Το σημερινό μου άρθρο αναφέρεται στις νήσους του Αρχιπελάγους και ειδικώτερα στο νομικό καθεστώς που διέπει την εγκατάσταση σε ωρισμένες από αυτές στρατιωτικών δυνάμεων. Κοινώς, θίγω το περιώνυμο ζήτημα της αποστρατιωτικοποίησης των νήσων, το οποίο περιφέρεται από δελτίων ειδήσεων σε εφημερίδες την τελευταία τριακονταετία, χωρίς να εξηγούνται εγγύτερα οι λεπτομέρειές του.
Διευκρινίζω εξαρχής ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι ειδικότης μου, οπότε με μεγάλη χαρά θα υποδεχόμουν ένα χριστιανό που θα εξέθετε καλύτερα το ζήτημα.
Αρχίζω από το βασικό ελληνοτουρκικό νομικό κείμενο, την Συνθήκη της Λωζάννης. Οι κρίσιμες διατάξεις έχουν ως εξής:
ARTICLE 13.
With a view to ensuring the maintenance of peace, the Greek Government undertakes to observe the following restrictions in the islands of Mytilene, Chios, Samos and Nikaria:
(1) No naval base and no fortification will be established in the said islands.
(2) Greek military aircraft will be forbidden to fly over the territory of the Anatolian coast. Reciprocally, the Turkish Government will forbid their military aircraft to fly over the said islands.
(3) The Greek military forces in the said islands will be limited to the normal contingent called up for military service, which can be trained on the spot, as well as to a force of gendarmerie and police in proportion to the force of gendarmerie and police existing in the whole of the Greek territory.
Αυτή είναι όλη κι όλη η περιώνυμη αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου. Αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στην Μυτιλήνη, στην Χίο, στην Σάμο και στην Ικαρία. Απαγορεύει τις ναυτικές βάσεις, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν εκεί, και περιορίζει τις στρατιωτικές δυνάμεις μόνο στους ντόπιους που καλούνται να υπηρετήσουν. Και πέραν τούτου ουδέν.
Είναι ενδεικτικό άλλωστε του επιπέδου του Διεθνούς Δικαίου την εποχή της σύναψης της Σύμβασης ότι κρίθηκε αναγκαίο, προφανώς ως μη αυτονόητο, να οριστή ρητώς ότι απαγορεύονται οι υπερπτήσεις.
Ίσως βέβαια να μην είναι ούτε και σήμερα τόσο αυτονόητο.
Το καθεστώς των υπόλοιπων νήσων του Αρχιπελάγους, πλην της Δωδεκανήσου και όσων καλύπτονται από την Συνθήκη της Λωζάννης, ρυθμίζεται από την Διακοίνωση των Μεγάλων Δυνάμεων της 13.02.1914, σύμφωνα με την οποία η κυριαρχία επ’ αυτών μεταβιβάζεται στην Ελλάδα με τους εξής περιορισμούς: “Les puissances ont décidé en outre, en ce qui concerne les îles assignées à la Grèce, que des garanties satisfaisantes devront leur être données, ainsi qu’ à la Turquie, par le gouvernement grec: que ces îles ne seront ni fortifiées ni utilisées pour aucun but naval ou militaire et que des mesures effectives seront prises pour prévenir la contrebande entre les îles et le continent ottoman”. Απαγόρευση οχύρωσης και απαγόρευση ναυτικής ή στρατιωτικής χρήσης συνεπώς.
Την διακοίνωση αυτή απεδέχθησαν τόσο η ελληνική όσο και η οθωμανική κυβέρνηση στην συνέχεια, πράγμα που ενσωματώθηκε στο άρ. 12 της Συνθήκης της Λωζάννης. Οι Μεγάλες Δυνάμεις υπαγόρευσαν όρους σχετικά με εδάφη που δεν τους ανήκαν και εμείς τους αποδεχθήκαμε χάριν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μάλιστα.
Εκτός από αυτές τις νήσους, επαχθείς δεσμεύσεις έχουν αναληφθη και ως προς τα Δωδεκάνησα. Σύμφωνα με το άρ. 14 παρ. 2 της Συνθήκης των Παρισίων της 10.02.1947, τα Δωδεκάνησα “shall be and shall remain demilitarized”. Η διατύπωση εδώ είναι πράγματι απολύτως σαφής και δεν επιτρέπει διαφορετικές ερμηνείες: τα Δωδεκάνησα απαγορεύεται να είναι στρατιωτικοποιημένα [καίτοι δεν είναι σαφές αν αυτό δικαιούται να το επικαλεστή η Τουρκία, διότι δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος].
