Νομικά

Αναδημοσίευση από τα Νέα της 18ης Δεκεμβρίου 2018, σχετικά με την φασιστική επίθεση σε Σκάι και Καθημερινή.

Ασφαλώς έσπευσαν όλοι να καταδικάσουν την εγκληματική βομβιστική επίθεση στο κτήριο των δύο μεγάλων αντιπολιτευόμενων μέσων ενημέρωσης, του ραδιοτηλεοπτικού Σκάι και της εφημερίδας «Καθημερινή». Η ομόθυμη αποδοκιμασία της θρασύδειλης επίθεσης αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την πολιτική απομόνωση των εγκληματιών. Χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς συμψηφισμούς, δισταγμούς ή αοριστολογίες.

Ανάμεσά τους καθόλου λιγώτερο ειλικρινής εμφανίζεται και η καταδίκη των διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα στελέχη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πράγματι αποτροπιάζονται με την επίθεση και πράγματι εύχονται να μην είχε συμβή ποτέ.

Μόνο που ένα ερωτηματικό αιωρείται πάνω από τις δηλώσεις τους. Ένα ερωτηματικό που δημιουργείται από την μακροχρόνια, συστηματική, προσωποποιημένη, εριστική και απεριόριστη επίθεση σειράς προβεβλημένων υπουργών και παρατρεχάμενων της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατά των αντιπολιτευόμενων δημοσιογράφων. Κατ’ αυτών ακριβώς δηλαδή που έπεσαν θύμα της βομβιστικής επίθεσης.

Μπορείτε άραγε να διανοηθήτε ένα κράτος όπου σωρεία υπουργών καταφέρεται επί χρόνια εναντίον των θρησκευτικών λειτουργών ενός διαφορετικού θρησκεύματος; Με χαρακτηρισμούς αντίστοιχους των χαρακτηρισμών «ερπύστριες», «βοθροκάναλα» και «θα σας θάψουμε στα τρία μέτρα»; Δεν θα συνιστούσε κάτι τέτοιο παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας; Δεν θα καταγγελλόταν πανταχόθεν; Και ακόμη: ποιος θα ήταν σταλήθεια ο φταίχτης, αν βρισκόταν ένας βλαξ που θα επετίθετο σε κάποιον από τους εν λόγω λειτουργούς;

Read moreΠολιτική εξουσία και δημοσιογραφική ελευθερία

Για την πορνογραφία ανηλίκων έχω γράψει πριν σχεδόν 10 χρόνια αυτό εδώ το άρθρο. Εκεί έγραφα τα εξής σοφά λόγια:

Η παρ. 3 του άρ. 348Α ΠΚ τιμωρεί ακόμη και εικονικές αποτυπώσεις εικονικών ασελγών πράξεων. Στην περίπτωση αυτή όμως ο ζήλος των συντακτών του νόμου υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Ο ποινικός νόμος δεν επιτρέπεται να τιμωρή την παιδεραστία (ή την πιπινοθηρία!) καθ’ αυτήν ως έξη, αλλά μόνο συγκεκριμένες παιδεραστικές πράξεις που βλάπτουν το έννομο αγαθό της ανηλικότητας. Διαφορετικά, η αρχή της βλάβης ως νομιμοποιός του Ποινικού Δικαίου εξοβελίζεται εις όφελος ενός Ποινικού Δικαίου του εγκληματία, των τηλεοπτικών παραθύρων και της μέσης νοικοκυράς και όχι της εγκληματικής πράξης. Περί αυτού όμως ακριβώς πρόκειται και εδώ: η δημιουργία εικονικού πορνογραφικού υλικού με εικονικούς ανηλίκους μόνο την εικονική ανηλικότητα βλάπτει, όχι την πραγματική, και μόνο εικονικά εγκλήματα μπορεί να στοιχειοθετήση, όχι πραγματικά. Πρόκειται ουσιαστικά για μία έμμεση τιμώρηση του εγκληματικού φρονήματος, όχι βέβαια καθ’ αυτό, αλλά μίας αβλαβούς εκδήλωσής του. Για να γίνη αυτό πιο κατανοητό, έστω το εξής παράλληλο παράδειγμα: εάν ο Α δημιουργεί πορνογραφικά κινούμενα σχέδια, στα οποία κάποιος αρσενικός χαρακτήρας «βιάζει» έναν θηλυκό χαρακτήρα ή ακόμη ο ένας σκοτώνει τον άλλο ή πλαστογραφεί την υπογραφή του άλλου, δεν μπορεί να υποστηριχθή δογματικά η τιμώρησή του για την πράξη αυτή (εικονικός βιασμός; εικονική ανθρωποκτονία; εικονική πλαστογραφία;).

