Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Έχετε αναρωτηθή ποτέ γιατί όλες, μα όλες οι απεργίες μοιάζουν να κηρύσσωνται από τα δικαστήρια “παράνομες και καταχρηστικές”; [νομικός σολοικισμός που δεν ξέρω πώς έχει επικρατήσει, το σωστό θα ήταν “παράνομες ως καταχρηστικές”]
Ασφαλώς οι δικαστές θα φταίνε, οι φοβισμένοι αυτοί μικροαστοί που απελπισμένα επιχειρούν να προασπίσουν τα συμφέροντα της τάξης τους μπροστά στην κοινωνική λαίλαπα που ξεσπά. Ασφαλώς. Εκτός όμως από αυτό, μήπως υπάρχει και κάτι άλλο;
Ο νόμος ας πούμε;
Καταπιάνομαι σήμερα ξανά με το γνωστό και πιασάρικο ζήτημα του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, μπας και πουλήσουμε διαδικτυακό κανά φύλλο παραπάνω. Δεν θα ασχοληθώ φυσικά με το εάν και κατά πόσον ένας τέτοιος γάμος θα έπρεπε να αναγνωριστή νομικώς, πράγμα που θεωρώ δεδομένο [σε αντίθεση με το Στρασβουργοδικείο, που έκρινε αντιθέτως στην απόφαση Schalk και Kopf κατά Αυστρίας πέρσι], αλλά με την προσφορώτερη νομική του θεμελίωση.
Συνήθως αναφερόμαστε σε γάμο ομοφυλοφίλων, επειδή προφανώς οι ομοφυλόφιλοι είναι οι κατ’ εξοχήν ενδιαφερόμενοι. Αυτό όμως πόρρω απέχει του να είναι ακριβές: όπως ακριβώς όσοι παντρεύονται σήμερα δεν είναι κατ’ ανάγκην ετεροφυλόφιλοι και, πολύ περισσότερο, δεν απαιτείται να είναι, έτσι και σε ένα πιθανό γάμο ομοφύλων οι μελλόνυμφοι καθόλου δεν απαιτείται να είναι ομοφυλόφιλοι.
Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα πέντε χρόνια πριν, με αρκετές αλλαγές.
Θέλω να γράψω δυο τρία βαρετά νομικά λογάκια για την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας (σύμβαση UNCLOS III) στο Αρχιπέλαγος, και όχι μόνο, ιδίως για κάποια θέματα που δεν είναι τόσο γνωστά όσο τα διάσημα 12 μίλια της κακής μας μοίρας. Πρόκειται για νομικές ρυθμίσεις που επιτρέπουν στην Ελλάδα να επεκτείνη την κυριαρχία της, αλλά ακόμη φαίνεται να μην έχουν ληφθή υπόψιν (;) από τον ελληνικό πολιτικό σχεδιασμό.
[Εδώ το θέμα χρειάζεται προσοχή: δεν κατηγορείται κανείς επί ηλαττωμένω πατριωτισμώ και αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι οι λεπτές διαπραγματεύσεις που απαιτούνται δεν ωφελούνται ιδιαιτέρως από την δημοσιότητα. Άλλο αυτό όμως και άλλο η ανυπαρξία έστω και ανεπίσημης ενημέρωσης ή ακόμη και οι από υπευθύνων χειλέων δηλώσεις ότι στην περιοχή της Μεσογείου το εύρος της ΑΟΖ δεν µπορεί να ξεπερνά τα όρια της υφαλοκρηπίδας, άρα δεν έχουµε να κερδίσουµε κάτι παραπάνω από µια τέτοια οριοθέτηση. Αυτά μου χαλάνε την ευχάριστη πρωινή μου διάθεση.]
Read moreΤο Αιγαίο ανήκει όπου λέει το Δίκαιο της Θάλασσας (και τα ψάρια του επίσης!)
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων,
δεν σας γνωρίζω ούτε προσωπικά ούτε επαγγελματικά. Σας απευθύνομαι όχι με τον τίτλο του Αρεοπαγίτη, τον οποίο έχετε κερδίσει με την αξία σας, αλλά με την ιδιότητα με την οποία επιλέξατε να παρεμβήτε στην επικαιρότητα, αλλά και στην καθημερινότητά μου ως δικηγόρου: την ιδιότητα του Προέδρου ενός σωματείου.
Με την ευκαιρία της δημοσιοποίησης αυτής της παρουσίασης από τον Στάθη Καλύβα, με τίτλο ‘Ελληνική Περεστρόικα’, ήρθε η ώρα να ανεβάσω και εγώ ένα ποστ που έχω στα drafts από το 2007 περίπου με minimal updates. Θα έμενε καταχωρημένο εις τον αιώνα τον άπαντα αν δεν είχα δει σήμερα την παρουσίαση του ΣΚ (και ίσως για καλό!). Εντζόι.
Οι αναλύσεις της ‘Κρίσης του 2008-;’ συνοδεύονται συχνά από μια γενικά σωστή κατά την γνώμη μου εστίαση στην θεσμική διάσταση των προβλήματων που αντιμετωπίζει η Ελληνική κοινωνία και οι συζητήσεις για την αναγκαία θεσμική μεταρρύθμιση έχουν αρχίσει να πυκνώνουν και πάλι. Το ερώτημα που ανακύπτει βέβαια είναι ποιοι θεσμοί χρήζουν αναμόρφωσης και πως μπορεί να επιτευχθεί μια μεταρύθμιση η οποία δεν θα είναι μόνο “κατ’ όνομα” μεταρρύθμιση.
