Η Δευτέρα που μας πέρασε ήταν μια μεγάλη μέρα κατά την γνώμη μου για το επάγγελμα των οικονομολόγων και την οικονομική επιστήμη γενικότερα. Το βραβείο Nobel πήγε στον Oliver Williamson του UC Berkeley και την Elinor Ostrom του Indiana University (και του Arizona State University, μην πέσει το σπίτι και μας πλακώσει). Εστιάζω εδώ περισσότερο στην Ostrom, η οποία φάνηκε σχετικά άγνωστη στους κύκλους των οικονομολόγων – τουλάχιστον σε κύκλους που μάλλον πρέπει να αρχίσουν να διαβάζουν περισσότερα βιβλία κατά τη γνώμη μου. Ακόμα πιο τραγικό ήταν πως αρκετοί οικονομολόγοι δεν γνώριζαν επίσης και την δουλειά του Williamson… Την πορεία τους περιγράφει καλά ο David Henderson στην WSJ:
Yesterday’s award of the Nobel Prize in economics to Elinor Ostrom and Oliver Williamson at first struck me as a good choice. Now I think it’s a great choice. The reason is that mainstream economics has become highly mathematical and increasingly independent from reality. Many economists sit in their offices and derive proofs. Few go out and do the time-consuming work of examining the institutional structures that humans build to solve their own real-world problems. Among those few are Ms. Ostrom and Mr. Williamson.
Both draw on rich data from outside the field of economics. Ms. Ostrom draws much of hers from case studies of common-property resources and Mr. Williamson from business historians such as the late Alfred Chandler. Some have summarized their work by saying that institutions other than free markets often work well. But that statement can mislead you to conclude that government solutions are the answer. Free markets are only a subset of free institutions. A better way to sum up their work is that what Ms. Ostrom and Mr. Willamson really show is that voluntary associations work.
[…]
How about Ms. Ostrom’s work? Most economists are familiar with the late Garrett Hardin’s classic article, “The Tragedy of the Commons.” His idea was that when no one owns a resource, it is overused because no one can control its usage and each person has an incentive to use it before others do. This insight has helped us understand much human behavior and has led people to advocate either having the resource privately owned or having it controlled by government.
Not so fast, said Ms. Ostrom. Examining dozens of case studies, she found cases of communal ownership that worked—that is, that didn’t lead to the tragic outcomes envisioned by Hardin—as well as ones that didn’t. Were there systematic differences? Yes, and interestingly the ones that worked did have a kind of property rights system, just not private ownership.
Based on her work, Ms. Ostrom proposed several rules for managing common-pool resources, which the Nobel committee highlights. Among them are that rules should clearly define who gets what, good conflict resolution methods should be in place, people’s duty to maintain the resource should be proportional to their benefits, monitoring and punishing is done by the users or someone accountable to the users, and users are allowed to participate in setting and modifying the rules. Notice the absence of top-down government solutions. In her work on development economics, Ms. Ostrom concludes that top-down solutions don’t help poor countries. Are you listening, World Bank?
In a 2006 article with Harini Nagendra, Ms. Ostrom wrote: “We conclude that simple formulas focusing on formal ownership, particularly one based solely on public [government] ownership of forest lands, will not solve the problem of resource use.” Garth Owen-Smith, who helped solve the common-resource problem of elephants in Namibia by ensuring that local residents shared in the financial benefits from tourism and trophy hunting, drew explicitly on Ms. Ostrom’s work. If locals benefit from having a resident population of elephants, they are much less likely to poach and more likely to stop other poachers.
Economists talking about real humans and not mathematical abstractions and winning the Nobel prize for it? Good on ya, Nobel committee.
Η δουλειά της Ostrom (μια καλή επιστημονική περίληψη θα βρείτε εδώ) είναι κατά βάση εμπειρική και εξετάζει προβλήματα συλλογικών αγαθών. Έχει δείξει πως η ιστορία της “τραγωδίας των κοινών” (η περίπτωση που μια ομάδα ατόμων που κινείται με βάση το προσωπικό συμφέρον και με αυτόνομη οργάνωση καταλήγει να εξαφανίζει κοινούς περιορισμένους πόρους ενώ τα μέλη της ομάδας κατανοούν πως μακροχρόνια η συμπεριφορά που επιδεικνύουν δεν είναι προς όφελός τους) δεν είναι αναγκαστικά η εικόνα της κατάστασης που συνήθως επικρατεί παγκοσμίως. Δείχνει επίσης πως προβλήματα βιώσιμης χρήσης κοινών πόρων είναι σε πολλές περιπτώσεις επιλύσιμα υπό το κατάλληλο θεσμικό καθεστώς – που προϋποθέτει χρήση ποικιλίας θεσμών.
To σημαντικότερο στοιχείο αυτού του βραβείου δεν είναι πως για πρώτη φορά στην ιστορία του, η απονομή έγινε σε γυναίκα, αλλά σε κοινωνικό επιστήμονα με ξεκάθαρη διαεπιστημονική (interdisciplinary) έρευνα, με σημαντική προσφορά στον τομέα της πολιτικής οικονομίας και έμφαση στην χρήση κοινών φυσικών πόρων. Δεν είναι τυχαίο πως οικονομολόγοι (ακόμα και οι Αυστριακοί*), πολιτικοί επιστήμονες, και ανθρωπολόγοι χάρηκαν ιδιαίτερα από την συγκεκριμένη επιλογή και έσπευσαν να “κατοχυρώσουν” της Ostrom ως μέλος της κοινότητάς τους. Φυσικά η καριέρα της Ostrom έχει υπερβεί τους τεχνητούς “τοίχους” που έχουν στήσει οι κοινωνικοί επιστήμονες με μεγάλη επιτυχία – δουλειά που μπορεί κανείς να βρει στο διαδικτυακό χώρο της στο Workshop in Political Theory and Policy Analysis.
