Αποστρατιωτικοποίηση;

Το σημερινό μου άρθρο αναφέρεται στις νήσους του Αρχιπελάγους και ειδικώτερα στο νομικό καθεστώς που διέπει την εγκατάσταση σε ωρισμένες από αυτές στρατιωτικών δυνάμεων. Κοινώς, θίγω το περιώνυμο ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νήσων, το οποίο περιφέρεται από δελτίων ειδήσεων σε εφημερίδες την τελευταία τριακονταετία, χωρίς να εξηγούνται εγγύτερα οι λεπτομέρειές του.

Διευκρινίζω εξαρχής ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι ειδικότης μου, οπότε με μεγάλη χαρά θα υποδεχόμουν ένα χριστιανό που θα εξέθετε καλύτερα το ζήτημα.

To Διεθνές Δίκαιο: γλυκό, χαριτωμένο, παιχνιδιάρικο. Αλλά ως εκεί.

Αρχίζω από το βασικό ελληνοτουρκικό νομικό κείμενο, την Συνθήκη της Λωζάννης.

Read moreΑποστρατιωτικοποίηση;

Περί μαθητικών παρελάσεων

Μέρες που ‘ναι ανάβει πάλι η συζήτηση για την σκοπιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Έχω γράψει περιληπτικά την άποψή μου, αλλά τώρα θέλω να την αναπτύξω λίγο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τις ιδεολογικές καταβολές του θεσμού. Αλλά αυτό δεν είναι το παν. Πρέπει δηλαδή να ερευνήσουμε αν ο θεσμός έμεινε τάχα αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου ή αν άλλαξε, προσαρμόστηκε, επικαιροποιήθηκε.

Εγώ θεωρώ ότι έγινε το δεύτερο.

Read moreΠερί μαθητικών παρελάσεων

Το απάνθρωπο πρόσωπο της ζωϊκής εργασίας

Tο περιοδικό Discover δημοσίευσε πρόσφατα την είδηση ότι η Πολιτεία της Ουάσινγκτον σκέφτεται να επανεγκαταστήσει κάστορες σε περιοχές που παρουσιάζουν λειψυδρία. Αντί να κατασκευάσουν τεχνητά φράγματα με κόστος δισεκατομμυρίων δολλαρίων θέλουν να βασιστούν στη φτηνή εργασία των καστόρων, των οποίων τα φράγματα αφήνουν το νερό να περνάει σιγά-σιγά, ώστε το κόστος του έργου να πέσει σε λιγότερο από 1 εκατομμύριο δολλάρια. Μετά την εκχώρηση θέσεων εργασίας σε χαμηλά αμοιβόμενους εργάτες στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε μετανάστες, οι αδίστακτοι καπιταλιστές αποφάσισαν να εκμεταλευτούν και την εργασία των συμπαθέστατων τρωκτικών για να εξαναγκάσουν την εργατική τάξη σε νέες υποχωρήσεις προκειμένου να μπορέσει να ανταγωνιστεί τη ζωϊκή εργασία.

Το πρόσωπο της εκμετάλευσης: Εργάτης-κάστορας και στο φράγμα μάστορας!

Όσοι από εσάς βρίσκετε εξωφρενικό το παραπάνω απόσπασμα αναρωτηθείτε αν θα φαινόταν το ίδιο εξωφρενικό αν στη θέση της λέξης “κάστορας” βάζαμε  τις λέξεις “Ινδονήσιος εργάτης” . Και αν όχι γιατί όχι? Κάποιοι ίσως σπεύσουν να διαπιστώσουν ότι ζώα και άνθρωποι διαφέρουν. Είναι όμως οι δυο περιπτώσεις διαφορετικές?

