(Διά του Στρατ. Παραρτήματος Βερροίας)
Εν Βερροίᾳ τῃ 14ῃ Αυγούστου 1942
Ο Λοχαγός Δ.Ι.
Προς Τον Κύριον Πρόεδρον Κοινότητος Π.
Εις Π. – Καλάβρυτα
Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,
– Κατόπιν του υπ’ αριθ. […] εγγράφου σας, έχω την τιμήν να γνωρίσω υμίν, ότι ο στρατιώτης Χ.Ι.Α. εκ της υμετέρας Κοινότητος, δέον να συγκαταλέγηται ήδη μεταξύ των λοιπών ηρωικών νεκρών μας, πεσόντων υπέρ της Πατρίδος εν Αλβανίᾳ. Καθόσον σταθεροποιείται ήδη, η σχηματισθείσα εντύπωσίς μας και εκδοχή τότε, ότι εφονεύθη, και κατά τον εξής τρόπον:
– Την 14ην Απριλίου 1941 ώραν 8ην εξώρμησε προς μίαν απότομον κλιτύν υψώματος Λογγαρά (1769), δυτικώς χωρίου Βρανίστης, η διμοιρία του διά ν’ αποκρούσῃ εχθρικήν επίθεσιν, πράγμα το οποίο κατώρθωσε συλλαβούσα και 25 αιχμαλώτους.
– Καθ’ οδόν με την εξόρμησιν, ο στρατιώτης Χ.Ι.Α. ενεθυμήθη, ότι το όπλον του ήτο ελαττωματικόν και εζήτησε την άδειαν του αξ/κού διμοιρίτου του ανθ/γού Π.Κ. (εκ Γ. Αμαλιάδος) να επιστρέψῃ εις την αρχικήν θέσιν της διμοιρίας του, διά να παραλάβῃ έτερον όπλον.
– Κατά την ώραν όμως αύτην της μοιραίας μεταβάσεώς του το εχθρικόν βαρύ πυροβολικόν των 149 χιλιοστών έβαλλε δραστικώς τον χώρον εκείνον και ανέσκαπτε το έδαφος.
− Τότε ακριβώς ούτος θα διεμελίσθη υπό των βλημάτων και κατεχώσθη εις τα ανεσκαμμένα χώματα, καθ’ όσον παρά τας ερεύνας των στρατιωτών συναδέλφων του και αξ/κών εις τον χώρον εκείνον, επί διήμερον σχεδόν μέχρι της 16-4-41, ότε συνεπτύχθημεν εκ του μετώπου, ουδέν ίχνος τούτου ανευρέθη.
– Δι’ αυτόν τον ταλαίπωρον, Κύριε Πρόεδρε, εφαρμόζεται η κοινή παροιμία: «τον κατάπιε η γη» εις την κόλασιν εκείνην του πυρός του εχθρικού βαρέος πυρ/κού.
– Κατόπιν τούτου εφέρετο εις την κατάστασιν απωλειών, ήτις υπεβλήθη και εις το Υπουργείον Εθνικής Αμύνης, ως εξαφανισθείς.
Το παρόν έγγραφον, ας είναι εν τεκμήριον εις υμετέραν κοινότητα, του ηρωικού θανάτου του.
Μετά τιμής.
Δ.Ι.
Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Ανεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος…
Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα 5 χρόνια πριν.
Ακόμα και το ΟΧΙ κοροϊδεύεις ρε απαράδεκτε; Kάποιοι έχυσαν αίμα περί πατρίδος για να γράφεις τώρα εσύ τις αμπελοφιλοσοφίες σου.
Και τι σκατά πάει να πει “μεθιστολόγηση”. Μη μου πεις βγαίνει απ’το μετα-ιστολόγηση;
Μια που η αμετροέπεια ορισμένων οδήγησε στη ματαίωση της παρέλασης, ας θυμηθούμε τι ακριβώς εορτάζουμε ανατρέχοντας στον Ελύτη.
Eτσι καθώς τινάζεται μες στη βροχή το δέντρο
και το κορμί αδειανό μαυρίζει από τη μοίρα
κ’ ένας τρελός δέρνεται με το χιόνι
και τα δυο μάτια πάνε να δακρύσουν,
γιατί; ρωτάει ο αιτός, πού ‘ναι το παλικάρι;
Κι’ όλα τ’ αητόπουλα απορούν: πού ‘ναι το παλικάρι!
Γιατί; ρωτάει, στενάζοντας η μάνα, πού ‘ναι ο γιος μου;
Κι όλες οι μάνες απορούν: πού νά ‘ναι το παιδί!
Γιατί; ρωτάει ο σύντροφος, πού νά ‘ναι ο αδερφός μου;
Κι όλοι του οι σύντροφοι απορούν: πού νά ‘ναι ο πιο μικρός!
Πιάνουν το χιόνι, καίει ο πυρετός.
πιάνουν το χέρι, και παγώνει,
πάν να δαγκάσουνε ψωμί, κ’ εκείνο στάζει αίμα,
κοιτούν μακριά τον ουρανό κ’ εκείνος μελανιάζει
-γιατί; γιατί; γιατί; γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος;
γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί;
γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος!..
Η παρέλαση ως παρέλαση δεν παίζει ρόλο. Θα βρούμε άλλους τρόπους να τιμήσουμε τους ήρωες μας. Εμένα με πείραξε ο Θανασάκης που έγραψε ότι τους κατάπιε η γη.
Ζουν ανάμεσά μας, Θανάση. Με πρώτο τον Γλέζο. Σήμερα ξεκίνησε η αντίσταση κατά του καθεστώτος, του φασισμού και της όποιας αναμόρφωσης συνειδήσεων προσπαθείτε εδώ πέρα. Θα επικρατήσουμε.