Στην παρθενική μου εμφάνιση στο φιλόξενο συνιστολόγιό σας (καταφύγιο για τους πνευματικά κατατρεγμένους…) θα ήθελα να ασχοληθώ με το πολιτικό φαινόμενο των ημερών, τον Αλέξη. Σκοπεύω να χάσω την συνιστολογική μου παρθενία με ένα «πιασάρικο» θέμα. Οι φιλοσοφίες ίσως έρθουν αργότερα, ίσως και ποτέ.
Το φαινόμενο Τσίπρα «προβληματίζει» – όπως λέγουν οι δημοσιογράφοι – το Μαξίμου, την Χαριλάου και τον Περισσό (ως εκ …περισσού μάλλον). Τί αντιπροσωπεύει όμως ο Αλέξης; Από πού έρχεται και πού θέλει να (μας) πάει;
Είναι προφανές ότι ο Αλέξης είναι ευφυής άνθρωπος, όπως άλλωστε και ο πολιτικός του μέντορας, ο Αλέκος. Διαισθάνθηκε γρήγορα τί συμβαίνει σ’ αυτήν εδώ την χώρα, πόσο κουρασμένο είναι το πολιτικό κατεστημένο, όπως επίσης και ο λαός που ψάχνει να βρει τους Μεσσίες του στους γόνους των γνωστών οικογενειών – από φύλαρχο σε φύλαρχο πάμε, όπως σε κάθε τριτοκοσμική χώρα που σέβεται τον εαυτό της. Ο Αλέξης και ο Αλέκος είδαν ότι υπάρχει κενό. Κενό φιλοδοξιών, κενό αγωνιστικότητας και κενό υπαρξιακό. Μία κουρασμένη πολιτική τάξη βολοδέρνει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ο Πρωθυπουργός μέχρι στιγμής δεν θέλει να αναμετρηθεί με την ιστορία, βιώνοντας προφανώς ένα υπαρξιακό δράμα «θείας» φροϋδικής προελεύσεως. Προσπαθεί να ικανοποιεί το δικό του κομματικό κατεστημένο διαρκώς, αγοράζοντας έτσι εσωκομματική ειρήνη στον χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή. Ο ΓΑΠ …απλώς «δεν κάνει το παιδί» (κατά τον γνωστό «γερόλυκο» της πολιτικής)! Η Γενική Γραμματέας αισθάνεται άνετα με το ποσοστό της και δεν θέλει να μπαίνει σε περιπέτειες συνεργασίας με άλλους, που μπορεί να μολύνουν το ακήρατο και διαιώνιο δόγμα. Αυτές είναι οι συνιστώσες του πολιτικού μας συστήματος.
Όποιος ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα, με μαχητικότητα και διάθεση ουσιαστικών κοινωνικών μεταβολών, θα κερδίσει το στοίχημα του μέλλοντος. Ο Αλέξης είναι παιδί «ζυμωμένο» στις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες. Είναι παιδί των καταλήψεων, ξέρει από κοινωνική μηχανική, είναι περισσότερο κοινωνικός παρά πολιτικός μηχανικός. Ανέβηκε πάνω στο κύμα της σύγκρουσης και έφτασε πλέον, όταν μιλάει, να του δίνουν όλοι σημασία. Βγήκε στο πεζοδρόμιο, συγκρούσθηκε με τις «δυνάμεις καταστολής», γιατί ξέρει ότι η κάθε εξουσία βασίζεται σε μία επίφαση νομιμότητας και ότι ασφαλώς καμία εξουσία δεν είναι αδιαμφισβήτητη. Ξέρει δηλαδή ότι η κοινωνική δυναμική αλλάζει τις υφιστάμενες δομές. Και σ’ αυτό έχει απόλυτο δίκιο. Είναι μαρξικός και καλά κάνει. Λίγος Μαρξ δεν βλάπτει, όπως και κάποιοι άλλοι ελάσσονες πολιτικοί φιλόσοφοι ή πολιτειολόγοι. Μ’ αυτούς θα έπρεπε να είχαν ασχοληθεί και στην δεξιά, η οποία ιστορικά στην χώρα μας, και πολύ περισσότερο τώρα στην περίοδο της «ήπιας προσαρμογής», βιώνει το δικό της δράμα: ενώ διαχρονικά χαράσσει την σωστή κατεύθυνση στις βασικές επιλογές για την πορεία του τόπου (οικονομία της ελεύθερης αγοράς και ένταξή μας στην ΕΟΚ), δεν έχει επιχειρήματα, λόγω προφανούς έλλειψης καλλιέργειας των στελεχών της, για να στηρίξει τις θέσεις και τις επιλογές της. Τα στελέχη της λίγο έχουν «ζυμωθεί» στις κοινωνικές διεργασίες και δύσκολα μπαίνουν στον κόπο να πείσουν τους άλλους. Και όποιος δεν μπαίνει στον κόπο να πείσει τους άλλους, όταν μάλιστα τον πνίγει το δίκιο, στρέφεται προς τον λαϊκισμό και τις «ήπιες προσαρμογές» και τελικά χάνει το δίκιό του!
