Αθ. Αναγνωστόπουλος

Αναδημοσίευση από τα Νέα της 18ης Δεκεμβρίου 2018, σχετικά με την φασιστική επίθεση σε Σκάι και Καθημερινή.

Ασφαλώς έσπευσαν όλοι να καταδικάσουν την εγκληματική βομβιστική επίθεση στο κτήριο των δύο μεγάλων αντιπολιτευόμενων μέσων ενημέρωσης, του ραδιοτηλεοπτικού Σκάι και της εφημερίδας «Καθημερινή». Η ομόθυμη αποδοκιμασία της θρασύδειλης επίθεσης αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την πολιτική απομόνωση των εγκληματιών. Χωρίς «ναι μεν, αλλά», χωρίς συμψηφισμούς, δισταγμούς ή αοριστολογίες.

Ανάμεσά τους καθόλου λιγώτερο ειλικρινής εμφανίζεται και η καταδίκη των διαφόρων κυβερνητικών αξιωματούχων. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα στελέχη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πράγματι αποτροπιάζονται με την επίθεση και πράγματι εύχονται να μην είχε συμβή ποτέ.

Μόνο που ένα ερωτηματικό αιωρείται πάνω από τις δηλώσεις τους. Ένα ερωτηματικό που δημιουργείται από την μακροχρόνια, συστηματική, προσωποποιημένη, εριστική και απεριόριστη επίθεση σειράς προβεβλημένων υπουργών και παρατρεχάμενων της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατά των αντιπολιτευόμενων δημοσιογράφων. Κατ’ αυτών ακριβώς δηλαδή που έπεσαν θύμα της βομβιστικής επίθεσης.

Μπορείτε άραγε να διανοηθήτε ένα κράτος όπου σωρεία υπουργών καταφέρεται επί χρόνια εναντίον των θρησκευτικών λειτουργών ενός διαφορετικού θρησκεύματος; Με χαρακτηρισμούς αντίστοιχους των χαρακτηρισμών «ερπύστριες», «βοθροκάναλα» και «θα σας θάψουμε στα τρία μέτρα»; Δεν θα συνιστούσε κάτι τέτοιο παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας; Δεν θα καταγγελλόταν πανταχόθεν; Και ακόμη: ποιος θα ήταν σταλήθεια ο φταίχτης, αν βρισκόταν ένας βλαξ που θα επετίθετο σε κάποιον από τους εν λόγω λειτουργούς;

Read moreΠολιτική εξουσία και δημοσιογραφική ελευθερία

Για την πορνογραφία ανηλίκων έχω γράψει πριν σχεδόν 10 χρόνια αυτό εδώ το άρθρο. Εκεί έγραφα τα εξής σοφά λόγια:

Η παρ. 3 του άρ. 348Α ΠΚ τιμωρεί ακόμη και εικονικές αποτυπώσεις εικονικών ασελγών πράξεων. Στην περίπτωση αυτή όμως ο ζήλος των συντακτών του νόμου υπερβαίνει τα εσκαμμένα. Ο ποινικός νόμος δεν επιτρέπεται να τιμωρή την παιδεραστία (ή την πιπινοθηρία!) καθ’ αυτήν ως έξη, αλλά μόνο συγκεκριμένες παιδεραστικές πράξεις που βλάπτουν το έννομο αγαθό της ανηλικότητας. Διαφορετικά, η αρχή της βλάβης ως νομιμοποιός του Ποινικού Δικαίου εξοβελίζεται εις όφελος ενός Ποινικού Δικαίου του εγκληματία, των τηλεοπτικών παραθύρων και της μέσης νοικοκυράς και όχι της εγκληματικής πράξης. Περί αυτού όμως ακριβώς πρόκειται και εδώ: η δημιουργία εικονικού πορνογραφικού υλικού με εικονικούς ανηλίκους μόνο την εικονική ανηλικότητα βλάπτει, όχι την πραγματική, και μόνο εικονικά εγκλήματα μπορεί να στοιχειοθετήση, όχι πραγματικά. Πρόκειται ουσιαστικά για μία έμμεση τιμώρηση του εγκληματικού φρονήματος, όχι βέβαια καθ’ αυτό, αλλά μίας αβλαβούς εκδήλωσής του. Για να γίνη αυτό πιο κατανοητό, έστω το εξής παράλληλο παράδειγμα: εάν ο Α δημιουργεί πορνογραφικά κινούμενα σχέδια, στα οποία κάποιος αρσενικός χαρακτήρας «βιάζει» έναν θηλυκό χαρακτήρα ή ακόμη ο ένας σκοτώνει τον άλλο ή πλαστογραφεί την υπογραφή του άλλου, δεν μπορεί να υποστηριχθή δογματικά η τιμώρησή του για την πράξη αυτή (εικονικός βιασμός; εικονική ανθρωποκτονία; εικονική πλαστογραφία;).

Πράγματι, το άρ. 348Α παρ. 3 ΠΚ προβλέπει τις εξής ανοησίες:

Υλικό παιδικής πορνογραφίας, κατά την έννοια των προηγούμενων παραγράφων, συνιστά η αναπαράσταση ή η πραγματική ή εικονική αποτύπωση σε ηλεκτρονικό ή άλλο υλικό φορέα του σώματος ή μέρους του σώματος ανηλίκου, κατά τρόπο που προδήλως προκαλεί γενετήσια διέγερση, καθώς και πραγματικής ή εικονικής ασελγούς πράξης που διενεργείται από ή με ανήλικο.

