ελευθερια-της-εκφρασης

Με αφορμή άρθρα όπως αυτό εδώ του Σταύρου Τσακυράκη και αυτό εδώ του Bernard-Henri Lévy, κάποιες σκέψεις:

Σύμφωνα με το άρ. 8 παρ. 2 και 3 Ν. 3090/2002:

2. Η μετάδοση από την τηλεόραση ή η κινηματογράφηση ή μαγνητοσκόπηση ή φωτογράφηση των προσώπων που οδηγούνται ενώπιον των δικαστικών ή εισαγγελικών ή αστυνομικών και λοιπών αρχών απαγορεύεται.
3. Όποιος παραβαίνει τις διατάξεις των παρ. 1 εδ. α΄ και 2 τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών και χρηματική ποινή είκοσι χιλιάδων (20.000) έως διακοσίων χιλιάδων (200.000) ευρώ.

Read moreΠροσαγωγή, ΜΜΕ και τεκμήριο αθωότητας

Αν δεν τα μάθετε, να σας τα προφτάσω εγώ: άρχισε η θερινή κυνηγετική περίοδος του ελεύθερου λόγου!

Τώρα μπορούμε πια, μερικοί μαζί, να μηνύουμε δημοσιογράφους, συγγραφείς, ιστολόγους, γενικά οποιονδήποτε λέει πράγματα που βρίσκουμε δυσάρεστα ή ενοχλητικά. Για να φτάσουμε σιγά σιγά επιτέλους στο ιδανικό της βωβής κοινωνίας, εκεί όπου κανείς δεν θα κακολογή κανέναν άλλο, όπου επικρατεί άκρα του τάφου πολιτική ευπρέπεια.

Read moreΠερί ανευθύνου των βουλευτών

Η κατάσταση βέβαια ήταν από καιρό σε γνώση της καθοδήγησης. Έπρεπε όμως να έρθη η Τριμερής για να γίνουμε και μεις συνΙστολόγιο Δικαίου, να μπη και στην αναΜόρφωση μια κάποια τάξις.

Θέτω συνεπώς σε δημόσια διαβούλευση το Ειδικό Μέρος του Κώδικα Ποινιστολογικού Δικαίου (ΚΠΙΔ). Παρατίθενται μόνο οι ειδικές υποστάσεις, δεδομένου ότι η Ποινολογία του ΚΠΙΔ θα εκτεθή αναλυτικώτερα σε μελλοντική ανάρτηση (και το Γενικό Μέρος ίσως σε τρίτη). Οι παρατιθέμενες ποινές στο παρόν σχέδιο έχουν χαρακτήρα παραδειγματικό και ενδεικτικό. Δεν τυποποιούνται ως ιστολογικά αδικήματα πράξεις που κινούνται απλώς εντός του ορίου της αγένειας (π.χ. σχόλια σε παντελώς άσχετα θέματα, που σκοπό έχουν να προκαλέσουν, καταχρηστική άσκηση της βαθμολόγησης αναρτήσεων και σχολίων κ.τ.τ.).

Ο ΚΠΙΔ εφαρμόζεται συμπληρωματικώς προς τα αδικήματα τα προβλεπόμενα στον Ποινικό Κώδικα, ιδίως τα κατά της τιμής, προσηκόντως ανακεκαθαρμένα εννοείται. Δεν έχει φυσικά χαρακτήρα νομικό, παραμένει όμως ένα σύστημα ιστολογικών κυρώσεων.

Read moreΕιδικό Μέρος Κώδικα Ποινιστολογικού Δικαίου

Η απάντησή μου στο ερώτημα του τίτλου του σημερινού άρθρου είναι σαφώς και πολύ έντονα όχι. Για μένα η σημαία δεν είναι απλώς ένα κομμάτι ύφασμα, όπως ακριβώς ο τάφος του πατέρα μου δεν είναι ένα κομμάτι μάρμαρο και το πατρικό μου σπίτι δεν είναι ένας σωρός από κεραμίδια, πέτρες και ξύλα.

Το ζήτημά μου όμως δεν είναι αυτό και θέλω να το ξεκαθαρίσω εξαρχής. Δεν συζητώ ένα θέμα αισθητικής ή πολιτικής φύσης. Δεν με ενδιαφέρει αν το κάψιμο της σημαίας είναι εθνικιστικό ή διεθνιστικό, αν είναι ευγένεια ή αγένεια, αν θα διώξη τις βάσεις του θανάτου ή θα πετάξη τους Τούρκους στην θάλασσα της Κερύνειας. Αδιαφορώ πλήρως, καθόσον αφορά την παρούσα θεματική, αν καίνε την σημαία οι φασίστες ή οι μασίστες, οι αναρχοαυτόνομοι ή οι αναρχοχαρούμενοι. Το μόνο που διαφέρει εδώ νομικώς είναι ποιος βλάπτεται από μια τέτοια συμπεριφορά.

