Ας το σκεφτούμε λίγο.
Καταρχάς, το άρ. 4 παρ. 6 Σ λέει τα εξής:
Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.
Υπενθυμίζω ότι κατ’ εξαίρεσιν εδώ “Έλληνας” σημαίνει μόνο “Έλληνας” και όχι και “Ελληνίδα”, όπως παντού αλλού. Τα νεύρα μου. Τέλος πάντων.
Μιλώντας γενικά και σε αδρές γραμμές, εκείνο που διαχωρίζει τον ημεδαπό από τον αλλοδαπό έγκειται στα πολιτικά δικαιώματα. Και οι δύο κατηγορίες έχουν τα ίδια αστικά δικαιώματα (άρ. 4 ΑΚ), σε γενικές γραμμές τα ίδια ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά όχι πολιτικά δικαιώματα. Η τάση τις τελευταίες δεκαετίες είναι σταθερά προς την σύγκλιση των δύο κατηγοριών, τάση που ενισχύεται και από την ενδιάμεση κατηγορία των πολιτών της πατρίδας μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ενώ όμως τα δικαιώματα συγκλίνουν, στις υποχρεώσεις παρατηρείται μια σοβαρή διαφορά. Προφανώς, και οι αλλοδαποί υποχρεούνται στην τήρηση των γενικών νόμων της χώρας, επιπροσθέτως δε υπέχουν και το πολλές φορές δυσβάστακτο φορτίο της γραφειοκρατίας του Δικαίου Αλλοδαπών: άδειες παραμονής, ακριβά παράβολα, χαμένες ανθρωποώρες, αμοιβές δικηγόρων. Αλλά η εμφανής διαφορά στις συνταγματικές υποχρεώσεις ημεδαπών και αλλοδαπών σημειώνεται ακριβώς στην στρατιωτική θητεία.
Πράγματι, η θητεία ως συνταγματική υποχρέωση βαρύνει αποκλειστικά και μόνο τους ημεδαπούς. Η επιλογή αυτή του συντακτικού νομοθέτη είναι ευεξήγητη, ειδικά για την Ελλάδα του 1975: όχι μόνο οι ένοπλες δυνάμεις επιδιώκουν να είναι όχι απλά κρατικό, αλλά εθνικό στράτευμα, στράτευμα δηλαδή που παρουσιάζει συντριπτική εθνική ομοιογένεια, εξορίζοντας τους Μουσουλμάνους μειονοτικούς σε ανεπιθύμητες ή ακίνδυνες θέσεις, αλλά επιπλέον ανταποκρίνεται σε μια Ελλάδα προμεταναστευτική. Με άλλα λόγια, δεδομένου ότι η Ελλάδα του 1975 δεν ήταν χώρα εισδοχής μεταναστών (και για την ακρίβεια, εκείνα περίπου τα χρόνια μπορέσαμε επιτέλους να εξισορροπήσουμε και το δικό μας μεταναστευτικό ισοζύγιο), ακόμη και αν ο νομοθέτης ήθελε να στρατεύση τους αλλοδαπούς, δεν υπήρχαν και πολλοί διαθέσιμοι.
Τα πράγματα ασφαλώς έχουν αλλάξει σήμερα και για το προβλέψιμο μέλλον. Στην Ελλάδα κατοικούν μόνιμα περί το 1 εκ. μεταναστών από τρίτες χώρες, πολλοί εκ των οποίων βρίσκονται σε στρατεύσιμη ηλικία (για παράδειγμα, στην εξαετία 2013-2018 υπέβαλαν αίτημα ασύλου 68.000 άνδρες μεταξύ 18 και 34 ετών. Περί τους 11.000 ετησίως). Ανακύπτει συνεπώς το ερώτημα: είναι επιτρεπτή ηθικονομικά η στράτευση αυτών των ανθρώπων και με ποιες ειδικώτερες προϋποθέσεις; Και επιπλέον: αν έστω είναι επιτρεπτή, είναι άραγε και σκόπιμη πολιτικά; Θα επιχειρήσω να απαντήσω στα ερωτήματα αυτά κεχωρισμένως.
