Μικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Γ

Μετά το πρώτο και το δεύτερο μέρος της μικρής εμπειρικής μου έρευνας και έχοντας τώρα ένα αρκετά μεγάλο εμπειρικό δείγμα, μιας δεκαπενταετίας περίπου, μπορούμε να αποτολμήσουμε κάποια σχόλια σχετικά με την νομοθετική παραγωγή της Βουλής μας:

Το ποσοστό των διεθνών συμβάσεων είναι συγκλονιστικά μεγάλο.

Οι διεθνείς συμβάσεις είναι βασικά δύο ειδών: διμερείς ή πολυμερείς.

Οι διμερείς, όπως είναι προφανές από το όνομά τους, αναφέρονται σε σύμβαση μεταξύ δύο κρατών, της Ελλάδας αφενός και κάποιας άλλης χώρας, συνήθως ευρωπαϊκής, βορειοαμερικανικής ή μεσογειακής αφετέρου (οι πιο εξωτικές χώρες που συνάντησα ήταν η Ουγκάντα με τον Ν. 2852/2000 και κάτι φορολογικοί παράδεισοι της Καραϊβικής, τύπου Νήσων Καϋμάν). Οι συμβάσεις αυτές καλύπτουν ένα πλήθος θεμάτων, από συνδρομή σε ποινικές υποθέσεις μέχρι αεροπορικές μεταφορές μέχρι περιβαλλοντικές καταστροφές μέχρι πολιτιστικές ανταλλαγές μέχρι αποφυγή διπλής φορολογίας μέχρι δικαστική συνδρομή και ό,τι άλλο. Με λίγα λόγια, είναι φρικτά και βαρετά γραφειοκρατικά κείμενα της υπαλληλίας του ΥπΕξ, που δεν αφορούν απολύτως κανένα (πλην κάποιων εξαιρέσεων, όπως ο Ν. 3558/2007 για τον μακαρίτη αγωγό Πύργου-Αλεξανδρούπολης). Σπανιώτερα, έχουν ευρύτερη πολιτική σημασία, όταν σηματοδοτούν μια νέα περιφερειακή συμμαχία, όπως ο Ν. 3786/2009 για την οικονομική και τεχνολογική συνεργασία με το Κατάρ.

Ελάχιστα καλύτερα είναι τα πράγματα με τις πολυμερείς συμβάσεις, συνήθως στο πλαίσιο του ΟΗΕ ή κάποιου από τους θυγατρικούς οργανισμούς του, π.χ. Γιούνισεφ (αλλά και άλλων, του Συμβουλίου της Ευρώπης ή του ΝΑΤΟ π.χ.). Ενίοτε παρουσιάζονται εδώ συμβάσεις με κάποιο πραγματικό διακύβευμα και ευρύτερη νομική σημασία, με πολιτικές προεκτάσεις ή ηθικό προβληματισμό, όπως το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (Ν. 3003/2002), το Πρωτόκολλο του Κιότου (Ν. 3017/2002), η Σύμβαση κατά της φαρμακοδιέγερσης (Ν. 3516/2006) ή η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα αστικού δικαίου περί διαφθοράς (Ν. 2957/2001).

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Γ

Βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση περί των επερχόμενων εκλογών

Γιατί, ως γνωστόν, ρηχοστόχαστες εγώ δεν κάνω. :-)

Σήμερα, όπως και το 12, οι αντιμνη ξέρουν τι να ψηφίσουν: οι αριστεροί ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ, οι δεξιοί ΑΝΕΞΕΛ, ΛΑΟΣ (κατεβαίνουν αυτοί ή επέστρεψαν στην πολυκατοικία;) ή ακόμα και ΧΑ. Πολύ ωραία.

Το πρόβλημα, όπως και το 12, το έχουν οι μνη.

Η δική μου εκτίμηση για όσους περιφέρονται πέριξ του κέντρου είναι η εξής:

Το 12 υπήρχε πράγματι επιχείρημα κατά της ψήφου σε μικρό κόμμα: ότι δεν θα έμπαινε στην Βουλή. Το επιχείρημα αυτό εξελίχθηκε φυσικά σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, με αποτέλεσμα να μην βρούμε την ψήφο μας τον Μάιο 12, αλλά να ψηφίσουμε όλοι ΝΔ, ελέω εκλογικού νόμου. Αν ήξερα ότι θα συνέβαινε αυτό, που το υποψιαζόμουνα φυσικά έντονα, μπορεί και να ψήφιζα κάτι άλλο, πιο κοινοβουλευτικό.

