Από τα νέα πρόσωπα που ψάρεψε, προώθησε και επέβαλε ο ΓΑΠ στην πολιτική σκηνή, είτε στην χίππικη είτε στην παλαιοπασοκική είτε στην μνημονιακή του φάση, δεν έχει επιπλεύσει, καλώς ή κακώς, κανένα.
Από όλα αυτά την εκτίμησή μου κέρδισαν δύο: ο Ραγκούσης και ο Μόσιαλος.
Αυτό εδώ λοιπόν είναι ένα κείμενο για τον Ραγκούση, το πρώτο παρόμοιο μου φαίνεται που γράφω για πολιτικό. Διαφημιστικό σχεδόν, αλλά αυτή είναι η άποψή μου για την πολιτεία του.
Ο Γιάννης Ραγκούσης, γυιος ναυτικού, γεννήθηκε το 1965, αλλά τον Δεκέμβριο, οπότε δεν θα του χρεώσουμε όλη την χρονιά: είναι σήμερα 49 ετών, μόλις. Μεγάλωσε στον Χολαργό και σπούδασε Οικονομικά στην Θεσσαλονίκη, με μεταπτυχιακό στο Σάσσεξ. Πασπίτης στην τιμημένη δεκαετία του 80, συνδικαλίζεται, υπηρετεί στην Αεροπορία (όλα τα σημειώνω εγώ!), διορίζεται στο Δημόσιο μετά την εκλογή του 93.
Μια συνήθης πορεία εκκολαπτόμενου πασοκοστελέχους.
Μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ το 1994, διορίζεται στον τιμημένο ΟΤΕ (μέσω ΑΣΕΠ) το 1995.
Η πασοκοπορεία συνεχίζεται. Το μέλλον προμηνύεται λαμπρό.
Στα 30 του, ο Γιάννης Ραγκούσης παντρεύεται το 1996, ψηφίζει Σημίτη στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και την επόμενη χρονιά κάνει το πρώτο του παιδί (έχει τρία, ζωή νά’χουνε).
Ώσπου κάτι χαλάει στην γνωστή συνταγή. Αντί να ακολουθήση ένα γενικογραμματιλίκι, κάτι σε εντεταλμένο σύμβουλο, μια θέση στην Βουλή ή κάτι τέτοιο, δυο χρόνια μετά ο Ραγκούσης παίζει τα ρέστα του:
Ναι ρε φίλε. Να και ο ΟΤΕ, να και το εφάπαξ, να και το κομματικό κράτος, να και η καργέρα.
Και όχι μόνο αυτό. Παριανός ο ίδιος από καταγωγή, Παριανή και η σύζυξ γένημμα θρέμμα, μετακομίζει στο νησί (εντάξει, εδώ υποψιάζομαι ότι έπεσε παντόφλα!). Να κάνουν τα παιδάκια τους, να τα μεγαλώσουν με την ησυχία τους. Και μπαίνει συνέταιρος στα ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΠΑΡΟΥ, ήτοι στο τοπικό Γκούντυς.
Εκεί δουλεύει και μαθαίνει την ελεύθερη οικονομία. Τα πάνω και τα κάτω του τουρισμού. Τους προμηθευτές, τις παραγγελίες, τις επιταγές, τον ΦΠΑ. Την εργατική νομοθεσία και τα υγειονομικά αυτόφωρα. Την δραχμή και το ευρώ. Και βγάζει και λεφτά.
Το 2002 εκλέγεται δήμαρχος της Πάρου (ενός νησιού στο οποίο η ΝΔ πήρε σχεδόν 50% το 2004), με ποσοστό 55%, ενώ το 2006 επανεκλέγεται σαρωτικά με 67%. Δεν ξέρω για το έργο του εκεί, μου κινεί το ενδιαφέρον όμως ότι το πρώτο πράγμα για το οποίο σεμνύνεται στις εκλογές του 2006 είναι ότι έκανε τον Δήμο πλεονασματικό και χωρίς νέα δάνεια. Το 2006, ξαναλέω. Και κάτι άλλο: ο Ραγκούσης έφτειαξε στην Πάρο ΧΥΤΑ, ξέρετε, αυτό που δεν έχει η Αττική.
