αριστερα

Δημοσιευτηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στο capital.gr

Το ευκολότερο πράγμα που μπορούσαν να κάνουν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες για να κερδίσουν την εύνοια του πλήθους, ήταν να προσφέρουν δωρεάν άρτο και θεάματα. Εκστασιαζόταν ο όχλος, έσβηναν οι επαναστατικές σκέψεις — λίγοι θυμόντουσαν ότι τα δώρα που μοιράζει ο αυτοκράτορας δεν βγήκαν από την προσωπική του τσέπη, αλλά από τον μόχθο εκατομμυρίων ανθρώπων, τον οποίο έκλεβε χωρίς πολλές περιστροφές. Ευτυχώς οι πολιτείες μας έχουν προχωρήσει πολύ από τότε, οι πολίτες έχουν αυξημένη προστασία απέναντι στην αυθαιρεσία του κράτους (χάρη και στην ΕΕ!) και αυξημένη μόρφωση για να καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει ενέργεια εκ του μηδενός, όλα κάπως πληρώνονται. Φαίνεται όμως να έχει παραμείνει η εντύπωση σε κάποιους πολίτες ότι οι «παροχές» που μοιράζει ένας ηγέτης είναι από την δική του τσέπη. Και η ύψιστη μορφή παροχών, στον στίβο του λαϊκισμού, είναι αυτές που παρέχονται εντελώς δωρεάν.

Read moreΗ απατηλή γοητεία του δωρεάν και η υποκρισία της «κοινωνικής ευαισθησίας» μας

Λιγα πραγματα με ενοχλουν περισσοτερο στον ελληνικο (και σε καποιο βαθμο στον ευρωπαϊκο) δημοσιο διαλογο, απο την ταση να αποδιδουμε ολα τα κακα του κοσμου στον “νεοφιλελευθερισμο”. Ο λογος που ενοχλουμαι κατ’αρχας ειναι απλα δεοντολογικος: μιλανε πολυ, μιλαμε για ποταμους ηλεκτρονικο μελανι, για ενα πραγμα που δεν οριζουν!

Τι ειναι αυτος ο νεοφιλελευθερισμος? Θεωρια πολιτικης φιλοσοφιας? Πλαισιο οικονομικης αναλυσης? Κοσμοθεωρια ενος μεσου θαμωνα καφενειου? Συνολο πρακτικων των αρχοντων του παγκοσμιου καπιταλισμου? Συνωμοσια των πυρηνων της απανθρωπιας?

Κιομως, στην πολιτικη φιλοσοφια δεν ξερω να υπαρχει τετοια θεωρια. Στα οικονομικα ξερω σιγουρα, οριζοντιως, καθετως και απολυτως οτι δεν υπαρχει. Αν ηταν κοσμοθεωρια του μεσου κεφενεδιαρη δεν θα απασχολουσε τοσους αριστερους, και οι αρχοντες του παγκοσμιου καπιταλισμου δεν μπορουν να συμφωνησουν σε πολυ απλουστερα πραγματα, πως μπορει να συμφωνουν στο συνολο των πρακτικων τους? Αρα καταληγω οτι ειναι μια κρυφη τρομοκρατικη οργανωση.

Πιο σοβαρα τωρα, ο βασικος τροπος που οι επικριτες του “νεοφιλελευθερισμου” την γλυτωνουν και αποφευγουν να ορισουν καθαρα και ξαστερα το αντικειμενο της οργης τους, ειναι οτι μιλανε παντα απροσωπα. Επελαση του νεοφιλελευθερισμου, λαιλαπα του νεοφιλελευθερισμου κτλ κτλ Ποιος επελαυνει τελοσπαντων? Ποιοι ειναι οι πιο επιφανεις θεωρητικοι και πρακτικοι του νεοφιλελευθερισμου? Τι ακριβως πρεσβευουν, ποια ειναι ακριβως η συνεκτικη θεωρια που καθοδηγει τις πραξεις τους? Με ποιες αρχες τους διαφωνειτε?

Γιατι δεν τους πιανετε σε ενα δημοσιο διαλογο να τους ξετιναξετε, αφου ειναι τοσο φανερο οτι εχετε δικιο?

