Πως γινεται να ξεφυγουμε απο το προβλημα της πειρατειας πνευματικης ιδιοκτησιας?
Θα εχετε ολοι δει τα βιντεο κατα της πειρατειας που προσπαθουν να εγχυσουν τυψεις στο μυαλο των νεων που κατεβαζουν ταινιες και λογισμικο απο το διαδικτυο. Η πειρατεια ειναι κλοπη λενε, και τιμωρειται σαν τετοια. Δεν θα εκλεβες ενα αυτοκινητο, γιατι λοιπον κλεβεις το Spiderman III κατεβαζοντας το παρανομα απο το διαδικτυο?
Δεν διαφωνω με την προσπαθεια των εταιρειων να προστατευσουν την πνευματικη τους ιδιοκτησια και τα κερδη τους. Οταν μια εταιρεια φτιαχνει μια ταινια οπως και οταν ενας ζωγραφος φτιαχνει εναν πινακα, εχουν δικαιωμα να τον δειχνουν σε οποιον θελουν. Ειναι δικαιωμα τους λοιπον να ζητανε να μην αντιγραφει κανεις τα εργα τους χωρις αδεια.
Αλλα ειναι νομιζω πολυ παραπλανητικο να μιλανε για κλοπη και λανθασμενο να ζητανε ποινες αναλογες της ποινης που προβλεπεται για την κλοπη. Η κλοπη ενος αντικειμενου προκαλει βλαβη στον ιδιοκτητη του ποικιλοτροπως. Πρωτα απο ολα δεν το εχει πια στην κατοχη του και δεν μπορει να το χρησιμοποιησει. Κατα δευτερον εχει πιθανοτατα καποιο ψυχολογικο κοστος απο την απωλεια του. Χανει και αρκετο χρονο και χρημα για να το αναζητησει μετα την κλοπη. Η ιδια η υπαρξη κλεφτων μας κοστιζει σημαντικα ποσα για την αποτροπη και τιμωρια της κλοπης, δηλαδη αστυνομια, δικαστηρια κτλ
Τωρα, ποιος ακριβως βλαπτεται οταν κατεβαζω εγω μια ταινια απο το διαδικτυο χωρις αδεια του δημιουργου? Ο δημιουργος της ταινιας αμεσα δεν βλαπτεται αλλα ουτε και οι υπολοιποι καταναλωτες. Χαρη στην ψηφιακη τεχνολογια εχουμε αυτο που λενε στα οικονομικα μηδενικο οριακο κοστος παραγωγης. Η παραγωγη μιας ακομα ταινιας δεν κοστιζει παρα μονο μερικα λεπτα, ουσιαστικα μονο τον χωρο που πιανει στον σκληρο σας δισκο και αυτο το κοστος το σηκωνει μονο ο καταναλωτης!
Μισο λεπτο, θα αναφωνησουν οι παραγωγοι του Χολυγουντ, τι γινεται με τα διαφυγοντα μας κερδη? Ενα φαρμακο ή μια ευρεσιτεχνια απαγορευεται να αντιγραφεται για να μην χανει ο δημιουργος κερδη. Αν δεν μπορει να εχει ο δημιουργος καλα κερδη, δεν θα εκανε ποτε τον κοπο να ανακαλυψει το φαρμακο ή την ευρεσιτεχνια και θα καταληγαμε ολοι φτωχοτεροι.
Αυτο ειναι ενα καλο επιχειρημα για την αγορα φαρμακων ή τεχνολογιας (οπως θα δουμε σε επομενο αρθρο), αλλα ειναι ενα αδυναμο επιχειρημα στην οπτικοακουστικη βιομηχανια. Το Χολυγουντ χανει κερδη μονο αν ο νεος που κατεβαζει πειρατικα το Spiderman ΙΙΙ θα εδινε αλλιως 20 δολλαρια για να αγορασει το DVD. Αυτο ειναι μαλλον απιθανο.
Οι περισσοτερες ταινεις που διακινουνται παρανομα στο διαδικυτο ειναι ταινιες που δεν θα αγοραζες αν δεν τις εβρισκες δωρεαν. Απλα δεν θα τις εβλεπες. Η παρανομη διαθεση ταινιων στο διαδικτυο δωρεαν απλα μεγαλωνει τρομερα το κοινο που τις βλεπει, χωρις να βλαπτει ιδιαιτερα τα εσοδα των ταινιων. Σε ορισμενες περιπτωσεις μπορει ακομα και να τις ενισχυει, οταν ας πουμε κανει εναν σκηνοθετη γνωστο και οι θεατες πανε να δουνε και τις επομενες ταινεις του ή οταν κανει εναν μουσικο δημοφιλη και οι πολιτες πανε στις συναυλιες του.
Ειναι αληθεια οτι το 2007 για πρωτη φορα μειωθηκαν τα εσοδα απο πωλησεις και ενοικιασεις ΔΒΔ. (Τα εσοδα απο τα μουσικα CD ειναι μαλιστα πτωτικα εδω και καιρο). Αλλα για αυτο δεν ειναι υπευθυνη απαραιτητα η πειρατεια, οσο ο κορεσμος της αγορας, η διαδοση νεων δωρεαν τεχνολογιων οπως η ψηφιακη τηλεοραση και σιγα σιγα ο ερχομος του Blu ray.
Αλλωστε, αν το Χολυγουντ θελει να αυξησει τα εσοδα του, πρεπει να προσφερει μια εναλλακτικη στην πειρατεια, δινοντας νομιμα ταινιες στο διαδικτυο! Η αρχη εχει γινει, για παραδειγμα στο Netflix, Movielink ή στο i-tunes, αλλα ακομα παραμενει μικρος ο αριθμος των ταινιων που διατιθενται, η ποιοτητα μετρια, η τιμη τους παραλογα υψηλη και η διαθεση τους συνηθως περιορισμενη στους κατοικους της Βορειας Αμερικης. Η ελλειψη νομιμων εναλλακτικων ειναι τοσο μεγαλη που πληθαινουν οι παρανομες σελιδες που ζητανε χρηματα για να δειτε τις κλεμμενες ταινιες! Ετσι το Χολυγουντ με την αδρανεια του εξωθει τους καταναλωτες σε παρανομες λυσεις.
Καταληγω λοιπον οτι η πειρατεια ταινιων, οσο δεν εχει σκοπο το κερδος, ειναι μαλλον ανωδυνη πραξη και ηθικα οχι τρομερα επιληψιμη. Η ευρεια διαδοση της πειρατειςα ειναι δειγμα της αδρανειας των παραγωγων πνευματικης ιδιοκτησιας να προσφερουν το προϊον τους ευκολα και φτηνα.
Συνεχιζεται με την περιπτωση της παραγωγης ιδεων και το θεμα των ευρεσιτεχνιων…
ΥΓ Δειτε και σχετικο εξαιρετικο αρθρο στον Εκονομιστ
Συμφωνώ με πολλά που λες ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορείς να ξεγράψεις το περιουσιακό «δικαίωμα» του Hollywood στις ταινίες που παράγει, που διαλέγεις να το εξισώσεις λεκτικά με τα πραγματικά περιουσιακά δικαιώματα, με μοναχό επιχείρημα ότι δεν χάνουν αρκετά από τη χρήση τρίτων στη πνευματική «ιδιοκτησία» τους. Οι εταιρίες παραγωγής ταινιών χάνουν την ευκαιρία να πουλούν το έργο τους πιο ακριβά και να το παρουσιάζουν στο κοινό με επιλεγμένο από τους ίδιους τρόπο και τόπο. Με αυτή τη λογική εάν μια νύχτα κλέψω ένα αυτοκίνητο προς ενοικίαση για να πάω μια βόλτα και το γυρίσω άθικτο το πρωί δεν θα έπρεπε να έχει απαίτηση ο ιδιοκτήτης να εμποδιστώ, εκτός εάν το έκανα με σκοπό να αποφύγω να πληρώσω το ενόικιο(!).
Λες πως θα έπρεπε να εμποδίζεται η κλοπή μόνο εάν έχει σκοπό να αποφευχθεί η πληρωμή του κόστους κέρδους που απαιτεί ο ιδιοκτήτης του αγαθού και που διαφορετικά θα πληρωνόταν γιατί η ανάγκη είναι υψηλή. Όμως, είτε θεωρείς τη πνευματική «ιδιοκτησία» ισοδύναμη ή όχι με το πραγματικό περιουσιακό δικαίωμα, θα έπρεπε όλοι τουλάχιστον να έχουν ίσο δικαίωμα στη πνευματική ιδιοκτησία. Ωστόσο υπάρχουν πολλές ιδέες που δεν απολαμβάνουν την ίδια προστασία.