Read moreΤο απάνθρωπο πρόσωπο της ζωϊκής εργασίας

Περί Αθιγγάνων

Dramatis personae

Εκείνος, ίσως και Εγώ
Εγώ, ίσως και Εκείνος
Χορός Μπαλαμών

Εκείνος, ίσως και Εγώ: Τσιγγάνοι, Αθίγγανοι, Γύφτοι… Η φυλή αυτή είναι κατά 80% σκάρτη. Ναρκωτικά, κλοπές, ληστείες. Παντρεύονται στα 14, 15. Κάνουν ένα σκασμό παιδιά και δεν έχουν να τα ταΐσουν. Μένουν μέσα στα σκουπίδια. Δεν πάνε σχολείο. Βρωμιά.

Εγώ, ίσως και Εκείνος: Αλλά κανείς δεν προτιμά την φτώχεια, την ρυπαρότητα, την αγραμματοσύνη. Φταίει η κοινωνία, φταίει η ιστορική προκατάληψη, φταίμε εμείς.

Χορός Μπαλαμών: Είναι χρέος του λευκού ανθρώπου να βοηθήση τον Αθίγγανο να βγη από την κατάστασή του!

Read moreΠερί Αθιγγάνων

«Αποχρωματισμός» ή φιλελευθερισμός; Τα θρησκευτικά σύμβολα στα δημόσια κτήρια

Στο κείμενο που ακολουθεί θα θίξω κάποια θέματα που ανήκουν σε περιοχές εκτός της επιστημονικής μου ειδίκευσης, αφορούν όμως ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Κατά συνέπεια, θα εκτεθώ μεν στην κριτική των ειδικών, μέσα από την οποία ευελπιστώ όμως να προέλθουν πληροφορίες και διευκρινήσεις χρήσιμες σε εμάς τους μη ειδικούς.

Η πρόσφατη απόφαση του Ε.Δ.Δ.Α. στην υπόθεση Lautsi κατά Ιταλίας περί της απομάκρυνης του σταυρού από τις σχολικές αίθουσες ανοίγει, καθώς φαίνεται, τον δρόμο για την συζήτηση, αν μη επιβολή, του ίδιου μέτρου και στην Ελλάδα. Να αφαιρεθούν δηλ. τα θρησκευτικά σύμβολα από όλους τους χώρους και περιστάσεις της δημόσιας ζωής, στις οποίες υπάρχει υποχρεωτική παρουσία-συμμετοχή των πολιτών (σχολεία, δικαστήρια, δημόσιες υπηρεσίες, κλπ.). Είναι περιττό να αναφερθεί πως η εξέλιξη αυτή προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού σε όλους τους εν Ελλάδι θιασώτες αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ουδέτερο ή αποχρωματισμένο κράτος. Προκάλεσε επίσης αναμενόμενη δυσφορία σε όσους αντιλαμβάνονται την παρουσία της χριστιανικής εκκλησίας στην Ελλάδα με όρους «επικρατούσας θρησκείας». Καθώς τα πιο πολλά επιχειρήματα των τελευταίων δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακριβώς υψηλής ποιότητος, αξίζει να εστιάσει κανείς την προσοχή του κυρίως στην άλλη πλευρά. Τα δικά της επιχειρήματα εκτίθενται με συγκροτημένο τρόπο σε σχετική ανάρτηση του E-Lawyer και μπορούν να συνοψισθούν στην επιγραμματική φράση «το κράτος δεν δικαιούται να θρησκεύεται» του καθηγητή Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργού Δικαιοσύνης κ. Μιχάλη Σταθόπουλου. Οι σκέψεις μου έχουν ως αφετηρία αυτήν ακριβώς την φράση.

Εντύπωσή μου είναι πως η διατύπωση του κ. Σταθόπουλου είναι ελαφρώς παραπλανητική. Το κράτος που ευαγγελίζεται δεν μου δίνει και τόσο την αίσθηση του ουδέτερου.

