Μερικές σκόρπιες συνταγματολογικές σκέψεις της επικαιρότητας:
1. Τι διερευνά ακριβώς ο παραλήπτης μιας διερευνητικής εντολής; Σε ποιον απευθύνεται;
Ασκήθηκε κριτική κατά του Τσίπρα, γιατί έβγαλε στην γύρα την διερευνητική εντολή. Την πήγε από δω, την έδειξε από κει. Την ντάντεψαν συνδικαλιστές, την ταχτάρισαν εξωκοινοβουλευτικοί, την παίξανε στα γόνατα προσωπικότητες.
Σκοπός της διερευνητικής εντολής είναι η διερεύνηση της δυνατότητας σχηματισμού κυβέρνησης απολαύουσας της εμπιστοσύνης της Βουλής. Εξ ορισμού λοιπόν και κατ’ ακριβολογίαν ενδιαφέρει η κοινοβουλευτική στήριξη μιας κυβερνητικής πρότασης. Όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι πρόκειται για μια πολιτική διαδικασία με έντονα τα στοιχεία της διαπραγμάτευσεις. Ειδικά σε αυτές τις εκλογές, όπου το 19% της λαϊκής ψήφου έμεινε χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αποκτά άλλη βαρύτητα η διερεύνηση μιας εντολής του 2ου κόμματος προς π.χ. το 3ο, όταν αυτή συνοδεύεται από μια ευρύτερη πολιτική στήριξη, πέρα από τα όρια του εντολοδόχου, ακόμη και εξωκοινοβουλευτική. Για τον ίδιο λόγο βέβαια, μπορούμε να φανταστούμε ότι η περιφορά της εντολής και π.χ. στον Αρχιεπίσκοπο είναι εξίσου θεμιτή στο πλαίσιο της οικοδόμησης μιας πολιτικής συμμαχίας. Συνεπώς, χορρίμπιλε ντίκτου, καλά έκανε ο Τσίπρας.
Αντιθέτως, συνταγματικό ατόπημα θα αποτελούσε η παρουσίαση της εντολής σε πρόσωπα εκτός πολιτικής διαδικασίας, π.χ. σε αλλοδαπούς.
Το Σύνταγμα λοιπόν παρέχει λοιπόν ευρέα περιθώρια ενεργείας στον κάθε εντολοδόχο. Άλλωστε, [και] από την διαχείριση της εντολής κρίνεται και ο ίδιος ο καταληψίας-βυσματίας-πρωθυπουργευσείων.