Η ιδέα ότι η επιδότηση της πνευματικής εργασίας μέσω κρατικού μονοπώλιου έχει οποιαδήποτε σχέση με το περιουσιακό δικαίωμα οδηγεί σε πάρα πολλά παράλογα συμπερασματα και κάνει τον οικονομικό υπολογισμό αδύνατο ακόμη και για τους σπουδαιότερους οικονομολόγους, εξού και διαφωνούν και αλλάζουν συνεχώς άποψη για το ποιά είναι η σωστή διάρκεια του copyright και ποιές εφευρέσεις πρέπει να πατεντάρονται και ποιές όχι. Η επιδότηση της πνευματικής εργασίας μπορεί να είναι κοινωνικά αναγκαία (εγώ αμφιβάλλω) αλλά δεν υπάρχει λόγος να τη συγχέουμε με την ιδιοκτησία και δεν υπάρχει λόγος να μην αρκεί απλώς κάποιο μερίδιο από τη γενική φορολογία ή από έμμεσα κέρδη, όπως εξ’άλλου συμβαίνει με την ακαδημαϊκή πνευματική εργασία που συνδιάζει έρευνα και διδασκαλία ή με το open source που συνδιάζει με υποστήριξη λογισμικού και ανάπτυξη λογισμικού.
Αχ αυτή η καταραμένη επιστήμη των οικονομικών μανία που την έχει να τα βάζει με την κοινή λογική(conventional wisdom).
Πάντως εγω λέω να περιμένουμε να δούμε την επίπτωση που θα έχει στην παραγωγή νέων ταινιών. Εως τότε νομίζω είναι νωρίς να εξάγουμε συμπεράσματα.
Κωστα
δεν το ξεγραφω, το αναγνωριζω πληρως. Αν ο Σπιλμπεργκ θελει να κρατησει μια ταινια που εφτιαξε στα συρταρια εχει δικαιωμα να το κανει. Αυτο που λεω ειναι οτι απαξ και πουλησει μια ταινια σε καποιον, αυτος ο καποιος εχει καποια δικαιωματα. Και αν αυτος ο καποιος αντιγραψει την ταινια που αγορασε και την δωσει σε εναν φιλο του, αυτο ειναι αδικο αλλα σιγουρα οχι κλοπη, για τους λογους που ανεφερα.
αυτο ισχυριστηκα οτι δεν ισχυει συνηθως. Το μονο που χανουν ειναι η ευκαιρια να αποκλεισουν καποιον απο το να δει την ταινια, αλλα δεν εχουν διαφυγοντα κερδη, γιατι ο καποιος δεν θα την αγοραζε ποτε.
προφανως υπαρχει μεγαλη διαφορα εδω. η παραλληλη ειναι, αν ειχες μια μηχανη που μπορουσε να αντιγραψει την νεα BMW και το εκανες για να οδηγησεις την πειρατικη σου κοπια μια φορα και μετα να την πεταξεις, ε δεν βλεπω μεγαλο λογο να γκρινιαξει η BMW.
τι εννοεις ολοι? ολοι οι δημιουργοι ταινιων ας πουμε? σαφως. Οι δημιουργοι ταινιων με τους δημιουργους φαρμακων? οχι, γιατι ειναι αλλα προϊοντα σε αλλες αγορες.
δεν ειμαι σιγουρος οτι καταλαβαινω τι λες, εξηγησου λιγο. Να σημειωσω οτι το μονοπωλιο ειναι ανακριβες να ονομαζεται επιδοτηση, η επιδοτηση οδηγει σε υπερκαταναλωση του αγαθου ενω το μονοπωλιο σε υποκαταναλωση.
Αντωνιε
μαλλον απο λαθος, τα ειπες σωστα!
εχουμε μανια να τα βαζουμε με την συμβατικη σοφια (conventional wisdom, ορος που εισηγαγε ο Γκωλμπρεηθ για να χαρακτηρισει τις πλανες στις οποιες πεφτει ο ευρυς κοσμος και τις θεωρει και σοφια) αλλα στηριζομαστε συνθηως στον κοινο νου (common sense).
στο θεμα, τι ακριβως σου φαινεται παραλογο εδω?
Αυτό είναι ενδιαφέρον ως υπενθύμιση του αυτονόητου γεγονότος ότι χρειαζόμαστε πάντα τους ορισμούς μας στο βάθος του μυαλού. Κλοπή είναι η αφαίρεση με σκοπό την ιδιοποίηση – και αυτός, νομίζω, είναι όχι μόνο ο νομικός ορισμός αλλά και η πιο λογική περιγραφή της έννοιας ούτως ή άλλως. Γι’ αυτό το λόγο, χρειάστηκε ειδική ρύθμιση για να τιμωρηθεί το joy-riding (η βόλτα με κλεμμένο αμάξι που θα έλεγε και το ποπ άσμα) στον ελληνικό ΠΚ. Διότι, προφανώς, η αφαίρεση ενός αυτοκινήτου για μία βολτίτσα δεν γίνεται με σκοπό ιδιοποίησης και, συνεπώς, δεν συνιστά κλοπή, με αποτέλεσμα να μπορεί ο λαϊκοποπ βάρδος να τιμωρηθεί μόνο για κλοπή ευτελούς αξίας (σκεφτείτε γιατί – έχει πλάκα).
Έχουμε, λοιπόν, στην περίπτωση της αντιγραφής ενός dvd κάτι παρόμοιο; Νομίζω πως στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων αυτό δεν ισχύει. Ακόμα κι αν κάποιος πουλάει κατ’ επάγγελμα αντιγεγραμμένα cd ή dvd δεν υποκρίνεται ότι ο ίδιος γύρισε την ταινία ή έγραψε/τραγούδησε τα τραγούδια. Το μόνο που κάνει είναι το εξής, νομίζω: κλείνει μία συμφωνία με κάποιον που δεν έχει αυταπάτες σχετικά με την ταυτότητα του δημουργού για την πώληση ενός έργου αποτυπωμένου σε ένα αντικείμενο – που αυτό, τουλάχιστον, προφανώς ανήκει στον πωλητή.
Τώρα το ερώτημα είναι αν αυτό είναι άδικο για τον δημιουργό. Νομίζω πως ναι, διότι ο πωλητής αποκομίζει κέρδος από τον κόπο και το ταλέντο κάποιου άλλου. Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει και για την απλή προσφορά/δωρεά του έργου σε τρίτους. Κάποιοι λένε ότι είναι άδικο και αυτό διότι ζημιώνεται η εταιρία παραγωγής/διανομής διότι αυτοί που θα αγόραζαν το έργο δε θα το αγοράσουν τελικά. Αν δανείζω το αυτοκίνητό μου σε όποιον γείτονα το χρειάζεται, οι γείτονές μου δε θα αγοράσουν όχημα. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί λόγο απαγόρευσης της γενναιόδωρης πράξης μου. Ομοίως, αν θέλω να χαρίζω ή να δανείζω τα dvd μου, μπορώ να το κάνω ελεύθερα, παρά το γεγονός ότι, αν αυτό συνεχιστεί, με ένα δίσκο μπορούν να δουν την ταινία δεκάδες άνθρωποι. Υπάρχει διαφορά τόσο σημαντική ανάμεσα σε αυτό και την αντιγραφή και δωρεά του δίσκου σε φίλους ώστε να δικαιολογείται διαφορετική μεταχείριση; Αμφιβάλλω… Στις περισσότερες διαδικτυακές “κλοπές”, δε γίνεται ανταλλαγή με την μορφή εμπορικής συναλλαγής, αλλά απλή προσφορά του έργου δωρεάν, οπότε η παραπάνω αρχή ισχύει.
Σε πρακτικό επίπεδο, η όλη σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα μίας εξαιρετικά στρεβλής κατάστασης που ήρθε να εξομαλύνει το διαδίκτυο. Με το νέο αυτό μέσο οι καλλιτέχνες μπορούν να προσφέρουν τα έργα τους στο κοινό χωρίς μεσάζοντες. Εν όψει των εξωφρενικών τιμών που συνεπάγετο η εν λόγω διαμεσολάβηση, δε θα δυσαρεστηθώ καθόλου που θα ξεφορτωθούμε τις εταιρίες παραγωγής και διανομής προς όφελος τόσο του καλλιτέχνη όσο και του λαού προς επαλήθευση του ρηθέντος υπό του προφήτου: ο καλλιτέχνης δώνει και ο λαός λαμβάνει ευγνωμονών.
Τώρα, ο Σώτος, ως υπηρέτης του κεφαλαίου και λακές του καπιταλισμού, μπορεί να λέει τα δικά του.
Μισό λεπτάκι. Όταν δίνω σε κάποιον μια ταινία τι ακριβώς παίρνω από τον καλλιτέχνη; Το κέρδος από τον άλλον που ξέρουμε με μαθηματική βεβαιότητα ότι θα αγόραζε την ταινία; Να μηνύσω κι εγώ τη γιαγιά αυτουνού που κέρδισε το πρωτοχρονιάτικο λαχείο γιατί αν δεν υπήρχε θα το είχα πάρει εγώ;
αυτος βεβαια το πληρωσε το λαχειο στον διοργανωτης της λοττεριας αλλα αυτος που παιρνει την ταινια δεν δινει φραγκο στον δημιουργο.
