Τι είχες Αθανάσιε, τι είχα πάντα: ένα αντιρατσιστικό να ψηφίζεται και να μην ψηφίζεται. Σε δουλειά να βρισκώμαστε, τα νύχια μας να τρώμε, να κονταροχτυπιώμαστε στα φατσαμπούκια.
Ας αντικρούσω λοιπόν σε αυτήν την ανάρτηση όσα από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών του νόμου θυμάμαι, έχοντας πάντα κατά νου και όσα έχω υποστηρίξει εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και όπου αλλού.
1.
“Η ψήφιση του αντιρατσιστικού αποτελεί περιεχόμενο διεθνών υποχρεώσεων της χώρας. Άσε που μας κούνησε το δάχτυλο και μια επιτροπή γραφειοκρατών που δεν θυμάμαι τώρα πώς την λένε, αλλά είναι τόσο υπεργαλαξιακά σπουδαία”.
Καλά τώρα. Διαβάστε εδώ για το τι εστί απόφαση πλαισίου και, κυρίως, ανατρέξτε στην ρήτρα διαφυγής που προβλέπει η ίδια η απόφαση πλαισίου.
Και για όσους βαριούνται:
2. Η παρούσα απόφαση-πλαίσιο δεν συνεπάγεται υποχρέωση των κρατών μελών να λαμβάνουν μέτρα που αντιβαίνουν προς τις θεμελιώδεις αρχές τους σχετικά με την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και την ελευθερία της έκφρασης, ιδίως την ελευθερία του τύπου και την ελευθερία της έκφρασης σε άλλα μέσα ενημέρωσης, όπως προκύπτουν από τις συνταγματικές παραδόσεις ή τους κανόνες που διέπουν τα δικαιώματα, τις ευθύνες και τις διαδικαστικές εγγυήσεις για τον τύπο ή άλλα μέσα ενημέρωσης, όταν οι κανόνες αυτοί αναφέρονται στον καθορισμό ή τον περιορισμό της ευθύνης.
Παρομοίως, η υποχρέωση που εισάγει το ν.δ. 494/1970 αποτελεί μια αόριστη και επικίνδυνη υποχρέωση διεθνούς δικαίου, με έντονο το πολιτικό στοιχείο. Με λίγα λόγια, μια σύμβαση του ΟΗΕ είναι, δεν είναι και τίποτα βαθιά νομικά. Το συγκεκριμένο νομοθετικό κείμενο προβλέπει άλλωστε και την εγκληματοποίηση ακόμη και της διασποράς ιδεών (“all dissemination of ideas based on racial superiority or hatred”). Αν οι νεομισαλλόδοξοι υποστηρίζουν και την απαγόρευση της διασποράς ιδεών επειδή τάχα αποτελεί διεθνή μας υποχρέωση, να μας το πουν ευθέως. Όποιος υποστηρίζει την εκπλήρωση των διεθνών μας υποχρεώσεων, οφείλει να την υποστηρίξη στο ακέραιο. Εκπτώσεις στον αντιρατσισμό θα κάνουμε;