Εδώ και καιρό φλερτάρω με τη σκέψη να ψηφίσω Δράση ή Δημοκρατική Συμμαχία. Αποτελούν καλές εναλλακτικές λύσεις για όποιον δεν θέλει να επιβραβεύσει τα δυο μεγάλα κόμματα για τα απίστευτα περιστατικά διαφθοράς, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει σε αυτές τις δύσκολες ώρες να παραδώσει τη σκυτάλη σε ένα επικίνδυνα λαϊκιστικό συνοθύλευμα με μόνη κοινή συνιστώσα την αντιμνημονιακή ρητορική. Άλλωστε στα προγράμματά τους και τα δυο αυτά κόμματα περιλαμβάνουν θεσμικές αλλαγές τις οποίες υποστηρίζω εδώ και χρόνια, όπως το ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας, τα κουπόνια εκπαίδευσης, η κάλυψη από τους κρατικούς ασφαλιστικούς φορείς της περίθαλψης σε ιδιωτικά νοσοκομεία, κ.α. Παρόλα αυτά, μια πιο προσεκτική ανάγνωση των θέσεων των υποψηφίων τους με έχει αφήσει προβληματισμένο.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα το πώς θα εφαρμωστούν τα κουπόνια εκπαίδευσης. Ο Αλέξανδρος Ηλιόπουλος, υποψήφιος βουλευτής με τη Δραση, προτείνει στο ιστολόγιό του να πάρουμε “τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού που θα δοθούν για την Παιδεία στο επόμενο διδακτικό έτος και αντί να τα δώσουμε στο Υπουργείο Παιδείας να τα διαχειριστεί, τα διαιρούμε με τον αριθμό των μαθητών που θα πάνε σχολείο τον ίδιο χρόνο και δίνουμε το ποσό που αναλογεί σε κάθε μαθητή, στον γονέα του! Αυτό το ποσό το δίνουμε με τη μορφή κουπονιού.” Το σχέδιο φαντάζει ωραίο μέχρι να αναλογιστεί κανείς ότι οι σπουδές ενός σημαντικού μέρους των παιδιών, αυτών που πάνε σε ιδιωτικό σχολείο, δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος αλλά από τους ίδιους τους γονείς. Αν γίνουν και αυτά τα παιδιά μέτοχοι της ίδιας δαπάνης, όπως άλλωστε είναι και το σωστό, τι ποσό θα αντιστοιχεί τελικά σε κάθε μαθητή? Θα επαρκεί αυτό για να εγγράψει κανείς το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο? Υπάρχει δυνατότητα τα ιδιωτικά σχολεία να καλύψουν μια μεγάλη αύξηση της ζήτησης, και πώς θα ελέγξει το κράτος την πιθανή αύξηση των διδάκτρων που θα επιφέρει μια τέτοια κίνηση? Τέλος, τι θα γίνουν οι καθηγητές στα δημόσια σχολεία που δεν θα συγκεντρώσουν επαρκή αριθμό μαθητών, αλλά και οι εναπομείναντες σε αυτά μαθητές? Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα, αυτό της φορολογίας εισοδήματος. Και τα δυο κόμματα προτείνουν ενιαίο φορολογικό συντελεστή 20%. Τι φορολογικά έσοδα αναμένεται να προκύψουν με βάση τον συντελεστή αυτό? Οι δικοί μου γνωστοί ισχυρίζονται ότι κατά μέσο όρο πληρώνουν μεταξύ 35% και 40% του εισοδήματός τους στην εφορία. Αν ισχύει κάτι τέτοιο μιλάμε για σημαντική μείωση. Πώς θα καλυφθεί η διαφορά? Ίσως μετά από δεκαπέντε χρόνια διαμονής μου στις ΗΠΑ να έχω κακομάθει, αλλά θεωρώ ότι η διαδικασία θα έπρεπε να είναι η εξής.
Α) Πρώτα καθορίζουμε τί θα πρέπει να παρέχει το κράτος στους πολίτες, πώς, και πόσο.
Read moreΗ προχειρότητα της Ελληνικής πολιτικής πρακτικής