατί το πλοίο είχε πιστοποιητικό που βεβαίωνε ότι είχει καθαριστεί επαρκώς και, άρα, μάλλον κάποιος δεν έκανε καλά τη δουλειά του κατά τη διαδικασία του καθαρισμού. Το μόνο που μένει είναι να βγει ο εκπρόσωπος των εφοπλιστών και να πει ότι η εργατιά δε νοιάζεται για τις ζωές των εργατών, επειδή ο εργάτης που καθάριζε το συγκεκριμένο μέρος τους αμπαριού βαριόταν και δεν έκανε καλή δουλειά. Ας είμαστε λίγο σοβαροί: τόσες οικογένειες θρηνούν και κάποιοι βρήκαν την ώρα να παραστήσουν τους εργατοπατέρες, να κάνουν πολιτική και να αλιεύσουν ψήφους. Όσο πιο γρήγορα τους ξεφορτωθούν οι προλετάριοι και οι αδικημένοι τόσο το καλύτερο. Αν μη τι άλλο, έχουν καταντήσει (οι προλετάριοι) να θεωρούνται μόνιμη και αμετακίνητη πελατεία τους με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ασκήσουν σοβαρές πολιτικές πιέσεις και, κυρίως, να μην μπορούν να βρουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας με την υπόλοιπη κοινωνία που θέλει ειλικρινά να κατανοήσει τα δίκια τους. Αλλά με κομματικά events στα ερείπια μιας τραγωδίας δε βρήκε ποτέ κανείς το δίκιο του – μόνο, ίσως, λίγο τηλεοπτικό χρόνο.
πολυ ενδιαφερουσα ιστορια Κωνσταντινε. Πραγματικα μου ειναι πολυ ενοχλητικο εως αποκρουστικο το γεγονος οτι καποιος πολιτικαντης σκεφτηκε να χρησιμοποιησει ενα τοσο ασχημο ατυχημα για μικροπολιτικη.
θελω να δωσω λιγη εμφαση σε αυτο το σημειο:
η σχεση των Ελληνων με την προνοια και την αποφυγη του ρισκου ειναι πολυ περιεργη. Ποσες φορες δεν εχουμε δει να γινονται τσαπατσουλιες απο διαφορους υπευθυνους: εργατες, τεχνιτες, μηχανικους, που οδηγουν σε πραγματικα επικινδυνες κακοτεχνιες? Και η αντιδραση ειναι, ωχ βρε αδερφε, τι θα παθεις τωρα?
ευστοχα ειχε παρατηρησει σε ενα παλιοτερο κειμενο μας περι ζωνων ασφαλειας ο κατοικος Αυστραλιας Γ.Παξινος το εξης παραδοξο: οι Ελληνες φοβουνται τα τροχαια οπως φαινεται απο τα εικονισματα και αλλα περιεργα συμβολα που γεμιζουν τα Ιχ τους. Την ιδια στιγμη ομως πολλοι απο αυτους παραμελουν την ευκολοτερη κινηση για μειωση του ρισκου, την χρηση ζωνης!
Αυτο για μενα ειναι ανεξηγητο και δειγμα οτι χρειαζεται μια συστηματικη προσπαθεια ενημερωσης: αντιθετα με αυτα που θελει να πουλησει ο καθε πολιτικαντης, η εγκληματικη τσαπατσουλια στην Ελλαδα δεν ειναι προνομιο καμμιας ταξης, ειναι ενα μεγαλο ελαττωμα βαθια ριζωμενο στην κουλτουρα μας. Και δεν ελπιζω να μειωθει το προβλημα οταν ακομα και το κρατος μας δεν εκπληρωνει τις υποχρεωσεις του με συνεπεια και προνοια (δειτε τους δρομους μας ή τα σχολεια μας).
Προσυπογράφω κάθε λέξη του κειμένου.
Είναι θλιβερό να γίνονται τέτοια γεγονότα αφορμή για διαπιστώσεις σαν τις δικές σου.
