Υπέρ της απελευθέρωσης του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων

Δυο λόγια σύντομα για την απελευθέρωση του ωραρίου των εμπορικών, που από τρίχα έχει γίνει τριχιά:

1.

Φτου ξελευθερία ολέ!

Ο καθένας να ανοίγη το κατάστημά του όποτε θέλη και για όσο θέλη. Όποτε και όσο, το ξαναγράφω. Η επαγγελματική και οικονομική του ελευθερία μπορούν να περιωρίζωνται μόνο όταν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος. Αντιστοίχως, η συμβατική ελευθερία του καταναλωτή να αγοράση κάποιο αγαθό ή υπηρεσία δεν μπορεί να εξαρτάται από το πώς λένε την ημέρα της εβδομάδας, αν δεν υπάρχει πάλι κάποιος σοβαρός λόγος. Το βάρος της απόδειξης επιρρίπτεται στους απαγορευτές, όχι στους ελευθερόφρονες. Στους δύο τρίτος (καταρχήν) δεν χωρεί. Ακόμη και αν αυτό το υπαγορεύη η παράδοση, η θρησκεία ή η ιδεοληψία.

Ο λαός, και εδώ, ψηφίζει με τις πράξεις του.

2.

Σοβαρός λόγος ενδέχεται να είναι φυσικά το ωράριο των εργαζομένων στα καταστήματα. Θα μπορούσαμε να πούμε διάφορα επ’ αυτού, πρώτα και κύρια ότι η παραβίαση του ωραρίου καταστέλλεται με καταγγελία στις αρμόδιες υπηρεσίες και όχι επιβάλλοντας σε όσους έχουν ανάγκη να κάνουν ένα μεροκάματο παραπάνω μιας αναγκαστικής αργίας. Και ότι το διευθυντικό δικαίωμα μπορεί να κατανέμη το νόμιμο ή συμβατικό χρόνο εργασίας εντός της εβδομάδας, ανεξαρτήτως αποφράδων ημερών.

Αλλά θα παραμείνω στα απολύτως αναγκαία:

Το ως άνω πρόβλημα δεν απαντά σε όλες τις περιπτώσεις όπου εργαζόμενοι απλώς δεν υπάρχουν. Κατά συνέπεια, δεν βλέπω πώς κάποιος μπορεί να αντιτάσσεται στην απελευθέρωση ωραρίου των αυτοαπασχολούμενων παντός είδους (ή όταν ο ιδιοκτήτης δεν ζητεί από τον εργαζόμενο να δουλέψη την Κυριακή, αλλά δουλεύει το μαγαζί μόνος του). Πάει αυτό. Στο κάτω κάτω, σε κάθε γωνιά υπάρχουν ψιλικάκια ανοιχτά 15 ώρες το 24ωρο, χωρίς κανείς μέχρι τώρα να τους έχη καταγγείλει στην Αστυνομία ή να έχη διαμαρτυρηθή.

Εκεί όπου υπάρχουν εργαζόμενοι βέβαια είναι αλήθεια ότι μπορεί να υπάρξουν περιπλοκές. Γιαυτό σκέφτομαι δύο συμβιβαστικές λύσεις: είτε να μην επιτραπή η απελευθέρωση ωραρίου ολωσδιόλου σε αυτά είτε να επιτρέπεται μόνο στα μεγάλα καταστήματα. Γνωρίζουμε άλλωστε πολύ καλά ότι οι περισσότερες παραβιάσεις του εργατικού δικαίου συνηθίζονται στην μικρή και όχι στην μεγάλη ιδιοκτησία. Αλλά αυτό φυσικά δεν τολμά κανείς λαϊκιστής να το ομολογήση. Πέραν του ότι μια εταιρεία ενός κάποιου μεγέθους ίσως προσλάβη και ένα υπάλληλο παραπάνω, κάτι που δεν μπορεί να πράξη το μικρομάγαζο.

3.