Οπως ειπα, σε περιπτωσεις που δεν ειναι ρεαλιστικο να μιλαμε για διαφυγοντα κερδη γιατι ποτε δεν θα πληρωνες για την ταινια, δεν εχουμε νομιζω κλοπη. Ακομα και οι ιδιες οι εταιρειες θα προτιμουσαν να κανουν αυτο που λεμε perfect price discrimination, δηλαδη να πουλανε το προϊον σε ολους αλλα να ζητανε απο τον καθενα την τιμη που ειναι διατεθειμενος να δωσει (reservation price). 20 δολλαρια απο τον οικογενειαρχη που εχει λεφτα και αγοραζει ΔΒΔ, 1 απο τον εφηβο που δεν εχει φραγκο και αναγκαζεται να κατεβαζει πειρατικες ταινιες. Δυστυχως αυτο δεν μπορει να γινει γιατι ειναι δυσκολο να ξεχωρισεις τον πελατη που δεν εχει λεφτα ή δεν ενδιαφερεται πολυ για την ταινια απο τον πελατη που εχει αλλα απλα δεν θελει να πληρωσει αρκετα!
Κατ’ αρχάς, δε νομίζω ότι οι πιθανότητες να αγοράσει κάποιος την ταινία αν απαγορευθεί η αντιγραφή και δωρεά της είναι παρόμοιες με εκείνες που έχεις εσύ να κερδίσεις το λαχείο αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος που τελικά το κέρδισε. Στην πρώτη περίπτωση είναι λογικό να πούμε ότι, υπό την προϋπόθεση ότι ο σινεφίλ μας θέλει πραγματικά να δει την ταινία, είτε θα πάει στον κινηματογράφο είτε θα αγοράσει το dvd. Άρα, η εταιρία χάνει χρήματα όταν του προσφέρεται και τρίτη επιλογή. Αντίθετα, αν δεν υπήρχε ο νικητής του λαχείου, εσύ απλά θα είχες, αντί για πχ 1/10.000 πιθανότητες να κερδίσεις, 1/9.999. Επιπροσθέτως, τίθεται και το ακόμα πιο σημαντικό ζήτημα του κατά πόσον δικαιούται κανείς να παραπονιέται για την καταράκωση των συμφερόντων του. Είναι βέβαιο ότι κανείς δε δικαιούται να κερδίσει το λαχείο: είναι μία τυχαία απόλαυση κέρδους για την οποία ο εκάστοτε νικητής δεν έχει κάνει κάτι για να την αξιώνει ως ανταμοιβή των προσπαθειών του. Ισχύει το ίδιο για την ανταμοιβή για την εργασία κάποιου; Κατά κανόνα σίγουρα ναι. Εν προκειμένω, το ζήτημα είναι πιο μπερδεμένο.
Διότι, όπως παρατήρησε αλλά δεν μας εξήγησε ο θείος Μιλλ, δεν είναι όλα τα συμφέροντα άξια προστασίας. Αν συμμετέχω σε έναν διαγωνισμό είναι προς το συμφέρον μου να κερδίσω. Αν κερδίσεις εσύ, όμως, δεν μπορώ να αξιώσω να με αποζημιώσεις επειδή έβλαψες τα συμφέροντά μου. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι κάποια external interests (συμφέροντα στο πως συμεπριφέρονται οι άλλοι) δεν μπορούν να εγείρουν αξιώσεις έναντι τρίτων. Από την άλλη, όμως, αν είμαι φαρμακοποιός σε ένα χωριό όπου όλοι έχουν πεισθεί από μία “μάγισσα” ότι τα μαντζούνια της τους θεραπεύουν, δε θα ήταν παράλογο αν υποστήριζα ότι η συμπεριφορά της και βλάπτει τα συμφέροντά μου και με αδικεί. Νομίζω, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει απλός κανόνας για το αν προκύπτουν αξιώσεις από τις βλαπτικές για τα συμφέροντά μας συμπεριφορές τρίτων. Χρειαζόμαστε μία θεωρία δικαιοσύνης που θα μας λύσει το πρόβλημα.
Αυτή η «απάτη» που μια φορά μου την έλεγες και over-Skype είναι η ζωντανή απόδειξη πως τα θεωρητικά οικονομικά [μοντέλα] δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσουν την πραγματική μακροεικόνα των δυνάμεων της αγοράς…
Δηλαδή τι είδους σόφισμα είναι το παραπάνω; Τι αναγωγή στο μόριο (μην πω στο άτομο) χρειάστηκε να κάνεις για να φτάσεις στο παραπάνω ατυχές συμπέρασμα. Το ανησυχητικό είναι, πως με το μικροσκόπιο που βλέπεις τα πράγματα ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ, το θέμα είναι όμως πως σε μεγάλη κλίμακα τα πράγματα απέχουν πολύ απ’το παραπάνω.
Ναι, λίγα λεπτά που κοστίζουν τα MB στο σκληρό κοστίζει η ταινία, αλλά αυτό είναι μόνο για την υλική παραγωγή/αποθήκευση της ταινίας. Πού είναι όμως η αποπληρωμή για τους παραγωγούς, τους ηθοποιούς, τα σκηνικά, τους κομπάρσους, τον σκηνοθέτη, τους ηχολήπτες, τους καμεραμέν, τους τους τους… μέχρι τον τύπο που πουλάει τα ποπ-κορν στο σινεμά. Όσους δηλαδή παίρνουν μέρος στην industry της 7ης τέχνης.
Το μοντέλο σου μάλλον δεν τους λογαριάζει αυτούς…
ας το ξανατονισω. οριακο. ωραια λεξη. Οι ταινιες, η μουσικη αλλα και το λογισμικο εχουν αυτο το χαρακτηριστικο, μεγαλα παγια εξοδα που πρεπει να κανεις για να φτιαξεις την πρωτη μοναδα προϊοντος, αλλα απο κει και περα το οριακο κοστος παραγωγης ενος ακομα ειναι το κοστος αντιγραφης ενος ΔΒΔ ή CD. Σε τετοιες περιπτωσεις οπως ειπα οι εταιρειες στην ιδανικη περιπτωση θα ηθελαν να πουλησουν σε ολους τους πολιτες, ακομα και σε αυτους που δεν θα εδιναν πανω απο 5 σεντ για μια ταινια. Δεν το κανουν γιατι δεν ειναι ευκολο να ξερουν ποιος θα εδινε 5 σεντ και ποιος θα εδινε 30 δολλαρια. Αυτο οδηγει σε αναποτελεσματικοτητες που το διαδικτυο παει να λυσει. Γιατι?
Γιατι αν σημερα πουλανε ΔΒΔ με τον παραδοσιακο τροπο μεσα απο διαφορα καταστηματα και σε τιμη 20 ευρω, εχουν πες 50.000 πελατες. Ο αριθμος των πελατων περιοριζεται απο γεωγραφικα ορια, απο προβληματα χωρητικοτητας (ενα μαγαζι δεν μπορει να εχει απειρα ΔΒΔ στις αποθηκες του!), απο την τιμη κτλ
Θα μπορουσαν ομως να πουλησουν στον καθε κατοικο του πλανητη καθε ταινια που εχει γινει ποτε με μηδενικο οριακο κοστος, πραγμα που το διαδικτυο επιτρεπει.
ειναι σιγουρο τοτε οτι ο αριθμος των πελατων θα μεγαλωνε τρομερα, τοσο που θα μπορουσε η τιμη να πεσει αρκετα χωρις να γινει η παραγωγη μιας ταινιας αντιοικονομικη.
και εδω μια απαντηση στον Κωνσταντινο
υπαρχουν καμποσα επιπεδα που μπορει να συζητηθει αυτο, εγω θα μεινω στο πρακτικο. Αν αυτο γινεται συστηματικα και νομιμα, τοτε καθε ταινια θα πουλαει ακριβως ενα αντιτυπο. Ολα τα υπολοιπα θα ειναι δωρεαν αντιγραφες “απο φιλο σε φιλο”. Δεν χρειαζεσαι διδακτορικο στα οικονομικα ουτε λαδωμα απο την Warner Bros για να μαντεψεις οτι αυτο θα οδηγησει σε πληρη καταρρευση της αγορας ψυχαγωγιας.