Τα επιχειρήματα τα οποία προσάγω προς υπεράσπιση της ελληνικής πρακτικής, για να πείσω δηλαδή ότι η Ελλάς έχει δικαίωμα και καλώς εξοπλίζει και φυλάττει τις νήσους είναι τα εξής τρία:
Α) Αντίθεση στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, και συγκεκριμένα στο άρ. 51: “Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα εμποδίζει το φυσικό δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας, σε περίπτωση που ένα Μέλος των Ηνωμένων Εθνών δέχεται ένοπλη επίθεση, ως τη στιγμή που το Συμβούλιο Ασφαλείας θα πάρει τα αναγκαία μέτρα για να διατηρήσει τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια”.
Και προφανώς το δικαίωμα αμύνης ενεργοποιείται μεν κατά την στιγμή της ένοπλης επίθεσης, προϋποθέτει κάποια πράγματα: επιτόπια παρουσία των στρατιωτικών δυνάμεων που πρόκειται να αμυνθούν! Σημειωτέον ότι η υποτιθέμενη υποχρέωση αποστρατιωτικοποίησης δεν αφορά ένα σημειακό τομέα της ελληνικής επικράτειας, αλλά μία, δύο ολόκληρες μείζονες διοικητικές της υποδιαιρέσεις.
Β) Exceptio non adimpleti contractus.
Ειδικά ως προς την Συνθήκη της Λωζάννης, ακόμη και αν υποτεθή ότι αποικιοκρατικές διατάξεις περί αποστρατιωτικοποιήσεως είναι ισχυρές εν έτει 2010 και ότι δεν προσβάλλουν την κυριαρχία του κράτους και το δικαίωμά του να αμυνθή, και πάλι πολύ απέχει από την νομική πραγματικότητα η κρίση ότι η Ελλάς έχει παραβιάσει το Διεθνές Δίκαιο. Ιδού το γιατί:
Όταν λέμε ότι pacta sunt servanda (άρ. 26 της Συνθήκης της Βιέννης/1969), προφανώς εννοούμε αμφοτέρωθεν: αν δεν εκπληρούται το συνάλλαγμα από την Τουρκία, δικαιούμαστε να μην εκπληρώσουμε και εμείς την δική μας υποχρέωση. Αν η δική μας υποχρέωση συνίσταται σε παράλειψη, δικαιούμαστε να πράξουμε. Απλά πράγματα για όλον τον κόσμο, όχι όμως για κάποιους πεφωτισμένους διεθνολόγους.
Η Τουρκία δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από την Συνθήκη της Λωζάννης. Θα μπορούσα να αναφέρω την ωμή παραβίαση του άρ. 14, που προβλέπει την ειδικό διοικητικό καθεστώς των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, διάταξη ξεχασμένη σήμερα από τους άγρυπνους φύλακες των ημετέρων διεθνών, αλλά μόνο των ευνοϊκών προς την Τουρκία, υποχρεώσεων. Θα περιοριστώ στην παραβίαση του ίδιου του άρ. 13 παρ. 2, στην παραβίαση δηλαδή της απαγόρευσης των υπερπτήσεων, που ήδη αναφέρθηκε. Η παραβίαση αυτή βρίσκεται σε άμεση συνάφεια προς την δική μας υποτιθέμενη παραβίαση, αναφέρεται στο ίδιο ακριβώς άρθρο, είναι δε απολύτως ουσιώδης για την εκπλήρωση του σκοπού του συγκεκριμένου άρθρου, την μείωση δηλαδή της στρατιωτικής έντασης στις συνοριακές περιοχές. Tu quoque λοιπόν: αν οι πασάδες δεν τηρούν τα συμπεφωνημένα, έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τα τηρούμε και εμείς, και μάλιστα όχι από τον ανατολίτικο τσαμπουκά μας, αλλά εκ του άρ. 60 της Σύμβασης της Βιέννης του 1969 περί διεθνών συνθηκών: “A material breach of a bilateral treaty by one of the parties entitles the other to invoke the breach as a ground for terminating the treaty or suspending its operation in whole or in part”.
