Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στο Βημα
Υπάρχει άραγε κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που (να κράτησε πάνω από μήνα και) να μην σκέφτηκε να αλλάξει τις «πανελλήνιες»*; Προφανώς το θέμα προσφέρεται για εκλογικά κέρδη. Η δυσαρέσκεια των πολιτών μαθητών, γονέων και διδασκόντων με το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι γενική και δικαιολογημένη. Οι προσπάθειες μεταρρύθμισης εστιάζουν όμως με εκπληκτική συνέπεια στα λανθασμένα προβλήματα και βγάζουν συστηματικά λανθασμένα συμπεράσματα. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης Τσίπρα δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα, επαυξάνουν μόνο προς το λαϊκιστικότερο.
Εδώ και δεκαετίες, η εισαγωγή σε καλή σχολή ελληνικού πανεπιστημίου προϋποθέτει φοβερή σπατάλη χρόνου και χρήματος, δυσκολίες για όλη την οικογένεια και απτές πραγματικές επιπτώσεις στην σωματική και ψυχική υγεία του μαθητή. Στο Λύκειο, χωρίς υπερβολή, εύκολα διακρίναμε δια γυμνού οφθαλμού αν ένα παιδί ετοιμάζεται σοβαρά για Νομική ή Ιατρική Αθηνών. Ήταν δυστυχισμένο, με ξεφτισμένο χιούμορ και αδυνατισμένο σώμα. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι όλη αυτή η μιζέρια είναι ανούσια!
Το σύστημα που έχουμε φτιάξει είναι υπερβολικά πολυέξοδο, αναποτελεσματικό και ταυτόχρονα αναξιοκρατικό!
Χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για το θέμα, και όντως με συνεργάτες έχουμε ξεκινήσει πλήρη ερευνητική ατζέντα (όπως παρουσιάζεται και στο επερχόμενο βιβλίο «10 Νεοελληνικοί Μύθοι», Εκδόσεις Παπαδόπουλος). Θα αποπειραθώ να συνοψίσω εδώ την ανάλυση.
Πολυέξοδες οι πανελλήνιες. Τα έξοδα του συστήματος έρχονται από γονείς (που ξοδεύονται σε επίβλεψη του μαθητή, και ζεστό χρήμα), μαθητές (που λιώνουν στην δουλειά αντί να χαίρονται την ζωή τους, σαν κανονικοί έφηβοι) αλλά και το κράτος που συντηρεί έναν τεράστιο μηχανισμό πολλαπλών εξετάσεων. Το κόστος είναι υπερβολικό και στην λάθος κατεύθυνση.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε για αρχή, είναι ότι η δυσκολία της εισαγωγής δεν καθορίζεται από το σύστημα διανομής θέσεων, αλλά από τις θέσεις εισακτέων και το περιεχόμενο των εξετάσεων. Αν η σχολή δέχεται μόνο έναν μαθητή στους 10000 ο ανταγωνισμός θα είναι τεράστιος. Αν οι εξετάσεις είναι κλασικές ελληνικές εξετάσεις παπαγαλίας, τότε οι μαθητές θα λιώνουν στο διάβασμα.
Είναι, λοιπόν, αδιάφορο αν θα κρίνονται τα παιδιά εντός σχολείου (όπως φαίνεται να προτείνει η κυβέρνηση) ή σε μια τεράστια κεντρικά οργανωμένη εξεταστική φιέστα (όπως γίνεται τώρα). Όσο οι καλές σχολές δέχονται λίγους φοιτητές και όσο πιστεύουμε στην παπαγαλία, τόσο θα υπάρχει γκρίνια, και δικαιολογημένα.
Η γκρίνια των μαθητών δικαιολογείται κυρίως λόγω της αναποτελεσματικότητας του κόπου: μελετάνε εξαντλητικά χωρίς πνευματικό κέρδος! Εκτός από λίγα μαθήματα και λίγες σχολές, η τόσο σκληρή μελέτη των υποψηφίων, στο βάθος που γίνεται, δεν θα ξαναχρησιμεύσει ποτέ στην ζωή τους. Οι λεπτομέρειες που απαιτεί η εξέταση (η ιστορία π.χ. είχε καταντήσει διαγωνισμός αποστήθισης για κόμματα και τελείες ενός επιστημονικά αδιάφορου κειμένου) δεν χρησιμεύουν ούτε καν εντός πανεπιστημίου, πόσο μάλλον στην υπόλοιπη επαγγελματική ή προσωπική ζωή.
Θα μπορούσε ο μόχθος των μαθητών να μειωθεί, και ταυτόχρονα να έχει περισσότερο νόημα; Φυσικά, με ένα σύστημα σαν το γερμανικό ή και το αγγλικό, στο οποίο το βάρος της επιλογής μεταφέρεται εντός πανεπιστημίου. Ο αριθμός εισακτέων αυξάνεται, μειώνοντας τον ανταγωνισμό στην φάση επιλογής από το Λύκειο. Αλλά στα πρώτα χρόνια σπουδών, οι φοιτητές περνάνε σκληρές εξετάσεις, μέσα στην σχολή τους πια, και σε μαθήματα που έχουν άμεση σχέση με το αντικείμενο σπουδών. Αυτό εξηγεί και τον διαδεδομένο μύθο ότι πολλά πανεπιστήμια της Δυτικής Ευρώπης είναι «εύκολα»: είναι εύκολ(οτερ)α να μπεις, αλλά πολύ δυσκολότερα να βγεις. Για καλό λόγο.
Όλη αυτή η δυσκολία όμως, δεν εξασφαλίζει τουλάχιστον αξιοκρατία; Σε μια χώρα που φοβόμαστε τόσο την διαφθορά, ακόμα και πανεπιστημιακών λειτουργών, καταλήξαμε να μπερδεύουμε την αξιοκρατία με την αδιαβλητότητα. Το κεντρικό σύστημα επιλογής όπως το έχουμε σήμερα, είναι όντως αδιάβλητο: πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να κλέψει τα θέματα ή να αντιγράψει στην εξέταση. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι επιλέγουμε τους αξιότερους για κάθε θέση.