Σημερα βασικα ενα μεγαλο μερος του πλανητη ζει, οσον αφορα την ψυχαγωγια, παρασιτικα στην καμπουρα των λιγων πολιτων της δυσης που αγοραζουν ταινιες και μουσικη! Αν δεν υπηρχαν τα “αμερικανακια” να αγοραζουν ταινιες, πιθανοτατα δεν θα υπηρχε ουτε Spiderman III αλλα ουτε και ολες οι αλλες ταινιες που στην κουλτουρε Ευρωπη αγαπαμε, οπως ταινιες του Γουντυ Αλλεν ας πουμε…
Ε και; Τι κόπο κάνει ο δημιουργός για να παραχθεί το αντίγραφο; Το ότι παλιά έπρεπε να του τα σκάσεις για να αποκτήσεις ένα αντίγραφο ήταν συνυφασμένο με το ότι τα μέσα αναπαραγωγής ήταν λίγα και ακριβά.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί αν ο Γκαουντί αρχίσει να ζητάει royalties από όσους φωτογραφίζουν ή επισκέπτονται το κτίριό του τα επόμενα 100 χρόνια θα τον πάρουν όλοι με τις ντομάτες, ενώ οι Village People και η Δέσποινα Βανδή έχουν απ’ ό,τι φαίνεται αυτό το δικαίωμα για τις αηδίες τους. Σημειώστε btw αυτό το παράδειγμα: η αρχιτεκτονική είναι η μόνη τέχνη που παραμένει χωρίς copyright, και συνεπώς οι αρχιτέκτονες οι μόνοι καλλιτέχνες που ζουν σαν άτομα που δουλεύουν κανονικά και όχι σαν ανεμομαζώματα-διαολοσκορπίσματα. Και δε νομίζω να έχει χάσει κάτι η αρχιτεκτονική τις τελευταίες 7 χιλιετίες που δεν έχει copyright.
Αν υπάρχει κλοπή (ληστεία, ακριβέστερα), αυτή είναι εκ μέρους των δημιουργών, που ζητούν να πληρώνονται σχεδόν στο διηνεκές για κόπο που κατέβαλλαν εφάπαξ και αμοίφθηκε σαν εργασία. Και αν υπάρχει παραβίαση της ατομικής ελευθερίας, αυτή είναι πάλι εκ μέρους των δημιουργών που θεωρούν ότι μπορούν να υπαγορεύουν στον κάθε δεκαπεντάχρονο Ταϊβανέζο και στον κάθε εικοσάχρονο Έλληνα τι θα κάνουν με τη μεταξύ τους p2p δικτυακή σύνδεση.
Ανεξάρτητα από θεωρίες του τι συνίσταται κλοπή και τι όχι, η έξαρση των πειρατικών ταινιών και μουσικής αποτελεί την αντίδραση του κόσμου στην ασυδωσία των εταιριών.
Αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό σαφές αν δούμε τι έγινε στην Ελλάδα με τα μουσικά cd. Αν θυμάστε είχαμε φτάσει στο σημείο την ίδια στιγμή που πληρώναμε 15 ευρώ για ένα άλμπουμ των Red Hot Chilli Peppers (ενώ στην ύπόλοιπη Ευρώπη κόστιζε σχεδόν 10) να πληρώνουμε 22 ευρώ για το νέο cd του…Καρρά. Η καραμέλα των εταιριών ήταν το κόστος μεταφοράς και το αυξημένο κόστος παραγωγής για τα album των εγχώριων καλλιτεχνών. Μέχρι που μερικά συγκροτηματάκια χαλάσαν τη μανέστρα στις μεγαλοεταιρίες κάνοντας τις δικές τους αυτόνομες εταιρίες παραγωγής και ως δια μαγείας είδαμε στην αγορά καινούργια cd να πωλόυνται σε τιμές 10 και 12 ευρώ!!!
Ως δια μαγέιας βλέπουμε πλέον καινούργια cd να πωλόυνται σε τιμές 13 έως 17-το πολύ ευρώ και cd 2ετίας, 3ετίας σε τιμές το πολύ 10 ευρώ. Και το αποτέλεσμα? Παρά τη διάδοση του Downloading πολλοί περισσότεροι αγοράζουν…
Και τέλος να θυμήσω τα εκπληκτικά κέρδη των Radiohead από το album τους που ήταν διαθέσιμο αποκλειστικά μέσω ιντερνετ, για να δούμε πως το κοινό καμία σχέση δεν έχει με κοινούς κλέφτες όπως θέλουν οι εταιρίες να επικαλούνται.
Η λύση για μένα είναι η εξής:
– Όλοι να αρχίσουν να κάνουν τα τραγούδια και τις ταινίες τους λίγο καλύτερες.
– Να βελτιωθούν λιγάκι εμφανισιακά τα cd και τα dvd
– Τέλος, να τους χαμηλώσουν λιγάκι και την τιμή.
Απο εκέι και πέρα αν παρ’όλα αυτά κάποιοι λίγοι επιμείνουν στο downloading δεν έγινε και τίποτα. Στο κάτω-κάτω δεν ανακαλύψαν οι εταιρίες τον Κινηματογράφο και την Μουσική.
Αυτό που λες δεν επαληθεύεται από τα γεγονότα. Κλασικό παράδειγμα οι νόμοι των ΗΠΑ (και γενικά οτιδήποτε παράγει το Δημόσιό τους) που ενώ είναι 100% public domain, οι (ιδιόκτητες) εκδόσεις τους μοσχοπουλάνε.
Δεύτερον το αντίγραφο δεν είναι ακριβώς το ίδιο προϊόν με το αυθεντικό, π.χ. μια ταινία που μου αρέσει θα προτιμήσω να τη δω στο σινεμά και όχι στο μισοσκαμμένο CD του Νιγηριανού με μετάφραση από το Μήτσο “i speak england very best”.
Οι δημιουργοί *πρέπει* να βάζουν προστιθέμενη αξία (=έξτρα κόπο) ώστε να δικαιούνται να τους τα σκάσεις. Το να δικαιούνται να τους τα σκάσεις γιατί έτσι είναι ανήθικο. Κανένας άλλος κλάδος δεν το κάνει, παρά ο πολιτισμικός. Και γιατί ο πολιτισμικός κλάδος έχει τέτοιο καθεστώς in the first place? Μα επειδή τα πολιτισμικά έργα είναι πιο “πολύτιμα” μια και ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα (=ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή ΠΡΕΠΕΙ να διαδίδονται), οπότε δίνουμε κάποια προνόμια στους δημιουργούς. Είναι φανερό ότι οι τύποι έχουν επιβάλει μια εντελώς σχιζοφρενική συμπεριφορά στην κοινωνία, διαστρεβλώνοντας τις ίδιες τις αξίες βάσει των οποίων τους παραχωρήθηκε αυτή η προνομιακή σχέση με το προϊόν της δουλειάς τους.
αυτο μπορει να ηταν δικαιολογια αλλα οχι αιτιολογια. Ακομα και στην εποχη του βινυλλιου το οριακο κοστος παραγωγης ηταν υποπολλπλασιο της τιμης στην αγορα.
λεγε οτι θες για την Βανδη και θα πω αλλα τοσα, αλλα οι Βιλατζ Πιπλ ειναι θεοι :-) τωρα, σαφως υπαρχει μια διαφορα μεταξυ των δυο. Ο Γκαουντι εχτιζε για εναν πλουσιο πελατη, τα τσεπωνε και απο κει και περα το εργο ανηκε στον πελατη (χωρις βιομηχανικη επανασταση και Καταλανους “καπιταλιστες” δεν θα ειχαμε Γαουδι) που ηθελε να το επιεδεικνυει στο ποπολο. Να σημειωθει οτι και η κλασικη μουσικη καπως ετσι γινοταν, ο βασιλιας πληρωνε τον Μπαχ.
Απο την αλλη η Βανδη δεν πληρωνεται απο καποιον πελατη για να κανει τον δισκο. Τον παραγει μια δισκογραφικη που σηκωνει και το ρισκο να μην βγαλει φραγκο αν δεν πουλησει ο δισκος. Και αν η αντιγραφη επιτρεπεται ελευθερα, να εισαι σιγουρος οτι δεν θα πουλησει τελικα δισκους, αρα θα σταματησει να τους παραγει. Θα ειναι καλυτερος ο κοσμος χωρις βανδη? Σιγουρα, αλλα τι θα γινει με την Αρβανιτακη, τον Σαβοπουλο κτλ κτλ
ε εδω υπαρχει και η διαφορα οτι ειναι δυσκολο να αντιγραψεις εναν Γαουδι. Πολλα κτιρια στην Βαρκελωνη το δοκιμασαν, και μερικα ειναι πληρως αποτυχημενα.
αν δουλευες σε ενα εργαστηριο και εβρισκες το φαρμακο για τον καρκινο θα ελεγες, ΟΚ, μου πληρωναν ενα ωρομισθιο 5 ευρω, δεν θελω αλλα λεφτα για το φαρμακο? αλλα τα φαρμακα ισως πρεπει να τα αφησω για το επομενο κειμενο.
για κατσε, οι εκδοσεις εχουν προστιθεμενη αξια! Αν εφτιαχνες μια ιστοσελιδα που να προσεφερε τους νομους των ΗΠΑ, νομιζεις οτι πραγματικα θα μπορουσες να ζητησεις συνδρομες απο τους πελατες?