Ίσως οι “πύλες της κόλασης” να άνοιξαν για πολλούς οικονομολόγους του mainstream μιας και λογικά οι πιθανότητες ενός τέτοιου βραβείου μειώνονται όταν οι επιλογή μπορεί να προέλθει και από χώρους εκτός του αυστηρά economics discipline. Θα μπορούσε το βραβείο να πάει του χρόνου στον τομέα της οικονομικής κοινωνιολογίας; Στην οικονομική ανθρωπολογία; Σε συγκεκριμένα “ετερόδοξα” πρόσωπα όπως ο Jon Elster ή ο Sam Bowles για παράδειγμα; Μπορεί να αρχίσουν να δίνουν βραβεία για δουλειά σε complexity theory ή econo-physics; Η απάντηση που δίνω εγώ είναι “μάλλον ναι”. Υποψιάζομαι βέβαια πως το cognitive dissonance θα κάνει το θαύμα του όταν πολλοί από αυτούς που βλέπουν τις πιθανότητές τους να μειώνονται θα αρχίσουν να πιστεύουν πως το βραβείο δεν έχει πλέον την αξία που είχε στο παρελθόν.
Κάποιοι ηλίθιοι – και σωβινιστές – ενός θλιβερού φόρουμ (που δεν λινκάρω ξανά ακολουθώντας το παράδειγμα του Rosser) έκαναν ένα σχετικό ντόρο στους κύκλους των οικονομολόγων με αποτέλεσμα την άμεση συνδρομή μεγάλων nobelist οικονομολόγων για να σώσουν κάπως την φήμη του επαγγέλματος (όπως ο Spence, Romer, Dixit, Schelling και Vernon Smith). Άλλοι σοβαροί οικονομολόγοι (όπως οι Cowen, Glaeser και Rosser) έσπευσαν επίσης να υπερασπιστούν την επιλογή της Ostrom. Άλλοι, όπως ο Levitt και ο Krugman, δήλωσαν πως δεν την είχαν ακουστά – ο πρώτος απλά επισήμανε με διάφορες “μπηχτές” πως οι συνάδελφοί του θα βρουν προβληματική την επιλογή ενώ ο δεύτερος πως “I wasn’t familiar with Ostrom’s work, but even a quick scan shows why she shared the prize: if the goal is to understand the creation of economic institutions, it’s crucial to be aware that there is more variety in institutions, a wider range of strategies that work, than simply the binary divide between individuals and firms.” (Από την διαφορετική αυτή προοπτική πιστεύω εμφανίζεται μια βασική προοπτική του προβλήματος της παραγωγής οικονομολόγων τύπου freakonomics – ο Levitt δεν φαίνεται ικανός να καταλάβει την σημασία της δουλειάς της Ostrom).
Το θέμα φαντάζομαι θα συζητηθεί πολύ και στην Atlanta όπου το profession έχει την ετήσια σύναξή του στις αρχές του 2010. Απ’όσο μπορώ να καταλάβω, η επιλογή της Ostrom έχει ταρακουνήσει αρκετούς συναδέλφους και ελπίζω πως θα τους εξαναγκάσει σε διεργασίες που θα τοποθετήσουν το επάγγελμα σε νέα τροχιά. Αυτό προϋποθέτει βέβαια πως οι οικονομολόγοι θα καταλήξουν να είναι κοινωνικοί επιστήμονες εξίσου καλά διαβασμένοι με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους. Ελπίζω πως αυτό το βραβείο θα αποτελέσει κινητήριο δύναμη για εξελίξεις.
Κλείνω με την επιλογή του David Leonhardt από τα γραφόμενα του Paul Romer:
Elinor Ostrom won the Nobel Prize in economics because she works from the ground up. … Elinor’s fieldwork, followed up by her experimental work, pointed us in exactly the right direction. …
Economists who … think that they are doing deep theory but are really just assuming their conclusions, find it hard to even understand what it would mean to make the rules that humans follow the object of scientific inquiry. If we fail to explore rules in greater depth, economists will have little to say about the most pressing issues facing humans today –- how to improve the quality of bad rules that cause needless waste, harm and suffering. …
Bravo to the political scientist who showed that she was a better economist than the economic imperialists who can’t tell the difference between assuming and understanding.
Μόλις είδα και αυτό το άρθρο…
*Ρίχτε και μια ματιά για το τι λένε και οι Αυστριακοί: Paul Dragos Aligica και Pete Boettke
Πως εξηγεις το φαινομενο οτι ακομα και ατομα οπως ο Κρουγκμαν δεν την ειχαν ακουσει ομως? (βεβαια ο Λεβιν τα εχωνε στον Κ οτι δεν εχει ιδεα απο οικονομικα των τελευταιων δεκαετιων αλλα τεσπα)
Δεν ξερω, δεν νομιζεις οτι πρεπει καποιος αν καταξιωθει στον χωρο πριν παρει Νομπελ Οικονομικων? Δεν λεγεται κοινωνικων επιστημων, οικονομικων λεγεται και ας το εχουν παρει μαθηματικοι (Νας), ψυχολογοι (Κανεμαν) εως και φυσικοι.
Έχω την αίσθηση (δεν ξέρω, ίσως το βλέπω μόνο εγώ έτσι λόγω εμπειριών) πως οι οικονομολόγοι, και ιδιαίτερα οι νεότεροι, είναι οι πιο “αμόρφωτοι” από όλους τους κοινωνικούς επιστήμονες. Δεν ξέρουν ιστορία (ίσως μόνο λίγη οικονομική ιστορία) ή φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών και ακολουθούν μόνο ότι μπορούν να κατανοήσουν με βάση τη στενή εκπαίδευσή τους. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, πως ακόμα μνημονεύεται η δουλειά του Όλσον περί συλλογικής δράσης αλλά κανένας, πραγματικά κανένας, δεν μίλησε ποτέ σε μένα για τη δουλειά της Όστρομ.
