Αναδημοσίευση από τα Νέα της 18ης Δεκεμβρίου 2018, σχετικά με την φασιστική επίθεση σε Σκάι και Καθημερινή.
Ασφαλώς έσπευσαν όλοι να καταδικάσουν την εγκληματική βομβιστική επίθεση στο κτήριο των δύο μεγάλων αντιπολιτευόμενων μέσων ενημέρωσης, του ραδιοτηλεοπτικού Σκάι και της εφημερίδας «Καθημερινή». Η ομόθυμη αποδοκιμασία της θρασύδειλης επίθεσης αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την πολιτική απομόνωση των εγκληματιών. Χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς συμψηφισμούς, δισταγμούς ή αοριστολογίες.
Ανάμεσά τους καθόλου λιγώτερο ειλικρινής εμφανίζεται και η καταδίκη των διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα στελέχη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πράγματι αποτροπιάζονται με την επίθεση και πράγματι εύχονται να μην είχε συμβή ποτέ.
Μόνο που ένα ερωτηματικό αιωρείται πάνω από τις δηλώσεις τους. Ένα ερωτηματικό που δημιουργείται από την μακροχρόνια, συστηματική, προσωποποιημένη, εριστική και απεριόριστη επίθεση σειράς προβεβλημένων υπουργών και παρατρεχάμενων της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατά των αντιπολιτευόμενων δημοσιογράφων. Κατ’ αυτών ακριβώς δηλαδή που έπεσαν θύμα της βομβιστικής επίθεσης.
Μπορείτε άραγε να διανοηθήτε ένα κράτος όπου σωρεία υπουργών καταφέρεται επί χρόνια εναντίον των θρησκευτικών λειτουργών ενός διαφορετικού θρησκεύματος; Με χαρακτηρισμούς αντίστοιχους των χαρακτηρισμών «ερπύστριες», «βοθροκάναλα» και «θα σας θάψουμε στα τρία μέτρα»; Δεν θα συνιστούσε κάτι τέτοιο παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας; Δεν θα καταγγελλόταν πανταχόθεν; Και ακόμη: ποιος θα ήταν σταλήθεια ο φταίχτης, αν βρισκόταν ένας βλαξ που θα επετίθετο σε κάποιον από τους εν λόγω λειτουργούς;
Αυτό όμως ακριβώς συμβαίνει επί του δικέφαλου τέρατος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την δημοσιογραφική ελευθερία. Αντί οι κατέχοντες την εξουσία να εκφράζωνται με το δημόσιο εκείνο ήθος που αρμόζει στην αντικειμενική τάξη της ελευθερίας της έκφρασης, όπως καταστρώνεται από την συνταγματική μας τάξη, δηλαδή με κοσμιότητα, νηφαλιότητα, σεβασμό και μεγαλοψυχία, τα τελευταία τέσσερα χρόνια βιώνουμε στην χώρα μας μια πολύ διαφορετική κατάσταση. Κορυφαίοι πολιτειακοί παράγοντες, καθώς και τα πολυάριθμα εν διαδικτύω καλικαντζαράκια τους, εξεμούν εναντίον των δημοσιογράφων, του μαντρόσκυλου της Δημοκρατίας, ανήκουστες φράσεις και απειλές. Καλλιεργείται ένα ωρισμένο κλίμα και σε κάθε κλίμα, ως γνωστόν, ευδοκιμούν αναπόφευκτα ωρισμένου είδους καρποί. Για παράδειγμα, στο κλίμα υβρεολογίου και στοχοποίησης ευδοκιμούν εμπρησμοί και βόμβες.
Δεν πρόκειται εδώ για μια μονομαχία μεταξύ ίσων, όπου ο ένας ασκεί ισότιμα την κριτική του στον άλλο. Αντιθέτως, η κυβερνητική εξουσία δεν ασκεί κριτική, αλλά η κριτική ασκείται σε εκείνην. Οι φορείς της εξουσίας αυτής, της πρόσκαιρης υπενθυμίζω εξουσίας, οφείλουν να σέβωνται και να τιμούν, λόγω και έργω, το συνταγματικό δικαίωμα των δημοσιογράφων στην ελεύθερη έκφραση της άποψής τους. Διότι η δημοσιογραφική ελευθερία είναι μια ελευθερία τόσο ακριβή, που δεν μπορεί να γίνεται μπαίγνιο του κάθε Πολάκη και του κάθε Καμμένου.