ακριβως επειδη απαγορευεται η αντιγραφη! Αν δεν απαγορευοταν, την ιδια μερα που θα εβγαινε η ταινια στο σινεμα θα ειχες ενα τελειο αντιγραφο (γιατι οι ταινιες πια μοιραζονται και ψηφιακα σε μερικα σινεμα). Το αποτελεσμα απλο θα ηταν: τα εισιτηρεια κινηματογραφου θα επεφταν μεχρι να καλυψουν το οριακο κοστος του σινεμα (δηλαδη το κοστος του χωρου και του προσωπικου), η τιμη του ΔΒΔ θα πηγαινε στο μηδεν και οι εταιρειες παραγωγης θα τον επιναν.
το να κατσεις να φτιαξεις μια ταινια απτο μηδεν δεν ειναι προστιθεμενη αξια?
Το Lord of the Rings δεν ανηκει στην ανθρωποτητα, ανηκει στον Τολκιν και τον Πητερ Τζακσον. Ανευ αυτων, δεν θα υπηρχε. Αλλα ακομα και αν ξεχασω το ηθικο επιχειρημα οτι αυτοι κουραστηκαν να το φτιαξουν, μενει το πρακτικο:
αν δεν τους επιβραβευουμε για την δουλεια τους, δεν θα την κανουν πια. Ενας κοσμος χωρις Χολυγουντ, παρα την ψηλομυτικη διαθεση πολλων Ευρωπαιων, θα ηταν ενας φτωχοτερος κοσμος.
Καθόλου ακριβέστερο δεν μου φαίνεται αυτό. Γιατί λες ότι ο όρος “ληστεία” είναι ακριβέστερος;
Πρώτον, το σχήμα “τα πολιτισμικά έργα πρέπει να διαδίδονται, άρα είναι πιο πολύτιμα” δεν έχει, νομίζω, πολλές ελπίδες. Αν κάτι θα είχε νόημα θα ήταν το αντίστροφο: τα πολιτισμικά έργα πρέπει να διαδίδονται επειδή είναι πολύτιμα. Συνεπώς, ακόμα δεν μας έχεις εξηγήσει γιατί είναι πολύτιμα -και μάλιστα πιο πολύτιμα από άλλα- τα “πολιτισμικά έργα”. Δεύτερον, εγώ δεν καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες πολιτισμικά έργα – ο όρος είναι αδόκιμος και χρειάζεται επεξήγηση.
Κατ’ αρχάς, αυτό δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Αλλά, ακόμα κι αν είναι έτσι, το ερώτημα είναι γιατί αυτό είναι κακό – άδικο εν προκειμένω. Αν ράβεις κοστούμια, ξέρεις ότι θα πουλήσεις μόνο ένα. Από εκεί και πέρα, αν θέλει να το μεταποιεί ες αεί ο αγοραστής και να το δίνει στους φίλους και συγγενείς του, αποδεχόμαστε ότι αυτό ειναι ΟΚ. Κάποιες φορές, μπορείς να πουλήσεις μόνο ένα ή πολύ λίγα από αυτά που εμπορεύεσαι. Το γεγονός ότι “δεν συμφέρει” ή ζημιώνεσαι από αυτό, δεν είναι απαραιτήτως λόγος για να μην συμβαίνει. Θα πρέπει να είναι και άδικη η ζημία σου.
Αμφίβολο, έως και εσφαλμένο. Το ’50 δεν υπήρχαν ούτε βίντεο-κλαμπ ούτε καλά καλά τηλεόραση και η αγορά ήταν απίστευτα μικρότερη από την σημερινή. Όλα τα έσοδα των εταιριών παραγωγής προέρχονταν από τα εισιτήρια των (αμερικανικών άντε και αγγλικών) κινηματογράφων. Κι όμως, οι εταιρίες ξόδευαν μυθικά ποσά -πιθανότατα υψηλότερα αναλογικά σε σχέση με τα σημερινά- για να γυρίσουν υπερπαραγωγές με απίστευτα σκηνικά, δεκάδες ακριβοπληρωμένων αστέρων και χιλιάδες κομπάρσους. Κάποιες από αυτές θα δουν οι τυχεροί (λέμε τώρα) έλληνες τηλεθεατές οσονούπω. Τώρα, κάποια θεωρία θα υπάρχει που θα λέει ότι αυτό δεν συνέβη στην πραγματικότητα ποτέ και το Μπεν Χουρ κόστισε 40 ντάλαρς αλλά κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τους επιστήμονες που υποδουλώθηκαν στο χρήμα κι εγώ δε θα αποτελέσω εξαίρεση. Όσο για το Γούντυ, με αυτά που γυρίζει τώρα τελευταία, δεν με πολυενδιαφέρει!
Ομοίως και το φάρμακο για τον καρκίνο – αν ποτέ βρεθεί. Αλλά αν χρεώνει 1 εκ ευρώ για να το δώσει στον κάθε καρκινοπαθή, δικαίως θα του το πάρει ο τελευταίος – με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιήσει αποδεκτά μέσα. Επίσης, το αυτοκίνητό μου ανήκει σε εμένα, αλλά αν θέλω 500.000 ευρώ για να πάω ένα παιδάκι στο νοσοκομείο -και δεν υπάρχει άλλο όχημα- καλά θα κάνουν να μου πάρουν τα κλειδιά και να μην μου δώσουν φράγκο. Προφανώς, δεν είναι απαραιτήτως ίδια η περίπτωση των έργων τέχνης (είναι διαφορετική η ανάγκη εδώ και είναι πασιφανές) αλλά από μόνο του το γεγονός ότι κάτι ανήκει σε κάποιον δεν είναι αρκετά καλός λόγος, από ηθικής απόψεως, για να μην του το πάρουμε -τουλάχιστον όχι σε κάθε περίπτωση. Επιμένω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα.
Αυτό είναι ένα καλύτερο επιχείρημα – αλλά, δυστυχώς (γιατί κι εμένα μου αρέσει!) η επιβράβευση δεν είναι απαραίτητο να είναι οικονομική. Και σίγουρα, δεν είπε κανείς ότι δεν πρέπει να επιβραβεύεται και οικονομικά ο δημιουργός. Τα απίστευτα κέρδη των μεσολαβητών είναι που προβληματίζουν.
Εννοείται…
Το ότι το πάγιο κόστος της [παραγωγής μιας] ταινίας είναι μεγάλο αλλά μετά η επ’άπειρον αναπαραγωγή της έχει οριακά μηδενικό κόστος δε μου λέει τίποτα.
Και το οριακό κόστος μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί και σε υλικά πράγματα, φαντάσου ένα αυτοκίνητο ή έναν υπολογιστή φθηνά αρκετά στην παραγωγή ώστε να αγοράζονται από κατοίκους χωρών του 3ου κόσμου.
Το ζήτημα είναι: ρώτησε κανείς τους παραγωγούς ταινιών, τραγουδιών, κλπ αν ρίχνοντας απλά τις τιμές πετυχαίνουν μεγαλύτερες πωλήσεις στο Διαδίκτυο; Μάλλον ναι, αλλά ξεχνάμε κάτι το πολύ βασικό: πάντα κάποιοι θα αντιγράφουν ψηφιακό περιεχόμενο για έναν απλό λόγο… γιατί ΜΠΟΡΟΥΝ!
Ακόμα και υπηρεσίες όπως iTunes με τα φθηνά tracks δεν έλυσαν το πρόβλημα της αντιγραφής.
Με άλλα λόγια, η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι απλή… γιατί μπορείς με ελάχιστο πραγματικό κίνδυνο (αν έχεις εντελώς «νομοταγή» ISP που σε καρφώσει) να έχεις συνέπειες.
Ακόμα κι αν οι ταινίες κάποια μέρα κάνουν 1€… εχθρός του φθηνού το φθηνότερο.
γνωριζεις καποιο αυτοκινητο ή υπολογιστη που να κατασκευαζεται με μηδενικο οριακο κοστος?
Στις ΗΠΑ υπαρχει σημαντικη αντιδραση στην πειρατεια και τα πραγματα γινονται ολο και πιο δυσκολα. Δεν νομιζω οτι υπαρχει αμφιβολια οτι η νομιμη δυνατοτητα κατεβασματος ταινιων σε λογικη τιμη θα πνιξει την παρανομη δραστηριοτητα πειρατειας ταινιων που ουτε τοσο καλης ποιοτητας ειναι, ουτε ευκολα/γρηγορα κατεβαινουν σε αρκετες περιπτωσεις.
Αν οι ταινιες κανουν 1 ευρω και παρολαυτα κατεβαζεις πειρατικες εισαι μαλλον πολυ κακομαθημενος…
Κωνσταντινε
Κιομως αυτο ειναι το ορθολογικο συμπερασμα. Αν η αντιγραφη ειναι νομιμη και πληρης, δηλαδη το αντιγραμμενο δεν διαφερει καθολου απο το πρωτοτυπο, δεν εχεις κανενα λογο να δωσεις λεφτα για το πρωτοτυπο αντι να παρεις το αντιγραμμενο δωρεαν.
