Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αν δεν τα μάθετε, να σας τα προφτάσω εγώ: άρχισε η θερινή κυνηγετική περίοδος του ελεύθερου λόγου!
Τώρα μπορούμε πια, μερικοί μαζί, να μηνύουμε δημοσιογράφους, συγγραφείς, ιστολόγους, γενικά οποιονδήποτε λέει πράγματα που βρίσκουμε δυσάρεστα ή ενοχλητικά. Για να φτάσουμε σιγά σιγά επιτέλους στο ιδανικό της βωβής κοινωνίας, εκεί όπου κανείς δεν θα κακολογή κανέναν άλλο, όπου επικρατεί άκρα του τάφου πολιτική ευπρέπεια.
Σχετικά με το θέμα της ανάρτησης, διαβάστε το βιβλίο του Άλκη Δερβιτσιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Συνταγματικού στο ΔΠΘ, Η ίδρυση ναού ως συνιστώσα της θρησκευτικής ελευθερίας, 2010.
Σύμφωνα με το άρ. 27 Ν. 3467/2006:
Για την ίδρυση, ανέγερση ή λειτουργία ναού ή ευκτήριου οίκου οποιουδήποτε δόγματος ή θρησκείας, πλην της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, δεν απαιτείται άδεια ή γνώμη της οικείας εκκλησιαστικής αρχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Κάθε άλλη διάταξη που ρυθμίζει με τρόπο διαφορετικό το ίδιο θέμα, καταργείται, [άρθρο 1 του α.ν. 1363/1938 (ΦΕΚ 305 Α’), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 1 του α.ν. 1672/1939 (ΦΕΚ 123 Α’), άρθρο 41 του α.ν. 1369/1938 (ΦΕΚ 317 Α’)].
Η αίτηση για τη χορήγηση άδειας ιδρύσεως, ανεγέρσεως ή λειτουργίας ναού οποιουδήποτε δόγματος ή θρησκείας, πλην της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, υποβάλλεται απευθείας στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και όχι προς την οικεία εκκλησιαστική αρχή. Κάθε διάταξη που ρυθμίζει με τρόπο διαφορετικό το ίδιο θέμα καταργείται [άρθρο 1 του β.δ. 20.5/2.6.1939 (ΦΕΚ 220 Α’)].
Με το άρθρο αυτό, και με την υπογραφή της Μαριέττας Γιαννάκου, δόθηκε τέλος σε μια χαζή νομική διαμάχη καμιά πενηνταριά χρόνων. Το προηγούμενο νομικό καθεστώς, καθεστώς μεταξικής προελεύσεως και ιδεολογίας, απαιτούσε την γνώμη του επιχώριου Μητροπολίτη. Στην πορεία των ετών η νομολογία είχε θεωρήσει την γνώμη αυτή ως απλή και όχι ως σύμφωνη (: στην πρώτη περίπτωση το Υπουργείο την λαμβάνει υπόψιν, αλλά μπορεί να αποφασίση και διαφορετικά, στην δεύτερη όμως για την ανέγερση η γνώμη έπρεπε υποχρεωτικά να είναι θετική), στην δε σημαντική ΟλομΑΠ 20/2001 είχε μειοψηφήσει ο Στέφανος Ματθίας, Πρόεδρος τότε του Αρείου Πάγου, θεωρώντας ότι κάθε σύστημα προληπτικού ελέγχου και διοικητικής άδειας είναι αντισυνταγματικό. Η ουσία του προβλήματος όμως παρέμενε: για να ασκήσουν την θρησκευτική τους ελευθερία κάτοικοι μη χριστιανοί ορθόδοξοι, έπρεπε να ακουστή ο Ορθόδοξος επίσκοπος. Ανήκουστα πράγματα. Τελικά, μια κυβέρνηση του μεσαίου χώρου έφερε ό,τι δεν έφεραν 20 χρόνια σοσιαλισμού.
Σύμφωνα με το άρ. 46 παρ. 1 ΕΣΔΑ
Τα Υψηλά Συμβαλλόμεvα Μέρη αvαλαμβάvoυv τηv υπoχρέωση vα συμμoρφώvovται πρoς τις oριστικές απoφάσεις τoυ Δικαστηρίoυ επί τωv διαφoρώv στις oπoίες είvαι διάδικoι.
Ώστε η Ελλάδα, και τα ελληνικά δικαστήρια προφανώς, υποχρεούνται να εφαρμόζουν τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ. Προς τον σκοπό αυτό εισήχθη στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ειδική περίπτωση επανάληψης της διαδικασίας στο άρ. 525 παρ. 1 ΚΠΔ:
Η ποινική διαδικασία που περατώθηκε με αμετάκλητη απόφαση επαναλαμβάνεται, προς το συμφέρον του καταδικασμένου για πλημμέλημα ή κακούργημα, μόνος στις εξής περιπτώσεις: […] 5) Αν με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου διαπιστώνεται παραβίαση δικαιώματος που αφορά το δίκαιο χαρακτήρα της διαδικασίας που τηρήθηκε ή την ουσιαστική διάταξη που εφαρμόσθηκε.