Παρόμοια σκεφτόμουν και εγώ πρόσφατα, όταν διάβασα το παρακάτω γεγονός:
Το χειρότερο παιχνίδι έπαιξε η μοίρα σε ένα 11χρονο αγόρι από το Αίγιο και την οικογένειά του που πλέον το θρηνεί. Αργά το βράδυ της Πέμπτης, το παιδί τσιμπήθηκε από σφίγγα στο μηρό. Υπέστη αλλεργικό σοκ και κινδύνεψε να πεθάνει. Τελικά και ύστερα από τη διακομιδή του σε δύο νοσοκομεία το σοκ αντιμετωπίστηκε, την ώρα όμως που το παιδί κατευθυνόταν στο σπίτι του, το αμάξι με οδηγό τον πατέρα του συγκρούστηκε με άλλο όχημα, στην Εθνική Οδό Κορίνθου-Πατρών, στο ύψος του δήμου Συμπολιτείας. Από τα πέντε άτομα που επέβαιναν στα δύο οχήματα, ο μόνος που ανασύρθηκε νεκρός ήταν ο άτυχος 11χρονος. Συγκλονισμένοι οι γονείς του παιδιού αποδίδουν την ευθύνη στην έλλειψη παιδιατρικής κλινικής στο νοσοκομείο του Αιγίου που τους είχε αναγκάσει νωρίτερα να μεταβούν οδικώς στο Καραμανδάνειο. Η κηδεία του άτυχου Θανάση έγινε στο Αίγιο, γράφοντας τον επίλογο μιας τραγικής και συνάμα απίστευτης ιστορίας.
off the record, διάβασα ότι έπεσε μια νταλίκα από το αντίθετο ρεύμα (αφού δεν υπάρχει διαχωρηστική…) στο αυτοκίνητο, αλλά και ότι ο πατέρας έβαλε το παιδί στο μπροστινό κάθισμα χωρίς ζώνη (!).
Ο σχολιάσμος του τραγικού αυτού γεγονότος αναλώθηκε κυρίως σε πύρινους λόγους κατά του Υπουργού Υγείας (την στιγμή που ακριβώς το ίδιο ατύχημα θα μπορούσε να είχε συμβεί ενώ πήγαιναν για μπάνιο – τότε μάλλον θα έφταιγε ο υπ.τουρισμού), αλλά και σε παραλογοτεχνικά κείμενα σχετικά με την μοίρα και το “τι σου είναι γραφτό”.Υπάρχουν βέβαια γεγονότα στην ζωή που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την μοίρα-δεν νομίζω όμως ότι το να βάζεις το παιδί χωρίς ζώνη στο μπροστινό κάθισμα στην κορίνθου-πατρών ανήκει σε αυτά.
Τι να πει κανείς…
Snaporaz, αναφέρεσαι σε ένα φαινόμενο που δεν αγγίζει ιδαίτερα το κείμενο αλλά καταδεικνύει με την σειρά του δύο πράγματα: 1)ότι δεν πρόκειται να βελτιωθούμε ποτέ διότι αδυνατούμε ή αρνούμαστε να δούμε τα πραγματικά προβλήματα και 2)ότι στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει ο μύθος του κακού κράτους: ό,τι κι αν συμβεί φταίει το κράτος. Εγώ, βέβαια, μίλησα αποκλειστικά για την μικροπολιτική που ασκείται κατά συρροήν από κάποιους πάνω από πτώματα και καταστροφές αλλά συνυπογράφω την ανησυχία σου. Κάποιες φορές φταίει το κράτος και κάποιες όχι. Όταν το μόνιμο τσιτάτο στα χείλη σχεδόν όλων είναι το γνωστό “τι κάνει το κράτος;” είναι αδύνατον να διακρίνουμε τις περιπτώσεις. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι θα κατηγορείται ες αεί η “πολιτεία” (παραδόξως, ως κάτι τρίτο σε σχέση με εμάς) ακόμα κι όταν δεν ευθύνεται αλλά και ότι θα ξεφεύγει από τον έλεγχο όταν ευθύνεται. Και, συνήθως, ξεφεύγει το κράτος, για να κάνω την σύνδεση με το κείμενο, όταν βολεύουν τα χάλια του τα συνδικάτα και τους οδηγητές τους. Αν αργήσει να πάει ένα ασθενοφόρο σε ένα χωριό φταίει το υπουργείο που δε διαθέτει περισσότερα οχήματα και οδηγούς κι ας γίνεται μία διακομιδή στην επαρχία σε διπλάσιο και τριπλάσιο χρόνο από τον απαιτούμενο -γιατί ο οδηγός πείνασε, δίψασε, θέλει να δει τη γυναίκα του, είναι του θανατά επειδή οδηγεί νταλίκα 4 ημέρες την εβδομάδα κοκ και ο γιατρός δε θέλει να κάνει τον κακό, ειδικά αν είναι αγροτικός. Εκεί όντως φταίει το κράτος αλλά φταίει επειδή δεν ελέγχει/απολύει τους ανεύθυνους, τους χαραμοφάηδες και τους διπλοθεσίτες και όχι επειδή δεν προσλαμβάνει κι άλλους. Αλλά αν επιχειρηθεί κάτι από τα παραπάνω τα συνδικάτα θα τα κάνουν όλα λίμπα και οι εργατοπατέρες του κοινοβουλίου θα μας λένε ότι το κράτος χτυπά την εργατική τάξη. Με ιδεοληψιες δε γίνεται δουλειά, δυστυχώς – το παραμύθι με τους μονίμως κακούς και τους μονίμως καλούς είναι χρήσιμο για λαϊκή κατανάλωση αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Αυτό ως -ενδιαφέρουσα- παρέκβαση από το πνεύμα του κειμένου με αφορμή το σχόλιό σου.