Χωρίς να ξέρω απαραίτητα ποιοι είναι οι αξιότεροι Έλληνες για να σπουδάσουν σε μια καλή σχολή, θεωρώ σίγουρο ότι τέτοιοι άξιοι μπορούν να ανακαλυφθούν σε κάθε γεωγραφική περιφέρεια και εισοδηματική ομάδα της χώρας μας. Το σύστημα δυστυχώς δεν ανακαλύπτει τους άξιους ισότιμα, όπως αποκαλύπτει μια ματιά στα σχετικά στοιχεία. Οι κάτοικοι ακριβών προαστίων της Αθήνας έχουν 10 ή 20 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να σπουδάσουν στην Νομική Αθηνών από τους κατοίκους κάποιων ακριτικών περιοχών της χώρας. Τα παιδιά καλών ιδιωτικών σχολείων έχουν πολλαπλάσια πιθανότητα να εισαχθούν σε σχολή πολυπόθητου ελεύθερου επαγγέλματος από τα παιδιά που τελειώνουν ένα μέτριο δημόσιο. Και σε όλα αυτά, το καλό (και ακριβό) φροντιστήριο παίζει σχεδόν καθοριστικό ρόλο. Την ώρα που μιλάμε για «δωρεάν παιδεία» το σύστημα κοστίζει στους γονείς εκατοντάδες εκατομμύρια (!!) ευρώ, ευνοεί τον πλούτο και διαιωνίζει τις ανισότητες στην χώρα.
Και κάτι είπα τώρα. Πάντα οι πλούσιοι έχουν καλύτερες ευκαιρίες στην ζωή, τι να κάνουμε;
Να φέρουμε τις εξετάσεις πιο κοντά στο σύστημα της χώρας που θεωρούμε δυστοπία ανισοτήτων, αλλά προωθεί την ακαδημαϊκή αξιοκρατία όσο πουθενά αλλού: τις ΗΠΑ. Τα αμερικανικά SAT, που είναι βασικό κριτήριο επιλογής υποψηφίων, προορίζονται να διακρίνουν την αξία του υποψηφίου ασχέτως κοινωνικοοικονομικού υποβάθρου. Δεν είναι τεστ γνώσης και παπαγαλίας, αλλά ικανοτήτων. Σε τέτοιες εξετάσεις η προετοιμασία έχει πολύ μικρότερη σημασία, τα πολυετή φροντιστήρια δεν έχουν νόημα. Είναι σχεδόν σαν το μαγικό καπέλο στο Χάρρυ Πόττερ, που διαβάζει το μυαλό του μαθητή, και κρίνει αυτοστιγμεί την ικανότητα του για πανεπιστημιακές σπουδές.
Με ένα κράμα Αμερικής και Γερμανίας λοιπόν, μειώνεται η παραπαιδεία στο ελάχιστο, γίνεται αξιοκρατικότερη η εισαγωγή και αναβαθμίζονται οι πανεπιστημιακές σπουδές.
Ωραίες ιδέες, αλλά τι θα κάνουμε με τόσα 17χρονα απαλλαγμένα από το μαρτύριο των πανελληνίων, με ελεύθερο χρόνο να αναζητήσουν την αυτογνωσία και τι θέλουν να κάνουν στην ζωή; Όντως, επικίνδυνα πράγματα, κρατήστε τους μαντρωμένους, κάτι ξέραν οι παλιοί…
——————————-
*Ξερω το επιχειρημα περι πανελλαδικων vs πανελληνιων, αλλα για ευκολια, μια χαρα συνεννοεισαι οταν λες πανελληνιες και το κοστος σε ακριβεια ειναι μαλλον μικρο.
Ωραία, ας συζητήσουμε σοβαρά για το άρθρο, επιτέλους, κι όχι με άναρθρες κραυγές.
Έχω διαβάσει διάφορες επικρίσεις που κυμαίνονται από αρκετά σοβαρές μέχρι ηλίθιες.
Στις σοβαρές θα κατέτασσα την αντίρρηση στο ξεδιάλεγμα εντός του πανεπιστημίου και την είσοδο με βάση αποκλειστικά εξετάσεις δυνατοτήτων.
Ως προς τις εξετάσεις εντός απλά δεν υπάρχουν οι υλικές, θεσμικές και πολιτισμικές υποδομές. Τουλάχιστον για κάποια χρόνια οι διαλέξεις των πρωτοετών σε σχολές υψηλής ζήτησης θα έπρεπε να γίνονται σε κλειστά γυμναστήρια. Επιπλέον απαιτούνται θεσμικές αλλαγές ώστε όσοι αποτυγχάνουν Ν φορές να διαγράφονται και να διασφαλίζεται ότι τα γραπτά διορθώνονται δίκαια και σωστά. Τέλος, δεν υπάρχει η απαιτούμενη κουλτούρα: στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν τιμωρείται η αντιγραφή, προσπαθούν όλοι να πιάσουν/δώσουν το 5, δεν υπάρχει λογοδοσία των διορθωτών, η τιμωρία για ακαδημαϊκές παραβάσεις, από λογοκλοπή καθηγητών μέχρι αντιγραφή φοιτητών, είναι σχεδόν ανήκουστη. Όλα αυτά δεν αλλάζουν σε μικρό χρονικό διάστημα και βρίσκω ανούσιο να συζητάμε μια μεταρρύθμιση που θέλει 20 χρόνια για να εφαρμοστεί σωστά.
Στο σημείο αυτό προτιμώ συστήματα όπως του Ισραήλ, της Ν.Κορέας ή της Σουηδίας (να την κρατήσουμε την Σουηδία και γι’αργότερα) που θεωρώ ότι βρίσκονται εγγύτερα στην θεσμική μας υποδομή και κουλτούρα.
Η δεύτερη ένσταση που θεωρώ σοβαρή είναι ότι στο πανεπιστήμιο στόχος είναι όχι μόνο να θεραπεύσουμε ανισότητες, αλλά και να παράξουμε επιστήμονες. Κάποιος, σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένα, μπορεί να λέει ότι θέλει τους καλύτερους φοιτητές και αδιαφορεί αν είναι καλύτεροι επειδή οι γονείς τους πλήρωναν για τα καλύτερα σχολεία και φροντιστήρια ή επειδή είναι διάνοιες. Η διαφωνία εδώ είναι δύσκολη γιατί αποτελεί ζήτημα προτιμήσεων κι όντως η ανισότητα στην εκπαίδευση αντιμετωπίζεται καλύτερα στις μικρότερες βαθμίδες (η σύγχρονη έρευνα βρίσκει ότι μεγάλες και επίμονες διαφορές μπορεί να σχηματίζονται στα πρώτα τρία χρόνια της ζωής κάποιου). Στις σπουδές που έχω προσωπική εμπειρία δεν θεωρώ ότι υπάρχει κρίσιμη εξειδικευμένη γνώση που αποκτά κανείς στο λύκειο, αλλά δεν έχω εμπειρία στο σύνολο των ακαδημαϊκών κλάδων. Ακόμα κι έτσι να’ναι, κάποια, μικρή έστω, βελτίωση της ανισότητας μπορούμε να κάνουμε κι εδώ. Δεν είμαστε οι πρώτοι που μας απασχολεί το ζήτημα αυτό. Υπάρχουν το παράδειγμα της Ολλανδίας και της Σουηδίας (πάλι).
