Δημοσιεύθηκε στα Νέα στις 02 Σεπτ 19.
Κάθε πολιτική παράταξη προσεγγίζει το ζήτημα της πιθανής διεύρυνσης του εκλογικού σώματος υπό το στενό κομματικό της πρίσμα μάλλον παρά έχοντας ως γνώμονα το γενικότερο συμφέρον της πολιτικής μας κοινότητας. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος προσέγγισης από τα μεγάλα κόμματα των μεταναστών και των ομογενών ως πιθανών μελλοντικών ψηφοφόρων: ναι σε όσους (εικάζουμε ότι) θα μας ψηφίσουν, όχι σε όσους (εικάζουμε ότι) θα ψηφίσουν τους άλλους.
Από την μια μεριά, ικανή μερίδα της Δεξιάς εκδηλώνεται αρνητικώτατα ενώπιον του ενδεχομένου της μαζικής εγγραφής μεταναστών στους εκλογικούς καταλόγους μετά από την πολιτογράφησή τους, επικαλούμενη την αλλοδαπή εθνική τους συνείδηση. Από την άλλη μεριά, η Αριστερά εκφράζει ακόμη εντονότερη δυσπιστία απέναντι στο ενδεχόμενο να διευκολυνθή η ψήφος των Ελλήνων κατοίκων εξωτερικού, και μάλιστα φοβάται ιδιαιτέρως την περίπτωση κατά την οποία Έλληνες ομογενείς δεύτερης ή και τρίτης γενεάς ενεργοποιήσουν την κοιμωμένη τους ιθαγένεια και αποφασίσουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένας πυρήνας υγιούς σκεπτικισμού που δεν πρέπει να τον αρνηθούμε. Τόσο η άκριτη πολιτογράφηση αλλοδαπών, όπως την εννοούν κάποιες δυνάμεις στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος, δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα του κράτους μας και εγκυμονεί κινδύνους νόθευσης της εκλογικής ετυμηγορίας. Παρομοίως, η διευκόλυνση και η επανενεργοποίηση του εκλογικού δικαιώματος ομογενών που δεν συμμετέχουν εν τοις πράγμασι στο ελληνικό γίγνεσθαι προβληματίζει από την αντίστροφη πλευρά: αρκεί τάχα μόνη η καταγωγή για την συμμετοχή στην πολιτική κοινότητα;
Ωστόσο, ορθότερο κρίνω τον συγκερασμό των δύο άκρων: και την γενναιόδωρη πολιτογράφηση των ενσωματωμένων μεταναστών των τελευταίων δεκαετιών ποιείν και την επανενσωμάτωση των ομογενών στον εκλογικό εθνικό κορμό μη αφιέναι. Είναι από την μια μεριά αναγκαίο να αναγνωρίσουμε και εμπράκτως την κοινότητα βίου που έχουμε συμπήξει όλα αυτά τα χρόνια με όσους μετανάστες ζουν ανάμεσά μας και μαζί μας, δίνοντάς τους τον λόγο για το μέλλον της πατρίδας μας. Αλλά αυτό καθόλου δεν αποκλείει τους ομογενείς μας, όσους κατάγονται από Έλληνες πατέρες και προπάτορες και έφυγαν μεν μακριά, αλλά εξακολουθούν να μετέχουν ψυχικά στο κοινό μας ιστορικό ταξίδι.
Αθροίζοντας αυξανόμαστε και συμπεριλαμβάνοντας εμπλουτιζόμαστε σαν έθνος. Οι εθνικιστικές και αντιεθνικιστικές φοβίες ας λείψουν.