Κατά τη γνώμη μου αυτή η άγνοια είναι αποτέλεσμα του προγράμματος σπουδών στα graduate schools, κυρίως τα αμερικάνικα. Δεν είναι δύσκολο να προσθέσεις όμως 3-4 ώρες ακόμα την εβδομάδα με κάτι από οικονομική ιστορία, ιστορία οικονομικής σκέψης, φιλοσοφία, και βασικές αρχές πολιτικής επιστήμης και κοινωνιολογίας, χωρίς απαραίτητα να αυξήσεις το burden διαβάσματος (π.χ. χωρίς ιδιαίτερο homework ή με απλή συζήτηση πάνω σε βιβλία και papers, όχι εξετάσεις κλπ.). Όλα θα ήταν καλύτερα έτσι και δε θα φτάναμε στο λυπηρό θέαμα των σχολίων στο φόρουμ που αναφέρεις.
ΥΓ. Αν πάρει ο Sam Bowles νόμπελ θα τα έχω δει όλα…
στα καλα προγραμματα ειανι δυσκολο να προσθεσεις 3-4 ωρες οτιδηποτε, ποσο μαλλον κατι που δεν χρειαζεται στον μεσο αποφοιτο και που ενα καλο 30% δεν θα καταλαβει λεξη (γιατι καλα καλα δεν ξερουν αγγλικα).
Ο Κρουγκμαν το πε καλα πριν καιρο: στα οικονομικα απο το 70 και μετα εχουν κερδισει οι νερντς και τα μαθηματικα, αυτο δεν θα αλλαξει επειδη πηρε η Οστρομ Νομπελ. Οι γκρινιες κατα των μαθηματικων ερχονται δυστυχως πολυ συχνα απλα απο ατομα που δεν κατεχουν τα εργαλεια. Οπως αντιστοιχα βεβαια λιγοι (ολο και λιγοτεροι) θεωρητικοι καταλαβαινουν μονο μαθηματικα και εχουν μηδενικο οικονομικο intuition.
Να πω την αληθεια παντως, μου φαινεται καπως αναχρονιστικο να παιρνει τετοια δουλεια Νομπελ. (και ναι το λεω και λιγο για να πειραξω τον μαικωλ, που ενω εκανε σουπερ μαθηματικο διδακτορικο το παιζει τωρα οπαδος του μπλα μπλα :-) )
Είναι όντως περίεργο το γεγονός πως ο Krugman δεν την είχε ακουστά (μιας και ο ίδιος έχει κάνει αρκετή δουλειά σε οικονομική γεωγραφία και ανάπτυξη) αλλά διόρθωσε αμέσως στο blog του θα έλεγα… απλά δείχνει πως ακόμα και μεγάλοι οικονομολόγοι έχουν κενά στην εκπαίδευσή τους. Αυτό δεν ισχυρίζομαι πως είναι μοναδικό φαινόμενο των οικονομικών στο σύνολο των κοινωνικών επιστημών αλλά πιο έντονο στα οικονομικά.
Σίγουρα το Νόμπελ καλό θα ήταν να παραμείνει στα οικονομικά, αλλά αν η καταξίωση και η αναγνώριση δεν επέρχεται για λόγους άσχετους με την αξία του έργου (π.χ. δεν διαβάζουμε/μελετάμε τι έχουν να προσφέρουν άλλοι κλάδοι), γιατί να περιμένουν οι Σουηδοί να ξυπνήσει το profession; Τα οικονομικά μόνο να κερδίσουν έχουν από αυτές τις ουσιαστικές ματιές σε άλλα χωράφια (π.χ. η μεθοδολογία της Ostrom με fieldwork και γεωγραφικά δεδομένα είναι ένα μίγμα γεωγραφίας και ανθρωπολογίας εφαρμοσμένο σε πολιτική οικονομία).
Τέλος, δεν υποστηρίζω απλά το μπλα μπλα :) Η θεσμική οικονομική μπορεί να είναι αρκετά μαθηματικοποιημένη μέσω θεωρίας παιγνίων. Απλά δεν υποστηρίζω τα μαθηματικά για τα μαθηματικά. Όπως είπα σε προηγούμενο σχόλιο, δεν χρειάζεσαι fancy math για να κάνεις καλή δουλειά στα οικονομικά. Ως αντιπαράδειγμα, στην περίπτωση του Krugman και του Romer, την περίοδο που κάνανε τα σημαντικά τους contribution, είναι αλήθεια πως χρησιμοποιήσανε αρκετά ανεβασμένα math για την εποχή τους. Αυτό που προσπαθώ να περάσω είναι πως δεν είναι μόνο αυτά σημαντικά στον τομέα μας.
mvel, συμφωνώ μαζί σου. Και δεν συμφωνώ με τον SG που λέει πως τα μεγάλα προγράμματα δεν έχουν χρόνο να σου διδάξουν οικονομική ιστορία. Δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα priorities στο curriculum. Αλήθεια SG, μπορεί να είναι θέμα coordination μεταξύ των leading προγραμμάτων; Δηλαδή, κανένα πρόγραμμα δεν κάνει πρώτο το βήμα αλλαγής του curriculum γιατί φοβάται πως ενώ οι απόφοιτοί του θα είναι καλύτερα μορφωμένοι, δεν θα είναι αρκετά ανταγωνιστικοί στο job market;
“ΥΓ. Αν πάρει ο Sam Bowles νόμπελ θα τα έχω δει όλα…”
Με την καλή ή την κακή έννοια;
SG, is indeed quite surprising, how contributions in the field of economic governance attract nobel prize, especially in the middle of an economic crisis ( one of the most serious of our era).
The “Tragedy of the commons” as a topic has challenged me since I was a graduate student, it was a way to escape from the abstract inferences of time series models and the asymptotic theory of econometrics. I was considering this sort of issues closer to the economic objective. Nevertheless, I never had the opportunity to explore these ideas more systematically, so my basic knowledge on the topic was limited on the theorem of Coase.
I have a curiosity whether this year’s award kicks off a new tendency in economic research but honestly I strongly doubt that from now on there would be more focus on the economic intuition accompanied with less technicalities!