Ακόμη δηλαδή και αν υπάρχη αμετάκλητη απόφαση (πρωτοβάθμια κρίση, δευτεροβάθμια, Άρειος Πάγος), το δεδικασμένο ανατρέπεται με επανάληψη της διαδικασίας, όταν υπάρχει σχετική αντίθετη απόφαση του ΕΔΔΑ. Ωραία ως εδώ.
Η προστασία των ανηλίκων έχει θεμελιώδη σημασία στην κοινωνία του Αθεϊστάν. Εκεί δεν παίζουνε με αυτά. Και μάλιστα, όσο πιο νεαρός είναι ο ανήλικος, όσο πιο αδύναμος και ανυπεράσπιστος, τόσο περισσότερο επεμβαίνει το Κράτος προς προστασίαν του. Ειδική μέριμνα έχει ληφθή για την διαφύλαξη των δικαιωμάτων των βρεφών και των νηπίων από την καταχρηστική άσκηση της λεγόμενης “θρησκευτικής ελευθερίας” εκ μέρους των γονέων τους. Όλοι ξέρουμε άλλωστε ότι τα τέκνα δεν αποτελούν ιδιοκτησία των γονέων!
Το λέει και το άρ. 14 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Ν. 2101/1992):
1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη σέβονται το δικαίωμα του παιδιού για ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.
2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη σέβονται το δικαίωμα και το καθήκον των γονέων ή, κατά περίπτωση, των νόμιμων εκπροσώπων του παιδιού, να το καθοδηγούν στην άσκηση του παραπάνω δικαιώματος κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του.
Με αφορμή ένα σχόλιο του Έτερου Δικαστή ξεσκόνισα λίγο το Συλλογικό Εργατικό μου. Αν και μάλλον δεν ήταν ανάγκη.
Προβλέπει λοιπόν το Σύνταγμα:
Aπαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας.
“Με οποιαδήποτε μορφή” σημαίνει “με οποιαδήποτε μορφή”: απαγορεύεται η λευκή απεργία, η μερική απεργία, η κυλιόμενη απεργία, η απεργία αλληλεγγύης, η προειδοποιητική απεργία, η αδέσποτη απεργία, η έτσι-γουστάρουμε απεργία. Απαγορεύονται απαξάπασες. Φερμπότεν.
Τω καιρώ εκείνω, όταν δίναμε εξετάσεις για το ένδοξο μεταπτυχιακό του Ποινικού, ένα από τα θέματα που είχαν πέσει στην Εγκληματολογία ήταν πάνω κάτω το εξής:
Η ηλεκτρονική επιτήρηση των καταδικασθέντων. Ένας θανάσιμος κίνδυνος που επικρέμαται!
Εντάξει, ίσως να μην ήταν τόσο μονόπλευρη η εκφώνηση. Δεν είχα τότε στοχαστή ιδιαίτερα πάνω στο ζήτημα (ούτε και τώρα). Απλώς σαν καλός μαθητής είχα πιάσει το υπονοούμενο και είχα γράψει ένα μικρό φιλιππικό εναντίον της ηλεκτρονικής επιτήρησης. Τα βασικά μου επιχειρήματα, όσο τα θυμάμαι, ήταν δύο: πρώτον, η κοινωνία της παρακολούθησης κ.λπ. τρομαχτικά, δεύτερον, η (μη) ισχύς της αρχής volenti non fit iniuria στο Δημόσιο Δίκαιο.
Κανένα από τα δύο δεν μου φαίνεται πλέον όμως πειστικό.
Η Σύμβαση του Οβιέδου [για να το πούμε από την αρχή να ξεμπερδεύουμε και να μην ακούω μουρμούρες: το Οβιέδο – του Οβιέδου, γιατί έτσι μας αρέσει, σκληρό, αλλά να κλιθή, άσε και που στην ιθαγενή γλώσσα σε -ου τελειώνει] είναι μια πολύ σημαντική σύμβαση που συνήφθη στους κόλπους του Συμβουλίου της Ευρώπης και ενσωματώθηκε στο ημεδαπό δίκαιο με τον Ν. 2619/1998. Αφορά τα δικαίωματα των ασθενών στην σχέση τους με τους ιατρούς, τις μεταμοσχεύσεις, την βιοϊατρική έρευνα και συναφή θέματα.