Γ) Και πάλι βέβαια δεν έχουν απαντηθή όλα. Καθόλου αυτονόητο δεν είναι ότι διμερείς συμφωνίες αποστρατιωτικοποίησης είναι τάχα άκυρες ως αντίθετες στον Χάρτη του ΟΗΕ ούτε μπορεί εύκολα να παρακαμφθή η ρητή υποχρέωση που αναλάβαμε εκόντες άκοντες π.χ. ως προς τα Δωδεκάνησα.
Στο σημείο λοιπόν αυτό, δεν μπορώ παρά να επικαλεστώ μια τάχα αφελή ερώτηση:
Επιτρέπεται βάσει των διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει η χώρα μας και οι οποίες υπερισχύουν, κατ’ άρ. 28 παρ. 1 του Συντάγματος, κάθε άλλης διάταξης νόμου, να καταπλεύση ελληνικό πολεμικό πλοίο στο λιμάνι της Κέρκυρας;
Ακολουθεί η απάντηση (μια απάντηση μάλλον, η απάντηση των τουρκοπαθών), όπως διατυπώνεται στο άρ. ΙΙ της Συνθήκης του Λονδίνου της 29ης Μαρτίου 1864:
Perpetual Neutrality of Ionian Islands.
ART.II. The Courts of Great Britain, France, and Russia, in their character of Guaranteeing Powers of Greece, declare, with the assent of the Courts of Austria and Prussia, that the Islands of Corfu and Paxo, as well as their Dependencies, shall, after their Union to the Hellenic Kingdom, enjoy the advantages of perpetual Neutrality.
Greece to maintain the Neutrality.
His Majesty the King of the Hellenes engages, on his part, to maintain such Neutrality.
Αμ πώς!
Ενημέρωση 19Απρ10:
Ιδού και μια τουρκική άποψη.
Επειδή είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, έχω μια απορία:
Όταν δεν κάνεις ορθογραφικά λάθη, που έμαθες να μιλάς καθαρευουσιάνικα?
for the history: διαφωνώ σχεδόν σε ΟΛΑ όσα λες
Δεν είναι παράλογο να υποστηρίζει κανείς ότι η τυπολατρική προσκόλληση σε μία συμφωνία ηλικίας σχεδόν εκατό ετών δεν έχει ιδιαίτερο νόημα ή ότι η υπογραφή των αντιπροσώπων ενός κράτους δεν δεσμεύει αυτονόητα όλους τους ανθρώπους που έτυχε έκτοτε να γεννηθούν εντός της επικράτειάς του.
Αυτό που είναι όμως παράλογο είναι η τυπολατρική προσκόλληση σε ορισμένες προβλέψεις της συμφωνίας και ταυτόχρονα η πραγματιστική προσέγγιση σε άλλα.
Νομίζω επομένως ότι το θέμα είναι πάρα πολύ απλό:
– Είτε η Ελλάδα ακολουθεί τη συνθήκη της Λωζάνης τυπολατρικά, και μόνο τότε έχει δικαίωμα να την επικαλείται για να εγκαλεί την Τουρκία.
– Είτε η Ελλάδα επικαλείται κάποια από τα πραγματιστικά επιχειρήματα του άρθρου για να παρακάμψει ορισμένες διατάξεις της συνθήκης, επομένως πρέπει να αντιμετωπίσει πραγματιστικά και όλα τα υπόλοιπα.
Το πρόβλημα με τη 2η επιλογή είναι ότι ενώ η τυπολατρική προσέγγιση είναι σχετικά μονοσήμαντη και μη αμφισβητίσιμη, αντίθετα η “πραγματιστική” προσέγγιση του ενός μπορεί να απέχει πολύ από την “πραγματιστική” προσέγγιση του άλλου. Επιπλέον οι πραγματιστικές λύσεις ευνοούν τους ισχυρότερους.
ενδιαφερον. Μικρη ερωτηση, Νικαρια ποια ειναι? δεν εχει ονομαστει κατα τον Ικαρο η Ικαρια?
Και τελικα δεν καταλαβα, κατα το διεθνες δικαιο ισχυει αποστρατικοποιηση ή οχι?
Κστάμε, δεν νομίζω ότι η αντίθεση είναι μεταξύ τυπολατρίας/πραγματισμού, αλλά μεταξύ μονοδιάστατης ιστορικής ερμηνείας και ερμηνείας με βάση το σύνολο των νομικών κειμένων και λοιπές τελεολογικές εκτιμήσεις.
ΣΓ, στα ελληνικά είναι Ικαρία/Ικαριά, βαρβαριστί την λένε κι αλλιώς προφανώς.