Κάπου εκεί τον εντοπίζει ο ΓΑΠ, τον παίρνει δίπλα του και η σταδιοδρομία του απογειώνεται.
Στις εκλογές του 09 τοποθετείται πρώτος στο Επικρατείας (παρά την επιθυμία του να εκτεθή στον σταυρό, λέει ο ίδιος). Ο ΓΑΠ τού εμπιστεύεται το χαρτοφυλάκιο του Εσωτερικών, ένεκα αυτοδιοικητικής εμπειρίας προφανώς.
Όπου ο Ραγκούσης διαπρέπει. Εδώ αρχίζει η αριστεία του ανδρός, εις πείσμα μνημονίων και λοιπών δαιμονίων.
Μέσα σε 1,5 χρόνο και κάτι (Οκτ 09 – Ιουν 11), ο Ραγκούσης επιτυγχάνει την ψήφιση 7 νόμων, που όλοι τους αφήνουν το στίγμα του.
Να τους δούμε λίγο ένα προς ένα (τους έχω συναριθμήσει και εδώ):
Πρώτος ήταν ο Ν. 3812/2009, που τροποποίησε τον περί ΑΣΕΠ Ν. 2190/1994. Με τον πρώτο πρώτο νόμο του, ο Ραγκούσης υπήγαγε τα πάντα όλα στο ΑΣΕΠ, ακόμα και τους υπαλλήλους της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Βουλή, την Προεδρία, τους Δήμους, τα πάντα. Έκλεισε έτσι όλα τα πορτοπαράθυρα που είχαν μείνει ανοιχτά εκτός στενού δημοσίου τομέα για τους βολεψιματίες και τους γλείφτες. Εκτός από αυτό, κατήργησε την κωμωδία της παυλοπούλειας συνέντευξης και την βυσματική μοριοδότηση λόγω εμπειρίας. Τέλος.
Δεύτερος ήταν ο κατεξοχήν νόμος Ραγκούση, ο Ν. 3838/2010 για την ιθαγένεια και την ψήφο των νομίμων μεταναστών στις δημοτικές εκλογές, ένας νόμος που συνετάγη τη συνεργεία του Γ.Γ. Μεταναστευτικής Πολιτικής και Επίκουρου Καθηγητή Φιλοσοφίας του Δικαίου στο ΑΠΘ Ανδρέα Τάκη. Για την άδοξη και άδικη δικαστική ήττα που επιφύλαξε το ΣτΕ στον νόμο αυτό έχω γράψει πολλά εδώ, εδώ και εδώ και ακόμη περισσότερα θα γράψη ο νομικός και πολιτικός ιστορικός του μέλλοντος. Ότι ήταν μια γενναία και αναγκαία μεταρρύθμιση, που μόνο καλό θα έκανε στους ανθρώπους αυτούς και στην πατρίδα μας. Ας είναι. Ο Ραγκούσης είχε δίκιο.
Τρίτος ψηφίστηκε ο Ν. 3839/2010, που εισήγαγε σύστημα επιλογής προϊσταμένων οργανικών μονάδων με αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια.
Τέταρτος θεσπίστηκε ο Ν. 3852/2010, ο πασίγνωστος Καλλικράτης, ένας νόμος που περιέκοψε κατά χιλιάδες τον αριθμό των ημιαργόμισθων βλαχοαντιδήμαρχων ανά την επικράτεια. Πράγμα που φυσικά κανείς δεν το συγχώρησε ποτέ στον Ραγκούση.
Πέμπτος ήταν ο νόμος της Διαύγειας 3861/2010.
Με τον νόμο αυτό, ορίζεται πρωτοποριακά στο άρ. 4 παρ. 2:
Με εξαίρεση τις πράξεις της προηγούµενης παραγράφου [νόμους], οι λοιπές πράξεις που κατά τον παρόντα νόµο αναρτώνται στο ∆ιαδίκτυο δεν εκτελούνται, εάν δεν έχει προηγηθεί η ανάρτησή τους στο ∆ιαδίκτυο κατά τα οριζόµενα στον παρόντα νόµο.
Πρόκειται για μεταρρύθμιση μεγάλης εμβέλειας, καθοριστική για την κατίσχυση της διαφάνειας στην δημόσια ζωή, που έχει ήδη επιβληθή στην συνείδηση όλων μας. Εκτός του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, ο οποίος την κατεψήφισε διά στόματος Μουλόπουλου.