Keep in mind that nobel prize is an incentive only for fellows that affiliated with top institutions in the US, for the others ( in the rest of the world), nobel prize is totally out of their mind.
I agree with mvel that the new generation economists (between 30-40) suffer from the effect of the “lost economic intuition” the nerds according to Krugman). Talking with older generation economists becomes rather apparent that they have a more spherical understanding incorporating always economics in the broader field o social sciences. But there is an explanation for this…
In mainstream economic research, the volume of work produced is massive and rather often the objective of this research as well as the outcome is known in advance. What differs is the technique applied to prove the obvious (Econometrics is a rather representative case). This stylised fact makes researchers to focus on abstract technicalities simply because those make their work different! Unavoidably, this practise makes us to see the tree but loosing the forest.
γιατι μου εχει διαγραψει 2 φορες το ποστ μου ρε παιδια??τελος παντων ειχα καποια λινκ για την σημαντικη επιρροη του Hayek στους 2 νομπελιστες. οποιος ενδιαφερεται μπορει να δει αυτο το λινκ
http://hayekcenter.org/
εκει θα βρειτε διαφορα στοιχεια για το πώς εχει επηρεασει ο Hayek τους 2 νομπελιστες.
δειτε για παραδειγμα αυτο το λινκ
http://hayekcenter.org/?p=1752
SG,
“Οι γκρινιες κατα των μαθηματικων ερχονται δυστυχως πολυ συχνα απλα απο ατομα που δεν κατεχουν τα εργαλεια.”
Το στηρίζεις κάπου αυτό; Έχεις αποτελέσματα εξετάσεων σε μαθηματικά των μεν και των δε; Γιατί αλλιώς μου ακούγεται υπερβολικά εύκολο και απλοϊκό το συγκεκριμένο επιχείρημα.
maikwl,
“Δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα priorities στο curriculum.”
Εννοείται. Και άσε αυτό που είπα για 3-4 ώρες τη βδομάδα (αν και έτσι γίνεται). Δες το π.χ. ως σεμιναριακά μαθήματα 2-3 φορές μέσα στο term ή συγκεκριμένα workshops. Το πρόβλημα είναι βασικά ποιος ακριβώς θα τα κάνει αυτά τα μαθήματα-διαλέξεις εφόσον οι νεότεροι μάλλον δεν έχουν ιδέα.
“ΥΓ. Αν πάρει ο Sam Bowles νόμπελ θα τα έχω δει όλα…”
Με την καλή ή την κακή έννοια;”
Με την καλή εννοείται. Δύο papers του με τον Gintis εκεί στα τέλη ’80s-αρχές ’90s, ένα στο Philosophy and Public Affairs και ένα άλλο στο J. of Econ. Perspectives, θεωρώ πως πρέπει να είναι required reading για προσωρημένους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς.
Η άγνοια των οικονομολόγων σε βασικά ζητήματα που αφορούν στην πραγματική δραστηριοποίηση, καθώς και η πεισματική προσκόλληση τους στην μαθηματική επίλυση των πάντων, είναι όντως περίεργη. Στην πράξη βέβαια, οι περισσότεροι επιστήμονες πέρασαν κάποια περίοδο από το ίδιο μετερίζι, ευτυχώς όμως, ειδικά στις πρακτικές επιστήμες, έγινε γρήγορα αντιληπτό πως τα μαθηματικά είναι απλό εργαλείο και όχι πανάκεια και πως η πράξη είθισται να τα διαψεύδει όταν χρησιμοποιούνται ως «από μηχανής θεός». Ο SG για παράδειγμα έχει προ έτους δηλώσει άγνοια περί πολυπαραγοντικών συστημάτων, ενώ θεωρεί πως η μονοπαραμετρική θεώρηση είναι δόκιμη γιατί αυτός «δεν μπορεί να χειριστεί τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των πολλών μεταβλητών στα πολύπλοκα πολυπαραμετρικά συστήματα». Στη σύγχρονη πραγματικότητα, αυτά αποτελούν τραγικές δηλώσεις για κάποιον που θέλει να θεωρείται μέλος του επιστημονικού δυναμικού της ανθρωπότητας.
Το ευτύχημα είναι πως σιγά-σιγά κινούμαστε προς την υιοθέτηση νέων πρακτικών και την αντικατάσταση του μονόπλευρου τρόπου σκέψης μας, αν και αυτό βρίσκει σθεναρή αντίσταση στο σημερινό συντηρητικό κατεστημένο, ακριβώς γιατί θίγει ακρογωνιαίους λίθους του, όπως η (χρηματο)οικονομική θεωρία στην οποία στηρίζεται σήμερα η ανθρώπινη δραστηριοποίηση.
Οι μελέτες αυτές δείχνουν τα πρώτα δειλά βήματα. Το μέλλον σίγουρα δεν είναι προδιαγεγραμμένο και μπορεί τελικά οι αλλαγές να καθυστερήσουν πολύ, αλλά και μόνο το ότι συζητιέται είναι μια καλή αρχή.
Για να υπερασπιστώ λίγο τα οικονομικά, νομίζω ότι σε σχέση με άλλες ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ επιστήμες, όπως π.χ. την κοινωνιολογία που μέχρι προσφατα προσπαθούσε να εξηγήσει κάθε κοινωνικό φαινόμενο με βάση την παρωχημένη Μαρξιστική θεωρία, και πιο επιρρεπή στην αλλαγή είναι και έχουν να δείξουν και μια πρόοδο στην κατανόηση των φαινομένων.
Όσο για τα μαθηματικά, κανείς δεν είπε ότι είναι αυτοσκοπός, αλλά η χρήση τους έχει οφέλη που δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε. Δυστυχώς όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνει κανείς στο να μάθει να χειρίζεται τα εργαλεία τόσο λιγότερος του μένει στο να ασχολείται με την ανάλυση των ιδεών, και το αντίστροφο.