Στην Ολλανδία μέχρι και το 16-17 οι σχολές με περιορισμένες θέσεις έκαναν δεκτούς άμεσα τους πολύ καλούς υποψηφίους και απέρριπταν όσους είχαν πολύ χαμηλούς βαθμούς. Οι υπόλοιποι έμπαιναν σε κλήρωση. Η κλήρωση σκοπό είχε να καταπολεμήσει ακριβώς το πρόβλημα της ανισότητας στην πρόσβαση λόγω κοινωνικοοικονομικού υποβάθρου. Το πρόβλημα ήταν ότι όσοι έμπαιναν με κλήρωση είχαν υψηλό drop out rate. Από το 17-18 τα πανεπιστήμια είναι ελεύθερα να διαλέγουν τους υποψηφίους αυτούς με όποια κριτήρια επιθυμούν.
Στην Σουηδία πάλι 1/3-2/3 των θέσεων αποδίδονται με βάση το SweSAT, ένα τεστ τύπου-SAT το οποίο μετράει τις ακαδημαϊκές δυνατότητες των υποψηφίων. Οι υπόλοιπες θέσεις καταλαμβάνονται απ’όποιον επιλέξουν τα πανεπιστήμια με όποια κριτήρια θέσουν.
Η αναφορά στο SweSΑΤ μας φέρνει στην κύρια αβάσιμη ένσταση που διάβασα. Είμαι βέβαιος ότι όσοι με περισσή αλαζονεία πληροφορούσαν το κοινό τους για τις ταξικές ανισότητες των εξετάσεων τύπου-SAT γνωρίζουν το σουηδικό τεστ καλά, οπότε τα όσα γράφω παρακάτω δεν τους αφορούν.
Ας υποθέσουμε, χονδρικά, ότι η ακαδημαϊκή επιτυχία εξαρτάται από δύο παράγοντες: την ικανότητα, την οποία αποκτάμε στην γέννηση, και τις δεξιότητες, οι οποίες καλλιεργούνται κι επηρεάζονται, θετικά ή αρνητικά, από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε. Πρόκειται γι’αφαιρετικό μοντέλο, δεν φιλοδοξεί να είναι πλήρες, για να προλάβω πρόχειρους κι αγενείς κριτές. Αν η ικανότητα κατανέμεται ομοιόμορφα σε πλούσιους και φτωχούς, αστούς και χωριάτες, και η είσοδος στα πανεπιστήμια μας γίνεται αποκλειστικά με βάση την ικανότητα, τότε οι σχολές μας θα ήταν μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Αν η είσοδος στα πανεπιστήμια γίνεται με βάση αποκλειστικά τις δεξιότητες, θα ψάχνουμε παιδιά αγροτών στη Νομική και στην Ιατρική Αθηνών με το τουφέκι.
Δυστυχώς κανένα τεστ δεν μετράει μόνο ικανότητες. Η επανάληψη και η προετοιμασία βελτιώνουν την επίδοση σε κάθε τεστ. Η διαφορά είναι ο βαθμός στον οποίο το κάθε τεστ είναι ευάλωτο. Στις 22 Ιούνη 2017 λαμβάνει χώρα το draft των ομάδων του NBA (για όσους δεν γνωρίζουν: οι ομάδες επιλέγουν τους καλύτερους παίχτες του κολλεγιακού πρωταθλήματος, υψηλότερη θέση συνεπάγεται μεγαλύτερο συμβόλαιο). Ας υποθέσουμε ότι μοναδικό κριτήριο για την κατάταξη των παιχτών ήταν το επιτόπιο άλμα. Οι παίκτες με τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες και διασυνδέσεις μπορούν να προσλάβουν καλύτερους γυμναστές να τους προετοιμάσουν, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι δεν θα ξεπερνούσαν τον Αντετοκούνμπο, ένα φτωχό παιδί μεταναστών από τα Σεπόλια. Το επιτόπιο άλμα επηρεάζεται από τον γενετικό λαχνό σε τέτοιο βαθμό που η προετοιμασία έχει μικρή σχετικά επίδραση. Από την άλλη, ας υποθέσουμε ότι η επιλογή στηριζόταν αποκλειστικά στο ποσοστό ευστοχίας στα τρίποντα. Εδώ η επανάληψη και οι οδηγίες των καλύτερων προπονητών μετράνε περισσότερο. Αν είχαμε αρκετά λεφτά να πληρώσουμε τους καλύτερους shooting coaches να μας προπονήσουν και τον χρόνο ν’αφιερώσουμε στην προπόνηση αντί στην προσπάθεια διασφάλισης του επιουσίου, αρκετοί θα μπορούσαν (ακόμα κι έτσι μάλλον όχι εγώ) να ξεπεράσουν τον Αντετοκούνμπο.
Στο ζήτημα της εισόδου στο πανεπιστήμιο οι εξετάσεις τύπου-SAT είναι το αντίστοιχο του επιτοπίου άλματος, οι πανελλήνιες (και κάθε είδους εξετάσεις γνώσεων) είναι το αντίστοιχο του ποσοστού ευστοχίας από το τρίποντο. Και στα δύο τεστ η επίδοση βελτιώνεται σε κάποιο βαθμό με την προετοιμασία, η οποία εξαρτάται από το κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο του υποψηφίου. Η επίδραση όμως στα SAT είναι μικρότερη (r~=0.40) από τις πανελλήνιες (δεν έχουμε το r, έχουμε ενδείξεις σοβαρές από τα στοιχεία που έχει συλλέξει ο ΣΓ). Η σχετικά μικρή ταξικότητα των SAT είναι κοινός τόπος ακόμα και στους μη ειδικούς. Απορώ που επικρίθηκε το άρθρο γιατί δεν το ανέφερε πιο ξεκάθαρα. Αλίμονο αν πρέπει κάθε άρθρο να ενημερώνει τον αναγνώστη ότι 1+1=2 και δεν αρκεί η αναφορά στο 1<2.