Βασικός στόχος της ανάρτησης ήταν να δημιουργήση την σύγχυση :-)
Εσύ πες μου, η Κέρκυρα είναι τελικά ουδέτερη; Εγώ πάντως δεν ξέρω καμία αντίθετη διάταξη.
Εντάξει, είσαι βαλτός να μας μπερδέψεις :)
Θα δεχόμουν την ουδετερότητα της Κέρκυρας αν οι μεγάλες δυνάμεις παρέμεναν Guaranteeing Powers of Greece (προ ΔΝΤού). Στην αρχή pacta sunt servanda υπάρχει και η clausula rebus sic standibus, εξαιρετικός και περιορισμένης εφαρμογής κανόνας, αλλά κανόνας.
Στην περίπτωση της Συνθήκης της Λωζάνης τώρα, υπάρχει α)θεμελιώδης μεταβολή των περιστάσεων και β) δυνατότητα επίκλησης αυτής ως λόγος λύσης;
Όποιος ανατρέξει στο στο Άρθρο 62 παράγραφος 2 της Σύμβασης της Βιέννης θα εισπράξει μάλλον αρνητική απάντηση.
Με παρεξήγησες, δεν ζητώ καταγγελία της Λωζάννης, αυτό δα έλειπε, απλώς απαλλαγή μας από μια συγκεκριμένη συμβατική υποχρέωση. Η συνθήκη ως αμφιτεροβαρής περιέχει πολλές υποχρεώσεις αμφοτέρωθεν. Αφού η Τουτρκία δεν εκπληρώνει κάποιες, δικαίωμά μας να μην εκπληρώνουμε κάποιες άλλες, που είναι μάλιστα απολύτως σχετικές και τελεολογικά σχετίζονται.
Στο διεθνές δίκαιο ισχύει ο,τιδήποτε μπορείς να επιβάλεις με την στρατιωτική ή διπλωματική ισχύ σου.
Αν η Ελλάδα μπορεί να επιβάλει την άποψη της σχετικά με το δικαίωμα της να διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις στην Λέσβο και στη Ρόδο, αυτό ισχύει. Αν όχι, τότε δεν ισχύει. Δεν είναι θέμα νομικών και δικαστηρίων τόσο, όσο είναι θέμα πολιτικών και διπλωματών.
Η Κέρκυρα έπαψε νομίζω να απολαμβάνει τα «advantages of perpetual Neutrality» όταν καταλήφθηκε από τους Ιταλούς το 1923. Θα έλεγα λοιπόν ότι ένα ελληνικό πολεμικό πλοίο μπορεί πλέον να καταπλεύσει στο λιμάνι της παρ’ όλο που δεν αντιλαμβάνομαι πώς το γεγονός αυτό παραβιάζει καμμιά ουδετερότητα. Βεβαίως IANAL, και επίσης δεν είμαι και Χριστιανός ;-)
Θαλυς, τόσο πραγματισμός πια καταντά εκτός πραγματικότητας.
Βρέννε, δεν κατάλαβα, η ουδετερότητα είναι υποχρέωση της Ελλάδας, τι σχέση έχει μια παράνομη ενέργεια της Ιταλίας 80τόσα χρόνια πριν;
Τι να κάνουμε; Το κρίμα στον καθηγητή του πρώτου έτους που ήταν αλλαξοπιστήσας ρεαλιστής και στην προσπάθεια του να με πείσει για την ορθότητα της αναθεώρησης του πέτυχε το αντίθετο :D
Θα εξηγούσα αναλυτικότερα τώρα γιατί έχω αυτή τη θέση, αλλά έχω και μια βαλίτσα να φτιάξω. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων πάντως, δεν απορριπτω την ιδέα της χρησιμότητας του διεθνούς δικαίου. Απλά το υποβιβάζω ως έχον δευτερεύοντα ρόλο σε αυτά τα θέματα.