Η δική μου ένσταση είναι ότι κάθε θεωρία που δεν διατυπώνεται με μαθηματικό τρόπο φαίνεται να αγνοείται και να αποκλείεται από τα “καλά” επιστημονικά περιοδικά, σε σημείο που να αναρωτιέμαι αν ο βραβευμένος με Νόμπελ Coase θα μπορούσε να δημοσιεύσει σήμερα τα κείμενά του. Και με ενοχλεί αφάνταστα ότι οικονομολόγοι όπως οι Lucas, Paul Romer, και άλλοι κέρδισαν μέρος από την αναγνώρησή τους επαναδιατυπώνοντας απλώς θεωρίες άλλων (όπως π.χ. ο Paul David) με μαθηματικό τρόπο, συχνά χωρίς να δίνουν credit στους άλλους.
Το 1997 το βραβείο δόθηκε στους Merton and Scholes, για “μια νέα μέθοδο αποτίμησης παραγώγων”. Ολοι το Θεώρησαν αναμενόμενο. Εξ άλλου, και τα τρία προηγούμενα χρόνια το βραβείο είχε δοθεί σε μαθηματικά μοντέλα που προέβλεπαν τη συμπεριφορά λογικών παικτών σε καλώς ορισμένα πλαίσια.
Το 1998 το βραβείο δόθηκε στον Amartya Sen, που το εμπειρκό του έργο είναι περί λιμών. Το δε θεωρητικό του έργο, σε normative, welfare economics. Τότε πολλοί mainstream σχολιαστές (μεταξύ αυτών και η WSJ) είχαν χλευάσει, ότι αυτά δεν είναι επιστήμη.
Είναι λιγότερο σημαντικό να μελετάς πως δημιουργούνται οι λιμοί από το πως αποτιμώνται τα παράγωγα; Οχι. Τότε ποιό είναι το πρόβλημα με το έργο του Sen; Οτι δεν δίνει μια επαρκώς elegant and econometrically accurate απάντηση στο ερώτημα που εξετάζει, ενώ οι Merton-Scholes δίνουν.
Το αμάρτημα του Amartya ήταν ότι διάλεξε λάθος πρόβλημα. Οι λιμοί και η φτώχια δεν μας κάνουν τη χάρη να έχουν τακτοποιημένες χρονοσειρές τιμών και σταθερά, καθαρά θεσμικά πλαίσια. Πως να φτιάξεις elegant and verifiable models για αυτούς; Και πως να κάνεις πειράματα στο εργαστήριο για να μελετήσεις κάτι παρόμοιο;
Ποιό είναι λοιπόν το θεμιτό πεδίο της οικονομικής επιστήμης; Μόνο εκείνα τα φαινόμενα που από τη φύση τους σηκώνουν μοντελοποίηση και για τα οποία έχουμε καλά datasets; Η και τα άτσαλα, ανεπαρκώς τεκμηριωμένα, πλην όμως κρίσιμα, όπως η πείνα;
Αρίστο, πολύ σωστά! Τα παραδείγματά σου μου θυμίζουν την ιστορία που έχει πει ο Krugman για την μεταβολή στην νοοτροπία των οικονομολόγων τις δεκαετίες μεταξύ του 1940 και 1970 – κάνοντας τον παραλληλισμό με την εξέλιξη της ποιότητας των χαρτών στην Αφρική μεταξύ του 15ου και 19ου αιώνα. (Ολόκληρο το κείμενο εδώ)
A friend of mine who combines a professional interest in Africa with a hobby of collecting antique maps has written a fascinating paper called "The evolution of European ignorance about Africa." The paper describes how European maps of the African continent evolved from the 15th to the 19th centuries.
You might have supposed that the process would have been more or less linear: as European knowledge of the continent advanced, the maps would have shown both increasing accuracy and increasing levels of detail. But that's not what happened. In the 15th century, maps of Africa were, of course, quite inaccurate about distances, coastlines, and so on. They did, however, contain quite a lot of information about the interior, based essentially on second- or third-hand travellers' reports. Thus the maps showed Timbuktu, the River Niger, and so forth. Admittedly, they also contained quite a lot of untrue information, like regions inhabited by men with their mouths in their stomachs. Still, in the early 15th century Africa on maps was a filled space.
Over time, the art of mapmaking and the quality of information used to make maps got steadily better. The coastline of Africa was first explored, then plotted with growing accuracy, and by the 18th century that coastline was shown in a manner essentially indistinguishable from that of modern maps. Cities and peoples along the coast were also shown with great fidelity.
On the other hand, the interior emptied out. The weird mythical creatures were gone, but so were the real cities and rivers. In a way, Europeans had become more ignorant about Africa than they had been before.
It should be obvious what happened: the improvement in the art of mapmaking raised the standard for what was considered valid data. Second-hand reports of the form "six days south of the end of the desert you encounter a vast river flowing from east to west" were no longer something you would use to draw your map. Only features of the landscape that had been visited by reliable informants equipped with sextants and compasses now qualified. And so the crowded if confused continental interior of the old maps became "darkest Africa", an empty space.
Of course, by the end of the 19th century darkest Africa had been explored, and mapped accurately. In the end, the rigor of modern cartography led to infinitely better maps. But there was an extended period in which improved technique actually led to some loss in knowledge.
Between the 1940s and the 1970s something similar happened to economics. A rise in the standards of rigor and logic led to a much improved level of understanding of some things, but also led for a time to an unwillingness to confront those areas the new technical rigor could not yet reach. Areas of inquiry that had been filled in, however imperfectly, became blanks. Only gradually, over an extended period, did these dark regions get re-explored.