Στο ελληνικό περιβάλλον τώρα, παρότι τότε πήγαινα δημοτικό, θυμάμαι ότι η αυθεντική μεταρρύθμιση που είχε προτείνει ο Αρσένης περιελάμβανε, ανάμεσα στ'άλλα, και τεστ τύπου-SAT τα οποία θα μέτραγαν σε μικρό βαθμό για την είσοδο στο πανεπιστήμιο. Το αν θέλουμε είσοδο αποκλειστικά με βάση τις ικανότητες, τις δεξιότητες ή κάτι ενδιάμεσο είναι ζήτημα προτιμήσεων κι ίσως καλύτερα να το αφήναμε, εν μέρει τουλάχιστον, στις σχολές. Η κοινωνική κινητικότητα δεν μπορεί να ενδυναμωθεί αποκλειστικά με παρεμβάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πρότυπα σχολεία και πρότυποι παιδικοί σταθμοί σε υποβαθμισμένες περιοχές, αξιολόγηση διδασκόντων και άλλες, ίσως, μεταρρυθμίσεις είναι εξίσου ή και περισσότερο σημαντικές. Στον βαθμό όμως που κάτι μπορεί να κάνει, θεωρώ ότι η προσμέτρηση εξετάσεων τύπου SAT (ή Högskoleprovet για να μη πει κανείς ξανά ότι τα SAT έχουν αλλάξει) θα βοηθούσαν περισσότερα παιδιά από την επαρχία και από υποβαθμισμένα περιβάλλοντα να μπουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
αυτη ακριβως ειναι η παραδοσιακη καταστροφικη σκεψη που δεν αντεχω. Καποια πραγματα χρειαζονται χρονια για να γινουν, οποτε ας μην κανουμε τιποτα. Κιομως, νομιζω ειδαμε οτι η Ελλαδα δεν παει καλα, οτι το μοντελο μας χρειαζεται ξετιναγμα, γκρεμισμα και χτισιμο απο την αρχη. Μπαλωματα εκανε σχεδον καθε υπουργος Παιδειας. Δεν ειδα να γινεται τιποτα. Σε αυτο το σταδιο δεν με ενδιαφερει ιδιαιτερα να συζητησω μπαλωματα, αλλα να βρω ποιο συστημα θα ηταν οσο το δυνατον καλυτερο και πως μπορουμε να παμε προς τα εκει.
Σχετικα με την επιλογη εντος πανεπιστημιου, το σκεφτομαι να γραψω το παρτ 2 που παρηγγειλε ο μαϊκωλ. Σε γενικες γραμμες παντως, αυτο που ειπα ηδη 30 φορες:
απορω με το σκεπτικο οτι οι πανεπιστημιακοι ειναι εντελως ανικανοι να κρινουν την καταλληλοτητα για προπτυχιακες σπουδες, αλλα απο την αλλη ειναι τα ιδια ατομα που ηδη σημερα κρινουν ποτε θα παρει πτυχιο ο καθε φοιτητης και με τι βαθμο, δινουν μεταπτυχιακα και ακομα και διδακτορικα. Και φυσικα διαχειριζονται σχεδον ολο τον ερευνητικο προϋπολογισμο της χωρας. Αν ειμαστε σε τετοιο τελευταιο σταδιο ανικανοτητας και διαφθορας, τοτε απλα πρεπει να κλεισουν τα ΑΕΙ, οχι να συζηταμε το συστημα εισαγωγης σε αυτα.
Υπάρχουν και τα Classe préparatoire aux grandes écoles τα οποία κάθε άλλο παρά αποτυχημένα θα τα χαρακτήριζα. Όλη η επιστημονική elite της Γαλλία έχει δοκιμαστεί στις συγκεκριμένες εξετάσεις. Το δε École Normale Supérieure έχει τους βγάλει πολλαπλάσιους διακεκριμένους επιστήμονες (Νobel, Fields Medals, Abel Prizes κτλ) από οποιοδήποτε άλλο πανεπιστήμιο. Ειδικοί (δες άρθρο σε Nature – Where Nobel winners get their start) ισχυρίζονται πως η διαδικασία επιλογής παίζει πολύ μεγάλο ρόλο.
Μήπως υπερβάλλεις λίγο Σωτήρη; Λίγο, όσο πατάει ο ελέφαντας. :) Δεν θυμάμαι τέτοιο πράγμα να σου πως την αλήθεια. Ναι όσοι επιδίωκαν να πιάσουν υψηλή βαθμολογία μελετούσαν σοβαρά και με σύστημα αλλά όχι αυτό το πράγμα που λες δεν ισχύει. Ενδεχομένως κάποια παιδιά που δήλωναν αυτές τις σχολές είχαν μεγάλη πίεση και από το οικογενειακό τους περιβάλλον που τους δημιουργούσε άγχος. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παιδιών όμως έγραφε αντίστοιχους ή χαμηλότερους βαθμούς από παιδιά που δεν είχαν την επιθυμία να σπουδάσουν ιατρική. Το ότι κάποια παιδιά μπορεί να μην είχαν διάθεση ενδεχομένως οφείλεται στο ότι γνώριζαν πως η πιθανότητες επιτυχίας τους είναι χαμηλές και πως η αποτυχία θα τους εξέθετε στον οικογενειακό περιβάλλον. Όχι στο φόρτο εργασίας.
ισχυει τοσο που μιλουσαμε για χιουμορ πανελληνιων. Χιουμορ καμμενου μυαλου με αλλα λογια.
γιαυτο εχει τοσα παιδια δικηγορων στην Νομικη Αθηνων; Ασε, ξερω πολλλαααα παραδειγματα. Αλλα τελοσπαντων, αυτα ειναι ανεκδοτολογια. Στο ψητο.
πως διαφερουν αυτα απο το ελληνικο συστημα αραγε?
Δικηγόρων και ίσως περισσότερο γιατρών. Είναι επίσης και οι γονείς που θέλουν το παιδί τους να κάνει ένα από τα επαγγέλματα που στις μέρες τους ή στη τοπική κοινωνία τους θεωρούνταν/θεωρούνται κορυφαία.
Σίγουρα με εικασίες μιλάμε και οι δύο αφού δεν υπάρχει συστηματική μελέτη του φαινομένου αλλά στα δικά μου τουλάχιστον ανεκδοτολογικά η περίεργη συμπεριφορά εξηγείται περισσότερο από το αγχός της απόρριψης και των συνεπειών της παρά από την υπερβολική μελέτη (και αυτό προκύπτει παρατηρώντας τις συχνότητες χρησιμοποιώντας διαφορετικά conditionals).