η μεγαλη διαφορα επαναλαμβανω ειναι το οριακο κοστος. Αποσο ξερω, εχοντας ενα κουστουμι στο χερι σου δεν εχεις την δυνατοτητα να παραγεις απειρα με σχεδον μηδενικο κοστος. Με τα προϊοντα ψηφιακης τεχνολογιας ομως εχεις αυτη τη δυνατοτητα!
δεν ξερω αν ειναι αδικη, αυτο πρεπει να μας το πεις εσυ. Ξερω ομως οτι ειναι καταστροφικη για την γενικη παραγωγη πνευματικων εργων.
δυσκολευομαι τρομερα να πιστεψω οτι η παραγωγη του Χολυγουντ δεν εχει πολλαπλασιαστει απο το 50. Η τιμη των μεσων ταινιων παντως σιγουρα εχει αυξηθει, σε πραγματικες τιμες (καποια στοιχεια εδω), για πολλους λογους. Αν εξαιρεσουμε τις οντως επικες ταινιες στυλ Κλεοπατρα (που ειναι ακομα η ακριβοτερη ταινια ολων των εποχων φαινεται και εχασε λεφτα), η μεση ταινια του 50 δεν ειχε τεραστια εξοδα μαρκετινγκ, ουτε για ηθοποιους, ουτε για ψηφιακα εφε κτλ
Και επειδη αναφερεςι τα βιντεο κλαμπ, το VHS και ειδικα το DVD ηταν σ την αρχη μεγαλο πληγμα για τα στουντιο, γιατι μειωσαν πολυ τις επισκεψεις στους κινηματογραφους. Απο τα 8 δολλαρια του σινεμα, τωρα πληρωνεις μονο 1 δολλαριο και βλεπεις την ταινια στο σπιτικο σου σινεμα… Εν καιρω βεβαια το χολυγουντ ανακαλυψε οτι το ΔΒΔ ανοιξε πολυ την αγορα και ετσι συνολικα μαλλον αυξησε τα εσοδα. Κατι παρομοιο περιμενω να γινει και με το κατεβασμα ταινιων νομιμα στο διαδικτυο.
Φυσικα αν η αντιγραφη επιτραπει, τοτε το Χολυγουντ θα χασει και την τελευταια πηγη εσοδων και θα προεβλεπα πραγματικη καταρρευση της παραγωγης ταινιων.
ελα ρε, Scoop, πολυ καλο. και το ματσποιντ επισης καλο.
Οκ. εμενα με προβληματιζει περισσοτερο το πρακτικο θεμα των κινητρων για την παραγωγη πνευματικης δουλειας, για τα φαρμακα ειδικα ετοιμαζω ενα ολοκληρο κειμενο.
Οκ, αυτο ειναι δεκτο, και το διαδικτυο ως καποιο σημειο θα το λυσει. Αλλα και οι μεσαζοντες χρειαζονται ενιοτε, για λογους που μαλλον θα εξηγησω στο αλλο αρθρο.
ΥΓ μολις προσεξα οτι ειναι καθαρα δευτερα!
Σωτήρη,
πάμε πάλι απ’την αρχή γιατί ή δε βλέπεις ή μάλλον δεν θέλεις να δεις.
Καταρχάς,
το [οριακά μηδενικό] κόστος στην ταινία είναι στην αναπαραγωγή της, και ουχί στην παραγωγή της. Αυτό σημαίνει πως η ταινία πρέπει ν’αγοραστεί από πολύ κόσμο για να έχουν τα κέρδη που ελπίζουν οι παραγωγοί ΑΝ δεν υπήρχε η ψηφιακή κλοπή. Το αν τα κέρδη που βγάζουν οι ηθοποιοί είναι για εσένα ή εμένα ή κάποιον άλλο νοματέο υπερβολικά αυτό ποσώς μας ενδιαφέρει και σίγουρα δε δικαιολογεί την κλοπή της ταινίας. Για κάθε blockbuster υπάρχουν και 10 flops που ποτέ δεν φτάνουν στ’αυτιά μας. Η δημιουργία μιας καλής ταινία χολυγουντιανού επιπέδου έχει ένα μεγάλο ρίσκο και είναι λογικό να περιμένεις οι παραγωγοί να θέλουν να θέσουν ένα μεγάλο όριο κέρδους.
Η όλη ιστορία μου θυμίζει κάτι κομπλεξικούς που μιλάν με φθόνο για τα υπερβολικά κέρδη των ποδοσφαιριστών. Αν δε σ’αρέσει να τους ταΐζεις απλά δεν πας στο γήπεδο ή κόβεις τη SuperSport.
Γυρίζοντας στις ταινίες, πραγματικά δηλαδή εσύ πιστεύεις οι εταιρείς που πουλάν ψηφιακά τις ταινίες μέσω διαδικτύου δεν κάναν έρευνα αγοράς πριν θέσουν την τιμή τους στο ποσό που θέσαν; Δεν είδαν το τεράστιο reservoir αγορών (ασιατικών, αφρικανικών, κλπ) που θα μπορούσε να αγοράζει- δυνητικά πάντα- τις ταινίες αν ήταν στο ένα Ευρώ, όπως ευαγγελίζεσαι;
Το οριακά μηδενικό κόστος ενός αυτοκινήτου και γενικότερα ενός υλικού αγαθού θα μπορούσε να εννοηθεί ως το κόστος απλά των υλικών. Αν μια εταιρεία παραγωγής αυτοκινήτων παρήγαγε με μια καταπληκτική efficiency και σε τόσο μεγάλους αριθμούς στο τέλος τα έξοδα για το σχεδιασμό/παραγωγή του οχήματος θα ήταν αμελητέα μπροστά στα κέρδη που θα είχε, και θα μπορούσε να μειώσει την τιμή πώλησης οριακά πάνω απ’τα ανελαστικά έξοδα των πρώτων υλών. Έτσι όλοι θα κέρδιζαν… οι καταναλωτές θα είχα φθηνά οχήματα οριακά πάνω απ’το κόστος των πρώτων υλών, και εταιρείες θα ήταν είχαν ένα σίγουρο έσοδο λόγω των μεγάλων αριθμών πωλήσεων.
Ίδιο μοντέλο είναι με τις εταιρείες ταινιών που λες να πουλάν φθηνά σε μεγάλους αριθμούς χρηστών.
Δυστυχώς το παραπάνω είναι μάλλον νοητική άσκηση για departments θεωρητικών οικονομικών παρά πραγματικότητα. Είναι επιστημονική φαντασία να πιστεύεις ότι απλά μειώνοντας τις τιμές οι εταιρείες πωλήσεων ταινιών σε ψηφιακή μορφή θα ανοίξουν νέες αγορές (πχ αφρικανικές, ασιατικές) και θα νομιμοποιηθούν πάγιες καταναλωτικές πρακτικές.
Δεν καταλαβαίνεις όμως το σημαντικότερο…
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ €0.05 ΝΑ ΕΚΑΝΕ Η ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ, ΑΠ’ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΖΑΜΠΑΝΤΑΝ, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ. Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΛΟΠΗ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ… ΑΠΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! ΚΑΙ ΣΤΟ 99.9% ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.
Όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες περί οριακά μηδενικά κόστοη είναι ωραίες για τέλειες παγκόσμιες αγορές που έχουν όλοι πρόσβαση σε γρήγορο Internet, όλοι έχουν καταπληκτικούς μισθούς που τους περισσεύουν να ξοδεύουν λεφτά σε ταινίες κλπ. Εμ δεν είναι έτσι. Και δυστυχώς δεν είναι έτσι ακόμα και σε αγορές της Δυτικής Ευρώπης (γενιά των €700).
Εχθρός του φθηνού το φθηνότερο, κι εχθρός του φθηνότερου το τζάμπα!
—
Δε λέω πως δεν θα βοηθούσε η μείωση των τιμών. Αλλά όπως και με την φοροδιαφυγή, για να πληρώνουμε όλοι χρειάζεται ένας συνδυασμός (1) μείωσης των εξόδων με (2) ικανά συστήματα τιμωρίας των κλεφτών.
Απ’τη στιγμή που τα δεύτερα δεν υπάρχουν κατά την ανταλλαγή ψηφιακού περιεχομένου, ή τουλάχιστον δεν είναι αναπτυγμένα, είναι αναμενόμενο να βλέπουμε διαφημίσεις που να το ρίχνουν στην ηθική των ατόμων του στυλ «δεν θα έκλεβες ένα αυτοκίνητο».
Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας (τουλάχιστον στην ηλικία 20-30 ετών) το θεωρούν λογικότατο και χωρίς καθόλου συνέπειες να κατεβάσουν ένα πρόγραμμα, ένα τραγούδι, μια ταινία.