Ποιο είναι ακριβώς το κόστος αυτής της νοοτροπίας δεν νομίζω πως το γνωρίζουμε. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ποιο είναι το πραγματικό κόστος της έλλειψης ενδιαφέροντος χρήσης ad hoc και ατελών μοντέλων για θέματα «άτσαλα, ανεπαρκώς τεκμηριωμένα, πλην όμως κρίσιμα» για την ανθρωπότητα. Κατά πόσο οφείλεται η τραγωδία της Αφρικής για τα προηγούμενα 30 χρόνια στην έμφαση των οικονομολόγων σε λάθος λύσεις; Πόση δυστυχία θα μπορούσε να έχει αποφύγει η ανθρωπότητα από μια διαφορετική νοοτροπία των οικονομολόγων; Από την άλλη πλευρά, πόσο ωφελήθηκε η ανθρωπότητα από την έμφαση σε elegant και (φαινομενικά τουλάχιστον) accurate μοντέλα;
Maikwl,
καλά, δεν ήταν η Αφρική μια χαρά και φτώχυνε εξαιτίας του Α ή Β οικονομικού μοντέλου! Στην χειρότερη περίπτωση δεν είχαν καμιά επίπτωση σε μια ήδη πολύ φτωχή ήπειρο.
Γενικά αυτό που προσπάθησα να πω το είπε πιο λεπτομερειακά και elegant (pun intended) ο Αρίστος. Αν μου επιτρέπεται ένα δια ταύτα εμπνευσμένο από μια ολιγόλεπτη συζήτηση που είχα πριν λίγα χρόνια με τον William Baumol, αυτό που χρειάζεται στα οικονομικά είναι περισσότερη πολυφωνία. Χρειάζονται άτομα που ασχολούνται με field studies και φαινόμενα που είναι δύσκολα μετρήσημα, αλλά και άτομα που θα προσπαθήσουν να μετρήσουν αυτά τα φαινόμενα και να τα μοντελοποιήσουν.
Δυστυχώς για κάποιο λόγο βλέπω μια εχθρική διάθεση των μεν προς τους δε και από τις δυο πλευρές. Δεν ξέρω γιατί προσπαθεί η μια πλευρά να απαξιώσει την συνεισφορά της άλλης. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα κίνητρα αυτή τη στιγμή στον ακαδημαϊκό χώρο, με βάση τα κριτήρια για δημοσίευση και ανέλιξη, είναι τελείως biased προς τη μοντελοποίηση! Βέβαια, οφείλω να πω ότι αρκετοί από αυτούς που παραπονιούνται είναι άτομα που γενικά δε γράφουν καλές εργασίες, και μετά ρίχνουν το φταίξιμο στο ότι δήθεν δεν είναι mainstream. Παρόλα αυτά σίγουρα υπάρχει μεγάλο bias.
Ενδιαφέρον εδώ έχει η παρακάτω συνέντευξη του μεγάλου Bob Solow, που για μένα δίνει το στίγμα του γιατί δεν αξίζει ο συμπαθής κατά τα άλλα Paul Romer το Νόμπελ.
http://www.minneapolisfed.org/publications_papers/pub_display.cfm?id=3399
Αντιγράφω αποσπάσματα.
My own pet suggestion is that it would be a good idea for economists who are interested in endogenous technology and growth theory to do a little observational work on industrial research laboratories (or at least read what others have done).
…it would be a good idea to pay closer attention to how, say, IBM allocates its research resources. How do they measure their output? If you were actually trying to describe the process of endogenous generation of new computer technology at IBM or Compaq or somewhere like that, how would you do it?
The reason not much of this has happened is that the kind of person who’s good at observing things like this is not necessarily the kind of person who’s good at making models.
Κώστα,
δεν είπα ότι η Αφρική έγινε πιο φτωχή. Απλά πως δεν κατάφερε ποτέ να μεγεθυνθεί! Το σημείο μου για τις χαμένες δεκαετίες της Αφρικής ήταν για το πρόβλημα που δημιούργησε η εφαρμογή των standard οικονομικών μοντέλων για τις προτάσεις μεταβολής πολιτικής. Απλά, το γεγονός πως αγνοήθηκαν βασικά ζητήματα θεσμών και διαφθοράς στον τομέα της ανάπτυξης των χωρών της Αφρικής
οφείλεται σε σημαντικό βαθμό(οκ, νομίζω θα συμφωνούσαμε αν έλεγα πως συνδέεται απλά) με την δρομολόγηση του επαγγέλματος σε μεθοδολογίες ακατάλληλες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων χωρών που δεν ανήκουν στον Δυτικό κόσμο. Έχεις φαντάζομαι ακούσει την κατηγορία πως τα structural adjustment programs της Παγκόσμιας Τράπεζας γίνονταν copy-paste για την εφαρμογή από χώρα σε χώρα. Δεν νομίζεις πως φταίει ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η mainstream οικονομική έρευνα (από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά χωρίς γνώση του τοπικού context); Θυμάσαι τα επιχειρήματα του Elusive Quest for Growth, φαντάζομαι.Darthiir η μανια σου με μη καλα ορισμενες εννοιες ειναι περιεργη, οχι η ταση των οικονομολογων να θελουν μαθηματικες απαντησεις (περιεργως κανεις δεν το λεει αυτο στους φυσικους, εστω στους μετεωρολογους).
Οποτε σε ξαναρωταω για αλλη μια φορα, τι εννοεις με τον ορο πολυπαραγοντικα συστηματα. Ακριβη ορισμο.
Και ποιος σου ειπε οτι κανουμε μονοπαραμετρικη θεωρηση? (εδω υπαρχει ατομο που εκανε 4 εκατομμυρια regressions για ενα πεηπερ :-) )
Τελος, οταν παραθετεις τα λογια μου, επιθυμω να το κανεις με ακριβεια. Αυτο που βαζεις σε εισαγωγικα αποκλειεται να εχει ερθει απο μενα, βασικα ηδη απο το γεγονος οτι εχει τονους.
Κωστα
ο Αλ ροθ (που αξιζει νομιζω ενα Νομπελ με τον Μιλγκρομ) ειπε οτι ο Κολομβος δεν εγινε διασημος επειδη ηταν ο πρωτος που ανακαλυψε την Αμερικη αλλα επειδη ηταν ο τελευταιος. Εχει καποια λογικη αυτο, δεν φτανει να γραψεις κατι, πρεπει και να πεισεις για την αληθεια και χρησιμοτητα του (κατι που λενε οτι εκανε και ο Δαρβινος μεταξυ αλλων).