Υπερεντατική προετοιμασία 2 ετών σε πολύ δυσκολότερα subjects από αυτά των πανελληνίων με 25 θέσεις για κάθε 2000 υποψηφίους στην πρώτη σου τουλάχιστον επιλογή.
To σκότωσα στα ορθογραφικά το προηγούμενο μήνυμα μου και όσον αφορά το ENS προφανώς μιλώ στις διακρίσεις άνα απόφοιτο.
Περισσότερα τεστ δεξιοτήτων και κλήρωση στις πανελλήνιες έχει προτείνει και ο Αναστάσης Περράκης.
Μερικές καλές ιδέες αλλά και πολλά κενά στην επιχειρηματολογία του Περράκη. Το κυριότερο είναι πως δεν λαμβάνει καθόλου υπόψιν του το ότι η στατιστική κατανομή των αποδόσεων των μαθητών παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο. Άλλο πράγμα το να έχεις truncated κανονική κατανομή και άλλο bimodal ή κατανομές με fat tails. Επιπρόσθετα η κλήρωση δεν αλλάζει τίποτα σε σχέση με την τυχαιότητα της εξέτασης. Αυτό που μείωνε την τυχαιότητα είναι τα θέματα κυμαινόμενης δυσκολίας (με άλματα μεταξύ τους) με σκοπό την δημιουργία clusters στις αποδόσεις. Έπειτα δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο να ξεχωρίσεις τους μαθητές με κατηγορίες διαχωρίζοντας το σήμα (ικανότητα) από τον θόρυβο (τυχαίους παράγοντες)
Δεν περιμένω ένα άρθρο σε ΜΜΕ να είναι πλήρες, μου φαίνεται επαρκές για να μπεί στην συζήτηση.
Το πλεονέκτημα της κλήρωσης είναι ότι μειώνει το κίνητρο για φροντιστήρια. Ας πάρω πάλι το παράδειγμα του ντραφτ του ΝΒΑ (μου αρέσει το μπάσκετ, αν δεν έχει γίνει αντιληπτό :) )
Αν η σειρά επιλογής στο ντραφτ καθόριζεται από την θέση στην κανονική διάρκεια, δηλαδή η χειρότερη ομάδα επιλέγει πρώτη κλπ, το κίνητρο να χάσεις αγώνες αυξάνεται. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται tanking. Το ΝΒΑ για να το καταπολεμήσει εισήγαγε την λοταρία: η χειρότερη ομάδα έχει μόνο 25% πιθανότητα να έχει την πρώτη επιλογή και κάθε μία από τις 14 χειρότερες ομάδες έχει μηδενική πιθανότητα να επιλέξει στις πρώτες 3 θέσεις. Μειώνοντας την προσδοκώμενη αξία της επένδυσης στο τανκινγκ μειώνεται και το κίνητρο να συμπεριφερθεί έτσι μια ομάδα.
Στις πανελλήνιες η κλήρωση σημαίνει ότι είτε πάρεις 17100, είτε 16900, είσαι στο ίδιο δεκατημοριο και έχεις ίδια πιθανότητα εισόδου. Άρα το κίνητρο για φροντιστήρια μειώνεται.
Ενώ τα τύπου SAT προσπαθούν να ξεχωρίσουν την κρυφή ικανότητα των υποψηφίων που δεν είχαν λεφτά να επενδύσουν σε φροντιστήρια για να νικήσουν το τεστ, η κλήρωση μειώνει το κίνητρο όσων έχουν τους πόρους να επενδύσουν στα φροντιστήρια.
Τέλειο δεν είναι κανένα σύστημα, αλλά και τα δύο αντιμετωπίζουν ένα διαφαινόμενο πρόβλημα.
Μη μηδενική πιθανότητα προφανώς.
Και Επαν συμφωνώ ότι για το ακριβές σύστημα θα χρειαζόταν περισσότερη μελέτη και προσοχή σε τεχνικές λεπτομέρειες. Δεν είναι για άρθρο στην ΧαφΠοστ όμως αυτά.
Το άρθρο μπορεί να μην είναι λεπτομεριακό αλλά δεν προτείνει χρήσιμες λύσεις στα προβλήματα που έχει εντοπίσει. Η κλήρωση δεν παίζει ρόλο στο denoising όταν τα stakes είναι ανάλογα του ακριβούς quantile στο οποίο βρίσκεται ο κάθε υποψήφιος. Το πρόβλημα που προσπαθεί να λύσει ο αρθογράφος είναι το να εντοπίσει clusters όμοιων αποδόσεων (που διαφέρουν μόνο ως προς τον θόρυβο). Ε η κλήρωση δεν στο αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Μπορεί η υψηλότερη απόδοση να μην εξασφαλίζει με βεβαιότητα την εισαγωγή σε σχολή επιλογής αλλά αυξάνει την πιθανότητα της. Συνεπώς δεν μειώνεται το κίνητρο φροντιστηριακής εκπαίδευσης. Υπάρχουν στατιστικά εργαλεία και η μεθοδολογία στατιστικών πειραμάτων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο σχεδιασμό συστημάτων εξετάσεων αλλά οι λύσεις που προτείνονται στο άρθρο είναι λιγάκι “στο κουτουρού” και δεν κινούνται στη σωστή κατεύθυνση.
Σε σχέση με τα SATs από ότι θυμάμαι δεν έχουν μεγάλη predictive power στο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα (έχεις υπόψιν σου κάποιο άρθρο που να ισχυρίζεται το αντίθετο;).Οι εξετάσεις για τα Grandes écoles από την άλλη έχουν πολύ μεγαλύτερη. Για ποιο λοιπόν λόγο το σύστημα εξετάσεων να είναι πιο κοντά στα sats από ότι στα τελευταία;
Αυτό πώς γίνεται; Αν είτε γράψω 16900, είτε 17100 έχω την ίδια πιθανότητα να μπω στο πανεπιστήμιο και ο μεγαλύτερος βαθμός απαιτεί μεγαλύτερο κόπο και κόστος σε φροντιστήρια, ποιος ο λόγος να επιδιώξω το 17100; Δεν ξέρω να κάνω cost minimisation; Προηγουμένως το 17100 με έβαζε σε διαφορετική σχολή με σιγουριά.