Έκτος ακολούθησε ο Ν. 3870//2010 για τις εκλογικές δαπάνες, ο οποίος ώρισε και στις δημοτικές εκλογές όρους αντίστοιχους με αυτούς που ίσχυαν στις βουλευτικές εκλογές, για να τελειώση και εκείνος ο χαβαλές.
Και έβδομο εισηγήθηκε ο Ραγκούσης τον Ν. 3979/2011 για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.
Πάρτε άρ. 5 παρ. 1:
Κάθε φορέας δημόσιου τομέα υποχρεούται να δημιουργεί και να διατηρεί δικτυακό τόπο με τις κατάλληλες εφαρμογές, ιδίως για την υποβολή αναφορών, δηλώσεων και αιτήσεων από τα συναλλασσόμενα με αυτόν φυσικά πρόσωπα ή Ν.Π.Ι.Δ.
Πάρτε άρ. 6 παρ. 1:
Με την επιφύλαξη των προϋποθέσεων, των όρων και των περιορισμών που προβλέπονται από την κείμενη νομοθεσία ως προς την πρόσβαση στα έγγραφα (άρθρο 5 του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας), ως προς την περαιτέρω χρήση των πληροφοριών του δημόσιου τομέα (ν. 3448/2006) και ως προς την επεξεργασία και προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα (ν. 2472/1997), οι φορείς του δημόσιου τομέα οφείλουν να δημοσιοποιούν και να καθιστούν προσιτές, ιδίως στους δικτυακούς τόπους τους, τις πληροφορίες που διαθέτουν και εμπίπτουν στο πεδίο της αρμοδιότητας και δραστηριότητάς τους. Οφείλουν ιδίως να καθιστούν με εύληπτο τρόπο προσιτά σε κάθε ενδιαφερόμενο τη βασική νομοθεσία που αναφέρεται στα εκάστοτε πεδία αρμοδιότητας ή δραστηριότητάς τους, πληροφορίες για τις υπηρεσίες και συναλλαγές, οι οποίες παρέχονται από αυτούς ιδίως με χρήση ΤΠΕ, καθώς και κάθε άλλη πληροφορία, η πρόσβαση στην οποία διευκολύνει την άσκηση δικαιωμάτων ή την εκπλήρωση υποχρεώσεων που προβλέπει ο νόμος.
Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Αυτά λοιπόν έκανε και αυτά μας έμαθε μέσα σε σκάρτα 2 χρόνια ο Ραγκούσης: διαύγεια, διαφάνεια, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, αξιοκρατία, ΑΣΕΠ, ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, Καλλικράτη. Κοντά σε αυτά, διενήργησε την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, δημοσιοποίησε τα πόθεν έσχες των βουλευτών, έδωσε δωρεάν το περιεχόμενο του Εθνικού Τυπογραφείου, θέσπισε το opengov και την δημόσια διαβούλευση. Συγκρίνετε ας πούμε με τον βίο και την πολιτεία του επί 5ετία ΥπΕσ και νυν ΠτΔ. Που τον θυμόμαστε για την συνέντευξη και το προεδρικό διάταγμα των διορισμών.
Πέραν του πολυσχιδούς και πρωτοφανούς νομοθετικού έργου, ο Ραγκούσης έδειξε και άλλες αρετές: σθένος. Η Μάχη της Κερατέας, έστω και αν χάθηκε, ήταν μια μάχη που ο Ραγκούσης στάθηκε και την έδωσε, όπως είχε κάνει στην μητρική του Πάρο, σε αντίθεση φυσικά με τους περισσότερους κιοτήδες συναδέλφους του. Το ίδιο παρατηρήθηκε και με την ελαφρώς στημένη υπόθεση των απεργών πείνας της Υπατίας: ο Ραγκούσης δεν τους έδωσε άδεια παραμονής, παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν επί εβδομάδες (συγκρίνετε πάλι με το απολύτως παράλληλο περιστατικό επί του νυν ΠτΔ).
Ο Ραγκούσης απέδειξε ότι είναι άνθρωπος με αρχές και εμμονή στην τήρησή τους.