Πράγματι, το άρ. 348Α παρ. 3 ΠΚ προβλέπει τις εξής ανοησίες:

Υλικό παιδικής πορνογραφίας, κατά την έννοια των προηγούμενων παραγράφων, συνιστά η αναπαράσταση ή η πραγματική ή εικονική αποτύπωση σε ηλεκτρονικό ή άλλο υλικό φορέα του σώματος ή μέρους του σώματος ανηλίκου, κατά τρόπο που προδήλως προκαλεί γενετήσια διέγερση, καθώς και πραγματικής ή εικονικής ασελγούς πράξης που διενεργείται από ή με ανήλικο.

Άρα λοιπόν ο Έλλην νομοθέτης εξομοιώνει κανονιστικά το πραγματικό ανήλικο σώμα με το εικονικό: εικονικό ίσον πραγματικό, πράγμα που σημαίνει επίσης με μια απλή αντιστροφή και ότι πραγματικό ίσον εικονικό. Μα τι υπέροχη προστασία της ανηλικότητας, πόσο καλούλης είναι ο Έλλην νομοθέτης και τι μας νοιάζει εμάς η ελευθερία της έκφρασης.

Παρακαλώ; Η ελευθερία της έκφρασης; Τι σχέση μπορεί να έχη η ελευθερία της έκφρασης με ένα στυγερό εγκληματία, όπως ο πορνογράφος ανηλίκων;

Read moreΠερί της εικονικής πορνογραφίας ανηλίκων

Σύμφωνα με το άρ. 224 παρ. 1 και 2 ΠΚ

1. Όποιος ως διάδικος σε πολιτική δίκη δίνει εν γνώσει του ψευδή όρκο, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους. 2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται όποιος, ενώ εξετάζεται ενόρκως ως μάρτυρας ενώπιον αρχής αρμόδιας να ενεργεί ένορκη εξέταση ή αναφέρεται στον όρκο που έχει δώσει, καταθέτει εν γνώσει του ψέματα ή αρνείται ή αποκρύπτει την αλήθεια.

Η διάταξη εισάγει ένα από τα πλέον κλασσικά αδικήματα, ένα αδίκημα που μαζί με τα αδελφάκια του, την ψευδή καταμήνυση και, κυρίως, την συκοφαντική δυσφήμηση, κάνει τα πινάκια των δικαστηρίων να στενάζουν, ένα αδίκημα που υπάρχει ήδη από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ ενετείλατο ο αυστηρός Θεός στην Ενάτη Εντολή και έκτοτε πράγματι η ψευδορκία έχει διατελέσει ένα αυτονόητο έγκλημα περί την απονομή της δικαιοσύνης.

Δεν είναι τάχα αυτονόητα όλα αυτά;

Όχι, δεν είναι.

Τι θα γινόταν τάχα αν καταργούσαμε το αδίκημα της ψευδορκίας; Θα σταματούσε η Γη να περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο; Θα διακινδύνευε σοβαρά η απονομή της δικαιοσύνης στην χώρα μας;

Όχι.

Read moreΥπέρ της ελευθερίας ψευδομαρτυρίας

Να αναθεωρήσουμε το άρ. 4 παρ. 6 Σ, προκειμένου υποχρέωση θητεία να υπέχη κάθε μόνιμος κάτοικος, ακόμη και αλλοδαπός. Το μέρισμα εθνικής αμύνης το εισπράττουν όλοι άλλωστε.

Ας το σκεφτούμε λίγο.

Καταρχάς, το άρ. 4 παρ. 6 Σ λέει τα εξής:

Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.

Υπενθυμίζω ότι κατ’ εξαίρεσιν εδώ “Έλληνας” σημαίνει μόνο “Έλληνας” και όχι και “Ελληνίδα”, όπως παντού αλλού. Τα νεύρα μου. Τέλος πάντων.

Μιλώντας γενικά και σε αδρές γραμμές, εκείνο που διαχωρίζει τον ημεδαπό από τον αλλοδαπό έγκειται στα πολιτικά δικαιώματα. Και οι δύο κατηγορίες έχουν τα ίδια αστικά δικαιώματα (άρ. 4 ΑΚ), σε γενικές γραμμές τα ίδια ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά όχι πολιτικά δικαιώματα. Η τάση τις τελευταίες δεκαετίες είναι σταθερά προς την σύγκλιση των δύο κατηγοριών, τάση που ενισχύεται και από την ενδιάμεση κατηγορία των πολιτών της πατρίδας μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Read moreΥπέρ της στρατεύσεως των αλλοδαπών

Το Ιδεοδικείο του Στρασβούργου δεν υπνώττει, αλλά γρηγορεί! Πιστό στην μάχη του κατά της ελευθερίας του λόγου, εξέδωσε την αυτοεξευτελιστική απόφαση ES κατά Αυστρίας (Οκτ 2018).