Καθ’ όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, ο συντακτικός νομοθέτης μπορεί βέβαια να κάνη ό,τι θέλη, ωστόσο το ερώτημα της ηθικής του νομιμοποίησης τίθεται αφ’ εαυτού. Με ποια ηθική βάση καλείται ο αλλοδαπός, που κατά συντριπτική πλειοψηφία θα είναι αλλογενής, να υπηρετήση την θητεία του για χάριν ενός κράτους που δεν είναι δικό του; Ή ακόμη, και να θυσιαστή πολεμώντας σε ένα ξένο πόλεμο, ξένος ο ίδιος εν μέσω ξένων;
Ωστόσο, δεν χρειάζεται να γινώμαστε τόσο δραματικοί. Ο αλλοδαπός που ζη και ευδοκιμεί στην Ελλάδα εισπράττει στο άρτιο το μέρισμα εθνικής αμύνης που του χορηγεί η στρατιωτική θητεία των Ελλήνων. Η δική του ασφάλεια οφείλεται στα κόπια άλλων και κατά τούτο δωρεανίζεται. Δεν υπάρχει τίποτε το άδικο, αν του απαιτηθή να συνεισφέρη και αυτός, αντί να εισπράττη μόνο. Προσωπικά ίσως του είναι αδιάφορο αν το ένα ή το άλλο νησί ανήκει στην Ελλάδα ή στην Τουρκία, αλλά αυτό ισχύει εξίσου και για πολλούς φαντάρους που γνώρισα στην δική μου θητεία. Τι να κάνουμε τώρα.
Ίσως αντείπη κάποιος ότι ο αλλοδαπός ήδη καταβάλλει στο κράτος δοσίματα που δεν βαρύνουν τους ημεδαπούς και κατά τούτο εξοφλεί το όποιο χρέος του. Δεν νομίζω, διότι οι παροχές αυτές πρώτον έχουν σε ένα βαθμό τον χαρακτήρα τέλους, καλύπτοντας το διοικητικό κόστος διαχείρισης των αλλοδαπών. Δεύτερον, ο αλλοδαπός καρπούται τις υποδομές της χώρας, τις οποίες δεν πλήρωσε ούτε ο ίδιος ούτε οι πρόγονοί του.
Απομένει τώρα το δεύτερο ερώτημα: συμφέρει να στρατευτούν οι αλλοδαποί; Η αμυντική ανάγκη είναι δεδομένη και η δημογραφική κατάσταση της πατρίδας μας οικτρή, αυτά είναι γνωστά. Συμφέρει όμως;
Νομίζω πως ναι. Η στράτευση των αλλοδαπών, κατά τα 2/3 περίπου Αλβανών, προσφέρει πολύτιμες ανάσες στο στρατολογικό σύστημα (οι νεαροί αλβανικής καταγωγής ήδη έχουν αρχίσει βέβαια και θα συνεχίσουν να υπηρετούν τα επόμενα χρόνια ως Έλληνες πολίτες πλέον. Η ιθαγένεια έχει και τις υποχρεώσεις της!). Εν καιρώ ειρήνης, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από τους αλλοδαπούς στρατεύσιμους, οι οποίοι θα υπάγωνται στον ΣΠΚ. Η διαχείρισή τους δεν συναντά ανυπέρβλητες δυσκολίες: αν ενταχθούν πεντέξι σε κάθε λόχο, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. Γνωστό άλλωστε ότι μερικοί από τους τρομερώτερους πολεμιστές ήταν ξένοι ως προς τις ένοπλες δυνάμεις όπου υπηρετούσαν: οι Γκούρκας στους Άγγλους, οι Μαροκινοί στους Ισπανούς, κάθε ισπανόφωνης καρυδιάς καρύδι στους Αμερικανούς.