Τον Ιούνιο 2011 ο ΓΑΠ τοποθετεί τον Ραγκούση στο Μεταφορών, διαδεχόμενο τον Ρέππα, με ΓΓ τον Τσιόκα. Βαθύ αβυσσαλέο ΠΑΣΟΚ μιλάμε. Ο Ραγκούσης κληρονομεί την καυτή πατάτα, ποιων άλλων;, των ταξιτζήδων. Και γίνεται ο κακός χαμός, επειδή ο Ραγκούσης δεν υποκύπτει στην απαίτηση της συντεχνίας του Θύμιου Λυμπερόπουλου. Ο Υπουργός θέλει να περάση την απελευθέρωση και όλος ο άλλος κόσμος όχι. Όλο το καλοκαίρι του 2011 γίνεται της πουτάνας το κάγκελο με την κίτρινη φυλή, με πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, ντουντούκες, απειλές και βρισίδια, ντου παντού. Και εμείς τότε γράφαμε διάφορες γκρίνιες.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΑΞΙ – ΘΥΜΙΟΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ από xanthi_eurotaxi
Ο Ραγκούσης δεν λυγάει και φέρνει στην Κυβέρνηση νομοσχέδιο για την απελευθέρωση της αγοράς. Λύγισε όμως ο ΓΑΠ, που μέσα του το είχε σφυρίξει από τον Ιούνιο, παραιτηθείς εσωτερικώς και καταρρακωθείς ψυχολογικώς. Το θέμα καρκινοβατεί, μέχρι που τον Νοέμβριο 2011 ο Ραγκούσης αποστρατεύεται (λογοπαίγνιο!) ως ΑΝΥΠΕΘΑ της Κυβέρνησης Παπαδήμου (με Υπουργό τον Αβραμόπουλο, ω θεοί!).
Στις εκλογές Μαΐου 2012 είναι α΄ επιλαχών του ΠΑΣΟΚ στην Β΄ Αθηνών με 16000 περίπου ψήφους. Αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ τον Οκτ 2012, καταγγέλλοντας τους χειρισμούς Βενιζέλου στην λίστα Λαγκάρντ, και έκτοτε ιδιωτεύει, με κάποια περιστασιακή αρθρογραφία (κατά συνέπεια, διετέλεσε βουλευτής 2,5 χρόνια όλα κι όλα).
Έχουμε λοιπόν ένα νέο σχετικά σε ηλικία, αυτοδημιούργητο, αποδεδειγμένα παραγωγικό και καινοτόμο πολιτικό.
Τι θα τον κάνουμε;
Έχουμε λοιπόν ένα νέο σχετικά σε ηλικία, αυτοδημιούργητο, αποδεδειγμένα παραγωγικό και καινοτόμο πολιτικό.
Τι θα τον κάνουμε;
Ό,τι κάναμε και το Στέφανο Μάνο.
Το ερώτημα είναι τι θέλει να τον κάνουμε
να την πουμε και αγιογραφια? :)
ωραια ας κανουμε και λιγο τον δικηγορο του διαβολου.
δεν εχω καταλαβει βεβαια αν εγινε σωστα αυτο το πραγμα. Οταν ολη η Αττικη επιλεγει να ριξει τα σκουπιδια της σε μια γωνια της, δεν πρεπει να αποζημιωσει τοσο τους κατοικους αυτης της γωνιας ωστε να μην γκρινιαζουν?
στο οποιο θεμα αποτι καταλαβαινω ο ΓΡ εδειξε οτι εχει καλα και μεταρρυθμιστικα ενστικτα, αλλα οχι επαρκη γνωση και ακομα χειροτερα οχι καλους συμβουλους. Οι γκρινιες που γραφαμε τοτε ειχαν να κανουν με το γεγονος οτι απλα δεν φαινεται να ρωτησε κανεναν ειδικο στο θεμα πριν αποπειραθει να αλλαξει τα παντα.
Απο την αλλη, οι αλλαγες που ηθελε να φερει, αν και ελλιπεις, ισως θα ηταν πιο κοντα στο βελτιστο απο την συνεχιζομενη αηδια των αδειων ταξι με βαση τον μονιμο πληθυσμο. Στην Παρο ας πουμε το να βρεις ταξι τον Αυγουστο παραμενει περιπου το ιδιο ευκολο με το να βρεις υδραυλικο Κυριακη στο Μανχατταν. Εντελως ακατανοητη πρακτικη, τι να πεις.