Ποτέ την Κυριακή, λένε οι κρατιστές. Λησμονούν βέβαια ότι η πρωταγωνίστρια της ταινίας ήταν μια αυτοαπασχολούμενη, που αποφάσιζε μόνη της πότε θα δουλέψη και πότε όχι, χωρίς κανένα νταβατζή, κυριολεκτικό και μεταφορικό, πάνω από το κεφάλι της. Το ορθόν λοιπόν είναι: Ποτέ την Κυριακή για όσους θέλουν, πάντοτε την Κυριακή για όσους επίσης θέλουν.

Εγώ είμαι δικηγόρος. Αν έχω ένα δύσκολο δικαστήριο την Δευτέρα ή αν παραστή οποιουδήποτε άλλου είδους ανάγκη, θα πάω στο γραφείο μου κυριακάτικα και θα εργαστώ. Και κανένας δεν μπορεί να μου το απαγορεύση. Σε τι διαφέρω ως προς αυτό από ένα κομμωτή ας πούμε;

4.

Η Κυριακή είναι μέρα ανάπαυσης. Για όλους τους εργαζομένους. Εκτός βέβαια από τους ταξιτζήδες, τους οδηγούς αστικών συγκοινωνιών, τους ναυτικούς, τους οδηγούς μεταφορών, τους δημοσιογράφους, τους χονδρέμπορους της λαχαναγοράς, τους αστυνομικούς, τους στρατιωτικούς, τους λιμενικούς, τους πυροσβέστες, τους τραγουδιστές, τους επαγγελματίες αθλητές, τους περιπτερούχους, τους εργολάβους κηδειών, τους σερβιτόρους, τους ιδιωτικούς φύλακες, τους καθηγητές ιδιαιτέρων και φροντιστηρίων, τους ψάλτες. Εκτός από τα ζαχαροπλαστεία, τους κινηματογράφους, τα θέατρα, τα καφενεία, τα εστιατόρια, τα μουσεία, τα νοσοκομεία, τα μπιλιαρδάδικα, τα βενζινάδικα, τα αεροδρόμια, τα χιονοδρομικά, τα καζίνα. Εκτός από τις τουριστικές περιοχές (ναι το Πόρτο Ράφτη, όχι το Μαρκόπουλο, πέντε χιλιόμετρα πιο πέρα!). Εκτός από την τουριστική περίοδο.

5.

Έχω μια άλφα ηλικία, ώστε να θυμάμαι αρκετά ζωηρά τις αντιδράσεις για το συνεχές ωράριο που εισήχθη επί ΝΔ 20τόσα χρόνια πριν. Κλαυθμός και οδυρμός και τότε, πάντα για τον μικρέμπορο που θα τον κατάπιναν οι πολυεθνικές, αλλά, παραδόξως, οι δυσοίωνες προφητείες δεν επαληθεύθηκαν.

Τώρα, άντε ξανά μανά τα ίδια. Άντε πάλι ο λύκος έπεσε στα πρόβατα.

6.

Αγαπητοί κρατιστές, μπορεί να σας έρθη ξαφνικό, αλλά η απελευθέρωση του ωραρίου έχει δοκιμαστή και λειτουργεί, χωρίς να σταματήση η γη να κινήται!

Απίστευτο ε;

Ασφαλώς δεν συμβαίνει παντού αυτό. Ασφαλώς προ ετών το Γερμανικό Συνταγματικό ανέκοψε μια μάλλον ήπια απελευθέρωση, με το επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι θα αποτρέπονταν να εκκλησιαστούν και, άρα, θα προσβαλλόταν η θρησκευτική τους ελευθερία. Εντάξει. Πάντα υπάρχει κάποια χώρα για να ψωνίσουμε τον θεσμό της αρεσκείας μας.

Αλλά ελεύθερο ωράριο υπάρχει, ισχύει και θάλλει. [Και πωλούνται και μη συνταγογραφούμενα φάρμακα στα σούπερμάρκετ, ε δεν είναι δυνατόν!] Δεν ανακαλύπτουμε το ζεστό νερό εδώ πέρα.