Από την άλλη μεριά, η στράτευση έχει θετικά και για τους ίδιους τους στρατεύσιμους, ιδίως όσους, και είναι πολλοί, εμφανίζουν δυσκολίες ενσωμάτωσης, γιατί σε αυτούς αναφέρομαι στο εξής. Εγώ βλέπω ότι ένας παραδοσιακός τρόπος διαχείρισης των νέων, υγιών αλλοδαπών ανδρών είναι η θητεία. Διεθνώς και παλαιόθεν. Να διευκρινίσω εδώ τι εννοώ λέγοντας διαχείριση: οι νέοι, υγιείς άνδρες είναι δυναμικοί. Θέλουν λεφτά, θέλουν γυναίκες, θέλουν να πιάσουν την ζωή από τα μαλλιά, θέλουν πολλά πράγματα τέλος πάντων. Υπό καθεστώς αυξημένων προσφυγομεταναστευτικών ροών και υψηλής ανεργίας, οι άνδρες αυτοί λιάζονται στις πλατείες, τρώγονται με τα ρούχα τους, πλακώνονται δι’ ασήμαντον αφορμήν και γενικώς την ψάχνουν. Η θητεία είναι ένας καλός τρόπος να χτηπήσουμε δύο τρυγόνια με το ίδιο σμπάρο (αντιοικολογική παροιμία, καταδικάζω): είναι ένας τρόπος απασχόλησής τους και επίβλεψής τους. Ένας τρόπος να μάθουν ελληνικά όσοι δεν ξέρουν, να τα κουτσοβολέψουν για κάποιο καιρό και να αυξήσουν τις πιθανότητές τους να ενταχθούν στην κοινωνία, ακόμη και ως πολίτες. Όσοι περιμένουν μήνες και χρόνια να εξεταστή η αίτηση ασύλου τους, μπορούν να κάνουν και κάτι πιο ωφέλιμο, για τους ίδιους και για την κοινωνία που τους φιλοξενεί.
Μπορώ τώρα να σκεφτώ διάφορα συστήματα στράτευσης, που δεν είναι καθόλου αναγκαίο μάλιστα να εμφανίζουν ως πρωτεύον το στοιχείο του εξαναγκασμού (διότι είμεθα και φιλελέδες). Καταρχάς, ας αποκλείσουμε όσους έχουν ήδη υπηρετήσει θητεία (εκτός αν το θέλουν φυσικά). Ο αλλοδαπός μπορεί να δελεαστή σε μια εθελοντική θητεία, ακόμη και μακρότερης διάρκειας, με την υπόσχεση στέγης, τροφής και άδειας παραμονής (και ιθαγένειας ίσως) άμα τη απολύσει του. Υπάρχει το αμερικανικό παράδειγμα εν χρήσει, όπου χορηγείται ιθαγένεια στους νομίμους και μονίμους αλλοδαπούς κατοίκους που έχουν υπηρετήσει ένα έτος θητείας. Η συναλλαγή είναι αμοιβαίως επωφελής: η πατρίδα αποκτά λόγχες που της λείπουν και διαχειρίζεται έναν δυνάμει ανήσυχο πληθυσμό, ενώ ο αλλοδαπός αποκτά ευπρόσωπη αξίωση παραμονής και εμπειρία ενσωμάτωσης.
Νομίζω ότι συμφέρει.
Εχω την εντυπωση ότι ο συντακτης του κειμενου ζει σε άλλο πλανητη.
Οι Συροι λαθρομεταναστες, που την κοπανησαν από την Πατριδα τους ακριβως για να μην κληθουν να πολεμησουν και να την υπερασπιστουν απεναντι στους τρομοκρατες τζιχαντιστες, θα πολεμησουν τωρα για την Ελλαδα.
Ομοιως οι Αφγανοι, που προτιμησαν την ασφαλεια της Δυσης από το να αντιμετωπισουν στο πεδιο της μαχης τους Ταλιμπαν που λυμαιονονται την πατριδα τους.
