Αχρηστευτικές ποινές εισηγείτο κάποτε το μαρβούργειο πρόγραμμα: οι εγκληματίες που δεν είναι βελτιώσιμοι πρέπει να αχρηστευθούν, να αποκοπούν σαν σεσηπότα μέλη από το κοινωνικό σώμα, να αδρανοποιηθούν άπαξ και διά παντός. Άρα, θανατική ποινή, υπερορία, ισόβια δεσμά. Βαρύς ο πέλεκυς.
Αθ. Αναγνωστόπουλος
Υπέρ (κάποιας) ελευθερίας βρεφικής εργασίας
Σύμφωνα με το άρ. 21 παρ. 1 Συντ.
Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.
Πράγματι, με τον Ν. 1182/1981 κυρώθηκε η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 138 του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας “περί του κατωτάτου ορίου ηλικίας εισόδου εις την απασχόλησιν”, στο άρ. 2 παρ. 3 της οποίας προβλέπεται ότι
Το καθορισθέν, συμφώνως προς την παρ. 1 του παρόντος άρθρου κατώτατον όριον ηλικίας δέον όπως μη είναι κατώτερον της ηλικίας περατώσεως της υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως, εν πάση δε περιπτώσει όχι κατώτερον του 15ου έτους.
Κάποιες εξαιρέσεις που προβλέπονται στην συνέχεια επιτρέπουν ως κατώτατο όριο το πολύ το 12ο έτος.
Δυο δυο, σαν τους αυτοδύτες
Σύμφωνα με το άρ. 11 παρ. 6 περ. ε΄ Ν. 3409/2005:
6. Στους αυτοδύτες με αυτόνομη καταδυτική συσκευή απαγορεύεται η κατάδυση χωρίς τη συνοδεία και άλλου αυτοδύτη.
Εξάλλου, σύμφωνα με το άρ. 15 παρ. 3 του ως άνω νόμου:
Ανεξάρτητα από τις κυρώσεις των προηγούμενων παραγράφων του άρθρου αυτού, στους Οργανισμούς, στους Παροχείς Καταδυτικών Υπηρεσιών Αναψυχής και στους αυτοδύτες που παραβαίνουν τις διατάξεις του νόμου αυτού ή των κανονιστικών πράξεων που εκδίδονται με εξουσιοδότηση του, επιβάλλονται και οι διοικητικές κυρώσεις του άρθρου 157 του Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου, που κυρώθηκε με το άρθρο μόνον του ν.δ. 187/1973 (ΦΕΚ 261 Α’), και κατά τη διαδικασία που προβλέπεται σε αυτό.
Στο οποίο άρ. 157 παρ. 1 ΚΔΝΔ διαβάζουμε:
Οι παραβάται των κατά το προηγούμενον άρθρον εκδιδομένων αστυνομικών διατάξεων τιμωρούνται δι’ αποφάσεως των λιμενικών αρχών διά προστίμου μέχρι τεσσαράκοντα χιλιάδων (40.000) δραχμών” [σα να λέμε 117 ευρώπουλα]
.
Υπέρ της ελευθερίας λεξικογραφίας
Δώδεκα χρόνια πριν η ελληνική κοινωνία συνταράχθηκε από την υπόθεση του Λεξικού Μπαμπινιώτη. Δικαιούται ο λεξικογράφος να καταγράφη την χρήση μιας λέξης που α) δεν είναι η κυριώτερη, αλλά είναι κάπως περιθωριακή, και β) θεωρείται προσβλητική από αυτούς στους οποίους απευθύνεται; Και ακόμη: επιτρέπεται να επικρατήση η πολιτική σκοπιμότητα του νεομακεδονικού ζητήματος της επιστημονικής αμεροληψίας; Και τέλος: δικαιούται το Μονομελές Πρωτοδικείο να αποφασίζη κατά την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων ποια βιβλία θα κυκλοφορούν και ποια όχι λόγω φερόμενης προσβολής της προσωπικότητας;
Καινούργιες λέξεις VII
αλεξίβρεφος/αλεξινήπιος: επίθετο που χαρακτηρίζει αυτόν που δεν εχθρεύεται απαραιτήτως τα βρεφη ούτε επιθυμεί τον τηγανισμό τους, αλλά εν πάση περιπτώσει λαμβάνει σοβαρά προληπτικά μέτρα προστασίας, ώστε να απομακρύνη τους ανεπιθύμητους επισκέπτες, π.χ. αλεξίβρεφο πεζοδρόμιο ή αλεξινήπιο εστιατόριο. Ή αλεξίβρεφη κοινωνία. όπιτα: Είδος πρωινού, που συνίσταται σε μία πίτα, χωρίς να ενδιαφέρη τόσο το πρώτο συνθετικό … Read more Καινούργιες λέξεις VII
Περί μεταγραφής των γερμανικών τοπωνυμίων
Εδώ και χρόνια με βασανίζει το περιβόητο ζήτημα της μεταγραφής των γερμανικών τοπωνυμίων. Ξυπνάω τις νύχτες ουρλιάζοντας, καίω αφηρημένος την κοτόσουπα, χάνω τις προσθεσμίες αναίρεσης, μια φορά στον στρατό μάλιστα είχα καθυστερήσει και στην πρωινή αναφορά.
Πώς θα τιθασευθούν όλοι αυτοί οι μυστηριώδεις βαρβαρικοί φθόγγοι, τα παράξενα ούμλαουτ, τα επίφοβα ö και τα ß; Θα ακολουθήσουμε τάχα την αρχή της αντιστρεψιμότητας ή θα φανούμε πιο χαλαροί [και καλλιτεχνικοί ενδεχομένως] υιοθετώντας κάποια απλογραφική μέθοδο; Θα σεβαστούμε την ιστορική παράδοση και την καθιερωμένη απόδοση ή θα προκαλέσουμε προτείνοντας νέες, εξωτικές μεταγραφές; [Και γιατί να μεταγράψουμε ούμπερχάουπτ;]
Όλα αυτά τα δύσκολα και δυσκοίλια ερωτήματα επιτέλους απαντώνται. Καμία απορία πλέον, καμία δυσκολία, καμία ασάφεια. Σήμερα παρουσιάζω και προσφέρω στην ελληνόφωνη ανθρωπότητα τον απόλυτο Οδηγό Μεταγραφής Γερμανικών Τοπωνυμίων (ΟΜΓΤ).
Μια τζούρα Δικαιοσύνη
Με την υπ’ αριθμ. 154/2010 απόφασή του ο Άρειος Πάγος, δημοσιευθείσα εν ΠραξΛογΠΔ 2010, 213, έκρινε ότι ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε για παρότρυνση στην τέλεση του πλημμελήματος της ψευδορκίας ο αναιρεσείων, πρώην βουλευτής Ρεθύμνου, ο οποίος κάλεσε στο πολιτικό του γραφείο αστυνομικό μάρτυρα σε υπόθεση καλλιέργειας ινδικής κάνναβης, του είπε ότι στην υπόθεση αυτή έχει κάνει λάθος και του πρότεινε να αφήση αμφιβολίες ως προς τα χαρακτηριστικά του δράστη της φυτείας, όταν κληθή από τον ανακριτή να καταθέση, γιατί είναι νέο παιδί και πρέπει να του δοθή μια ευκαιρία