Παιδί από τα banlieue μπαίνει στις Grandes ecoles; Το έχω γράψει παραπάνω: ενδεχομένως υπάρχει trade off ποιότητας εισερχομένων και ανισότητας/ταξικότητας του συστήματος και δεν αντιμετωπίζεται δίχως άλλες παρεμβάσεις σε προηγούμενες βαθμίδες κι εντός του πανεπιστημίου (υποτροφίες, δάνεια, άλλου είδους υποστήριξη). Στο βαθμό που θέλουμε να κάνουμε κάτι για την ανισότητα στην πρόσβαση στην τριτοβάθμια, εξετάσεις ικανοτήτων είναι προτιμώτερες από εξετάσεις γνώσεων.
Αν υποθέσουμε πως η δυσκολία των θεμάτων δεν έχει διαφέρει σε σημαντικό βαθμό, η διαφορά από το 16900 στο 17100 δεν αντιπροσωπεύει τίποτα περισσότερο από απλό θόρυβο. Και στον θόρυβο δεν έχεις κανέναν έλεγχο. Δεν μπορείς να επηρρεάσεις το μέγεθος του θορύβου μειώνοντας την προσπάθεια. Ο θόρυβος είναι ορθογώνιος στο σήμα. Από την άλλη αν 200 μόρια, έστω από το 19800 στο 20000, εκπροσωπούσαν πραγματικτό σήμα (π.χ. τα 200 μόρια αφορούσαν λύση άλυτης μαθηματικής εικασίας) η μη διαφοροποίηση θα ήταν επιβλαβής αφού με αυτό τον τρόπο θα έχανες utility από πραγματικό σήμα.
Για ποιο ακριβώς λόγο είναι κοινωνικά επιβλαβές να υπάρχουν κάποια λίγα μικρά ιδρύματα που να αφορούν αποκλειστικά άριστους (crème de la crème) μαθητές; Χωρίς ένα τέτοιο σύστημα ούτε André Weil θα είχαμε, ούτε Yves Meyer, ούτε σχεδόν κάθε 4 χρόνια (δηλαδή κάθε φορά!) Fields Medalists από το ENS! Πρόσβαση σε άλλα ιδρύματα έχουν Γάλλοι φοιτητές, κάποια εκ των οποίων εξαιρετικά αξιόλογα. Δεν βλέπω και τόσο μεγάλο το trade-off όσο ισχυρίζεσαι. Δεν νομίζω πως θα ήθελες να επιβάλλεις quotas κοντών στο μπάσκετ για παρόμοιος λόγους. Εξάλλου αν είσαι όσο ταλαντούχος όσο ο Isaiah Thomas τη θέση σου στην ομάδα θα την βρεις.
Epanechnikov 1) εγώ τουλάχιστον δεν αναφέρομαι σε noise orthogonal to signal. Μπορεί τα 200 μόρια ν’αντικατοπτριζουν μη τυχαία διαφορά. Σε τι είναι το ερώτημα. Αν η διαφορά είναι τα λεφτά των γονέων πχ που επένδυσαν στο φροντιστήριο, ε, ίσως να μη θέλω να την επιβραβεύσω. Η κλήρωση κάνει ακριβώς αυτό: μειώνει την απόδοση της επένδυσης στο φροντιστήριο γιατί και με λιγότερα λεφτά ίδιες πιθανότητες αγοράζεις. Τα SAT λειτουργούν κι αυτά στην ίδια λογική. Ίσως να θέλουμε να επιβραβεύσουμε την διαφορά αυτή όμως. Τότε ας μιλήσουμε για εξετάσεις τύπου πανελληνίων και Grandes Ècoles, σύμφωνοι.
2) Είπα και παραπάνω ότι το γαλλικό σύστημα είναι suis generis. Ανεξάρτητα από το αν το θεωρώ καλό ή κακό, η εφαρμογή του στην Ελλάδα είναι ακόμα πιο δυσκολη από ότι το ξεδιαλεγμα υποψηφίων εντός των ΑΕΙ. Γι’αυτον τον λόγο και το απορρίπτω.
Η διαφορά ενδέχεται να μην αφορά μόνο τις φροντιστηριακές δαπάνες αλλά και τα skills των υποψηφίων. Η φροντιστηριακή δαπάνη (που μπορεί να είναι εφικτή στο 85% των γονειών!) μπορεί να είναι αναγκαία συνθήκη αλλά να είναι πολύ μακριά από επαρκής. Μπορεί η πιθανότητα να πιάσεις να συγκεκριμένα μόρια 200 έχοντας κάνει τη συγκεκριμένη φροντιστηριακή δαπάνη να είναι μόλις 0.001%. Γεγονός που σημαίνει πως το μόνο που επέτρεψε η φροντιστηριακή δαπάνη είναι την εκμετάλλευση των εξαιρετικά σπάνιων skills στο πολύ μικρό ποσοστό των υποψηφίων που τα διαθέτουν. Τα συγκεκριμένα skills μπορεί να είναι υπερπολίτιμα σε συγκεκριμένους κλάδους σπουδών και να αποτελούν τη σημαντικότερη ένδειξη ακαδημαϊκής επιτυχίας. Επομένως το δίλημμα (για εμένα μη υπαρκτό) είναι αν πρέπει να επιτρέψουμε στους μαθητές να καλλιεργήσουν τις δεξιότητες τους στον μέγιστο βαθμό και σε κάποιο πολύ μικρό κορυφαίων σχολών να επιλέξουν τους καλύτερους βάσει του χρησιμότερου κριτηρίου ή αν θα ήταν καλύτερο να μην το κάνουμε αυτό επειδή ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό των μαθητών (έστω το 0.001% του 15% που θα είχε τα skills αλλά δεν θα είχε τη δυνατότητα για φροντιστήρια) θα αποκλείονταν. Να πετάξουμε δηλαδή ΟΛΑ τα διαμάντια επειδή, ως έχει, θα χαθούν κάποια λίγα; Δεν το νομίζω
Epan με συγχωρείς, αλλά αυτά που γράφεις είναι ακραίες υποθέσεις που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ισχύουν.
1) Επειδή πολλοί στέλνουν τα παιδιά τους σε φροντιστήρια, δε σημαίνει ότι όλα τα φροντιστήρια είναι το ίδιο. Κάποιοι κάνουν κι ιδιαίτερα ή μόνο ιδιαίτερα, κάποιοι παίρνουν τον καλύτερο φροντιστή και κάποιοι την βγάζουν με τον πιο φτηνό.