Read more“Νεοφιλελευθερισμος” και η ανυποφορη δειλία της ελληνικης αριστερας

Ο σναποραζ εγραψε ενα πολυ ωραιο κειμενο σχετικα με την ανοδο της ακροδεξιας στην Ελλαδα δια της ιδιοποιησης τυπικα αριστερων τακτικων, και την αμηχανια της Αριστερας μπροστα στο φαινομενο. Εχω την εντυπωση οτι ο σναπ παρατηρει το φαινομενο σαν να περιοριζεται σε μια μικρη γωνια της γης.

Οπως το βλεπω εγω, στον πλανητη πολυ λιγοι ειναι οι ανθρωποι που συνειδητα πιστευουν στην αναγκη υπαρξης κανονων που σεβονται ολοι, κανονων που μπορει να βλαπτουν ενιοτε τα συμφεροντα σου, κανονων που δεν σου επιτρεπουν να συμπεριφερεσαι οπως γουσταρεις, δεν σε αφηνουν να εκμεταλλευεσαι την δυνατη σου θεση (οταν την εχεις) κτλ

Η αγαπη για το κρατος της ισονομιας και αντικειμενικοτητας δεν ταιριαζει εκ φυσεως στον ανθρωπο. Οι περισσοτεροι ανθρωποι θελουν κατι που θα ονομαζα περιπου αποκλειστικο-εθνος-κρατος*, ενα κρατος-τσιφλικι που η κυριαρχη ομαδα (το εθνος) απολαμβανει προνομια αφεντη. Και φυσικα οι οπαδοι αυτου του κρατους θελουν να ανηκουν στην κυριαρχη ομαδα, να ειναι αφεντες. Εχουμε πχ εμεις το δικο μας κρατος και οι Τουρκοι το δικο τους, οι μειονοτητες Ελληνων στην Τουρκια και Τουρκων στην Ελλαδα να πα να γ$%%$&. Ελαχιστοι ανθρωποι θα προτιμουσαν ενα πραγματικα ισονομο πανΒαλκανικο κρατος, που θα διατηρουσε ανοιχτα τα εσωτερικα συνορα και θα εδινε σε καθε κατοικο της πρωην Βυζαντινης/Οθωμανικης αυτοκρατοριας τα ακριβως ιδια δικαιωματα.

Read moreΕισβολεις στον παιχνιδοτοπο

Αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ σε τέσσερα τραγούδια

Θα έχετε ακούσει ιστορίες με Γιαπωνέζους στρατιώτες που συνέχιζαν να κρύβονται στα δάση, ακόμα και δεκαετίες μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πιστεύοντας ότι η χώρα είναι υπό κατοχή, ότι ο πόλεμος δεν τέλειωσε, ότι σύντομα θα συγκροτηθεί απελευθερωτικός στρατός κ.λπ. Ή με αριστερούς στη μεταπολίτευση που επέμεναν να μη δίνουν διεύθυνση και τηλέφωνο, ακόμα και το ’77 ή το ’78, θεωρώντας ότι η χούντα δεν τέλειωσε με τον Καραμανλή αλλά μετασχηματίστηκε σε κάτι πιο light, και συνεχίζεται κανονικά η αντίσταση ενάντια στην τυραννία, στην αστυνομοκρατία, στους εγχώριους πράκτορες των Αμερικανών κ.λπ.

Λοιπόν, σε μία παρόμοια εξωπραγματική ανάγνωση της πραγματικότητας κύλισε και ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια. Προκειμένου να βρίσκεται συνεχώς με το όπλο παρά πόδας, έβλεπε γίγαντες εκεί που υπήρχαν απλώς ανεμόμυλοι και αυτο-υπνωτίστηκε σε μία υπερεπαναστατικότητα Πολυτεχνείου. «Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου» λέει το τραγούδι του Πανούση και ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντιζε να το επιβεβαιώνει διαρκώς, με επιλεκτικές σταχυολογήσεις των γεγονότων και φιλτράρισμα όσων δε συμφωνούσαν με τη στρατευμένη του ανάγνωση της πραγματικότητας. Θέλω να αναφερθώ εδώ σε δύο τέτοια παραδείγματα:

1) Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διαβάσει σωστά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Εντάξει, όλοι ακούσαμε τη φωνή των νέων τότε. Φωνάζει όμως ο καταπιεσμένος όταν αντιδρά, φωνάζουν και τα μαυρομακιγιαρισμένα πιτσιρίκια στις συναυλίες των Evanescence όταν ακούνε το «My Last Breath». Για το ΡΙΖ του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: o Δεκέμβρης ήταν η έκρηξη μιας συσσωρευμένης καταπίεσης, ενός αδιεξόδου στο οποίο οδηγήθηκε η νεολαία από την ανεργία, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Σημίτη και Καραμανλή, τη μεθοδευμένη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας κ.λπ. Το κόμμα δε θορυβήθηκε όσο έπρεπε από την ανυπαρξία αιτημάτων• οι νέοι του Δεκέμβρη μπορεί μεν να ζήταγαν απλώς «έναν καλύτερο κόσμο» ή κάτι άλλο εξίσου ασαφές, όμως κατόπιν θα συγκεκριμενοποιούσαν τους πολιτικούς τους στόχους. Εύκολα προσπέρασε και τη διάχυτη βία των ημερών• ήταν ένα σύμπτωμα, είπε, ένα παραπροϊόν κάθε εξέγερσης, η οποία από τη φύση της είναι άναρχη και εκρηκτική, δεν μπορεί να μπει σε καλούπια κ.λπ. Ούτε καν προβληματίστηκε από τον ιδιαίτερα emo χαρακτήρα του νεανικού λόγου• πρώτη φορά στην Ιστορία, τόσοι πολλοί ευφυείς άνθρωποι πήραν στα σοβαρά τον κόσμο που επαναλάμβανε ένα σύνθημα όπως το: «Μη μας πετάτε άλλα δακρυγόνα, εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας».

Read moreΈχουμε Πόλεμο, Μην Το Γελάς, Μωρό Μου

Οι ιταλικές εκλογές ολοκλήρωθηκαν τη Δευτέρα και η καταμέτρηση των ψήφων έβγαλε αδιαφιλονίκητο νικητή για 3η φορά τον Σίλβιο «Βασιλιά Ήλιο» Μπερλουσκόνι. Η νίκη του ήταν αρκετά ηχηρή, με μια ασφαλή διαφορά αντιπροσώπων και γερουσιαστών τόσο στην Κάτω- που ήταν αναμενόμενο με τον υπάρχοντα εκλογικό νόμο– όσο και στην Άνω Βουλή.

Κι επιτέλους η ιταλική πολιτική σκηνή θα έχει στη Βουλή λίγα κόμματα- για τα μακαρονικά δεδομένα- πράγμα που δίνει μια ρεαλιστική δυνατότητα να περάσουν μη δημοφιλείς νόμοι και ρυθμίσεις για τις επιτακτικές αλλαγές εκσυγχρονισμού που απαιτεί η ιταλική οικονομία και κοινωνία. Μοναδικό πρόβλημα του Σίλβιο είναι το μεγάλο ποσοστό που έπιασε η Λίγκα του Βορρά, κόμμα τοπικιστικό, ξενόφοβο και αντι-ευρωπαϊκό, που δυνητικά μπορεί να χαλάσει το «ιδιαίτερο» πάρτυ του Σίλβιο.

Και λέω ιδιαίτερο γιατί η μεγάλη είδηση δεν ήταν τόσο η νίκη του σ’αυτές τις εκλογές. Αυτή ήταν αναμενόμενη, αν και κανείς δεν την φανταζόταν τόσο διθυραμβική. Η μεγάλη είδηση ήταν πως για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου ιταλικού κράτους- και για μεγάλη χαρά του κομμουνιστικά αλλεργικού Σίλβιο- μένουν εκτός Κοινοβουλίου τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα των σοσιαλιστών και κομμουνιστών.

Το παραπάνω δεν είναι διόλου ψιλικατζίδικη είδηση… Μιλάμε για την G7 χώρα που οι αριστερές παρατάξεις έπιαναν τα μεγαλύτερα ποσοστά!

Read moreΦινίτα λα μούζικα, πασάτι ι Κομουνίστι!

Ειδαμε σε προσφατες δημοσκοπησεις οτι ο Συνασπισμος* εχει φτασει το 17-18% σε προθεση ψηφου.

Πως εγινε αυτο? Πρεπει να παρουμε στα σοβαρα αυτα τα δεδομενα? Βραχυπροθεσμα ναι, μπορει να βγει το συμπερασμα οτι ο Συνασπισμος εχει αυξημενα ποσοστα (αν και αρκετα απο τα συμπερασματα που σπευδουν να βγαλουν οι εφημεριδες ειναι λαθεμενα**). Στην εκτιναξη των ποσοστων εχουν βοηθησει διαφορες παροδικες συγκυριες (αδυναμια ΠΑΣΟΚ, η φυσιολογικη απαγοητευση με την κυβερνηση ΝΔ λογω τριβής), οπως φυσικα και η αντικατασταση του αξυριστου και αγενη Αλαβανου με τον smooth operator κυριο Τσιπρα.