Παλιότερα έγραφα πως θέτοντας ως στόχο την βελτίωση του επιπέδου ευημερίας στην Ελλάδα μπορεί κανείς να πέσει στην παγίδα της μονομερούς εστίασης στην μεταβολή μόνο των τυπικών μας θεσμών όπως οι νόμοι και το Σύνταγμα της χώρας. Άτυποι θεσμοί όπως οι νόρμες, τα πιστεύω μας, οι αξίες, οι παραδόσεις και οι καθημερινές συνήθειες μας επηρρεάζουν βαθιά την λειτουργία των τυπικών θεσμών και είναι αναγκαίο να τους δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση. Στη βάση των γεγονότων των 2 τελευταίων χρόνων – και από τις μέχρι σήμερα αναζητήσεις των αιτιών της κρίσης – μου δίνεται η εντύπωση πως δεν προβάλεται όσο θα έπρεπε το γεγονός πως οι τυπικοί μας θεσμοί δεν λειτουργούν in vacuo – λειτουργούν παράλλημα με τον ιδιαίτερο κοινωνικό ιστό που διαδρά μαζί τους μέσω της κουλτούρα, δίκτυα και κανόνες που συντελούν στην επιτυχία τους ή την αποτυχία τους. Πέρα από μερικές επεξηγήσεις της κρίσης στη χώρα μας, το γεγονός αυτό μπορεί πιο σημαντικά να οδηγήσει και σε προτάσεις για την έξοδο από το τέλμα που είναι καταδικασμένες να αποτύχουν… η σωστή διακυβέρνηση μιας χώρας δεν επιτυγχάνεται μόνο με την σύσταση σωστών τυπικών κανόνων – προϋποθέτει και διατηρεί (ή δημιουργεί) και τους άτυπους κανόνες που θα συνοδεύσουν τους τυπικούς.
Read moreΣκέψεις για την Ελληνική Περεστρόικα: προς μια τυπολογία της δυναμικής των θεσμών μας
Πριν από λίγους μήνες έκανα μια προφορική παρέμβαση στο 11ο συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Ποινικού Δικαίου, όπου τάχθηκα υπέρ της ίδρυσης Εφετείων Κακουργημάτων μονομελούς σύνθεσης σε μια ειδική μορφή τους. Είχα αρχίσει να την γράφω για να την καταθέσω στα πρακτικά του συνεδρίου, αλλά στην πορεία βαρέθηκα, όπως κάνω συνήθως. Τώρα που η ίδρυση Μονομελών Εφετείων είναι επί θύραις, το καταθέτω εδώ, πλαγιογραμμίζοντας κάποια σχόλια για την καλύτερη κατανόηση:
Ένας τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν πολύτιμες δικαστικές δυνάμεις, παράλληλα όμως όχι απλώς να μην διακινδυνεύση η ομαλή διεξαγωγή της συζήτησης στο ακροατήριο, αλλά αντιθέτως να ανυψωθή το επίπεδό της και να μειωθούν οι αντιδικίες και οι λεκτικές αψιμαχίες μεταξύ συνηγόρων και διευθύνοντος την συζήτηση, θα ήταν ο εξής:
Ιδρύονται Μονομελή και, στον δεύτερο βαθμό, Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων (ενώ τώρα δικάζουμε με Τριμελή και Πενταμελή. Σημειωτέον, παλιά είχαμε Πενταμελή και Επταμελή Εφετεία! Αδιανόητο σήμερα).
Αρχή σοφίας ορισμών επίσκεψις: Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεως, ελληνιστί FIR, είναι διαίρεση του εναερίου χώρου, εθνικού και διεθνούς, όπου για λόγους πολιτικής αεροπορίας έχουν εκχωρηθή ωρισμένες αρμοδιότητες σε συγκεκριμένα γειτνιάζοντα κέντρα ελέγχου.
Το φιρ δεν έχει εθνικό χαρακτήρα: κάποιες χώρες έχουν περισσότερα από ένα, π.χ. η Ιταλία (Ρώμης, Βρινδησίου, Μιλάνου) και η Τουρκία (Κωνσταντινούπολης και Αγκύρας), κάποιες μικρές μπορεί να εξυπηρετούνται από γειτονικά κέντρα ελέγχου, σε πολλές πάλι ο εθνικός εναέριος χώρος και το φιρ ταυτίζονται, π.χ. Πολωνία, Ρουμανία. Είναι πολύ χαρακτηριστικό όμως ότι κάθε περιοχή ονομάζεται από την πόλη όπου εδρεύει το αντίστοιχο κέντρο ελέγχου και όχι από το αντίστοιχο κράτος. Έτσι, έχουμε φιρ Μπρατισλάβας και όχι φιρ Σλοβακίας, φιρ Πράγας και όχι φιρ Τσεχίας, και λοιπά και λοιπά.
Τα όρια του δικού μας φιρ τα βλέπουμε εδώ. Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, άγνωστο σε μένα, το φιρ τέως Αθηνών ονομάζεται πλέον HELLAS, ενώ των άλλων ονομάζονται από τις οικείες πόλεις. Τι ελληναριά ήταν πάλι αυτή…