Read more«Αποχρωματισμός» ή φιλελευθερισμός; Τα θρησκευτικά σύμβολα στα δημόσια κτήρια

Γιατί δεν είμαι νεοφιλελεύθερος (ούτε σοσιαλιστής)

Μεγαλώσα στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980. Καθώς  από μικρός ταξίδευα στο εξωτερικό δεν άργησα να διαπιστώσω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στην πατρίδα μου. Δε μπορούσα να δεχτώ ότι το να αγοράζει το κράτος με τα λεφτά των φορολογούμενων πορτοκάλια για να τα θάβει στις χωματερές ήταν λογικό. Με ενοχλούσε να βλέπω ανθρώπους που κατείχαν θέσεις δημοσίων λειτουργών να βρίσκονται ξαφνικά με κότερα και πολυτελή εξοχικά. Συμπέρανα ότι ο κρατικός τομέας στην Ελλάδα είχε υπερβεί τις αρμοδιότητές του. Και θεώρησα ότι αυτό με κατέτασσε ιδεολογικά στον νεοφιλελευθερισμό.  Αρκετά αργότερα ανακάλυψα ότι έσφαλα.

Για να εξηγήσω πού έσφαλα θα φέρω ως παράδειγμα ένα πρόσφατο κείμενο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου στον Κόκκορα στο οποίο γράφει:

Η κρίση επίσης στο τραπεζικό σύστημα προήλθε από τα άνευ εγγυήσεων δάνεια στέγης που ξεκίνησαν στις ΗΠΑ με απόφαση του Κογκρέσσου. Με ποινικές μάλιστα κυρώσεις κατά Τραπεζών που επέμεναν σε εγγυήσεις – κι όχι θαλασσοδάνεια. Αν αυτά είναι νεοφιλελεύθερα, εγώ τότε είμαι οπαδός της …κας Παπαρήγα !!

Τον περασμένο Ιανουάριο παρεβρέθηκα κατόπιν πρόσκλησης σε διήμερο συμπόσιο που οργάνωσε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης και στο οποίο το θέμα συζητήθηκε εκτενώς. Μια από τις πολλές μελέτες που παρουσιάστηκαν έδειχνε ότι τα περισσότερα “θαλασσοδάνεια” δόθηκαν από subprime mortgage lenders, ιδιώτες πιστωτές οι οποίοι επειδή δεν ήταν τραπεζικά ιδρύματα δεν υπόκεινταν στις ίδιες περιοριστικές ρυθμίσεις και μπορούσαν να δώσουν στεγαστικά δάνεια σε άτομα με χαμηλή φερεγγυότητα.

Read moreΓιατί δεν είμαι νεοφιλελεύθερος (ούτε σοσιαλιστής)

Δεκαεφτά από εμάς

Σκεφτόμουν σχετικά με την εθνική μας ταυτότητα στις αρχές του 21ου αιώνα. Τι να ‘ν’ η πατρίδα μας; Δεν ξέρω με βεβαιότητα, πάντως οπωσδήποτε θα είναι και οι άνθρωποι που δένονται με αυτήν. Να μερικοί:

Σοφοκλής Σχορτσιανίτης: Μαύρος Έλληνας. Αφροέλληνας. Αράπης.

Γκάζι Καπλάνι: Αλβανός που γράφει ελληνικά, ζη στην Ελλάδα, σκέφτεται ελληνικά. Λίγο προδότης, όπως και να το κάνουμε.

Αντώνης Χατζηρούσος: Στην εσχατιά του ελληνισμού και στην εσχατιά του αραβισμού συναντώνται δύο κόσμοι. Αντί να πολεμήσουν, γεννάνε τους Μαρωνίτες.

Βαχίτ Τουρσούν: Αν ο παππούς σου ήταν χριστιανός, Βαχίτ, σήμερα μπορεί να ήσουν Νομάρχης Θεσσαλονίκης. Τώρα, είσαι απλώς ένας ακόμη λαθραίος.

Κεμάλ Εμίνογλου: Για τους Τουρκοθρακιώτες ασφαλώς είναι όργανο των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, για τους Έλληνες εθνικιστές είναι ο εχθρός του εχθρού, ένα ακόμη εργαλείο στην πολιτική διαμάχη. Ίσως να είναι απλώς αυτό που λέει ο ίδιος.

Read moreΔεκαεφτά από εμάς