Αριστο
Και πειραματα γινονται και τρελες ερευνες πεδιου στον κλαδο της φτωχειας, μαλιστα πολλα νεα αστερια και ημι-αστερια στο job market τα τελευταια χρονια εκαναν τετοια δουλεια (βλ Οστερ, Τζακιλα κτλ
Παντως ως μερικη υπερασπιση των βραβευθεντων, η μεν Οστρομ εχει βιβλιο με καπου 7000 citations στο scholar και ο δε Ουιλλιαμσον με ενα αφανταστο 18.000! Το μονο προβλημα ειναι οτι αυτες οι αναφορες δεν ειναι συνηθως σε οικονομικα περιοδικα!
SG,
συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να πείσεις. Αλλά υπάρχει ένα θέμα με τα κριτήρια. Δεν ξέρω αν διάβασες τη συνέντευξη του Σόλοου – εγώ προσωπικά έχω πρόβλημα με τη δουλιά του Πωλ Ρόμερ, κυρίως γιατί εξισώνει τη γνώση (technical knowledge) με την πληροφορία. Θεωρώ προφανές ότι αυτό που είναι δημόσιο είναι η πληροφορία και όχι η γνώση. Από εκεί και πέρα δεν έχει σαν ιδέα τίποτα ριζοσπαστικό. Παραφράζοντας τον Σόλοου, δεν ξέραμε δηλαδή ότι όλοι οι ερευνητές της Eastman Kodak δεν πληρώνονται για να τα ξύνουν?
Και όμως, ελάχιστοι ασκούν κριτική στις υποθέσεις του μοντέλου επειδή είναι beautiful, elegant, κ.ο.κ. Πολλοί άλλοι που γράφουν για το θέμα δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε τμήμα R&D, ούτε έχουν καθήσει να διαβάσουν field studies ή surveys των Patel, Pavitt, Blackburn κ.α. Διότι ενδιαφέρονται όχι να κάνουν το μοντέλο τους σχετικό με την πραγματικότητα, αλλά όσο πιο άρτιο μαθηματικά γίνεται. Επειδή έχω διαβάσει εργασίες των παραπάνω σε πληροφορώ ότι είναι ιδιαίτερα πειστικές και ενδιαφέρουσες. Θα έπρεπε να είναι μειονέκτημα και λόγος παραγνωρισμού τους το ότι δεν είναι ποσοτικές? Υπάρχει δηλαδή ένας μαθηματικός φετιχισμός που κάνει πολλούς να αποδέχονται μια κακή θεωρία επειδή μαγεύονται από τα εργαλεία. Είναι όμως αυτό good science?
Επιπλέον, ο Ρόμερ ήταν ο πρώτος που έγραψε για το θέμα? Στο άρθρο του δε θα βρεις καμια αναφορά σε άτομα όπως ο Σουμπέτερ, ο Κούν, ο Πώλ Ντέιβιντ που έχουν μιλήσει εκτενώς για τη φύση της επιστημονικοτεχνικής προόδου. Αντίθετα, και προς τιμήν του, o Alwyn Young του University of Chicago στο άρθρο του Growth Without Scale Effects κάνει εκτενή αναφορά στον κοινωνιολόγο και museum curator Seabury Gilfillan, οι ιδέες του οποίου τον ενέπνευσαν. Ο Ρόμερ δεν διάβασε κανέναν πριν καταπιαστεί με το θέμα? Και αν όχι, μήπως αυτό είναι το πρόβλημα?
Όσο για τον Williamson, ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω πως κάποιος μικροοικονομολόγος μπορεί να ξεκινήσει να μιλάει για θεωρία παραγωγής λέγοντας, “σκοπός της επιχείρησης είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους”, χωρίς να ξέρει τι είναι η επιχείρηση, πώς και για ποιους οικονομικούς λόγους προκύπτει, κ.ο.κ.
Κώστα,
Φοβερός ο Solow. Πραγματικά, αξίζει να βρεις και να διαβάσεις και αυτές του τις διαλέξεις: http://www.amazon.com/Labor-Market-Social-Institution-Lectures/dp/1557860866
πολυ καλη παρατηρηση μαικωλ δεν την ειχα προσεξει. Αλλα ειναι και λιγο λογικο, οταν εχεις νεα εργαλεια, πρωτα τα κανεις master και μετα φτιαχνεις αριστουργηματα. Παραδειγμα η ηλεκτρονικη μουσικη που το 80 ηταν συχνα κακοηχη και αντιαισθητικη, εριχνε το επιπεδο της ποπ, αλλα τωρα εχει ενσωματωθει μια χαρα.
Δεν ξέρω ποια έννοια δεν είναι επακριβώς ορισμένη SG, διότι, αν έκανες τον κόπο να μην θεωρείς «άχρηστη» τη σφαιρικότητα, και ασχολούσουν με περισσότερα πράγματα αντί της μονόπλευρης μονολιθικής θεώρησης (η οποία δεν είναι μόνο δικό σου προνόμιο, αλλά μεγάλου μέρους των συναδέλφων σου), θα ήξερες σε τι αναφέρομαι.
Μόνο και μόνο το δεύτερο σχόλιό σου στο παρόν, αρκεί για να κατατάξει τους οικονομολόγους στους μη-επιστήμονες.
Τα λόγια είναι επακριβώς δικά σου. Τα είχες αναφέρει στη συζήτηση περί «καφενείων» αν θυμάσαι, αλλά δεν έχει σημασία.