Κωνσταντίνε αυτό που έγραψα συνδέεται με το κείμενο σου με την εξής παρατήρηση:
Υπάρχουν κάποιες λέξεις-κλειδιά οι οποίες οδηγούν την κοινή γνώμη και τον δημόσιο διάλογο σε συγκεκριμμένες θέσεις και διαπιστώσεις,ανεξάρτητα από το τι έχει ειπωθεί ή συμβεί πριν και μετά.
Στην περίπτωση του ποστ σου, αυτές είναι “πέραμα” και “εργατικό ατύχημα”.Στο κειμενάκι του ποστ μου “παιδί που έπαθε αλλεργικό σοκ” και “έλλειψη παιδιατρικής κλινικής στο νοσοκομείο του Αιγίου”.
Η θέση και ο ρόλος των λέξεων αυτών στην είδηση είναι αδιάφορα.Πριν από την λέξη “εργατικό ατύχημα” θα μπορούσαμε να βάλουμε στίχους του Μπίγαλη και μετά το “πέραμα” αποσπάσματα από ένα textbook αστροφυσικής – δεν θα άλλαζε τίποτα στην έκβαση του δημοσίου διαλόγου.
Σε όλα αυτά που γράφεις (και με τα οποία βέβαια συμφωνώ), προσθέτω λοιπόν ότι τα προβλήματά μας οφείλονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αδυναμία μας να κάνουμε διάλογο.
Το θέμα δεν είναι μόνο ότι βγήκαν κάποιοι και είπαν τα φαιδρά που αναφέρεις, το κυριότερο είναι ότι δεν θα βγει κάποιος να τα αντικρούσει.
Η εύλογη κριτική σου σε αυτά το πιο πιθανό είναι να σου χαρίσει σε δημόσιο διάλογο τον τίτλο του “νεοφιλελεύθερου” και του “οπαδού του Μπους”.
Και στα παράδειγμα που αναφέρω, τα ίδια.Αν κάνεις την ευγενική παρατήρηση ότι ο θάνατος δεν συνδέεται απαραίτητα με την έλλειψη παιδιάτρου, μάλλον “ανάλγητος” θα καταλήξεις. ( “σα δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια πράγματα, εδώ το παιδάκι πέθανε” ).
Μια επισήμανση σχετικά με την λογική συνοχή του επιχειρήματος είναι αρκετή για να αμφισβητηθεί η ηθική και η ευαισθησία σου.
Το να υποστηρίξεις ότι δεν είναι απαράιτητα ευθύνη του εφοπλιστή είναι αρκετό για να βγάλουμε συμπεράσματα σχετικά με την πολιτικά σου πιστεύω.
Δεν μπορεί να γίνει διάλογος έτσι, ούτε φυσικά να λυθούν προβλήματα.
Συμφωνώ απόλυτα.
Κωνσταντίνε,
Προσυπογράφω κι εγώ απολύτως τις παρατηρήσεις του κειμένου σου, καθώς επίσης και τα ως τώρα σχόλια. Νομίζω ότι όταν γίνονται τέτοιου είδους διαπιστώσεις είναι σημαντικό να εκφράζει κανείς την συμφωνία του, ώστε να μην αισθάνεται ο εκάστοτε γράφων απελπιστικά μόνος…
Δυστυχώς η ψηφοθηρία δίπλα στα πτώματα, η σχεδόν άγρια χαρά ιδεολογικής «δικαίωσης» (που θα ορκιζόμουν ότι διέκρινα σε κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα) μετά από κάθε τέτοιο συμβάν και φυσικά το διεκδικούμενο από ορισμένους μονοπώλιο στην οδύνη για το θάνατο συνανθρώπων μας είναι φαινόμενα που δεν ξέρω αν έχουν παράλληλα σε άλλες χώρες.