Και ο Ελληνικος Στρατος, που εχει εκφυλισθει σημερα σε youth hostel με χαλαρη εως ανυπαρκτη πειθαρχια και αστειες ποινες (με κοινη ευθυνη αριτεροστροφων προοδευτικων και φιλελεδων βεβαιως βεβαιως) θα διαχειριστει, θα πειθαρχησει και θα «στρωσει» αυτά τα ρεμαλια!
Οσοι πηγαμε Στρατο στις αρχες της προηγουμενης δεκαετιας και ζησαμε τους «ομογενεις» από την τεως ΕΣΣΔ (αυτους που πηραν υπηκοοτητα από τον διεφθαρμενο Σημιτη με ανταλλαγμα ψηφαλακια στις εκλογες του 2000), ζησαμε εικονες αξεχαστες: Οι τυποι εμφανιζονταν στις αναφορες με σαγιοναρες, ανοιχτα χιτωνια και τα χερια στις τσεπες, καπνιζαν και χασκογελουσαν την ωρα που μιλουσε ο Λοχαγος, προκαλουσαν επεισοδια, εξαφανιζονταν τη νυχτα και γυρναγαν μαστουρωμενοι και τυφλα στο μεθυσι. Εννοειται ότι τα χασισια πηγαιναν συννεφο, ότι εγραφαν στα παπαρια τους αξιωματικους και διαταγες, ότι ηταν εντελως αχρηστοι και δεν εκαναν ποτε τιποτα, εκτος από το να δημιουργουν προβληματα.
Εξ οσων αντιλαμβανομαι και σημερα γινονται τα ιδια -ή μαλλον πολύ χειροτερα- με τους Τουρκαλβανους που πανε στον ΕΣ. Αδιαψευστος μαρτυρας η προσφατη φωτογραφια από το ΚΕΝ Μεσολλογιου με με εκεινες τις αποκρουστικες αλβανόφατσες να σχηματιζουν τον αλβανικο αετο μεσα στη μοναδα.
Υπηρχε μια διαφορα όμως. Οι «ομογενεις» από ΕΣΣΔ δεν μας γουσταραν, αλλα δεν μας μισουσαν κιολας. Οι Αλβαναραδες μας μισουν τοσο, που θα μας ετρωγαν και ωμους.
Αν η Ελλαδα δεχτει τουρκικη εισβολη και κηρυχθει γενικη επιστρατευση ,υπαρχει κανεις σοβαρος ανθρωπος που πιστευει ότι αυτοι θα πανε να καταταγουν και να πολεμησουν;
Διοτι αυτος είναι ο λογος της στρατευσης, η εκπαιδευση του στρατευσιμου στα οπλα, ώστε να πολεμησει αν μας την πεσει ο Τουρκος. Δεν είναι η σιτιση, ο περιορισμος και η αναμορφωση ζωηρων λαθρομεταναστων.
Εν κατακειδι: Ο Στρατος δεν είναι αναμορφωτηριο Τουρκαλβανών, ουτε οικοτροφειο λαθρομεταναστων. Αν είναι ζωηροι και την ψαχνουν, ας τους μαντρωσουν σε κανενα «κεντρο υποδοχης», να τους ταιζουν οι ΜΚΟ, με μερος των ευρωπαικων κονδυλιων που μασουλανε.
Δεν ωφελει τιποτα να στρατευθουν αυτοι. Τετοια στοιχεια μαλλον διαλυση φερνουν. Οχι μονο δεν προσθετουν στρατιωτικους πορους αλλα αντιθετως αφαιρουν, διοτι εν καιρω πολεμου σημαντικες δυναμεις θα πρεπει να διατεθουν προς επιτηρηση τους στα μετοπισθεν. Διοτι “θελουν λεφτα, θελουν γυναικες, ειναι ζωηροι και γενικως την ψαχνουν”
Mπορώ τώρα να σκεφτώ διάφορα συστήματα στράτευσης, που δεν είναι καθόλου αναγκαίο μάλιστα να εμφανίζουν ως πρωτεύον το στοιχείο του εξαναγκασμού (διότι είμεθα και φιλελέδες).