Όποτε θες να παρακολουθήσεις ένα σεμινάριο διαλέξεων περί πολυπαραγοντικών συστημάτων, μου λες, με τα 4 εκατομμύρια regrassions πάντως δεν συμπεριλαμβάνεις πολλές παραμέτρους. Με το να βελτιστοποιείς ταυτόχρονα πολλές συναρτήσεις, πολλών μεταβλητών και όχι μόνο μίας, το κάνεις. Στο έχω ξαναπεί…
Darthiir, προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα μια συζήτηση για το αν τα οικονομικά είναι επιστήμη, Επιστήμη ή χόμπυ φυσικών και μαθηματικών. Η κύρια συνεισφορά του επαγγέλματος είναι το λεγόμενο economic way of thinking που λέει και ο Heyne (http://economics.gmu.edu/pboettke/ewot.html). Η ιδέα του ποστ ήταν η ανάγκη αλλαγής του mainstream που πιστεύω έχει πάρει μερικώς λάθος δρόμο αγνοώντας άλλες κοινωνικές επιστήμες (ή χόμπυ, είπαμε). Μιας που ο συγκεκριμένος τομέας (σε συνδυασμό με την πολιτική) κυριαρχεί διεθνώς στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που αφορούν όλους μας, άμεσα και έμμεσα, απλά θέλω να βλέπω τους οικονομολόγους να αναλύουν δεδομένα και να προσπαθούν να εξηγούν φαινόμενα με έναν κάπως πιο “διαβασμένο” / ολοκληρωμένο τρόπο. Προσωπικά είμαι fan της ιδέας των οικονομικών ως complex adaptive systems. Είναι βέβαια ακόμα νωρίς για αποτελέσματα στην συγκεκριμένη θεώρηση. Νομίζω για αυτό σε αυτό αναφέρεσαι στο πρώτο σου σχόλιο.
Αυτά που λες στο δεύτερο σχόλιο σου με οδηγούν στην ακόλουθη ερώτηση: μπορείς να μας δώσεις ένα παράδειγμα τι θεωρείς καλή δουλειά στα οικονομικά ή δεν θεωρείς ότι υπάρχει κάτι αξιόλογο;
Darthir,
μου φαίνεται επιτίθεσε στον SG (τα 3/4 του σχολίου σου) για να αποφύγεις να μιλήσει επί της ουσίας μήπως και φανεί ότι ελάχιστα γνωρίζεις για αυτά στα οποία αναφέρεσαι. Άγνοια η οποία φάνηκε από το μόνο σχόλιό σου επί της ουσίας με το οποίο ισχυρίστηκες ότι στα οικονομικά μοντέλα μεγιστοποιείται μια μονομεταβλητή συνάρτηση, κάτι που ασφαλώς και δεν ισχύει.
Πριν ασκήσεις κριτική σε κάτι, καλό είναι να το γνωρίζεις!
Προσωπικά δεν επιτίθεμαι σε κάποιον για τους όποιους λόγους (παρότι ο SG έχει υπάρξει αγενής και απαξιωτικός προς εμέ και προς ολόκληρους ακαδημαϊκούς κύκλους). Και σε αντίθεση με τα λεγόμενά σου δεν απαξιώνω τα οικονομικά, πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού μιλάω για σφαιρικότητες, τα οποία οικονομικά αποτελούν έναν από τους τρείς πυλώνες αειφορίας, απαξιώνω όσους απαξιώνουν τους άλλους δύο και προτιμούν τις μονόπλευρες θεωρήσεις των πραγμάτων.
Επίσης το βασικό πρόβλημα των οικονομικών είναι η μεγιστοποίηση. Εγώ μίλησα περί βελτιστοποίησης, άλλωστε τα πολυπαραμετρικά συστήματα λύνονται με βελτιστοποίηση και όχι μεγιστοποίηση.
Επίσης, καλό θα ήταν πριν ασκήσεις προσωπική κριτική σε κάποιον Κώστα, να γνωρίζεις τί και πόσα γνωρίζει. Μέχρι τότε, περιορίσου στο να κρίνεις μόνο τα λόγια που παρέθεσε.
Τέλος, συμφωνώ απόλυτα με την αναγκαιότητα αλλαγής (όχι πλήρωους κατάργησης) του σκληροπυρηνικού συστήματος των “οικονομικών” το οποίο εμφανίζεται στις μέρες μας, άλλωστε, αυτό ήταν η κατακλέιδα του αρχικού μου σχόλιου.
μαθηματικα ειναι το ιδιο ακριβως πραγμα. Επιμενω να μην σε καταλαβαινω και επιμενεις να μην δινεις εναν ακριβη ορισμο του πολυπαραγοντικου συστηματος ή εστω ενα παραδειγμα του τι βρισκεις οτι κανουμε στραβα στα οικονομικα και τι κανουμε σωστα, οπως ζητησε ο μιχαλης.
ΥΓ
τοτε γιατι δεν εκανες ακριβη παραθεση και δεν εβαλες και εναν συνδεσμο?
Darthir,
το ύφος της απάντησής μου δεν είναι τελείως απρόκλητο. Τα σχόλιά σου συχνά μου φαίνονται επιθετικά και καμιά φορά ειρωνικά. Θα συμφωνήσω λοιπόν με όποιον παραπάνω είπε ότι αντί να ασκείς κριτική αόριστα ή να μιλάς για πολυπαραγοντικά συστήματα και σφαιρικότητες, πες βρε παιδί μου συγκεκριμένα τι σε ενοχλεί. Νομίζω ότι θα ήταν πιο χρήσιμο. Επίσης βλέπεις ότι ο καθένας εκφράζει προβληματισμούς. Εγώ προσωπικά πράγματι γίνομαι κακόπιστος σε όποιον ισχυρίζεται ότι έχει την απάντηση σε όλα τα ζητήματα που άπτονται της επιστημονικής μεθοδολογίας. Εδώ διάσημοι στοχαστές δεν ισχυρίζονται ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ε, λίγο δύσκολο να δεχτώ ότι εσύ ή κάποιος άλλος εδώ πραγματικά τα έχει καταφέρει.
Στο τεχνικό ζήτημα που αναφέρθηκες, έχει δίκιο ο ΣΓ ότι βελτιστοποίηση είναι ουσιαστικά η μεγιστοποίηση κάποιου κριτηρίου, άρα οι δυο έννοιες είναι ταυτόσημες.