Αγιογραφία όντως, μόνο μια μπηχτή έγραψα για την Αεροπορία ;-)
Αλλά δεν υπάρχει χρόνος για ψιλό κοσκίνισμα.
Αν κέρδιζε ο Ραγκούσης, θα είχαμε ΧΥΤΑ. Τώρα δεν έχουμε. Τι σε δυσκολεύει;
Ίσως; Ή μήπως σίγουρα;
δεν το ξερουμε ρε γιατι η κακη εφαρμογη μιας καλης ιδεας κανει discredit την ιδεα γενικα. Και σουρχονται μετα οι αλλοι και λενε “οπου εφαρμοστηκε απετυχε” κτλ κτλ
ξερω γω, οτι δεν ειναι συμφωνο με τις αρχες της δημοκρατιας μας να επιβαλλουμε την θεληση μας σε αδυναμους, να φορτωνουμε τα σκουπιδια μας σε μικρες και ανισχυρες κοινωνιες χωρις επαρκες ανταλλαγμα?
Εξαρτάται τι εννοούμε «επαρκές αντάλλαγμα»… Εάν οι κάτοικοι εκείνης της περιοχής θεωρούν επαρκή μία ισόβια σύνταξη 1.500€; Μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές κάτοικοι περιοχών αρνούνται έργα, ακόμα και αν βελτιώνουν την περιοχή τους (π.χ. μετατροπή σκουπιδότοπου σε ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ) με μόνο επιχείρημα ότι «η περιοχή μας είναι υποβαθμισμένη» και ζητώντας απλώς τη μεταφορά του λόγου υποβάθμισης «αλλού». Το γεγονός ότι σε μία υποβαθμισμένη περιοχή η γη είναι φθηνότερη και ότι το ήξεραν πριν εγκατασταθούν εκεί (αν όχι αυτοί, οι γονείς τους) δεν αλλάζει σε τίποτα τα αιτήματά τους…
Είναι όμως σύμφωνο με της αρχές της δημοκρατίας μας να μεταφέρονται ή να μην πραγματοποιούνται καν έργα επειδή αντέδρασαν κάποιοι (πολλές φορές μειοψηφία) που δεν θεωρούσαν το αντάλλαγμα επαρκές;
οταν δεν διακυβευονται ανθρωπινα δικαιωματα και μιλαμε απλα για ενα εργο, πες μια πλατεια ή μια γεφυρα, ειναι σχετικα ευκολο να χαρακτηρισεις το εργο που πρεπει να γινει: αυτο που ανεβαζει την συνολικη ευτυχια των κατοικων.
Καθαρος ωφελιμισμος, για εναν απλο λογο: οσοι ζημιωνονται, μπορουν απλα να ζητησουν χρηματικο ανταλλαγμα απο οσους κερδιζουν.
Στην περιπτωση των ΧΥΤΑ, φυσικα πρεπει να γινουν. Αλλα πρεπει να ειναι τετοιο το χρηματικο ανταλλαγμα, ωστε η τοπικη κοινωνια να συναινει. Δεν περιμενω να συναινουν ολοι, αλλα τουλαχιστον να συναινουν αρκετοι?
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για ολόκληρες πολιτείες αυθαιρέτων. Σε ένα κράτος δικαίου τι αντάλλαγμα θα θεωρούσαμε πως θα έπρεπε να τους δοθεί; Ένα μπορώ να σκεφθώ. Μια μπουλντόζα στην αυλή τους
Εξαρτάται πόσο ευρύνεται η τοπικότητα της κοινωνίας. Ένας δήμος με τρεις χωματερές σε τρία χωριά θέλει να τις κλείσει και να κάνει έναν ΧΥΤΑ. Και τα τρία χωριά θα βγουν κερδισμένα (γλυτώνουν από τις χωματερές), ένα όμως θα βγει κάπως λιγότερο κερδισμένο, αφού δίπλα του θα λειτουργεί πλέον ΧΥΤΑ. Η τοπική κοινωνία του δήμου συμφωνεί. Η περιορισμένη τοπική κοινωνία του χωριού συμφωνεί, αρκεί ο ΧΥΤΑ να γίνει αλλού. Τι θα κάνουμε, θα βγάλουμε τον ΧΥΤΑ σε πλειστηριασμό και όποιο χωριό ζητήσει λιγότερα τον πήρε;
Λες επίσης οι κερδισμένοι (δηλ. οι κάτοικοι των άλλων δύο χωριών) να πληρώσουν τους άλλους. Όσοι ζουν στην άλλη άκρη του χωριού δεν πολυενδιαφέρονται για την ύπαρξη χωματερής και αποκλείεται να πληρώσουν για το κλείσιμό τους. Μπορεί, αντίθετα, να ζητήσουν να έρθει στο δικό τους χωριό, αφού δεν θα τους ενοχλεί, αλλά θα πάρουν και αντάλλαγμα. Εκεί τι κάνουμε;
Εκτός του παραπάνω σχηματικού παραδείγματος, υπάρχουν περιπτώσεις που συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία, αλλά η μικρή μειοψηφία μάχεται ως γαλατικό χωριό και εμποδίζει και το κοινό καλό και την επιθυμία της πλειοψηφίας.