Όσο κι αν μας στενοχωρεί, φαίνεται ότι η ανίατη τάση μανιχαϊστικής ιδεολογικοποίησης είναι τόσο βαθιά ριζωμένη σε πολλούς ανθρώπους στη χώρα μας όσο και η νοοτροπία επικίνδυνου ερασιτεχνισμού που, συμφωνώντας με τον S G πιστεύω κι εγώ ότι είναι η αιτία των περισσοτέρων τέτοιων συμβάντων. Δίνουμε πολλές φορές ως λαός την εντύπωση ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την εποχή μας και τον (όποιο) βαθμό πολυπλοκότητας και εξειδίκευσης των πραγμάτων, ακόμα και των πιο καθημερινών.
Διαφαίνεται πιστεύω ότι και τα δύο αυτά φαινόμενα προδίδουν την ύπαρξη μιας γενιάς ανθρώπων στη χώρα μας που δεν έμαθε ποτέ να λειτουργεί και κυρίως να σκέφτεται σωστά. Ίσως πρόκειται για την αμέσως προηγούμενη ως προς εμάς γενιά, με τις κάπως αλλοπρόσαλλες ιστορικές εμπειρίες. Ίσως να είναι και το ωραίο εκπαιδευτικό μας σύστημα…Κι εμείς σίγουρα δεν είμαστε τελείως απαλλαγμένοι από αυτά τα χαρακτηριστικά.
Αυτό που θα με ενδιέφερε να ήξερα είναι πόσοι είναι πραγματικά αυτοί που συμφωνούν με παρατηρήσεις όπως οι δικές σου και από ποιες ηλικιακές ομάδες προέρχονται. Ίσως υπάρχει τελικά κάποια ελπίδα αλλαγής με την εναλλαγή των γενεών. Αν και μερικές φορές σκέφτομαι ότι από το να αλλάξουν κάποιες τέτοιες παθογένειες πιο πιθανό είναι να δούμε πρωθυπουργό τον Χαλβατζή…
Με συγχωρείτε που θα χαλάσω αυτή την αρμονία αλλά το ότι έχει θολή εικόνα της πραγματικότητας και της αλήθειας φαίνεται μόνο και μόνο από μια έκφραση σου.
Είναι δυνατόν να μην κατανοείς πως η πλουτοκρατία έχει την δύναμη να υποστηρίζεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου αφού έχει ήδη την εξουσία και τους μηχανισμούς ελέγχου;
Σου λείπει η διαλεκτική γενικότερα και αγνοείς μάλλον γενικότερα το ιστορικό προτσές. Κάθε εξουσία που καταπιέζει έχει μηχανισμούς καταστολής και υποστήριξης αυτών. Δηλαδή θεωρείς πως στη φεουδαρχία η πλειοψηφία του λαού δεν στήριζε το σύστημα που οι φεουδάρχες στην ουσία εκμεταλλεύονταν.
Karpidis,
Σύμφωνοι, τα βλέπω όλα θολά, δεν κατανοώ τα βασικά και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Το κείμενο, όμως, δεν πραγματεύεται την παρέκβαση των λίγων λέξεων που παρέθεσες αλλά κάτι άλλο: την άσκηση μικροπολιτικής και τα κομματικά πανηγύρια πάνω από τα πτώματα καθώς και το ηθικά απαράδεκτο αυτών των πρόχειρων επιτόπιων ποπ-πολιτικών επικηδείων που αποτελούν την συνήθη πρακτική των κομμάτων της αριστεράς. Αν έχεις να πεις κάτι επ’ αυτού θα το διαβάσω με ενδιαφέρον. Την πολιτικοφιλοσοφική, επιχειρηματολογική, ιστορική, διανοητική κοκ ανεπάρκειά μου την έχουν επισημάνει κι άλλοι πριν από εσένα και την έχω ήδη αποδεχθεί σε γενικές γραμμές – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζω την ανάγκη να μου την υπενθυμίζουν κατά καιρούς.
συγχωρεσε με Κωνσταντινε για την εκτροπη της συζητησης αλλα θελω να το καταλαβω αυτο:
τι εννοεις ακριβως καρπιδη? τι σχεση εχει το γεγονος οτι 80% των πολιτων ψηφιζουν τα δυο κομματα με την εξουσια των φεουδαρχων? ψηφιζε κανεις τους φεουδαρχες και δεν το ηξερα? Και ποιος ειναι τελικα αυτο το ιστορικο προτσες (γιατι κακοποιουν οι μαρξιστες γερμανικες λεξεις ειναι μια αλλα αλυτη απορια μου)?