Επανέρχομαι όμως στον Αλέξη. Καθόλο το διάστημα που προηγήθηκε της ανάρρησής του στην ηγεσία του Συνασπισμού έκανε παρέα με τους «ακραίους», για να μπορέσει να ακουστεί. Σε μεγάλο βαθμό τους χρησιμοποίησε. Αυτοί έκαναν βροντερό το παρόν του, σ’ αυτούς οφείλει ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας του. Τώρα, όμως, θα πρέπει σιγά-σιγά να εγκαταλείψει το επαναστατικό του παρελθόν (όχι πλήρως, αφού θα το θυμάται που-και-που). Τώρα πια έφτασε η ώρα της αστικοποίησης. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις τον ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Πολλοί θα αντιλέξουν, αλλά προβλέπω ότι σταδιακά θα αρχίσει να γίνεται περισσότερο «αστυφιλικός», για να σταματήσει να φοβίζει τους αστούς, που τους αρέσει μεν η επανάσταση, αλλά αγαπάνε εξίσου το παρκαρισμένο μερτσεντικό τους στην Φιλοθέη και δεν θέλουν να το παραχωρήσουν στο κράτος, για να αγοράζει ο Αλέξης πετρέλαιο από τον Τσάβεζ… Και ο Αλέξης τους ξέρει καλά, γι’αυτό και θα τους ικανοποιήσει, δυσαρεστώντας φυσικά τους «ακραίους», δηλαδή την εξωκοινοβουλευτική άκρα αριστερά, που δεν την ενδιαφέρει η (όποια) εξουσία. Τον Αλέξη όμως τον ενδιαφέρει. Η πορεία προς τον λαό είναι πορεία προς την εξουσία. Ήδη με την χθεσινή του εμφάνιση στο Προεδρικό Μέγαρο ο Αλέξης κάνει μία ανεπαίσθητη στροφή (σ’ αυτές τις τακτικές, λεπτές μεταμορφώσεις θα πρέπει να συνηθίσουμε στο εξής): εξερχόμενος από το Μέγαρο μιλάει, για πρώτη φορά, για έναν «νέο πατριωτισμό» που έχει ανάγκη ο τόπος και φοράει πλέον πουκάμισο με το γνωστό αλογάκι.
Όσο περνάει ο καιρός, λοιπόν, ο Αλέξης όλο και περισσότερο θα πλησιάζει προς το κέντρο, κλέβοντας ένα κομματάκι από την εκκλησία-Πασόκ και επιστρέφοντας αμέσως πίσω στην αριστερή φωλιά του. Και όσο παραμένει στο Πασόκ ο ΓΑΠ, ο Αλέξης θα έρχεται πιο κοντά στην εξουσία. Αυτά είναι μάλλον προφανή…
Απομένουν όμως τρεις σοβαρές διευκρινίσεις, για να μην παρεξηγηθώ:
α. Η όλη τακτική του Αλέξη και του Αλέκου δεν έχει πολιτικά τίποτε το μεμπτό. Ληστεύουν «εκκλησίες» οι άνθρωποι και καλά κάνουν. Είναι, επίσης, παρήγορο για την αριστερά στον τόπο μας ότι, παρ’ όλο τον κρατισμό της και τη στείρα άρνησή της απέναντι σε κάθετι καινούργιο, τόλμησε ένα προοδευτικό βήμα και ανέδειξε ως ηγέτη της ένα νέο άνθρωπο, με συγκρότηση, λόγο και παρουσία (αυτές τις ιδιότητες δύσκολα μπορεί να τού τις αρνηθεί κανείς). Τούτο για τα υπόλοιπα κόμματα είναι αδιανόητο. Αυτά χρησιμοποιούν και προωθούν είτε γόνους των γνωστών οικογενειών είτε τραγικές (και αντιαισθητικές) φιγούρες του κομματικού σωλήνα ή δημοσιογράφους του εκδοτικού-μιντιακού κατεστημένου (φταίει βεβαίως και ο κόσμος που τους ψηφίζει). Για τους άλλους δεν υπάρχει στον ήλιο μοίρα. Και εδώ ο Συνασπισμός και τα στελέχη του κάνουν ένα επαναστατικό βήμα και μπράβο τους.