Με την διαφορά ότι το δεύτερο δεν ισούται με το πρώτο. Η μικρή και ανίσχυρη κοινωνία έκανε τοπική εξέγερση, τύπου 19ου αιώνα, και κέρδισε με την υποστήριξη της αντιπολίτευσης. Αυτά από αδυναμία.
Η Κερατέα ήταν μια κλασστική περίπτωση μετακυλισμού, είχε πάρει το πρασινο φως από το ΣτΕ, τα πάντα ήταν έτοιμα και απλώς οι ντόπιοι δεν ήθελαν. Το κράτος συνθηκολόγησε με τα μικροτοπικά συμφέροντα και μείναμε χωρίς ΧΥΤΑ.
Δεν ήταν θέμα ανταλλάγματος, δεν θα συναινούσαν με οποιοδήποτε αντάλλαγμα.
Seriously? Δηλαδη αν διναν στον καθενα τους ενα σπιτι στο Ψυχικο και δωρεαν πιτογυρα εφ’ορου ζωης?
Πεινασα τωρα.
Κάποιοι μάλλον θα ζητούσαν σπίτι στην Εκάλη και δωρεάν πίτσες εφ’όρου ζωής! Θα επανέλθω αργότερα με συγκεκριμένο παράδειγμα τέτοιου τύπου.
Έφαγες τουλάχιστον;
Πιτσα δυστυχως :)
(Μεταφέρω τα γεγονότα από την πλευρά ενός κατοίκου χωρίς να γνωρίζω τις λεπτομέρειες)
Το χωριό Αχλάδα βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα, 20χλμ από τη Φλώρινα και ακριβώς πάνω σε κοίτασμα λιγνίτη. Η ΔΕΗ έχει ΑΗΣ πολύ κοντά και, όπως είναι φυσικό, πολλοί κάτοικοί του έχουν δουλειές σχετικές με την ηλεκτροπαραγωγή (εξόρυξη, μεταφορές, ΔΕΗ). Πριν από δεκαριά χρόνια συζητήθηκε η μετεγκατάσταση του χωριού. Η αρχική πρόταση αφορούσε μεταφορά του σε κοντινή θέση και δημιουργία νέου χωριού. Αρκετοί ήταν αυτοί που συμφώνησαν, όμως υπήρξαν άλλοι που ήθελαν σπίτι στη Φλώρινα (παρόλο που δούλευαν εκεί… ζωή στην πόλη, βλέπεις), ενώ άλλοι δέχονταν μόνο μετρητά (κάποιοι ήδη εγκατεστημένοι στη Φλώρινα με πατρικό στην Αχλάδα). Να σημειώσω ότι η δεύτερη πρόταση δεν ήταν υλοποιήσιμη, μια που πολλοί είναι αγρότες. Λόγω ασυμφωνίας, το θέμα δεν προχώρησε (πολλοί δεν εμπιστεύονταν τον ιδιοκτήτη για αποζημίωση και άρχισαν να το συζητούν μόνο όταν μπήκε εγγυητής η ΔΕΗ), ήρθε και η κρίση και κόλλησε κι άλλο, το μεταλλείο όμως έχει φτάσει στα όρια του χωριού. Τώρα υπάρχει περίπτωση να απαλλοτριωθούν μόνο οι δύο μικρότεροι από τους τρεις οικισμούς του χωριού (με αντάλλαγμα πολύ μικρότερο από το αρχικό), ή ακόμα χειρότερα, να εξορυχθεί ο λιγνίτης μόνο πέριξ του χωριού μέχρι να λήξει η σύμβαση με τη ΔΕΗ, η εταιρεία να κυρρήξει πτώχευση και το χωριό να μείνει περικυκλωμένο από λάκκους…
Πάντως έχει την πλάκα του στο ζήτημα της Κερατέας ο Αθανάσιος να είναι υπέρ μιας λύσης που έθιγε την ατομική ιδιοκτησία, χωρίς να υπάρχουν κάποια ανταλλάγματα. Γιατί ναι μεν ο κάτοικος της Κερατέας θα είχε και αυτός ώφελος, αλλά θα είχε και κόστος (υποβάθμιση αξίας του σπιτιού του, αφήνοντας στην άκρη τις κινδυνολογίες περί υγείας ) που δεν θα είχε κανένας άλλος στην Αττική
Εκτός και αν χάνω κάτι, δεν προβλεπόταν, και δεν προβλέπεται, κάποιος μηχανισμός για αποζημίωση αυτού του κόστους.
Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες. Ρε παιδιά, άλλοι άνθρωποι είδαν τα χωριά τους να βυθίζωνται για να έχουμε υδροηλεκτρικά φράγματα.
Θεωρητικά στους δήμους στα όρια των οποίων λειτουργούν χωματερές ή άλλες επιβαρυντικές εγκαταστάσεις(πχ κέντρο επεξεργασίας λυμάτων της ΕΥΔΑΠ) αποδίδονται αντισταθμιστικά οφέλη.
Τα Λιόσια είχαν μεγάλα έσοδα λόγω της χωματερής. Η Μεταμόρφωση από την άλλη παραδοσιακά έκανε τα στραβά μάτια στις οφειλές τη ΕΥΔΑΠ.
Στις περιπτώσεις που θίγεται άμεσα η ιδιωτική περιουσία κάποιου νομίζω μπορεί να ζητήσει και απευθείας αποζημίωση.
Ετσι λεω και γω.
Θαναση, σε χωρες εκτος Κινας, για να σου βυθιστει το σπιτι εξαιτιας φραγματος, πρεπει να παρεις καλα χρηματακια.
Εχω την εντυπωση οτι σε αρκετες αλλες παρεμβασεις δημοσιων εργων, η Ελλαδα δεν αποδιδει καθολου καλα κοστη και οφελη. Και εννοω και τα οφελη, πχ αν κανουν θετικες παρεμβασεις, θα επρεπε να σου ζητανε αυξημενα τελη.
Θοδωρη δεν το ψαχνεις να βγει κανα πεηπερ?
Για παράδειγμα, εάν ο αυτοκινητόδρομος περνά κοντά από το ακίνητό κάποιοι, διευκολύνεται η πρόσβασή του, αλλά για να τον χρησιμοποιήσει, θα πρέπει να πληρώσει διόδια. Εδώ αυτός που διευκολύνεται από τέτοια υποδομή, ζητά και πολλές φορές πετυχαίνει έκπτωση στα διόδια ως κάτοικος, παρ’όλο που εξακολουθεί να υπάρχει ο δρόμος που χρησιμοποιούσε πριν! Φαντάσου τώρα να του ζητούσαν να πληρώσει αυξημένα τέλη μόνο για την παρουσία του αυτοκινητοδρόμου…
@th.alys
Το θέμα είναι ότι αντισταθμιστικά οφέλη πολλές φορές αφορούν τον Δήμο (βελτίωση οδών, δημιουργία πάρκων κ.λπ.) και όχι τον καθένα χωριστά. Με βάση τη γενική νοοτροπία μας για το δημόσιο ως κοινό, για πολλούς αυτά δεν είναι αντισταθμιστικά οφέλη.