2)Επίτηδες ανέφερα τα 16900 και 17100 μόρια. Τα εξαιρετικά σπάνια skills θα είχαν νοημα αν μιλάγαμε για 19900 μόρια. Που και πάλι δεν πιστεύω ότι η διαφορά του 19900 είναι τόσο μεγάλη με το 19700, αλλά μου φαίνεται πιο πιθανό. Το 16900 και 17100 είναι μια επίδοση από έναν απλώς καλό μαθητή. Τίποτα το εξαιρετικό δεν έχει.
Η Sciences Po πάντως αυτό κάνει. Άρα είτε κι αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται, είτε κι αυτοί έχουν την ίδια ανησυχία με μένα και το ακραίο σενάριο σου είναι, εχμ, ακραίο.
th.alys πρώτα εξετάζουμε τις ακραίες υποθέσεις και έπειτα τι συμβαίνει στις λιγότερο ακραίες περιπτώσεις. Στην ακραία υπόθεση (την σχεδόν ισοδύναμη με την εισαγωγή στο ENS) βλέπεις πως το σύστημα εισαγωγής που βασίζεται στην προετοιμασία εξέτασης γνώσεων που απαιτούν δύσκολες δεξιότητες υπερτερεί. Η χρησιμότητα ωστόσο που προκύπτει από την καλλιέργεια και εκμετάλλευση των δεξιοτήτων των κορυφαίων υποψήφιων είναι εξαιρετικά υψηλότερη από εκείνη των υπολοίπων. Η συντριπτική πλειοψηφία των καινοτομίων και των επιστημονικών ανακαλύψεων σε αυτούς οφείλεται. Συνεπώς πρέπει να έχουμε στο νου μας πως με κάποιο τρόπο πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα μεγαλύτερα ταλέντα και όχι να τα πετάμε στον εξισωτικό κάδο για λόγους δήθεν ισότητας. Για την εισαγωγή των υπολοίπων στα πανεπιστήμια θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τρόπους εισαγωγής. Θες SAT (τα οποία δεν ξέρω σε ποιο βαθμό προβλέπουν την ακαδημαΐκή επιτυχία), θες σύνθετα κριτήρια, θες οτιδήποτε άλλο. Nα σημειώσω επίσης πως το SAT είναι ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης. Δεν είναι ούτε μοναδικό κριτήριο μα ούτε ενδεχομένως και το πιο καθοριστικό. Φάκελο υποβάλλουν οι μαθητές ο οποίος περιέχει πολλές περισσότερες πληροφορίες όπως τις ενδεχόμενες διακρίσεις (π.χ. σε μαθηματικές ολυμπιάδες), τις μαθητικές επιδόσεις, το σχολείο κτλ.
Άλλο πράγμα οι soft κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες και άλλο πράγμα οι θετικές επιστήμες και τα μαθηματικά (ή math intensive σπουδές). Eικάζω πως στην πρώτη περίπτωση οι επιδόσεις δεν είναι και τόσο path related. Η σχολή με τις περισσότερες διακρίσεις πάντως ENS δεν κάνει το ίδιο πράγμα.
Δεν ξέρω γιατί εδώ μας νοιάζει η ακραία περίπτωση. Αλλά αν το πάμε έτσι μπορώ να φανταστώ και ακραίες περιπτώσεις εξαιρετικών ταλέντων σε ακριτικές περιοχές που δεν έχουν τα μέσα ν’ανταγωνιστούν μετριότητες από τα βόρεια προάστια των Αθηνών.
Αν μας ενδιαφέρει η είσοδος όσων έχουν ήδη υψηλό επίπεδο ικανοτήτων, ναι, υπερτερεί. Βέβαια όπως φαίνεται και στις Grandes Ecoles στην Γαλλία, αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά από κατώτερες τάξεις υποεκπροσωπούνται.
Καλά τα Νομπέλ και τα Fields medals, αλλά αυτά είναι για τους ακαδημαϊκούς κυρίως. Την κοινωνία οι πατέντες την αφορούν κι εκεί η Σουηδία με τα SweSAT και δίχως GE δεν τα πάει άσχημα σε σχέση με την Γαλλία των GE.
Παιδιά άμα τα γράφω για να μην τα διαβάζετε, να μου το πείτε να μην τα γράφω: Η Σουηδία αποδίδει το 1/3-2/3 των θέσεων με βάση τα SweSAT. Μόνο. Οι υπόλοιπες θέσεις με άλλα κριτήρια. Δεν έχουν μόνο οι ΗΠΑ SAT. Για να μην πω ότι μου έδειξαν ερωτήσεις των παγκινεζικών και είναι κι αυτές τύπου-SAT εν μέρει.
Η δική μου εμπειρία λέει ότι στα οικονομικά όσα βασικά μαθηματικά χρειάζεσαι τα μαθαίνεις σε 2 εξάμηνα το πολύ. Μετά όλοι μπορούν να είναι στο ίδιο επίπεδο, άσχετα από το πώς ήταν όταν μπήκαν. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλες κοινωνικές ή ανθρωπιστικές επιστήμες όπου δεν ισχύει αυτό. Υποθέτω ότι πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν στις επιστήμες υγείας. Δεν ξέρω τι κάνουν στα πολυτεχνεία οι μηχανικοί και οι φυσικοί. Βέβαια και κει θα μπορούσε να μπει ένα ελάχιστο όριο
Σε κάθε περίπτωση οι εξετάσεις τύπου SAT δεν αφορούν τους εξαιρετικά χαρισματικούς μαθητές κι είναι τόσο λίγοι, εξ’ορισμού, που δεν τους θεωρώ προτεραιότητα μιας μεταρρύθμισης.
Το γαλλικό σύστημα είναι ειδική περίπτωση. Στην Ελλάδα κέντρα αριστείας, ειδικά με την λογική των Grandes Ecoles δεν θα γίνουν εύκολα αποδεκτά. Οπότε ας μιλήσουμε για συστήματα πιο συμβατά με το δικό μας.
Εγώ βέβαια είπα να κάνουμε άλλα που έχουν εξίσου καλά αποτελέσματα και γίνονται πιο γρήγορα. Αλλά εντάξει, δεν θα χαλάσω τον αχυράνθρωπο κανενός.
Μια σκέψη στα γρήγορα:
Στο STEM (θετικές επιστήμες/engineering) είναι απολύτως απαραίτητο οι εισακταίοι να είναι οι ικανότεροι, αν θέλετε κάποτε να μπορούμε να έχουμε αντίστοιχη βιομηχανία. Η κοινωνική πολιτική ας γίνει στις σχολές που δεν περιμένουμε κάποιου είδους αποτελέσμα ούτως ή άλλως, όχι στο STEM.