β. Σε επίπεδο ουσίας, εντούτοις, ο Αλέξης δεν λέγει τίποτε καινούριο, απλώς συνεχίζει πιστά το έργο της ανάσχεσης οποιασδήποτε προόδου στην χώρα. Συντάσσεται με τον κρατισμό και τους κρατικοδίαιτους (βλ. την πρόσφατη έφοδο στην ΔΕΗ), που αυτοί ουσιαστικά – και όχι αφηρημένα το σύστημα! – βασανίζουν την γενιά των 700 ευρώ. Μια γενιά που της βγαίνει η ψυχή για τα προς το ζήν και έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά τους προνομιούχους συνδικαλιστές των μεγάλων δημοσίων οργανισμών, με τους οποίους συντάσσεται ο Αλέξης. Από τις συνεχείς απεργίες ή καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες δεν πλήττεται ο Σωκράτης, ο Βαρδής ή η Γιάννα, αυτοί έχουν τα λεφτάκιά τους να στείλουν τα παιδιά τους στα καλλίτερα (ιδιωτικά) σχολεία ή πανεπιστήμια ή να νοσηλευθούν στα καλλίτερα νοσοκομεία του κόσμου. Αυτοί που πλήττονται είναι οι μικρο-μεσαίοι, οι μικρο-αστοί, που ζουν και τον πρόσθετο εφιάλτη της ανεργίας, κυρίως επειδή κάποιοι μάχονται λυσσαλέα την ελεύθερη οικονομία και την κάθε μορφής δημιουργικότητα (για να διατηρήσουν φυσικά τα δικά τους προνόμια).
γ. Βεβαίως, ο Αλέξης την δουλειά του κάνει. Τα δύο μεγάλα κόμματα τού έχουν ανοίξει διάπλατα την πόρτα με την στάση τους να απομονώνουν κάθε γνήσια λιμπεραλιστική φωνή (είτε δεξιόθεν είτε αριστερόθεν), που αποτάσσεται τον κρατισμό, τάσσεται υπέρ της ελευθερίας ως θεμελιώδους αρχής στην κοινωνία μας, υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και προτείνει μία περισσότερο εξωστρεφή εξωτερική πολιτική χωρίς φοβικά και μειονεκτικά σύνδρομα, σαν αυτήν που εισηγείται ο συνιστολόγος Αναγνωστόπουλος. Φωνάζει π.χ. ο Μάνος για τις προκλητικές αμοιβές των συμβολαιογράφων ή το 3% των άνευ παραστατικών εξόδων των επιχειρήσεων των ΜΜΕ, αλλά η καθεστηκυία τάξη κωφεύει και κάνει ωσάν περί άλλα να τυρβάζει. Συντηρεί προκλητικά προνόμια υπέρ ολίγων και ετοιμάζεται να δρέψει τους καρπούς της παντελούς έλλειψης ιδεολογίας που την διακρίνει: θα συρθεί κάποια στιγμή να συγκυβερνήσει με τον Αλέξη, είτε το θέλει είτε όχι.
Το τελευταίο δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αλλά μπορεί να αποτελέσει άσχημη εξέλιξη για τον τόπο, αν δεν υπάρξει ιδεολογικός αντίλογος, γνήσια λιμπεραλιστικός, που θα αντικρούει και θα εξισορροπεί, ακόμη και στο πλαίσιο μιας συγκυβέρνησης, τις σοσιαλεπώνυμες ονειροπολήσεις. Ζούμε πλέον σε ένα νέο περιβάλλον, με βαλκάνιους γείτονες στα βόρεια σύνορά μας, που κάθε άλλο παρά συμπλεγματικοί είναι και τρέχουν με γοργό βήμα προς το μέλλον, διψώντας για διακρίσεις και ευημερία. Κι εμείς τί κάνουμε; Βάζουμε λουκέτο παντού. Κυρίως στα όνειρα των νέων ανθρώπων για ένα δημιουργικό αύριο…
Ευχαριστώ για την ανοχή σας!
