Με μεγαλες πορειες να ταραζουν την ησυχη ζωη του Λονδινου, πολλοι Ελληνες βλεπουν στα αγγλικα προβληματα μια αφεση των αμαρτιων μας. Που αρχιζουν και που τελειωνουν οι ομοιοτητες μεταξυ των δυο κρατων?
Οποιοσδηποτε εχει δουλεψει ποτε με λεφτα που δεν του ανηκουν το ξερει σιγουρα: οσο πιο πολλα σου δινουν, τοσο ευκολοτερα ξοδευεις. Δεν θα αρνηθω οτι και γω ο ιδιος πεφτω σε αυτην την αμαρτια. Απο τοτε που οι εργοδοτες μου πληρωνουν τα ταξιδια μου, τα εξοδα μου ανεβαινουν σταθερα. Λιγο ακριβοτερες πτησεις, πιο ευκολα ταξι απο το αερδρομιο, λιγο κεντρικοτερο ξενοδοχειο, καπως λιγοτερο προσεκτικος στο εστιατοριο.
Οι μεγαλοι οργανισμοι εχουν μια εμφυτη ταση προς την σπατάλη. Δινουν πορους προς διαχειριση σε ατομα που δεν κοπτονται και ιδιαιτερα για το συμφερον του οργανισμου. Αν ο οργανισμος αποτυχει εντελως, θα πρεπει να μπουν σε κοπο να βρουν αλλη δουλεια. Αν ο οργανισμος παει εξαιρετικα καλα, θα εχουν ισως μια μικρη αυξηση μισθου. Μεταξυ των δυο ακρων, η επιτυχια ή η αποτυχια του οργανισμου ελαχιστα τους αγγιζουν. Τα αποκλινοντα συμφεροντα διαχειριστων και ιδιοκτητων προκαλουν σημαντικα προβληματα στον ιδιωτικο τομεα και ολοκληροι επιστημονικοι υποκλαδοι ασχολουνται με την αναζητηση λυσεων. Αλλα πουθενα δεν ειναι εντυπωσιακοτερο το προβλημα της διαχειριστικης σπαταλης εξαιτιας κακων κινητρων απο τον δημοσιο τομεα.
Read moreΠερικοπη δημοσιων δαπανων σε Αγγλια και Ελλαδα: παρομοια λιτοτητα, διαφορετικες αντιδρασεις
