Όχι, δεν αναφέρομαι εδώ στο τι περνάγαμε μικροί (βασικά, εγώ το έτρωγα όλο το φαΐ μου, φαίνεται άλλωστε!). Αναφέρομαι στο φαινόμενο των απεργών πείνας, για την ακρίβεια των απεργών πείνας τελικού σταδίου.
Επιτρέπεται νομικά, αλλά και ηθικά, η αναγκαστική τους σίτιση;
Από Σωφρονιστικού Κώδικα άρξασθαι:
Σύμφωνα με το άρ. 31 παρ. 3 Ν. 2776/1999
Αν ο απεργός περιέλθει σε κατάσταση άμεσου κινδύνου ζωής ή σοβαρής και μόνιμης βλάβης της υγείας του εφαρμόζεται ανάλογα η διάταξη του άρθρου 29 παράγραφος 3 του παρόντος. Για τη φύση και την έκταση των μέτρων συνεκτιμώνται η προσωπικότητα του κρατουμένου, οι επιδιώξεις του και η σταθερότητα της απόφασής του.
το δε άρ. 29 παρ. 3 προβλέπει
Αν ο κρατούμενος δεν βρίσκεται σε κατάσταση να συναινέσει ή αρνείται τη συναίνεσή του σε ιατρική πράξη κατά την προηγούμενη παράγραφο, η οποία πράξη κρίνεται αναγκαία για την υγεία του, ο αρμόδιος δικαστικός λειτουργός διατάσσει τη λήψη των κατάλληλων κατά περίπτωση μέτρων.