Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, στην Ελλάδα λέγεται ότι Ελλάδα και Τουρκία δεν έχουν διαφορές πλην της οροθέτησης της υφαλοκρηπίδας και όποιας άλλης θαλάσσιας ζώνης προβλέπεται. Η πάγια αυτή ελληνική θέση είναι, πρώτον, εσφαλμένη, δεύτερον, επιβλαβής, όπως θα προσπαθήσω να δείξω στην συνέχεια.
Γιατί είναι εσφαλμένη;
Διότι για την ύπαρξη διαφοράς αρκεί ο ένας να υποστηρίζη ότι υπάρχει διαφορά. Δεν σημαίνει ότι έχει δίκιο, σημαίνει όμως ότι η διαφορά είναι εκεί, υπάρχει και δεν είναι ανύπαρκτη. Αν ο Α ασκήση εις βάρος του Β μια αγωγή, μεταξύ τους υπάρχει αντιδικία, ανεξαρτήτως του αν η αγωγή είναι παραδεκτή και βάσιμη ή όχι. Συνελόντι ειπείν, ένας αρκεί για την ύπαρξη διαφοράς. Η εσφαλμένη αυτή θέση κάνει την Ελλάδα να μοιάζη υποκριτική και εκτός πραγματικότητας.
Γιατί είναι επιβλαβής;
Όχι μόνο επειδή μάς εμφανίζει παράλογους. Αυτό είναι το λιγώτερο. Το περισσότερο είναι ότι υπάρχουν άλλες και πολλές μάλιστα ελληνοτουρκικές διαφορές, τις οποίες παρασιωπούμε. Ως μη ωφείλομεν. Με αποτέλεσμα να υποχρεωνώμαστε σε μια διαρκή άμυνα, όπου η Τουρκία συνεχώς προσθέτει και άλλες απαιτήσεις και εμείς συνεχώς παίζουμε τέρμα.
Ας δούμε λοιπόν ποιες ελληνοτουρκικές διαφορές υπάρχουν στην πραγματικότητα, πλην του Δικαίου της Θάλασσας, αλλά δεν τις προβάλλουμε:
- Οι υπερπτήσεις τουρκικών ιπταμένων μέσων πάνω από ελληνικά νησιά.
- Η λειτουργία του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή.
- Οι αποζημιώσεις για τα Σεπτεμβριανά του 1955 και τις απελάσεις του 1963-1964.
- Οι αποζημιώσεις για τις δολοφονίες Ελλαδιτών αιχμαλώτων στην Κύπρο το 1974.
- Η αναζήτηση και τιμωρία των εγκληματιών πολέμου του 1974.
- Η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
- Η εφαρμογή του άρ. 14 της Συνθήκης της Λωζάννης στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
- Η ανακοίνωση της στρατιωτικοποίησης των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου.
- Η λειτουργία της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας ως ιερού ναού σε ωρισμένες ημερομηνίες του έτους (Η βεβήλωση της Αγίας Σοφίας είναι μια δήλωση του Ισλάμ προς την Δύση. Δεν είναι (μόνο ή κυρίως) εσωτερική μικροκομματική ρητορεία, ζήτημα διαχείρισης πολιτιστικών αγαθών, ελληνοτουρκική διαφορά. Είναι κομβικό σημείο μιας σύγκρουσης πολιτιστικών παραδειγμάτων. Εκάς οι εθελότυφλοι.).
- Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολής 1914-1922.
Σε αυτές προστίθενται και οι γνωστές διαφορές περί την θάλασσα, όπου πρέπει να συζητήσουμε επιπλέον θεματάκια όπως η περίκλειση (όχι μόνο των κόλπων της ηπειρωτικής χώρας, αλλά και) των νησιωτικών μας συμπλεγμάτων (Κυκλάδων, Θεσσαλικών Σποράδων, Θρακικών Σποράδων, Δωδεκανήσων) σε γραμμές βάσης και οι δήθεν αβλαβείς διελεύσεις από τα τσαμπουκά παπόρ των Τούρκων.
