Ο όρος “Ολοκαύτωμα” είναι εντελώς άστοχος ως περιγραφή της φρικτής μοίρας των Ευρωπαίων Εβραίων επί εθνικοσοσιαλισμού. Δεν είναι απλώς άστοχος, νομίζω ότι είναι και προσβλητικός.
Το ολοκαύτωμα δεν είναι παρά μια λατρευτική πρακτική. Ο όρος Κορμπάν Ολά (קָרְבַּן עוֹלָה) αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη θυσία της περιόδου του Α΄ και του Β΄ Ναού, κατά την οποία το θυσιαζόμενο ζώο προσφερόταν ολόκληρο στον Θεό, με το να καίγεται ολόκληρο (σε αντίστιξη με το να προσφέρεται μόνο ένα μέρος του, με το λοιπό να καταναλώνεται από τον προσφέροντα λατρευτή σε ιερόδειπνο ή να απομένη στον ιερέα [“αφαίρεμα“]). Παρόμοιες θυσίες ολοκαυτώματος ήταν γνωστές και στον ελληνικό πολιτιστικό χώρο. Η αξία της θυσίας ολοκαυτώματος είναι προφανώς ότι δεν απομένει τίποτα από το θύμα για τους ανθρώπους, αλλά ότι ολόκληρο προσφέρεται στην θεότητα. Πρόκειται συνεπώς για δείγμα απόλυτης αφοσίωσης προς τον Γιαχβέ (ή όπως Τον λένε τέλος πάντων).