Η κυρία Ελισσάβετ Σ. διώχθηκε βάσει του άρ. 188 αυστρΠΚ (περιφρόνηση θρησκευτικών διδασκαλιών), που ορίζει τα εξής:

Wer öffentlich eine Person oder eine Sache, die den Gegenstand der Verehrung einer im Inland bestehenden Kirche oder Religionsgesellschaft bildet, oder eine Glaubenslehre, einen gesetzlich zulässigen Brauch oder eine gesetzlich zulässige Einrichtung einer solchen Kirche oder Religionsgesellschaft unter Umständen herabwürdigt oder verspottet, unter denen sein Verhalten geeignet ist, berechtigtes Ärgernis zu erregen, ist mit Freiheitsstrafe bis zu sechs Monaten oder mit Geldstrafe bis zu 360 Tagessätzen zu bestrafen.

Η διάταξη τιμωρεί την περιφρόνηση και τον χλευασμό (!), όταν είναι πρόσφορα να προκαλέσουν “δεδικαιολογημένη ενόχληση”. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια διάταξη εντελώς αόριστη, που προστατεύει ευαίσθητους ψυχικούς κόσμους και μουσκεμένα μαξιλάρια από την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων. Το ομολογεί άλλωστε το Ιδεοδικείο στην παρ. 53 της απόφασης:

presenting objects of religious worship in a provocative way capable of hurting the feelings of the followers of that religion could be conceived as a malicious violation of the spirit of tolerance.

Πληγωμένα αισθήματα λοιπόν, αυτό είναι το έννομο αγαθό του ψευδεγκλήματος.

Read moreΤο Ιδεοδικείο του Στρασβούργου IX: Μωάμεθ ο παιδόφιλος

Όλες οι θρησκείες επιτάσσουν διάφορα στους πιστούς τους σχετικά με την βρώση και την πόση. Αυτά γενικώς ενδιαφέρουν μόνο τους ίδιους. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο του φιλοζωικού κινήματος, έχουν βρεθή στο στόχαστρο οι σχετικές επιταγές του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού που ονομάζονται αντιστοίχως χαλάλ και κασέρ. Και δικαίως.

Ας ξεκινήσουμε την εξέτασή μας με το Ισλάμ. Στο Κοράνιο χαλάλ ονομάζεται ό,τι είναι σύμφωνο με τον νόμο του Θεού, συνεπώς και κάθε είδος τροφής κατάλληλο για κατανάλωση από τους πιστούς (το αντίθετό του είναι το χαράμ, εξού και χαρέμι: το απαγορευμένο). Ιστορικά, οι μουσουλμάνοι νομομαθείς διαμόρφωσαν πολύ ακριβείς και συγκεκριμένους κανόνες για την κατανάλωση κρέατος, ιδίως δε για τον τρόπο θανάτωσης του σφαγίου. Έτσι, το άτυχο ζώο πρέπει να στρέφεται προς την Μέκκα, να του λένε ένα Μπισμιλλάχ και, το κυριώτερο, να σφάζεται με μια γρήγορη κίνηση ενός καλά ακονισμένου μαχαιριού στην καρωτίδα. Αυτή είναι η διαδικασία της δαβίχας.

Εδώ πρέπει να προσέξουμε ότι, με τα μέτρα της παρωχημένης εκείνης εποχής, ο ισλαμικός νόμος αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση της βασάνου του σφαγίου: σκοπός του ιερού νομοθέτη είναι να υποφέρη το ζώο όσο το δυνατόν λιγώτερο. Ας συγκρατήσουμε αυτήν την ratio legis.

Επειδή οι αιώνες διαβαίνουν όμως, πλέον τα ατυχή σφάγια αναισθητοποιούνται πριν από την σφαγή τους στα σύγχρονα σφαγεία. Στους κόλπους της μουσουλμανικής Ούμμας επικρατεί κάποια διχογνωμία επ’ αυτού, καθώς οι ευσεβείς μουσουλμάνοι δεν θέλουν το ζώο να πεθάνη από την αναισθητοποίηση καθαυτήν, γιατί τότε (λένε ότι) δεν αφαιμάσσεται πλήρως, αλλά από το μαχαίρι του σφαγέα, διότι στην πρώτη περίπτωση είναι χαράμ, ενώ μόνο στην δεύτερη χαλάλ. Σχετικώς λοιπόν γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων, όπως το συνηθίζουμε εμείς οι θεολόγοι. Μάλιστα.

Read moreΚατά της τελετουργικής σφαγής