Εγώ πιστεύω πως η λέξη «κλοπή» είναι μια χαρά και για το ψηφιακό περιεχόμενο και στο ίδιο επίπεδο με την υλική κλοπή. Και όσο προχωράμε σε έναν κόσμο που να βασίζεται περισσότερο στις ιδέες και στα services και λιγότερο στην υλική παραγωγή, τόσο πιο βαρειά και επιλήψιμη θα γίνεται η κλοπή αυτή.
Στην Φιλαδέλφεια υπάρχει το .
40000 συνδρομητές μοιράζονται 200 (δεν είμαι σίγουρος για το νούμερο;) αυτοκίνητα (από 4$ η ώρα συμπεριλαμβανομένης βενζίνης!!) και 10000
από αυτούς αποδεδειγμένα έχουν πουλήσει τα αυτοκίνητα τους, 330 από αυτά ο ίδιος ο δήμος. Τα μισά αυτοκίνητα είναι υβριδικά.
Οι αυτοκινητοβιομηχανίες ζημιώνονται. Η διαφορά με τα CD είναι μόνο
στην κλίμακα; Η ερώτηση με ταλανίζει αρκετό καιρό μιας και δεν έχω
μοιραστεί ποτέ τραγούδι. Πέστε μου τα σχόλια σας, η συζήτηση όπως και οι υπόλοιπες της αναμόρφωσης είναι φοβερά ενδιαφέρουσα.
Εγώ, όπως είναι φανερό από το σχόλιό μου (που με συγκίνηση βλέπω ότι εσύ είσαι ο ένας που το διάβασε) δε βλέπω διαφορά επί της αρχής και θεωρώ ότι μόνη η απώλεια κέρδους δεν είναι καλός λόγος για απαγόρευση δωρεάς από πολίτη σε πολίτη. Πρέπει να πρόκειται -προφανές δεν είναι;- για άδικη ζημία. Προσπαθώ να ανακαλύψω την κανονιστική διαφορά ανάμεσα σε καλλιτεχνικά και μη προϊόντα αλλά μέχρι στιγμής δεν το πετυχαίνω – και το χειρότερο είναι ότι ούτε οι διαισθήσεις μου με βοηθούν ιδιαιτέρως εν προκειμένω.
αμερικανακι
τι εννοεις. το να μοιραζεσαι ενα αυτοκινητο δεν εχει μηδενικο κοστος, οταν τοχει ο αλλος δεν το εχεις εσυ! Το να μοιραζεσαι ενα ΙΧ ειναι μια καλη ιδεα σε μερικες περιπτωσεις και πολυ κακη σε αλλες, αρα το μοντελο δεν ειναι επεκτασιμο νομιζω.
Τωρα αν ρωτας γιατι ειναι νομιμο να μοιραζεσαι το αυτοκινητο σου και οχι το Cd σου, η απαντηση ειναι νομιζω οτι δεν υπαρχει τεχνολογια που να επιτρεπει να διπλασιαζεις τα ΙΧ σου με μηδενικο κοστος. Οταν δανειζεις το ΙΧ σου οπως ειπα δεν το εχεις πια εσυ.
Κενσαϊ
Το οριακο κοστος ειναι αυτο που λεει η λεξη, οριακο, δηλαδη το κοστος που πληρωνεις για να παραγεις αλλη μια ταινια (η παραγωγος της συναρτησης κοστους με λιγα λογια). Προφανως εξαρταται απο το ποσες ταινιες παραγεις σημερα. Αν παραγεις μηδεν, το πρωτο αντιτυπο κοστιζει τεραστια ποσα (το οριακο κοστος απο το μηδενο στο ενα ειναι πολυ μεγαλο.). Απο κει και περα ομως αν εχεις παραξει ηδη ενα αντιτυπο, το επομενο κοστιζει σχεδον μηδεν.
οπως ειπα, οι ιδιοι οι παραγωγοι, αν μπορουσαν θα εκαναν πληρη διακριση με βαση την τιμη (perfect price discrimination), το οποιο σημαινει οτι θα εδιναν την τιμη σε καποια ατομα σε σχεδον μηδενικη τιμη. Το μεγαλο περιθωριο κερδους που εχουν σημερα απο καθε ΔΒΔ δεν ειναι κατι που σωνει και καλα θελουν να κανουν, ειναι μια λυση second best.
δεν βλεπω καποια ομοιοτητα αναμεσα στις δυο ιστοριες. Εγω δεν ειπα καν πουθενα οτι το Χολυγουντ εχει υπερβολικα κερδη! Ειπα οτι η τιμη των ταινιων του ειναι σημερα αναποτελεσματικα υψηλη και ετσι χανει και το κοινο και το Χολυγουντ!
διαβασε το αρθρο του Εκονομιστ. Το χολυγουντ αποστρεφεται το ρισκο και αργει παρα πολυ να αγκαλιασει νεες τεχνολογιες. Οπως αργουσαν να καταλαβουν οτι η τηλεοραση ή το ΔΒΔ θα ανεβασει τα εσοδα τους, αργουν σημερα να αγκαλιασουν την επανασταση στην διανομη των ταινιων τους που φερνει το δικτυο.
τι εννοεις οριακα μηδενικο? το οριακο κοστος ενος αυτοκινητου ειναι το εξοδο πρωτων υλων, κατασκευης των μερών, συναρμολογησης, μεταφορας στον αντιπροσωπο, προωθησης στον καταναλωτη με χιλια κολπα κτλ Προφανως μηδενικο δεν ειναι. Στην πραγματικοτητα η τελικη λιανικη τιμη ενος ΙΧ ειναι σχετικα κοντα στο οριακο κοστος, ειδικα στις ΗΠΑ.
βιομηχανικη επανασταση λεγεται αυτο το φαινομενο και πρεπει να ειναι απο τα πιο σταθερα φαινομενα που ξερουμε. Μειωνεται το κοστος, μειωνεις τις τιμες, μεγαλωνει η αγορα, αυξανουν οι πωλησεις.
δεν ειναι παρομοια η ποιοτητα, ουτε η ευκολια αναζητησης, ουτε η ταχυτητα κατεβασματος και φυσικα δεν ειναι μηδενικες οι συνεπειες. γιαυτο η αγορα για νομιμο κατεβασμα ειναι τεραστια, αποδειξη η ηδη μεγαλη αναπτυξη του video on demand (σε νοικοκυρια που εχουν ευρυζωνικο δικτυο και θα μπορουσαν να κατεβαζουν παρανομα).
Δικαιούμαι να βάλω ολόκληρες Ελληνικές ταινίες στο διαδικτυο (καινούργιες και παλιές παραγωγές) μόνο για να τις βλέπουν οι χρήστες του διαδικτυο, χωρίς να έχουν την επιλογή να τις κάνουν download και χωρίς εγώ να έχω κανένα οικονομικό όφελος από αυτές τις ταινίες?
Τι γίνεται με τα πνευματικά δικαιώματα της παραγωγούς εταιρίας σε αυτό το θέμα?
Και αν είναι παράνομο τότε τι πείνες θα έχω εγώ όταν με ανακαλύψουν?
Όχι.
Τα προσβάλλεις προφανώς.
Πείνες δεν ξέρω, από ποινές είναι πάντως αυστηρές.
Δικαιούμαι να βάλω ολόκληρες Ελληνικές ταινίες στο διαδικτύο (καινούργιες και παλιές παραγωγές) μόνο για να τις βλέπουν οι χρήστες του διαδικτύου, χωρίς να έχουν την επιλογή να τις κάνουν download και χωρίς εγώ να έχω κανένα οικονομικό όφελος από αυτές τις ταινίες?
Τι γίνεται με τα πνευματικά δικαιώματα της παραγωγούς εταιρίας σε αυτό το θέμα?
Και αν είναι παράνομο τότε τι πείνες θα έχω εγώ όταν με ανακαλύψουν?
«Δικαιούμαι να βάλω ολόκληρες Ελληνικές ταινίες στο διαδικτυο (καινούργιες και παλιές παραγωγές) μόνο για να τις βλέπουν οι χρήστες του διαδικτυο»
Όχι, δεν το δικαιούσαι – εκτός βέβαια αν έχεις λάβει άδεια εκμετάλλευσης από τον δημιουργό ή αν έχει παρέλθει η διάρκεια προστασίας του έργου. Στην Ελλάδα, όπως και στην υπόλοιπη ΕΕ, η προστασία διαρκεί για 70 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού. Ειδική διάταξη ορίζει ότι συγκεκριμένα για τα οπνικοακουστικά έργα η διάρκεια προστασίας λήγει 70 χρόνια μετά το θάνατο του τελευταίου επιζώντος μεταξύ του κύριου σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, του συγγραφέα διαλόγων και του συνθέτη μουσικής που γράφτηκε ειδικά για να χρησιμοποιηθεί στο οπτικοακουστικό έργο. Δηλ. σχεδόν όλες οι Ελληνικές ταινίες ακόμη προστατεύονται από τον νόμο. Επίσης βέβαια πρέπει να ληφθούν υπόψει και τα συγγενικά δικαιώματα, αλλά αυτά συνήθως διαρκούν κάμποσο λιγότερο.