Πολύ καλή αρχή!
Δυνατή ανάλυση που διαβάστηκε πολύ εύκολα!
Καλή συνέχεια!
Εγώ αφού σας χαιρετίσω μετά από καιρό -λόγω υποχρεώσεων- θα προσθέσω χωρίς να διαφωνώ επί της ουσίας ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν είχαν φύγει από το σοσιαλοδημοκρατικό στρατόπεδο. Απλά άλλαξε η φρασεολογία και η πρακτική του. Έγινε πιο κινηματικός, έφυγε από την ΠΑΣΟΚική περιχαράκωση που τον έκλεισε ο Νικολάκης, αλλά ακόμα είναι αστικοδημοκρατικό.
Lectoratius, εξαιτερετική η τοποθέτησή σου.
Επίτρεψέ μου ένα μικρό σχόλιο στη συζήτησή σου με τον ΚΤ περί κριτηρίων του ψηφοφόρου. Δεν νομίζω ότι ο κόσμος ψηφίζει με αόριστα ανορθολογικά κριτήρια, ούτε νομίζω ότι ψηφίζει με κριτήριο την εμφάνιση. Ο κόσμος ψηφίζει με το ίδιο κριτήριο που αγοράζει και απορρυπαντικό: δεν το πολυσκέφτεται μέχρι να βρεθεί μπροστά στο ράφι του σούπερ μάρκετ (όρα κάλπη) και τότε ψηφίζει αυτό που του ακούγεται πιο οικείο (όρα προωθημένο). Δηλαδή ψηφίζει με κριτήρια μάρκετινγκ. Αν στο περιβάλλον του όλοι μιλούν για έναν πολιτικό, αν οι εφημερίδες γράφουν γι’ αυτόν, αν τον βλέπει στα κανάλια, πείθεται ότι “αυτός είναι” αν όχι ο σωστός, τουλάχιστον ένας αξιόλογος υποψήφιος. Πολύ αμφιβάλλω ότι ο μέσος ψηφοφόρος βάζει κάτω τις πολιτικές θέσεις όλων των υποψηφίων, τις τοποθετήσεις και την πορεία τους, τις μελετά και επιλέγει αξιοκρατικά τον εκπρόσωπό του. Ψηφίζει αριστερά ή δεξιά ανάλογα με τον κύκλο του, και ρίχνει το κουκί του σε όποιον υποψήφιο προωθούν τα ΜΜΕ.
Όσο για την υποτιθέμενη “ελκυστικότητα” του Τσίπρα και το κατά πόσον συνιστά προσόν ή ελάττωμα, έχω αναρτήσει ένα σύντομο, ελαφρύ και ενδεχομένως αφελές post στο ιστολόγιό μου, για όποιον ενδιαφέρεται.
Μπράβο στους οπαδούς και στα στελέχη του Συνασπισμού.
Μπράβο στους μαλάκες που δεν πήραν κανένα μήνυμα από τις ευρωεκλογές.
Μπράβο στον Τσίπρα που με το ωραίο του μαλί, τα ωραία του γιαλιά ηλίου και την ωραία του μοτόσικλέτα συνάρπασε τις Ελληνίδες ψηφοφόρους.
Μπράβο στον ημιμαθή Τσίπρα που αποφεύγει να μιλάει για συνεργασίες, επειδή δεν ξέρει την τύφλα του για Ευρώπη, για Ευρωπαϊκό δίκαιο, Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, Ευρωπαϊκά Κοινωνικά Δικαιώματα… ξέρει όμως για καταλήψεις σχολείων.
Μπράβο στους μαλάκες. Μπράβο στον Χουντή, που θα είναι μόνος του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μπράβο στη γραμμή των “σκληρών” με επικεφαλής τον Χουντή.