Ωραίο το άρθρο, ωραίο και το σχόλιο του Snaporaz για τη σημειολογία των λέξεων.
Το αστείο, κατά τη γνώμη μου, είναι πως όλοι αυτοί που συμφωνούν με τα συγκεκριμένα επιχειρήματα, αλλά και μέρος αυτών που τα χρησιμοποιούν, περί καπιταλιστών που πίνουν το αίμα των εργατών με το μπουρί της σόμπας ή του ανάλγητου κράτους, δεν έχουν επίγνωση της στρτηγικής που υπάρχει από πίσω τους. Η στρατηγική αυτή είναι η γνωστή της 3ης Διεθνούς που με δύο λόγια συμπυκνώνεται στα εξής: Υπάρχει μια νομοτέλεια της εξέλιξης της ιστορίας και των κοινωνιών μέσα σε αυτή, η οποία δεν μπορεί να αντιστραφεί. Μπορεί μόνο να επιταχυνθεί ή να καθυστερήσει. Στο τέλος όμως ο κόσμος θα γίνει κομμουνιστικός. Στο πλαίσιο αυτό κάθε λόγος ή έργο που επιταχύνει τις διαδικασίες είναι θεμιτό γιατί απλώς φέρνει κοντύτερα το έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο τέλος.
Σε αυτή τη λογική μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε, το οποίο όμως θα βοηθάει στην “συνειδητοποίηση” των μαζών και στην επαναστατικότητα τους, βιάζοντας ενίοτε τη λογική και την αλήθεια των γεγονότων.
Αν κάποιος είναι συνειδητός κομμουνιστής καταλαβαίνω απολύτως να χρησιμοποιεί ή/και να υποστηρίζει τέτοιες συλλογιστικές, αλλά είναι τουλάχιστον ανόητο από όλους του άλλους να αποδέχονται άκριτα τέτοιες απόψεις επειδή είναι πολιτικώς ορθές.
Αλλά φαίνεται πως κι εμένα μου λείπει γενικότερα η διαλεκτική, όπως και η κατανόηση του κοινωνικού προτσές!!
Καρπίδη
Η ελλάδα έχει περίπου 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, μαζί με τις οικογένειες του περίπου 3.000.000 ψήφοι.
Αυτός είναι ο σκληρός πυρήνας του δικομματισμού στην χώρα μας.
Ο λόγος που, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, ψηφίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα είναι ότι αυτά εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο τα (μίκρο) συμφέροντά τους και γενικά σε αυτά οφείλουν την ευημερία τους.
Η πλουτοκρατία δεν χρειάζεται να στήσει κάποιον μηχανισμό για να τους πείσει.
Αν το κάνει, πετάει τα λεφτά της – ως συνήθως.
Κων/νος, ΣΓ, πέλεριν ψάρωσαν με το “Καρπίδης” και καλά.
Μόνο εγώ κατάλαβα ότι είσαι ο Τσοχατζόπουλος.
@σναποραζ
οχι το κατάλαβα και εγώ
πέρα πάντως από το χούμορ αλλά και το κυρίως θέμα του άρθρου (όπου συμφωνώ πλήρως με τον γράφοντα) θα ήθελα να πω οτι αν κάποιος εντρυφήσει σε λίγη παλιά καλή αστικοκαπιταλιστική προπαγάνδα , θα διαπιστώσει οτι η ασφάλεια η υγεία και οι ζωές των εργατών ( και οχι μόνο ) στα σοσιαλιστικά κράτη ΄μάλλον δεν ήταν και το πρώτο μέλημα των “υπηρετών” του προλεταριάτου .
να και ένα μικρό δείγμα
αν βιάζεστε δείτε απ’αυθείας τα σχόλια
κοιταχτε εδω το απιστευτο αρθρο που ψαρεψε ο jinx
Διάβασα κι εγώ το άρθρο που ψάρεψε ο jinx. Πάντα αναρωτιόμουν αν όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν το σημαίνον Πέραμα έχουν ποτέ επισκεφτεί την πόλη. Αν έχουν ιδία εμπειρία από την πόλη, τους κατοίκους της, τον τρόπο ζωής τους ή απλώς τους αρκεί η σημειολογία της λέξης ως παντιέρα.