Αν γινει πολεμος, κηρυσσεται στρατιωτικος νομος και γενικη επιστρατευση. Ολοι οσοι εχουν υπηρετησει στο Στρατο καλουνται να πολεμησουν, με υψηλη πιθαντοτητα να σκοτωθουν ή να μεινουν αναπηροι. Η ποινη που προβλεπεται στον ΣΠΚ για οσους επιχειρησουν νατο αποφυγουν ειναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Αν ολοι αυτοι (και μιλαμε για ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ) αρνηθουν να καταταγουν ή λιποτακτησουν, τι γινεται; (διοτι δεν ειναι μαλακες να πανε να πεθανουν ή να σακατευτουν για χαρη της Ελλαδας) Θα εφαρμοσετε το Νομο, ή ειστε εναντιον του καταναγκασμου, καθοτι φιλελεδες;
Δεύτερον, ο αλλοδαπός καρπούται τις υποδομές της χώρας, τις οποίες δεν πλήρωσε ούτε ο ίδιος ούτε οι πρόγονοί του.
Πολύ σωστα! Αρα εχουν πολύ πολύ μεγαλυτερες υποχρεωσεις από τους Ελληνες. Ιδου λοιπον ο τροπος διαχειρισης τους.
Θα κληθουν να προσφερουν πραγματικες στρατιωτικες υπηρεσιες. ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ.
Και εξηγουμαι:
Οι Αμερικανοι μας εχει ζητησει κατ’ επαναληψιν να στειλουμε στρατευματα στις επιχειρησεις του ΝΑΤΟ στη Μεση Ανατολη. Μαχιμα στρατευματα, όχι Λοχους Υγειονομικου που στελναμε να αραξουν στην ασφαλεια της Καμπουλ για τα ματια του κοσμου. Οι Ελληνες πολιτικοι αρνουνταν παντα, με το επιχειρημα ότι «είναι πολιτικα ανεφικτο» εννοωντας ότι αν το εκαναν θα εξαφανιζονταν στις εκλογες. Αυτ ενοχλουσε πολύ το Θειο Σαμ, που εξεφραζε ποικιλοτροπως την εντονη δυσφορια του. Σου λεει, «ή ειστε στο ΝΑΤΟ ή δεν ειστε, δεν μπορει να ματωνουμε εμεις και οι Βρεττανοι, ενώ εσεις κανετε τους βοηθητικους, τους ταχυδρομους και τις νοσοκομες»
Ιδου λοιπον τι θα κανουμε με τους…… «νεοδαμώδεις» Αφγανοσυροτουρκαλβανους:
Θα κλεινονται σε απομονωμενα Κεντρα Καταταξης, και θα εκπαιδευονται. Προσοχη, όχι από Ελληνες αξιωματικους, που αδυνατουν πληρως να διαχειριστουν και να πειθαρχησουν αυτά τα ρεμαλια, αλλα από σκληροτραχηλους μισθοφορους αξιωματικους της Blackwater, που θα προσληφθουν με συμβαση για αυτή τη δουλεια.
Μετα την ολοκληρωση της εκπαιδευσης, θα συγκροτουνται σε ειδικα Ταγματα, υπο τις διαταγες των ανωτερω μισθοφορων αξιωματικων της Blackwater, και θα αποστελλονται να πολεμησουν για 5 χρονια στο Αφγανισταν, στη Συρια, και οπου αλλου μας ζητησει ο Θειος Σαμ.Προσοχη, θα πολεμησουν σε κανονικοτατες μαχες, όπως οι βαζιβουζουκοι του FSA που πληρωνει ο Σουλτανος στη Συρια για να πολεμανε για λογαριασμο των Τουρκων, δε θα κανουν τις νοσοκομες και τους ντελιβεράδες «ανθρωπιστικης βοηθειας» σε «ειρηνευτικες δυναμεις». Οσοι επιζησουν (και αν!) θα λαμβανουν αδεια παραμονης.