Το επιχείρημα αυτό δεν ισχύει όμως σήμερα, γιατί στην Βουλή θα υπάρχη το Ποτάμι (και το ΠΑΣΟΚ, αν επιμένετε παραδοσιακά). Υπάρχει δηλαδή ένα κόμμα που μας παρέχει σχετική ασφάλεια για να το ψηφίσουμε, έστω με τον Τατσόπουλό του, πάντως όχι με Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη από την μια και Γιακουμάτο, Ντινόπουλο, Βούλτεψη από την άλλη. Μια ευπρόσωπη επιλογή. Ο χειρότερος υποψήφιος του Ποταμιού είναι ο Ψαριανός ή ο Τατσόπουλος ξερωγώ. Ο χειροτερος του ΣΥΡΙΖΑ; Ο χειρότερος της ΝΔ; Τι να λέμε τώρα.

Ραχήλ/γερά/για την Αριστερά! (δημώδες)

Τον σταυρό σας ζητεί η Ραχήλ Μακρή. Δεν έχει αρκετούς.
Τον σταυρό σας ζητεί η Ραχήλ Μακρή. Δεν έχει αρκετούς.

Read moreΒαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση περί των επερχόμενων εκλογών

Εβδομαδιαιος Καρολος και Ελευθερια Εκφρασης

Ειμαι ενστικτωδώς εναντιος στις μαζικες κινησεις και αντιδρασεις. Οχι τοσο απο ελιτισμο, οσο απο κυνισμο, σκεπτικισμο, ταση να φοβαμαι την συμβατικη σκεψη. Οταν καποιος ξεκιναει “ολοι ξερουμε”, υποψιαζομαι οτι τιποτα δεν ξερουμε.

Διαβασα ομως, σχετικα με την φρικτη σφαγη στο Charlie Hebdo, ενα επιχειρημα που με επεισε: οσοι δεν παλευουμε συνεχως υπερ της ελευθεριας εκφρασης, αφηνουμε γυμνους και απροστατευτους, στο προσκηνιο, αυτους που παλευουν για μας. Εκτεθειμενους στις φωνες, απειλες, στην τυφλη οργη εκεινων που νομιζουν οτι εχουν δικαιωμα να μας πουν τι θα λεμε και τι θα σκεφτομαστε (ειτε ειναι ανεγκεφαλοι οπαδοι της σαρια, ειτε αμορφωτοι πουριτανοι στην ζωνη της Βιβλου των ΗΠΑ, ειτε ελληνορθοδοξοι Ταλιμπαν).

Φυσικα αυτοι που αποφασιζουν να παρουν οπλα και να δολοφονησουν ανθρωπους για ενα σκιτσο, δεν ειναι κανονικοι ανθρωποι, ουτε καν αντιπροσωπευτικα δειγματα των φανατικών κοινοτητων απο τις οποιες ξεπηδουν. Αλλα οπως και να εχει, απο καποιον επηρεαζονται, καποια (παρανοϊκη) ιδεολογια ακολουθουν, καποια (απαισια) λογικη εχουν οι πραξεις τους και καποιον απωτερο σκοπο επιτελουν.

Σε αυτους λοιπον που συνδαυλιζουν το μισος (συχνα χωρις να ξερουν που θα φτασει), τους μυαλωμενους μεντορες της αμυαλης βιας, πρεπει να απαντησουμε: ειμαστε περισσοτεροι και ανθεκτικοτεροι απ’οτι νομιζετε. Για καθε δολοφονο που υποκινειτε να τιμωρησει μια απλη πραξη ελευθερης εκφρασης (ενα απλο σκιτσο διαολε!), θα αναδημοσιευουμε 10.

(α κοιταξτε πως λειτουργει και η ελευθερια εκφρασης: αν προσβαλεστε ευκολα, απλα μην διαβαζετε παρακατω!)