Read moreΦαντάζει ωραία καμμένη η σημαία;

Η σειρά των βαρετών αναρτήσεων συνεχίζεται με μία ακόμη. Σήμερα το πρόγραμμα έχει απόρρητο και εξύβριση.

Στην υπόθεση RADIO TWIST, a.s. κατά Σλοβακίας (Δεκ 2006) το ΕΔΔΑ έκρινε ότι παραβιάστηκε η ελευθερία της έκφρασης στην περίπτωση ενός ραδιοφωνικού σταθμού, ο οποίος μετέδωσε υποκλαπείσα συνομιλία του Υπουργού Οικονομικών με τον Υπουργό Δικαιοσύνης σχετικά με ένα θέμα της επικαιρότητας, την ιδιωτικοποίηση μιας κρατικής ασφαλιστικής εταιρείας. Σημειωτέον ότι η πράξη αυτή είναι στο ελληνικό δίκαιο κατ’ άρ. 370Α παρ. 3 ΠΚ κακούργημα:

Με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών τιμωρείται όποιος κάνει χρήση της πληροφορίας ή του υλικού φορέα επί του οποίου αυτή έχει αποτυπωθεί με τους τρόπους που προβλέπονται στις παραγράφους 1 και 2 αυτού του άρθρου.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ VΙ

Στο σημερινό επεισόδιο ασχολούμαι με κάποιες αποφάσεις σχετικές με την δημοσιογραφική ελευθερία της έκφρασης, το παθητικό δικαίωμα πληροφόρησης και την διαφήμιση ως ελεύθερη έκφραση.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ V

Στο σημερινό επεισόδιο κάποιες αποφάσεις σχετικές με την περιύβριση αρχής και την προστασία της αυθεντίας της, την μισαλλοδοξία και την διέγερση μίσους, την πολιτική βία και την κομματική της έκφραση.

Στην υπόθεση Purcell και λοιποί κατά Ιρλανδίας (Απρ 1991) το ΕΔΔΑ επεκύρωσε την βρετανική λογοκρισία στην Β. Ιρλανδία. Οι αιτούντες δημοσιογράφοι στρέφονταν κατά μιας διάταξης, η οποία τους απαγόρευε να παίρνουν συνεντεύξεις από μέλη του Σινν Φέιν, να διαδίδουν τις απόψεις του, να μεταδίδουν τις ανακοινώσεις του, να ζητούν την άποψή του ακόμη και για θέματα περιβάλλοντος ή κοινωνικής πολιτικής και γενικά τους υποχρέωνε να αυτολογοκρίνωνται. Για το ξεκαρδιστικό του πράγματος σημειώνεται ότι το Σινν Φέιν ήταν ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα, ενώ ο ΙRΑ, του οποίου αποτελούσε τον πολιτικό βραχίονα, ήταν φυσικά παράνομος (η κατάσταση αυτή ήταν απολύτως ανάλογη προς την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα το 1946: το ΚΚΕ ήταν νόμιμο, αλλά ο ΔΣΕ παράνομος. Πάντα στην πρωτοπορία η Ελλάς). Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν εξελέγη βουλευτής ο Τζέρρυ Άνταμς, οι αιτούντες δημοσιογράφοι υποχρεώθηκαν να μεταδώσουν τις δηλώσεις του ηττημένου ανθυποψηφίου του! Το ΕΔΔΑ λοιπόν ήρθε να επικυρώση την συγκεκριμένη πτυχή της βρετανικής εμφυλιοπολεμικής νομοθεσίας, με το πρωτοφανές επιχείρημα ότι μπορεί το Σινν Φέιν να μην είχε κηρυχθή παράνομο για προφανείς πολιτικούς λόγους, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι! Αν δηλαδή δεν μας βολεύει η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτήν. Θεώρησε μάλιστα προφανώς αβάσιμη την προσφυγή, διότι υπερτερούσε, λέει, ο σκοπός της πάταξης του συμμοριτισμού της τρομοκρατίας. Κάπως έτσι ασφαλώς θα σκέφτονταν και οι δολοφόνοι του Πολκ, δημοσιογράφου και εκείνου, που θέλησε να συνεντευξιασθή την λάθος πλευρά σε ένα εμφύλιο.

Read moreΗ ελευθερία της έκφρασης ενώπιον του ΕΔΔΑ ΙV