Τόσα και τόσα θέματα έχουμε να συζητήσουμε με τους ρετζέπηδες.
Ακριβώς επειδή “για την ύπαρξη διαφοράς αρκεί ο ένας …”, έχουμε κι άλλες: ο διορισμός των μουσουλμάνων θρησκευτικών λειτουργών και η απαγόρευση χρήσης του επιθετικού προσδιορισμού “τουρκικός” από σωματεία στη Δυτική Θράκη, διάφορα σχολικά-νηπιαγωγικά που δεν πολυκαταλαβαίνω (ομοίως στη ΔΘ), οι απαλλοτριώσεις ρωμέικων και εκκλησιαστικών ακινήτων στην Πόλη και την Πρίγκηπο. Πρόκειται βέβαια για διαφορές κάθε ενός κράτους με πολίτες δικούς του και όχι του γείτονα, οι οποίες όμως ενδιαφέρουν και το γείτονα.
Πολύ σωστά. Εδώ με ενδιέφεραν βέβαια οι δικές μας απαιτήσεις, όχι οι τουρκικές.
Αναρωτιέμαι ποια είναι η νομική βάση ερειδόμενη επί της οποίας η ελληνική κυβέρνηση νομιμοποιείται να προβάλει αξιώσεις ικανοποίησης των απόψεών της αναφορικά με την τελευταία διαφορά περισσότερο π.χ. από εκείνη της Γαλλική Δημοκρατίας ή των ΗΠΑ. Δεν υπονοώ ότι δεν είναι εύλογο να έχουν ενδιαφέρον οι Έλληνες μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ζήτημα απ’ ότι άλλα έθνη για λόγους ιστορικούς, αλλά εξ όσων γνωρίζω το ζήτημα της χρήσης της Αγίας Σοφίας (και άλλων εντός τουρκικής επικρατείας ναϊκών οικοδομημάτων) δεν αναφέρεται σε κάποια σύμβαση των δύο κρατών. Δε μου φαίνεται ότι μπορεί να θεωρηθεί ως σχετιζόμενο με τη ρωμαίικη μειονότητα της Πόλης. Ή μήπως διαλαμβάνει κάποια διάταξη του διεθνούς δικαίου του δικαιώματος ανάμιξης τρίτων κρατών σε παρόμοια ζητήματα διαχείρισης πολιτιστικών αγαθών;
Δεν είναι όλα τα ζητήματα βαρετά νομικά ζητήματα. Ενδιαφερόμαστε γιατί είναι τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και αυτό αρκεί.
Ααα ναι, ξέχασα να σχολιάσω την εναρκτήριο φράση “Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, στην Ελλάδα λέγεται ότι Ελλάδα και Τουρκία δεν έχουν διαφορές πλην της οροθέτησης …”: ο λόγος δεν είναι καθόλου μυστηριώδης, έχει ονοματεπώνυμο. Ονομάζεται Ανδρέας Παπανδρέου.
Υπερβολικό.
Η θεωρία της “μιάς και μόνης διαφοράς” απετέλεσε την επίσημη ελληνική πολιτική το πρώτον μετά τον Οκτώβριο 1981. Στη συνέχεια, ουδείς απετόλμησε την αναθεώρησή της.
Γιατί, πριν ποιες διαφορές δεχόμασταν; Ήμουνα μικρός και δεν καλοθυμάμαι :-)
Καραμανλής (ο πραγματικός) και Ντεμιρέλ συζητούσαν τα πάντα: χωρικά, υφαλοκρηπίδα (ΑΟΖ δεν είχε τότε), εναέριο, FIR και δε συμμαζεύεται (εκτός ίσως από τον εξοπλισμό των νησιών). Προσοχή: αυτό δεν σήμαινε κατ’ ανάγκην “παραδοχή εκκρεμοτήτων” ή οιωνό υποχώρησης. Ό,τι έθετε ο ένας, το συζητούσε ο άλλος. Την εκδοχή “δεν υπάρχει παρά μόνον ένα ζήτημα” την εφηύρε η σοσιαλπατριωτική αντιπολίτευση.