Όλοι μαζί για ένα ανένδοτο Συνασπισμό που στις επόμενες εκλογές θα πάρει 2,5% και θα μείνει για πάντα έξω από τη Βουλή, αλλά θα διατηρήσει την πίστη του στις αξίες του … Τσίπρα!
Μου, δεν θα με πείραζε αν οι απόψεις σου ήταν κοσμιώτερα διατυπωμένες.
Μπράβο μαλάκες! Μπράβο μαλάκες, νίκησε ο Τσίπρας. Αδιαμφισβήτητος νικητής πλέον.
Χωρίς αντίπαλο!
Μπράβο στους σκληρούς! Επέβαλαν τον Χουντή αντί του Παπαδημούλη, που ήθελο ο λαός.
Μπράβο στο νέο σχηματισμό του ΣΥΝ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή όπως σκατά αποφάσισαν στην Κουμουνδούρου ή στη Βαλτετσίου ότι θα λέγεται.
Τα ίδια σκατά θα είναι μέσα στις κρυφές συσκέψεις, από τις οποίες δεν ανακοινώνεται τίποτα στον λαό, παρά μόνο μισόλογα, με ωραίες φωτογραφίες του Τσίπρα με το μαλλί του, τις εξυπνάδες του, την αμάθειά του σε ευρωπαϊκά θέματα.
Ο λαός προσέχει τη μοτοσικλέτα του Τσίπρα, προσέχει την αφρικανή φίλη του Τσίπρα. Αυτά συμβούλευσαν τα κρυφο-στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι θα φέρουν τη νίκη.
Δεν πειράζει που ο Τσίπρας ξέρει μόνο καταλήψεις σχολείων και δεν ξέρει την τύφλα του για Ευρώπη, ευρωπαϊκό δίκαιο, ευρωπαϊκά κοινωνικά δικαιώματα (βγήκαν από τους αγώνες των ευρωπαϊκών λαών στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και όχι από τις καταλήψεις σχολείων, όπου ξόδευε το άφθονο μαθητικό χαρτζιλίκι του τότε ο Τσίπρας).
Αυτός ο ομορφούλης νέος που έγινε πρόεδρος κόμματος της Αριστεράς (ενός κόμματος που έχει απαλλαγεί από τον Κωνσταντόπουλο και τον Αλαβάνο), δεν μιλάει για θέματα εκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ ή για να μετάσχει σε ντιμπέιτ, επειδή δεν έχει ιδέα για τίποτα και αποφεύγει συζητήσεις που θα δείξουν τη γύμνια του.
Ξύπνα λαέ! Φρόντισε σε αυτά τα αηδιαστικά κομματικά στελέχη, το επόμενο εκλογικό ποσοστό να μην υπερβαίνει το 2,5% και άσε τους τότε να καταλάβουν το νόημα των ευρωεκλογών που μέχρι σήμερα δεν το έχουν καταλάβει (το αποκαλούν “δυσάρεστη έκπληξη”). Να μη χαραμίζουμε ψήφους σε μαλάκες.
Mou, δημιουργείς την (λανθασμένη) εντύπωση ότι, για να είναι τέτοιου επιπέδου οι αντίπαλοί του, ασφαλώς κάτι καλό κάνει ο Τσίπρας.
Ώστε ο Τσίπρας είπε “Δεν θα κάτσω εδώ να κάνω τον κούκκο”.
Δηλαδή ζητάει και τα ρέστα.
Σου λέει “Τώρα που με ψηφίσατε για αρχηγό για το μαλλί μου και τη μοτοσικλέτα μου, τώρα που έγινα αρχηγός κόμματος, τώρα που το 2008 οι δημοσκοπήσεις με έφερναν να έχω την αποδοχή από το 17% του ελληνικού λαού, θα παραιτηθώ επειδή καταπόντισα το κόμμα με τις μαλακίες μου και την αμάθειά μου;”
Έ, όχι κύριοι, δεν θα παραιτηθώ. Θα βουλιάξουμε όλοι. Δεν θα με υποχρεώσετε να ανοίξω βιβλία και να διαβάσω για την Ευρωπαϊκή Ένωση, για την Ευρώπη την εργαζόμενων, για τα ευρωπαϊκά κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες στα κοινοβούλια και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια…. Όχι κύριοι,… Ξέρω μόνο για καταλήψεις σχολείων και θα σας επιβάλω αυτό σαν γραμμή του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ!”