Συνεχίζω και ολοκληρώνω με τις ελληνοαλβανικές διαφορές και τα μέτρα θεραπείας τους, μετά από αυτό εδώ το πρώτο μέρος:
Ελληνική μειονότητα
Η συμπεριφορά της Αλβανίας προς την μειονότητα είναι απείρως καλύτερη από την ελληνική συμπεριφορά σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Στα μειονοτικά χωριά υπάρχουν ελληνικά σχολεία, αναρτώνται ελληνικές σημαίες, ακόμη και σε δημόσια κτήρια, η μειονότητα έχει το δικό της κόμμα (βασικά έχει 2-3 οργανώσεις, που τσακώνονται μεταξύ τους), ομιλείται η ελληνική γλώσσα δημοσίως και χρησιμοποιείται στην διοίκηση των μειονοτικών περιοχών ισότιμα προς την αλβανική, κυκλοφορούν ελεύθερα ελληνικά έντυπα, οι πινακίδες είναι δίγλωσσες, υπάρχει πρόβλεψη για 2% μειονοτικούς αστυνομικούς, το αλβανικό κράτος πληρώνει για ελληνικά σχολικά βιβλία, φοιτούν εκατοντάδες μαθητές σε μειονοτικά σχολεία, στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου παρέχεται πτυχίο Ελληνικών Σπουδών και στην πρόσφατη διοικητική μεταρρύθμιση (τύπου “Καποδίστρια”) ελήφθη μέριμνα να δημιουργηθούν δύο δήμοι αμιγώς σχεδόν ελληνικοί (και άλλος ένας σλαβομακεδονικός, το τιμημένο Πούστετς).
Υπάρχουν μόνο 2-3 θέματα ακόμη, για να αγγίξουμε το τέλειο.
Πρώτο θα έβαζα το ζήτημα της Χειμάρρας. Η Χειμάρρα, μια ελληνική κωμόπολη, που απέχει όμως πολύ από τα σύνορα, δεν αναγνωρίζεται ως μειονοτική περιοχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Χρειάστηκαν χρόνια τριβών, εκνευρισμού, πικρίας, για να λειτουργήση ελληνικό σχολείο στην πόλη (ξαναλέω ότι η Αλβανία εδώ είναι πολύ πιο μπροστά από το ελληνικό κράτος). Συν ότι βέβαια είναι δύσκολο να καταπιή κανείς την δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα το 2010. Αναρωτιέμαι όμως, σε τι θα βλαπτόταν η αλβανική εθνική ασφάλεια ή εθνική ακεραιότητα από την παραχώρηση του μειονοτικού καθεστώτος; Θεωρώ πως σε τίποτα. Η Χειμάρρα απέχει δυο ώρες από τα ελληνικά σύνορα. Είναι μια ελληνόφωνη νησίδα βαθιά μέσα στην αλβανική Ήπειρο. Οι Αλβανοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από την αναγνώριση του μειονοτικού χαρακτήρα αυτής της μικρής περιοχής. Αντιθέτως, θα κατευναστούν τα οξύθυμα πνεύματα των υπερήφανων Χειμαρριωτών.