Αθανάσιε, μπορείς να αντικαταστήσεις στο σχόλιό μου το τυπολατρία με το “μονοδιάστατη ιστορική ερμηνεία” και το πραγματισμός με το “ερμηνεία με βάση το σύνολο των νομικών κειμένων και λοιπές τελεολογικές εκτιμήσεις”, η ουσία της άποψής μου είναι η ίδια:
Η εγκατάλειψη της “μονοδιάστατης ιστορικής ερμηνείας” ανοίγει τους ασκούς του αιόλου για διαφωνίες βάσει “τελεολογικών εκτιμήσεων” και πρακτικά τείνει να καταργεί την τήρηση της συνθήκης και άρα να ωφελεί τον ισχυρότερο. Λάβε υπόψη ότι συζητήσεις π.χ. μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων για τέτοια θέματα σπάνια γίνονται καλόπιστα και αντικειμενικά, οπότε νομίζω ότι χρειάζεται τουλάχιστον η αποδοχή του γράμματος των συμφωνιών.
Δεν έχεις κι άδικο, με την διαφορά ίσως ότι δεν καταλαβαίνω τι κερδίσαμε εμμένοντας στο γράμμα των συμφωνιών ή καλύτερα τι θα χάσουμε εγκαταλείποντάς το.
(kstamos)
Χρειάζεται όμως και κάτι ακόμα, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί: χρειαζόμαστε αυτό που στην επιστήμη λέμε raw data στο θέμα των παραβιάσεων (στις οποίες στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό οι ισχυρισμοί μας περί επιθετικότητας της τουρκίας).
Ακούω σε καφενεία/ταξί και διαβάζω σε εφημερίδες και ίντερνετ φράσεις όπως “το 2005 έγινα 30 παραβιάσεις”, “μόνο τον προγουμένο μήνα είχαμε 10 παραβιάσεις” κτλ. Ποτέ μα ποτέ δεν αναφέρεται ρητά η πηγή όμως (στην καλύτερη γράφουν “σύμφωνα με πηγές (έτσι φλου) από το υπουργείο”).
Με αλλά λόγια: υπάρχει κάποιος επίσημος φορέας (εκτός από το πτήση & διπλωματία, τον γιώργο παπαδάκη και τους ταξιτζήδες) στην ελλάδα που να καταγράφει συστηματικά τις παραβιάσεις που γίνονται από τους τούρκους; Αν ναι, οι πληροφορίες αυτές από ποιους είναι προσβάσιμες; Και το κυριότερο: πώς ορίζει την “παραβίαση” και πόσο αποδεκτός είναι (ή μπορεί να γίνει) ένας τέτοιος ορισμός από τρίτους (πχ την χάγη, το ΝΑΤΟ);
Σαφείς, informed απαντήσεις από άτομα με πιστοποιημένη γνώση στο αντικείμενο δεν έχω βρει μέχρι τώρα. Αν όντως υπάρχουν και δεν τις ξέρω, ζητώ συγγνώμη για την παρέμβαση.
Αν δεν υπάρχουν όμως, τότε ο δημόσιος διάλογος είναι πολύ χαμηλού επιπέδου.Και μόνο το γεγονός ότι ερμηνεύουμε και σχολιάζουμε (συνήθως με απόλυτο και απαξιωτικό για τους διαφωνούντες τρόπο) δεδομένα που στην ουσία δεν έχουμε δείχνει ότι, σε τελική ανάλυση, είναι ιδεολογικοί, ψυχολογικοί και συναισθηματικοί οι λόγοι που οδηγούν κάποιον να πάρει την μια ή την άλλη θέση. Αυτό ομώς ρίχνει ακόμα περισσότερο την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου.
Κατά τα άλλα, αν έχω καταλάβει καλά, το ελσίνκι έβαζε απ’έξω απ’έξω την χαγη στο παιχνίδι, αλλά τελικά μάλλον απροθυμία δείξαμε γι’αυτήν την προοπτική.
Αν η νομική μας θέση είναι τόσο ισχυρή, πώς δικαιολογείται αυτή η απροθυμία μας να οδηγήσουμε τις εξελίξεις προς τα εκεί;
Θανάση
Αν αναφέρεσαι στην στρατιωτικοποίηση, δεν ακολουθήσαμε το γράμμα του νόμου! Δεν ξέρω τι χάσαμε, πάντως δεν βλέπω και τι κερδίσαμε.
Αν κατάλαβα καλά πάντως, εσύ προτείνεις να μην τηρούμε τις συνθήκες που ούτε οι τούρκοι τηρούν.
Ολοκληρώνεται εδώ η άποψη σου για το πώς πρέπει να χειριστούμε τα ελληνο-τουρκικά ή έχει και παρακάτω;
Και δεν αναφέρονται σε θέματα ατομικών δικαιωμάτων εννοείται. Ένσταση του μη εκπληρωθέντος συναλλάγματος λέγεται, σιγά την σοφία.