Μεσοπροθεσμα ομως δεν νομιζω οτι τα δεδομενα των δημοσκοπησεων εχουν καποια μεγαλη αξια, για τον απλο λογο οτι ο Συνασπισμος δεν ειναι ετοιμος για να γινει σοβαρο κομμα.

Ο Μιμης Ανδρουλακης σε προσφατη συνεντευξη εξεφρασε ακριβως τα συναισθηματα μου: τωρα μπορει να καβαλαει το κυμα της αντιδρασης η αριστερα με συμβολο τον κ. Τσιπρα, αλλα συντομα θα πρεπει να προσφερει προτασεις αν θελει να θεωρειται σοβαρο κομμα εξουσιας. Και η αριστερα εχει αποτυχει πληρως στο να προσφερει προτασεις για τα σημερινα προβληματα. Ειναι μια σκετη αντιδραση, λεει οχι σε ολες τις μεταρρυθμισεις. Λεγοντας ομως οχι γινεται υπερασπιστρια του στατους κβο, αρα μια απολυτα συντηρητικη δυναμη! Οι μεταρρυθμισεις ειδικα σε θεματα οπως το ασφαλιστικο, καινε. Και καινε πανω απο ολα τους νεους στους οποιους σημερα φαινεται να στηριζεται ο Συνασπισμος…

Ο κ. Ανδρουλακης κανει και μια ακομα παρατηρηση που μου ειχε μαλλον ξεφυγει. Οι νεοι ειναι εκνευρισμενοι επειδη το ελληνικο ονειρο ως σημερα ηταν το βολεμα στο δημοσιο. Με βαση αυτο το ονειρο πορευθηκαν πολλοι, αντι για γνωσεις και ικανοτητες εκαναν συλλογη γνωριμιων και “αγωνων”. Σημερα που η Ελλαδα, εστω αργα και σπασμωδικα, αλλαζει, πολλοι ανθρωποι μενουν απογοητευμενοι. Απροετοιμαστοι να αποδοσουν στο συγχρονο περιβαλλον, ανετοιμοι ψυχολογικα να παρουν την τυχη τους στα χερια τους. Τα πολιτικα ρευματα που προσπαθουν να χαιδεψουν τα αυτια αυτων των ανθρωπων ειναι οχι μονο ανευθυνα, αλλα και καταδικασμενα. Η πορεια της χωρας προς ενα μελλον με λιγοτερα ρουσφετια, διαφθορα και τεμπελια ειναι σιγουρη. Οποιος αντι να προετοιμαζει τους νεους για το μελλον, τους υποσχεται να τους προστατευσει απο αυτο, μπορει να δρεψει σημερα 5 ψηφους αλλα εν καιρω θα αποτυχει. Και αυτοι που τον πιστεψαν θα ειναι πολυ αγανακτισμενοι!

Η αριστερα που συμβολιζει ο κυριος Τσιπρας παει με το ρευμα και ασκει την πολιτικη των ευχαριστων λογων. Χαϊδευει αυτια ακομα και οταν γνωριζει οτι αυτα που υποσχεται δεν ειναι ρεαλιστικα. Δεν πρωτοπορει, ακολουθει, και μαλιστα ακολουθει τα πιο φοβισμενα ρευματα της κοινωνιας. Προσπαθει να περιγραψει την αποστροφη στο ρισκο και στην αλλαγη που χαρακτηριζει ενα μερος της ελληνικης κοινωνιας ως ενα “νεανικο κινημα” της “γενιας των 700 ευρω”. Ως 27χρονος δεν βλεπω τιποτα νεανικο ειτε νεο σε αυτο. Ειναι η παλια καλη ελληνικη ταση για συντηρητισμο, μεμψιμοιρια και μιζερια.

Συχνα η αριστερα τυπου Τσιπρα οπισθοδρομει, φαινεται να θελει επιστροφη στην Ελλαδα-Ψωροκωσταινα του 1980 αλλα με λιγο πιο γυαλιστερο περιτυλιγμα.

Read moreΤο μελλον της ελληνικης αριστερας: Τσιπρας ή Ανδρουλακης?