«χωρίς να έχουν την επιλογή να τις κάνουν download»
Αυτό δε κάνει καμμία διαφορά απολύτως.
«και χωρίς εγώ να έχω κανένα οικονομικό όφελος από αυτές τις ταινίες?»
Ούτε και αυτό.
«Τι γίνεται με τα πνευματικά δικαιώματα της παραγωγούς εταιρίας σε αυτό το θέμα?»
Παραβιάζεται το αποκλειστικό περιουσιακό δικαίωμα του δικαιούχου (δικαιούχος είναι αρχικά ο δημιουργός και δημιουργός οπτικοακουστικού έργου τεκμαίρεται εν γένει οτι είναι ο κύριος σκηνοθέτης, αν και συνήθως θα έχουν βέβαια παραχωρηθεί μέσω σύμβασης στον παραγωγό κάποιες από τις εξουσίες του περιουσιακού δικαιώματος) για παρουσίαση στο κοινό του έργου και συγκεκριμένα το δικαίωμα να το καθιστά προσιτό στο κοινό (διάθεση στο κοινό) κατά τρόπο ώστε οποιοσδήποτε να έχει πρόσβαση σε αυτό όπου και όταν επιλέγει ο ίδιος. Επίσης παραβιάζεται το αποκλειστικό περιουσιακό δικαίωμά του δικαιούχου στην αναπαραγωγή του έργου, ενώ ενδεχομένως να παραβιάζεται και το ηθικό δικαίωμά του δημιουργού. Τέλος, παραβιάζονται και τα συγγενικά δικαιώματα των ερμηνευτών καλλιτεχνών και του παραγωγού του υλικού φορέα ήχου και εικόνας.
«Και αν είναι παράνομο τότε τι πείνες θα έχω εγώ όταν με ανακαλύψουν?»
Οι κυρώσεις θα είναι κυρίως αστικές, ενδεχομένως όμως και ποινικές. Για περισσότερα δες τις σχετικές λεπτομέρειες του ν. 2121/93 περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Εάν στην σελίδα που θα κάνω στο διαδικτύο έχω μέσα ολόκληρες ελληνικές ταινίας (καινούργιες και παλιές παραγωγές) αλλά τες έχω σε SERVER εκτός Ελλάδος Π.Χ όπως το GOOGLE VIDEO η NOVAMOV η και ακομα το YOUTUP, και απλός τες κάνω LINK στην σελίδα μου μόνο για να τις βλέπουν οι χρήστες του διαδικτύου, όπως υπάρχουν πολλές άλλες παρόμοιες σελίδες αυτήν την στιγμή στο διαδικτύο , είναι παράνομο?
Και αν είναι παράνομο πόσο εύκολο είναι να με βρουν?
Κατ’ αρχάς, JJ, επέτρεψε μου να σημειώσω ότι ούτε η Αναμόρφωση ούτε οποιοδήποτε άλλη ιστοσελίδα στο διαδίκτυο δεν είναι ο προσωπικός σου νομικός σύμβουλος. Υπάρχουν πραγματικά άτομα στην άλλη άκρη της γραμμής που ασχολούνται με τις απορίες σου – ένα παρακαλώ, ένα ευχαριστώ, ένα μήπως μπορεί κανείς να με συμβουλέψει/βοηθήσει δεν πάνε ποτέ χαμένα και είναι στο κάτω κάτω θέμα τυπικής ευγένειας για να μη σε αποκαλούν άξεστο.
«Εάν στην σελίδα που θα κάνω στο διαδικτύο έχω μέσα ολόκληρες ελληνικές ταινίας (καινούργιες και παλιές παραγωγές) αλλά τες έχω σε SERVER εκτός Ελλάδος Π.Χ όπως το GOOGLE VIDEO η NOVAMOV η και ακομα το YOUTUP, και απλός τες κάνω LINK στην σελίδα μου μόνο για να τις βλέπουν οι χρήστες του διαδικτύου, όπως υπάρχουν πολλές άλλες παρόμοιες σελίδες αυτήν την στιγμή στο διαδικτύο , είναι παράνομο?»
Τέτοια ζητήματα ιδιωτικού διεθνούς δικαίου είναι από τα πιο αδιευκρίνιστα και ακανθώδη θέματα στον χώρο της πνευματικής ιδιοκτησίας. Παρ’ όλα αυτά όμως μου φαίνεται ότι η συγκεκριμένη περίπτωση που προτείνεις είναι σχετικά απλή. Κατ’ αρχάς να πούμε ότι σύμφωνα με τον ν. 2121/93 στα δημοσιευμένα έργα η πνευματική ιδιοκτησία διέπεται από το δίκαιο του κράτους, όπου το έργο έγινε για πρώτη φορά νομίμως προσιτό στο κοινό – δηλ. σε ότι αφορά τις ελληνικές ταινίες την Ελλάδα. Επιπλέον, εντός Ευρώπης ισχύει ο Κανονισμός της Rome II, σύμφωνα με την οποία το εφαρμοστέο δίκαιο στην εξωσυμβατική ενοχή που απορρέει από προσβολή δικαιώματος διανοητικής ιδιοκτησίας είναι το δίκαιο της χώρας για την οποία ζητείται η προστασία – με άλλα λόγια μπορεί να εφαρμοστεί παράλληλα το δίκαιο όλων των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα οποία η παρουσίαση στο κοινό ξεκίνησε ή μπορεί να ληφθεί, δηλ. βασικά και των 27 κρατών μελών. Στο διεθνές πεδίο δεν έχω ιδέα τι γίνεται (προφανώς το ίδιο σύστημα δεν είναι δυνατό να λειτουργεί), αλλά εν γένει μπορώ να σου πω ότι τα δικαστήρια δε φαίνεται να ανησυχούν πολύ για αυτά τα θέματα και οι καταδίκες σε αποζημίωση σε τέτοιες υποθέσεις πέφτουν σύννεφο. Τέλος, δικαιοδοσία έχει σύμφωνα μα τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό Brussels II το δικαστήριο του κράτους μέλους στο οποίο έχει την κατοικία του ο εναγόμενος (αν και σε ενοχές εξ αδικοπραξίας όπως στη παρούσα περίπτωση δικαιοδοσία έχει και το δικαστήριο του τόπου όπου συνέβη το ζημιογόνο γεγονός). Στη συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση καθώς μιλάμε για ελληνικές ταινίες τα πνευματικά δικαιώματα στις οποίες παραβιάζονται από κάτοικο Ελλάδας (φαντάζομαι), η δίκη θα διεξαχθεί στην Ελλάδα και θα εφαρμοστεί το ελληνικό δίκαιο. Δεν είναι δυνατό να σε γλιτώνει ο σέρβερ, ιδιαίτερα δε δεδομένου ότι το hosting service σίγουρα δεν φέρει ευθύνη το ίδιο καθώς προστατεύεται από τα safe harbours της E-Commerce Directive. Και ούτως ή άλλως, JJ, καθώς δεν υπάρχει χώρα (εκτός ξέρωγω από την Βόρεια Κορέα) που δεν θεωρεί τέτοιες πράξεις παράνομες, δε νομίζω ότι σε συμφέρει στο κάτω κάτω να δικαστείς άλλου και υπό ξένο δίκαιο!
To linking είναι επίσης δύσκολο νομικό θέμα και η απάντηση πάλι γενικά ασαφής. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου δικαστήρια έχουν δεχτεί την προσβολή προστατευμένου υλικού απλά και μόνο από συνδέσμους (η βελγική υπόθεση Copiepress αν ενδιαφέρεσαι να το ψάξεις περισσότερο είναι το πιο διάσημο παράδειγμα), ενώ υπάρχουν και άλλες όπου η ιδέα αυτή έχει απορριφθεί (τα ισπανικά δικαστήριο ακολουθούν κατά κανόνα αυτήν την γραμμή). Εν πάση περιπτώσει εδώ μιλάμε για σύνδεσμο σε υλικό που παραβιάζει τους κανόνες της πνευματικής ιδιοκτησίας το οποίο εσύ ο ίδιος θα έχεις βάλει στο ίντερνετ, οπότε πάλι και στην Ισπανία να ήσουνα το επιπλέον βήμα ενός λινκ δε σε βοηθάει και πολύ.
«Και αν είναι παράνομο πόσο εύκολο είναι να με βρουν?
Αυτό δε το ξέρω.
Ευχαριστώ παιδιά για την βοήθεια σας και για τις σημαντικές πληροφορίες που μου δώσατε.