@ΣΓ
Θυμάμαι προ αρκετών ετών διαμαρτυρία κατοίκων γιατί ο δήμος απαλλοτρίωσε οικόπεδο στην γειτονιά τους, το έκανε πάρκο και τους ζητούσε να πληρώσουν μέρος του κόστους απαλλοτρίωσης επειδή αυξήθηκε η αξία της περιουσίας τους. Πιθανότατα ο μηχανισμός είναι προβληματικός, αλλά μάλλον προβλέπεται, ως ιδέα έστω, αυτό που λες. Επιπλέον, αυτό που λες μπορεί να γίνει, εν μέρει τουλάχιστον, με αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών και των φόρων που υπολογίζονται βάση αυτών.
Καταρχάς προτιμώ να ψάξω τα furusato nozei στην Ιαπωνία. Κατά δεύτερον, άσε να τελειώσουμε αυτά που δουλεύουμε πρώτα.
@Θεόφιλο
Ακούγεται σωστό. Βέβαια αυτά ίσως-και μάλλον όντως-οδηγούν σε χαμηλότερα δημοτικά τέλη, υψηλότερες κοινωνικές παροχές από τους δήμους (και περισσσότερες προσλήψεις γκουχ γκουχ). Αλλά ίσως αν δεν του πεις τ’αλλουνού ξεκάθαρα ότι αυτά είνα αποζημίωση για το Χ, δεν το καταλαβαίνει.
«Μα, αυτά είναι υποχρέωση του δήμου να τα κάνει… Εμείς τι κερδίσαμε;»
Όσο για το ξεκάθαρο, δυστυχώς πολλές φορές σχολιάζεται ως στάχτη στα μάτια, γιατί «αυτοί οι εργολάβοι/ιδιώτες/πολυεθνικές/τσιφλικάδες βγάζουν εκατομμύρια και μας πετάνε ψίχουλα… Εμείς όμως δεν μασάμε!»
Δυστυχώς, πέτυχε μόνο αυτό… Πιστεύω ότι ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να διορθωθούν διάφορα θέματα που αφορούν την αυτοδιοίκηση. Μεγάλο λάθος, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι για τα δημοτικά πάτησε σε σχεδιασμό 15 ετών, τους Δήμους του Καπποδίστρια (που πάτησαν αντίστοιχα σε παλιότερα) και απλώς τους ένωσε, χωρίς να ξαναμοιράσει την επικράτεια του καθενός, λαμβάνοντας υπόψη τις αλλαγές που έγιναν από τότε και να προετοιμαστεί για μελλοντικές. Το αποτέλεσμα ήταν κάποιοι εντελώς ανομοιογενείς δήμοι. Στα περιφερειακά ακόμα χειρότερα, αφού η τελευταία αλλαγή στους νομούς έγινε 45 χρόνια πριν, αλλά αυτοί μετατράπηκαν αυτόματα σε περιφερειακές ενότητες, με εξαίρεση κάποιων νησιών.
Θα μπορούσε επίσης να προβλέψει και ορισμό πολεοδομικών συγκροτημάτων σε πόλεις που έχει νόημα, όπως και μια μορφή διοίκησης αυτών (όχι απαραίτητα με νέα άτομα, ίσως ως διαδημοτικό συμβούλιο).
Λιγότερο (έως ελάχιστα) σημαντική βρίσκω και την έλλειψη φαντασίας στα ονόματα… Πέρα από τα τοπικά (με τίτλους μακρυνάρια), έχουμε Περιφέρεια με διοικητή Περιφεριάρχη, Περιφερειακή ενότητα με διοικητή Αντιπεριφεριάρχη (τοπικό, γιατί υπάρχει και ο θεματικός), Δήμος με διοικητή Δήμαρχο, Δημοτική Ενότητα με πιθανό διοικητή Αντιδήμαρχο (πάλι τοπικό, γιατί υπάρχει και ο θεματικός), Δημοτική/Τοπική Κοινότητα χωρίς διοικητή. Θα ήταν δύσκολο να είχαμε Νομό με διοικητή Νομάρχη αντί για Π.Ε., Κοινότητα με διοικητή Κοινοτάρχη αντί για Δ.Ε., Διαμερίσματα αντί για Δ./Τ. Κ., να αποφεύγουμε και τις περιφράσεις;
Δεν ξέρω πώς δικαιολογεί στον καθρέφτη του ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ @gragkousis ότι γλείφει εκεί όπου έφτυνε και όπου τον έφτυναν. Φτυμάτων απέχεσθαι, λέει πάντως μια αρχαία κινέζικη παροιμία.