Με αφορμή το τραγικό ατύχημα στο Πέραμα παρακολουθούμε μία, κατά την προσωπική μου άποψη, ανατριχιαστική παράσταση. Βουλευτές, δήμαρχοι και συνδικαλιστές έσπευσαν να πολιτικοποιήσουν τους θανάτους των συνανθρώπων μας και να επικεντρώσουν τις δηλώσεις τους στα θύματα της ταξικής πάλης που θρηνεί η αριστερά. Ακούστηκαν φράσεις του τύπου “είναι φτηνές οι ζωές των εργατών για τους αστούς” και “ζούμε το χρονικό προαναγγελθέντων (sic) δολοφονιών” από βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Και ο κλασικός συνδικαλιστής με το σκονάκι μας ενημέρωσε κομπιάζοντας -για να θυμηθεί το τσιτάτο- ότι πρέπει όλοι να αγωνιστούμε για την κατάργηση των υφισταμένων δομών που μας επιβάλλουν τα “κόμματα της πλουτοκρατίας”. Οι λίγες γραμμές που ακολουθούν σίγουρα θα ενοχλήσουν πολλούς αλλά θεωρώ πως πρέπει να γραφτούν.
Ίσως όλα αυτά να είναι αλήθεια: ίσως οι αστοί να μη δίνουν δεκάρα για τη ζωή ή το θάνατο των εργατών και να πρέπει άμεσα να κατέβουμε στους δρόμους για να αλλάξουν οι δομές. Κάποια άλλα, όπως το ότι τα κόμματα που λαμβάνουν το 80% των ψήφων τουλάχιστον τα ψηφίζει η πλουτοκρατία (πόσοι είναι πια αυτοί οι πλούσιοι;), δεν είναι αλήθεια. Αλλά και η ταξική πάλη θα πρέπει να διέπεται από κάποιες ηθικές αρχές. Πρώτα απ’ όλα, η πολιτική δεν μπορεί να γίνεται ακόμα και πάνω από τα πτώματα. Είναι τόσο δύσκολο πια να εκφράσει κάποιος την οδύνη του, να πει δυο λόγια για τις συνθήκες εργασίας και να επιφυλαχθεί για τα υπόλοιπα; Τόση αναλγησία πια; Από την άλλη, οι άνθρωποι που πέθαναν ήταν σαν όλους εμάς – ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο άνθρωποι. Οι πολεμικές δηλώσεις πάνω από τις σορούς τους συντηρούν την αντίληψη ότι υπάρχουν νεκροί “δικοί μας” και “δικοί τους”. Αν ένας εφοπλιστής εγκληματικά αδιαφόρησε για τους εργάτες που χάθηκαν με αποτέλεσμα αυτό που συνέβη αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι “αστοί” δε δίνουν δεκάρα για τη ζωή των “εργατών”. Όπως αν ένας μεθυσμένος νταλικέρης λιώσει έναν μεγαλοδικηγόρο που οδηγεί την μερσεντές του δε θα σκοτώσει τον αστό ως εκπρόσωπος της εργατιάς. Φυσικά, ατυχήματα γίνονται παντού και για διάφορους λόγους, αλλά είμαι έτοιμος να δεχθώ ότι στην Ελλάδα δεν κάνουμε ό,τι θα έπρεπε για να τα αποφύγουμε – στην πραγματικότητα είμαι βέβαιος ότι είναι έτσι. Οι ανεπαρκείς έλεγχοι ή τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, όμως, δεν είναι παρά μία ακόμα έκφανση της ανοργανωσιάς που διέπει τα πάντα σε τούτο τον τόπο. Υποχρέωση όλων μας είναι να επιμένουμε και να αγωνιζόμαστε για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Όχι επειδή αυτό είναι το δίκιο του εργάτη αλλά επειδή αυτό είναι το δίκαιο. Σκέτο, χωρίς αστούς, εργάτες, πλουτοκρατίες και χαλβατζήδες.
Μετά την μεγάλη επιτυχία των “Διανοούμενων του Διαδικτύου”, η πολυαναμενόμενη -από εμένα και μόνο- συνέχεια έφτασε. Στις λίγες γραμμές που ακολουθούν θα λατρέψω με ταπεινότητα και σεβασμό τους πλέον εκλεκτούς της ανώτερης αυτής τάξης που εκθείασα σ’ εκείνο το κειμενάκι. Θα το κάνω με την ίδια χαλαρή διάθεση και γι’ αυτό καλώ όσους τα παίρνουν λίγο προσωπικά κάτι τέτοια να σταματήσουν εδώ. Ας μην παρεξηγηθώ, όμως, πριν καλά-καλά αρχίσω: μου αρέσει όσο τίποτα να συζητούμε για θέματα κανονιστικά ή “θεωρητικά” – το δίκαιο, το ορθό, τις πολιτικές μας αρχές, τους ηθικούς μας κανόνες κοκ. Κι εγώ ερασιτέχνης είμαι και το χαίρομαι όσο μπορώ. Αλλά οι φιλόσοφοι του διαδικτύου (στο εξής ΦΔ) δεν είναι εδώ για να συζητήσουν αλλά για να μας κάνουν ανθρώπους. Πώς; Ως ακολούθως…