Τα βασικά τα κάλυψα εδώ, εδώ, εδώ και εδώ, μένει ίσως ο εναέριος χώρος συν FIR και κάτι τέτοια.
Ανυπομονείς ε;
Κοίτα, συμφωνώ με το πνεύμα όσων γράφεις περί ελληνοτουρκικών – δηλαδή με το ότι η ελλάδα πρέπει να λειτουργήσει σαν υπεύθυνο και ανεξάρτητο κράτος, να διεκδικεί μεν, αλλά να αναγνωρίζει και από την άλλη.
Ούτε και εμένα βρίσκουν σύμφωνο από την μια η παραίτηση και το “ουφ μωρέ τώρα, σιγά το θέμα” της αριστεράς και από την άλλη η λεβεντομαλακία της δεξιάς.
Πιστεύω όμως ότι σε πολλές περιπτώσεις απλοποιείς κάπως τα πράγματα και παραβλέπεις σημαντικές παραμέτρους.
πχ για το κυπριακό δεν γνώριζα το ενδιαφέρον ποστ που λίνκαρες (ήμουν φαντάρος τότε, δεν είχα ίδερνετ), αλλά παραβλέπει την πολύ σημαντική παράμετρο ότι οι κύπριοι δεν θέλουν πρακτική, συγκεκριμμένη λύση του κυπριακού και ότι αυτό που προτείνεις κατ’αρχήν δεν θα το δέχονταν οι ίδιοι. Το σχέδιο ανάν δεν απορρίφθηκε για το περιεχόμενο του (που ελάχιστοι γνώριζαν/κατάλαβαν), αλλά για το πνεύμα του (όπως φανερώνει και το γεγονός ότι το σχέδιο πρώτα απορρίφθηκε και μετά διαβάστηκε (και αν) – θυμίζω ότι με το που δόθηκε στην δημοσιότητα τα ποσοστά εναντίον του σε δημοσκοπήσεις ήταν περίπου αυτά του δημοψηφίσματος και ότι οι δεν ξέρω/δεν απαντώ ήταν σταθερά κάτω από 5% ακόμα και 1 μέρα μετά την παράδοση του σχεδιού (των χιλιάδων τεχνικών σελίδων) στην δημοσιότητα).
Έτσι λοιπόν, απαντώτας στο
λέω ότι ανυπομονώ να τελειώσεις με τα νομικιστικα και να πας στην ουσία του προβλήματος:
ότι δηλαδή άλλα είναι αυτά που ισχυρίζομαστε δημοσίως και διεθνώς και άλλα αυτά που επιθυμούμε και πιστεύουμε ιδιωτικώς για τα ελληνοτουρκικά.
πολυ καλο αρθρο για το θεμα τις αποστρατικοποιησης σε αυτο το λινκ http://www.ellinikos-stratos.com/arthra/nisia.asp
γενικα εχει καλα αρθρα για ολα τα θεματα που αφορουν Ελλαδα και Τουρκια.
“περιορίζει τις στρατιωτικές δυνάμεις μόνο στους ντόπιους που καλούνται να υπηρετήσουν.”
Δε λεει για “ντόπιους” το αγγλικο κειμενο. Λεει “military forces shall be limited to the normal contingent called up for military service, which can be trained on the spot.”
Η απαιτηση ειναι να προερχονται απο την κλαση που κανονικα καλειται για θητεια, και να μπορουν να εκπαιδευτουν επι τοπου. Αν μπορουν να εκπαιδευτουν επι τοπου 5.000 Αθηναιοι κληρωτοι της 2020Δ ΕΣΣΟ, ουδεν προβλημα. Επομενως ανοιγουμε ενα ΚΕΝ σε καθε νησι, και στελνουμε οσους γουσταρουμε.
Επισης, δεν τιθεται κανενας περιορισμος στο ειδος του εξοπλισμου τους. Μπορουν να εχουν αρματα μαχης, πυροβολικο, πυραυλους κλπ. Περαιτερω η συνθηκη απαγορευει ναυτικες, αλλα οχι αεροπορικες βασεις. Μπορουμε να εχουμε Πτερυγα Μαχης με F16 στη Λεσβο, δεν απαγορευεται.
Σε οτι αφορα τα Δωδεκανησα, η Τουρκία δεν ειναι αντισυμβαλλομενη, δεν της πεφτει λογος, και το θεμα τελειωνει εκει.