Δεύτερον, και λίγο άσχετο: θα βάλουμε ποτέ σοβαρά οικονομικά στα σχολεία? Όλη μας την ενήλικη ζωή ασχολούμαστε με το χρήμα, αλλά για κάποιο λόγο ξεχνάμε να διδάξουμε τι είναι.
Φυσικά, με ένα σύστημα σαν το γερμανικό ή και το αγγλικό, στο οποίο το βάρος της επιλογής μεταφέρεται εντός πανεπιστημίου. Ο αριθμός εισακτέων αυξάνεται, μειώνοντας τον ανταγωνισμό στην φάση επιλογής από το Λύκειο
——————————–
Στη Γερμανια ομως πρεπει να βρεξεις κωλο για να παρεις το Abitur. Δεν ειναι οπως το ελληνικο Λυκειο.
Επιπλεον η Γερμανια εχει την καλυτερη τεχνικη εκπαιδευση στον κοσμο, τοσο στη βαθμιδα του Realschule, οσο -κυριως- στη βαθμιδα των σχολων επαγγελματικης μαθητειας που επονται.
Αυτα τα δυο μειωνουν κατα πολυ την πιεση για εισαγωγη στο Πανεπιστημιο.
Αφού αναφέραμε τις Grandes Ecoles, η Sciences Po έχει σύστημα εισαγωγής με βάση
Εξετάζει δηλαδή ό,τι θα θέλαμε να πιάνουν και οι εξετάσεις τύπου SAT. Διαβάζω ότι θεσμοθέτησε αυτό το σύστημα για να ενισχύσει την παρουσία φοιτητών από μη προνομιούχες περιοχές. Τα Grandes Ecoles έχουν γίνει, όπως και οι δικές μας σχολές πολύ υψηλής ζήτησης πρέπει να πω, κλειστά κλαμπ στα οποία μπαίνεις σχεδόν αποκλειστικά αν έχεις φοιτήσει σε συγκεκριμένα σχολεία/τμήματα προπαρασκευής και τα παιδιά εργατών τα ψάχνει κανείς με το ντουφέκι.
Η ανισότητα στην πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση απασχολεί τους Γάλλους στα GE, τους Αμερικανούς που προσμετράνε τα SAT κι έχουν affirmative action, τους Ολλανδούς που είχαν την κλήρωση, τους Σουηδούς με τα SweSAT. Δεν απασχολεί πολύ τους Άγγλους με το ακραία ταξικό σύστημα που βλέπουν την εκπαίδευση ως μία ακόμα βιομηχανία και τους Έλληνες που δεν μετράνε και δεν βλέπουν τιποτα.
βεβαια δεν ισχυει τοσο για τους Αγγλους, που το συζητανε καθε χρονο (και πολλα δεν κανουν).
Στην Ελλαδα απλα δεν υπαρχει το ζητημα. Κλασικα Ελλαδα, παρα πολυ μπλα μπλα για σαχλαμαρες (ταξικη παιδεια επειδη δεν βαζουν ολους τους φοιτητες σε 5στερα ξενοδοχεια με 5 imac ο καθενας), και στα σημαντικα ζητηματα , τιποτα, απλα σιωπη.
Κάθε υπουργός που σέβεται τον εαυτό του προωθεί κατάργηση των Πανελλαδικών.Κάθε ακαδημαικός,δημοσιογράφος ή “διανοούμενος” που σέβεται τον εαυτό του προτείνει το “ενδεδειγμένο παράδειγμα” μιας-κατά κύριο λόγο-δυτικής χώρας που πρέπει να ακολουθήσουμε προκειμένου να αναμορφωθεί ο τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια.
Όλοι τους όμως υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο.Δηλαδή την πραγματικότητα που λέει οτι τα πράγματα στην Ελλάδα(και όχι μόνο) λύνονται δια της περιβόητης διαδικασίας που ονομάζεται αυτορρύθμιση.
Στο θέμα μας,η κρίση,η ύπαρξη ιδιωτικών πανεπιστημίων αλλά και η ύπαρξη της δυνατότητας σπουδών σε κάποιο άλλο κράτος της ΕΕ οδηγούν τις Πανελλαδικές σε ουσιαστικό θάνατο.Οι γόνοι των ευκατάστατων οικογενειών έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο της αλλοδαπής ή σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο π.χ Deree.Οι γόνοι των λιγότερο ευκατάστατων οικογενειών αντιλαμβάνονται ότι δεν πολυαξίζει να σπουδάσεις σε κάποιο “χαμηλόβαθμο” εκπαιδευτικό ίδρυμα ή για να είμαστε ακριβείς να καταξοδευτείς για να σπουδάσεις όταν το μέλλον σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πρόσληψη σε κάποιο call center ή σε κάποια καφετέρια.
Επομένως, αυτό που θα συμβεί σταδιακά θα είναι η ουσιαστική υποβάθμιση του ρόλου των Πανελλαδικών με έναν τρόπο τόσο φιλελέ που θα τον ζήλευε και ο πιο φανατικός οπαδός της Ραντ.Μπορεί οι εξετάσεις να συνεχίσουν να υπάρχουν για όποιον ενδιαφέρεται να φοιτήσει στα δημόσια πανεπιστήμια κατά κύριο λόγο σε σχολές όπως το ΕΜΠ,όμως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται οι εξετάσεις να τροφοδοτούν τζίρους εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Επισης, ξεχασα να δωσω συνδεσμο σε μια κριτικη επι του κειμενου
https://www.facebook.com/vakindi/posts/1573761275989881
Νταξει ελεγα σε προηγουμενο κειμενο οτι ειναι δικαιωμα σας να με λετε αλαζονικο καθικι, αλλα δεν το θεωρουσα και προτροπη :)
Η Ολλανδία (που χρησιμοποιούσε συνδυασμό κλήρωσης και εξετάσεων) έχει το υψηλότερο ποσοστό φοιτητών από χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
http://vsnu.nl/en_GB/accessibility-education
Εκεί που τα μετράνε αυτά βέβαια, εδώ ακόμα και οι υπέρμαχοι της αριστείας έχουν άποψη δίχως δεδομένα.
Α, ξέχασα να πω, πολύ καλά τα πάει και η Σουηδία, η οποία έδινε 1/3-2/3 των θέσεων αποκλειστικά με βάση τα SweSAT’s. Αλλά δεν ξέρουνε ούτε αυτοί τι τους γίνεται φαίνεται.
υπαρχουν χαμηλα στρωματα στην Ολλανδια; :)