Άρα λοιπόν ο Έλλην νομοθέτης εξομοιώνει κανονιστικά το πραγματικό ανήλικο σώμα με το εικονικό: εικονικό ίσον πραγματικό, πράγμα που σημαίνει επίσης με μια απλή αντιστροφή και ότι πραγματικό ίσον εικονικό. Μα τι υπέροχη προστασία της ανηλικότητας, πόσο καλούλης είναι ο Έλλην νομοθέτης και τι μας νοιάζει εμάς η ελευθερία της έκφρασης.

Παρακαλώ; Η ελευθερία της έκφρασης; Τι σχέση μπορεί να έχη η ελευθερία της έκφρασης με ένα στυγερό εγκληματία, όπως ο πορνογράφος ανηλίκων;

Read moreΠερί της εικονικής πορνογραφίας ανηλίκων

Μια πιο σύντομη εκδοχή του άρθρου δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της 27ης Νοεμβρίου 2018.

Το μεταναστευτικό ζήτημα, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει οξυνθή πλέον σε προσφυγο-μεταναστευτικό, συνιστά μια διαρκή πρόκληση για την ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος. Είναι γνωστές οι αποτυχίες της κρατικής μας πολιτικής στον τομέα αυτό, αν και είναι παρήγορο ότι στο επίπεδο της κοινωνίας η αλληλεπίδραση και η ώσμωση των απλών ανθρώπων έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, ανάγλυφο ανακύπτει το ερώτημα: τι ακριβώς αναμένουμε σαν κοινωνία από τους μετανάστες που ζουν ανάμεσά μας; Ποιος είναι ο σκοπός μας; Τι θέλουμε από αυτούς;

Κατ’ αρχάς, θεωρώ δεδομένο ότι οι μετανάστες ήρθαν για να μείνουν, εκτός αν με την θέλησή τους αναχωρήσουν, κυρίως λόγω των οικονομικών συγκυριών. Πρόκειται για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που επέλεξαν υπό δύσκολες συνθήκες να ταυτίσουν την μοίρα τους με την Ελλάδα. Σαν σύνολο ωφέλησαν την χώρα μας και ωφελήθηκαν από αυτήν τα τελευταία 25 χρόνια. Παραβλέποντας τις αναπόφευκτες εξαιρέσεις που δυσφημούν το σύνολο, πλέον είναι σαφές και στον πιο δύσπιστο ημεδαπό ότι οι μετανάστες στο συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό τους εντάχθηκαν και εντάσσονται ομαλά στον κοινωνικό μας ιστό.

Read moreΑφομοίωση ή ενσωμάτωση;

Συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις ελληνοαλβανικές διαφορές και τα μέτρα θεραπείας τους, μετά από αυτό εδώ το πρώτο μέρος:

Ελληνική μειονότητα

Η συμπεριφορά της Αλβανίας προς την μειονότητα είναι απείρως καλύτερη από την ελληνική συμπεριφορά σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Στα μειονοτικά χωριά υπάρχουν ελληνικά σχολεία, αναρτώνται ελληνικές σημαίες, ακόμη και σε δημόσια κτήρια, η μειονότητα έχει το δικό της κόμμα (βασικά έχει 2-3 οργανώσεις, που τσακώνονται μεταξύ τους), ομιλείται η ελληνική γλώσσα δημοσίως και χρησιμοποιείται στην διοίκηση των μειονοτικών περιοχών ισότιμα προς την αλβανική, κυκλοφορούν ελεύθερα ελληνικά έντυπα, οι πινακίδες είναι δίγλωσσες, υπάρχει πρόβλεψη για 2% μειονοτικούς αστυνομικούς, το αλβανικό κράτος πληρώνει για ελληνικά σχολικά βιβλία, φοιτούν εκατοντάδες μαθητές σε μειονοτικά σχολεία, στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου παρέχεται πτυχίο Ελληνικών Σπουδών και στην πρόσφατη διοικητική μεταρρύθμιση (τύπου “Καποδίστρια”) ελήφθη μέριμνα να δημιουργηθούν δύο δήμοι αμιγώς σχεδόν ελληνικοί (και άλλος ένας σλαβομακεδονικός, το τιμημένο Πούστετς).

Υπάρχουν μόνο 2-3 θέματα ακόμη, για να αγγίξουμε το τέλειο.

Πρώτο θα έβαζα το ζήτημα της Χειμάρρας. Η Χειμάρρα, μια ελληνική κωμόπολη, που απέχει όμως πολύ από τα σύνορα, δεν αναγνωρίζεται ως μειονοτική περιοχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Χρειάστηκαν χρόνια τριβών, εκνευρισμού, πικρίας, για να λειτουργήση ελληνικό σχολείο στην πόλη (ξαναλέω ότι η Αλβανία εδώ είναι πολύ πιο μπροστά από το ελληνικό κράτος). Συν ότι βέβαια είναι δύσκολο να καταπιή κανείς την δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα το 2010. Αναρωτιέμαι όμως, σε τι θα βλαπτόταν η αλβανική εθνική ασφάλεια ή εθνική ακεραιότητα από την παραχώρηση του μειονοτικού καθεστώτος; Θεωρώ πως σε τίποτα. Η Χειμάρρα απέχει δυο ώρες από τα ελληνικά σύνορα. Είναι μια ελληνόφωνη νησίδα βαθιά μέσα στην αλβανική Ήπειρο. Οι Αλβανοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από την αναγνώριση του μειονοτικού χαρακτήρα αυτής της μικρής περιοχής. Αντιθέτως, θα κατευναστούν τα οξύθυμα πνεύματα των υπερήφανων Χειμαρριωτών.

Read moreΠερί των ελληνοαλβανικών διαφορών, μέρος Β