Mε ένα σμπαρο δυο τρυγονια. Κανουμε εκδουλευση στο Θειο Σαμ ως καλοι ΝΑΤΟικοι συμμαχοι, ώστε να παυσει να μας κατηγορει ως δειλους και κουραμπιεδες, γλιτωνουμε και ελληνικο αιμα. Και οι μισθοφοροι αξιωματικοι της Blackwater, που είναι επαγγελματιες φονιαδες, μια χαρα θα τους στρωσουν.
Και οι λαθροπροσφυγομεταναστες θα αγωνιστουν (κυριολεκτικα!) για την αδεια παραμονης, αντι να τρωνε, να κοιμουνται και να κοπροσκυλιαζουν επι 9 μηνες στα στρατοπεδα. Διοτι όπως και να το κανουμε τα αγαθα κοποις κτωνται. NO PAIN, NO GAIN !!!!
Εναλλακτικα, οπλιζουμε και εκπαιδευουμε ενα Σωμα Στρατου απο δαυτους, συμφωνα με οσα ανεφερα πριν. Θα ειναι συγκροτημενο σε Ταγματα Πεζικου, διχως Πυροβολικο ή Αρματα, καθοτι δεν μπορουμε να τους εμπιστευτουμε και να τους δωσουμε και πολυ βαρυ οπλισμο, μη τυχον στραφουν εναντιον μας. Ακολουθως τους στελνουμε με αρματαγωγα στην Κυπρο, στην πρασινη γραμμη, και τους λεμε:
“Κυριοι, ιδου η αποστολη σας. Θα ανακαταλαβετε την κατεχομενη Κυπρο για λογαριασμο μας ωστε να ενωθει το νησι με την Ελλαδα. Η Ελληνικη Πολεμικη Αεροπορια και το Ελληνικο Πυροβολικο θα σας παρεχουν πληρη υποστηριξη με αφθονα πυρα εξ αποστασεως. Αν τα καταφερετε, τοτε οσοι επιζησετε αρτιμελεις θα παρετε πολυετη αδεια παραμονης, και οσοι μεινετε αναπηροι θα παρετε και υπηκοοτητα, αλλα και αναπηρικη συνταξη, ως αμοιβη για τις θυσιες σας.”
Ο Σουλτνανος Ταγιπ αυτο κανει με τους βαζιβουζουκους του FSA στη Συρια. Τoυς στρατολογησε, εκπαιδευσε και εξοπλισε σε τουρκικο εδαφος, και τους στελνει να πολεμησουν αυτοι και να βγαλουν το φιδι απο την τρυπα στη Συρια, ενω το τουρκικο πυροβολικο και η Αεροπορια τους υποστηριζει με πυρα εξ αποστασεως ασφαλειας. Ετσι δεν ερχονται τουρκικα φερετρα, κατι που θα τον εκανε αντιδημοφιλη στην κοινη γνωμη.
Ας μας συγχωραει ο χερ Αναγνωστοπουλος, αλλα και η Σπαρτη δεν εδωσε ” ελευθερια και δικαιωματα στους “νεοδαμωδεις” του Βρασίδα επειδη εκατσαν να κοπροσκυλιαζουν επι 9 μηνες σε καποιο στρατοπεδο στις οχθες του Ευρωτα, τρεφομενοι εις βαρος του σπαρτιακτικου κρατους. Χρειαστηκε οχι απλως να πολεμησουν, αλλα και να ΝΙΚΗΣΟΥΝ τους Αθηναιους και να καταλαβουν την Αμφιπολη!
Ειπαμε, no pain, no gain!