Όταν υπηρετούσα στο Ναυτικό έτυχε, από κάποιες συγκυρίες της θητείας, κάποια βράδυα του καλοκαιριού του 1993 να βγαίνουμε στο Πέραμα για σουβλάκια και πίτσες ή για να ψωνίσω στα μαγαζιά τα πρωινά. Η εικόνα που είχα ήταν μιας ήρεμης, καθαρής και αξιοπρεπούς εργατικής συνοικίας με μιαν ανθούσα αγορά που με τίποτα δεν παρέπεμπε στην φτώχεια και την αξαθλίωση που το σημαίνον Πέραμα σηματοδοτεί για την εγχώρια Αριστερά. Το ίδιο ισχύει για άλλα τέτοια σημαίνοντα που είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ επανειλλημένα τα τελευταία χρόνια, όπως το Λαύριο και το Μενίδι.
Γι’αυτό και με εξοργίζει η στρατηγική της Αριστεράς να πείσει ότι η πλειοψηφία πεινάει και κυρίως δεν έχει άλλη διέξοδο πέρα από το να ξεσηκωθεί και να φέρει την κόκκινη επανάσταση.
σκεφτόμουν να στείλω γράμμα στη Ελ/τυπία αλλά μετά σκέφτηκα οτι αν κάθε φορά που η “εφημερίδα” αυτή γράφει αστήρικτες μαλακίες έστελνα και γράμμα δεν θα έκανα τίποτα άλλο στη ζωή μου .
εγω παντως εστειλα μεηλ, η διευθυνση υπηρχε στο αρθρο, αν και ειμαι σιγουρος οτι δεν την χρησιμοποιουν.
πελεριν
δεν ξερω ποια ειναι η αληθεια για τον μεσο κατοικο στο Περαμα, ξερω ομως οτι προσωπικα θα ημουν πολυ εκνευρισμενος αν καποιος πολιτικος χωρος προσπαθουσε συνεχως να με φερνει ως παραδειγμα εξαθλιωμενου πολιτη, ειδικα με αυτο το στυλ που τους παρουσιαζει αβουλα οντα που μοιρολατρικα περιμενουν το κρατος να κανει κατι για αυτα.
xa xa SG πως είναι προφανές οτι δεν ζείς στην Ελλάδα. Εδώ θα δείς κατοίκους πολύ πλουσιότερων του Περάματος περιοχών να κλαίγονται και να οδύρονται Οχι μόνο δεν το θεωρούν ντροπή αλλά και το παινεύονται .
μην επηρεαζομαστε μονο απο την τιβι ετσι? φυσικα στα δελτια ειδησεων θα βγαινουν οι κλαψιαρηδες (ειδικα οταν μιλαμε για αυτα τα δελτια ειδησεων), αλλα πραγματικα δεν υπαρχουν αξιοπρεπεις και σοβαροι ανθρωποι? Δυσκολευομαι να το πιστεψω.
SG δεν επηρεαζομαι από την TV , σε βεβαιώ (άλλωστε βλέπω ελάχιστα )
Αξιοπρεπείς άνθρωποι φυσικά υπάρχουν αλλά
1. Δεν κάνουν θόρυβο και δεν ακούγονται
2. Δεν είναι και τόσοι πολλοί
ο απίστευτος τύπος από την Ελ ξαναχτύπησε : Θαυμάστε πως κατοχυρώνει στην αριστερά το μονοπώλιο του “ουμανισμού” ( ενώ οι φιλελεύθεροι είναι ως γνωστόν ανάλγητα γουρούνια ).Φυσικά η επιστολή στην οποία απαντά κόβεται και ράβεται κατά το δοκούν ενώ το αποθεωτικό φινάλε δείχνει οτι ο αρθογράφος δεν έχει ιδέα όψι μόνο για το τι εστί φιλελευθερισμός αλλά ούτε καν για το τι εστί αριστερά , ισότητα και δημοκρατία .
SG είχες εσύ καμμιά απάντηση ;
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=19.08.2008,id=58708472
Ο κ. Ευθυμίου τι σας λέει; Με το που βγήκε από τον Ευαγγελισμό δήλωσε μεταξύ άλλων φαιδρών ότι “(..)Έχει βαριά ευθύνη η κυβέρνηση γι’ αυτή την κατάσταση και την καλώ πραγματικά, έξω από την ατομική μου περίπτωση, να αναλογιστεί και να αναλάβει τις ευθύνες της, που χρόνια τώρα αφήνει ελεύθερη αυτή την ασύδοτη δράση του παρακράτους”
Ότι να ναι..