Read moreΕβδομαδιαιος Καρολος και Ελευθερια Εκφρασης

Η Ανάπτυξη Πηγή Δυστυχίας

Η προωθούμενη ανάπλαση στο Ελληνικό θέτει το ερώτημα ποσες ευκαιρίες έχασε η χωρα για πραγματική ανάπτυξη και ποιός την εμπόδιζε;

Δημοσιευθηκε σε λιγο διαφορετικη εκδοση στην Καθημερινη.

Η συνύπαρξη των ανθρώπων σε κοινωνίες πάντα προκαλούσε συγκρούση μεταξύ της ατομικής ελευθερίας και της ανάγκης για αμοιβαίες παραχωρήσεις, για κανόνες. Όσο πιο πολιτισμένη γίνεται μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερη δυστυχία προκαλεί σε κάποιους πολίτες που περιορίζονται από τις κοινωνικές επιταγές, όπως έγραφε ήδη το 1929 ο Φρόυντ στο διάσημο Das Unbehagen in der Kultur (μεταφρασμένο ως Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας).* Μια λιγότερο μελετημένη έκφανση αυτού του φαινομένου είναι η οικονομική ανάπτυξη και η ανεξήγητη δυστυχία που φαίνεται να φέρνει σε μερικούς συμπολίτες μας.

Πρόσφατα παραχωρήθηκε, ξεπερνώντας (οριστικά;) και τον σκόπελο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το αεροδρόμιο του Ελληνικού για ένα από τα μεγαλύτερα έργα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι παραχωρησιούχοι υπόσχονται επένδυση 7-8 δις, που θα φέρει εργασία για 50.000 άτομα (σχεδόν το συνολικό εργατικό δυναμικό του Βόλου δηλαδή) και 1 εκατομμύριο νέους επισκέπτες για την Αθήνα. Συγκριτικά, το τελευταίο αυτόφωτο μνημείο μεγάλου βεληνεκούς που χτίστηκε στην πόλη (όχι π.χ. μουσείο επίδειξης περασμένων μεγαλείων), ο Παρθενώνας, έχει περίπου 2 εκ. επισκέπτες. Όσο προκλητικό και να ακούγεται, στο Ελληνικό χτίζουμε, τουριστικά μιλώντας (και αν ευσταθούν τα στοιχεία), μισό Παρθενώνα. Χωρίς μάλιστα να χρειαζόμαστε τα μεταλλεία του Λαυρίου.

Κιομως, ένα έργο τέτοιας σημασίας για την πόλη, αν όχι την χώρα, έπρεπε να περιμένει την βαθύτατη οικονομική κρίση για να γίνει.

Read moreΗ Ανάπτυξη Πηγή Δυστυχίας

Μία συναρπαστική κατάσταση

Στις επερχόμενες εκλογές τίθενται για πρώτη φορά με τόση πιστότητα τα πραγματικά διλήμματα που αντιμετωπίζουμε. Τα πραγματικά και όχι ιδεατά διλήμματα, αυτά που λαμβάνουν υπόψη την πολιτική πραγματικότητα. Π.χ., οποιοδήποτε δίλημμα έχει στο ένα σκέλος του το να εφαρμόσουμε μέχρι κεραίας τις μεταρρυθμίσεις του μνημονίου είναι ιδεατό, διότι δεν απαντάει στο *ποιοι* θα εφαρμόσουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις – ούτε το πολιτικό υποκείμενο, ούτε η βάση για αυτό υπήρξε ποτέ.

Ευθυγραμμιζόμενα με την πραγματικότητα, τα διλήμματα θα οδηγήσουν σε πιο καθαρές λύσεις, με μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση, και θα μας βγάλουν από την ακινησία, χωρίς αυτό να σημαίνει προς τη «σωστή» κατεύθυνση. «Σωστή» κατεύθυνση, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει· η κάθε επιλογή έχει πολλών ειδών συνέπειες. Συγκεκριμένα:

° Η κυβερνητική πλειοψηφία, με τον εκβιασμό της λήξης της χρηματοδότησης που προετοίμασε, θέτει τους πολίτες ξεκάθαρα μπροστά στο δίλημμα που στην πραγματικότητα τους έχει θέσει εδώ και χρόνια: ομαλότητα με διάσωση των πλέον οπισθοδρομικών δυνάμεων που υπάρχουν στη χώρα, ή πιθανές περιπέτειες. Νίκη του Σαμαρά (κατά τη γνώμη μου πολύ πιθανή) θα τον καταστήσει απόλυτο κυρίαρχο για τα επόμενα τέσσερα με οκτώ χρόνια. Το εμπνευσμένο από τον Ερντογάν ή τον Ούγγρο Ορμπάν στυλ αυταρχικής διακυβέρνησης που πρεσβεύει, με περιφρόνηση των κοινοβουλευτικών θεσμών, «εντολές» που φτάνουν μέχρι και στην ανεξάρτητη, θεωρητικά, Δικαιοσύνη, εξυπηρέτηση των ημετέρων με κατάργηση θεσμών διαφάνειας και ανεξαρτήτων αρχών, θα μας απομακρύνει όλο και περισσότερο από την ουσία αυτού που ονομάζουμε «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Από την άλλη, θα αποφύγουμε την άμεση αγωνία της χρηματοδότησης, θα περάσουν τα μέτρα που επιβάλλουν οι δανειστές, η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται σε μία μουντή κανονικότητα, με τα καλά της και τα κακά της. Η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση θα διαλυθεί: ένα κομμάτι της θα γίνει πολύ πιο ακραίο, συσσωρεύοντας όλο και περισσότερη οργή, και ένα άλλο θα συνειδητοποιήσει ότι χωρίς έναν πιο ρεαλιστικό λόγο δεν πρόκειται να νικήσει ποτέ τον Σαμαρά, και θα συνεισφέρει στη δημιουργία μιας μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης με άγνωστο αυτή τη στιγμή όχημα.

° Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα μας κρατήσει στην τσίτα για πολλούς μήνες, με απρόβλεπτες συνέπειες ειδικά τις πρώτες βδομάδες, όταν και θα λήγει η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ στις τράπεζες με βάση τις εγγυήσεις του Δημοσίου (1η Μαρτίου) και περίπου 2,5 δις ομολόγων.

Read moreΜία συναρπαστική κατάσταση

Περί ΠΝΠ μικρό στατιστικό ΙΙ

Ή: Μικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Β.

Είχα γράψει πριν 1,5 χρόνο ένα άρθρο σχολιασμού της πρακτικής της έκδοσης ΠΝΠ από την Κυβέρνηση Σαμαρά. Τις επισημάνσεις μου εκείνες, τις οποίες επαναλαμβάνω και επαναφέρω διά της παρούσης, έρχομαι να επιρρώσω, χρησιμοποιώντας τα στοιχεία που συνέλεξα στην προηγούμενή μου ανάρτηση.

Να θυμηθούμε πρώτα ποια είναι αυτά τα εμπειρικά δεδομένα. Ιδού οι κυρωτικοί των ΠΝΠ νόμοι της τελευταίας 15ετίας:

Read moreΠερί ΠΝΠ μικρό στατιστικό ΙΙ

Μικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Α

Ο πρώτος νόμος της νέας χιλιετίας ήταν ο Ν. 2783/2000, που δημοσιεύθηκε στις 07 Ιανουαρίου 2000 (ακολουθώ εδώ την συνήθεια, υπολογίζοντας το 2000 σε τούτη δω την χιλιετία, μην βαράτε). Αφορούσε το συγκλονιστικό αντικείμενο “Κύρωση του Πρωτοκόλλου σχετικού με τη Συμφωνία της Μαδρίτης που αφορά τη διεθνή καταχώρηση οχημάτων”.

Μέχρι την στιγμή που γράφονται τούτες εδώ οι γραμμές, φτάσαμε αισίως στον Ν. 4319/2014. Σύνολο 1536 νόμοι σε 15 χρόνια και κάτι, ένας ρυθμός 102 νόμων κατ’ έτος.

Θέλησα να δω πώς κατηγοριοποιείται όλη αυτή η νομοθετική παραγωγή. Προς τον σκοπό αυτό, ταξινόμησα τους νόμους στις εξής κατηγορίες: α. απολογισμοί/ισολογισμοί/προϋπολογισμοί, β. μεταφορά ευρωπαϊκών οδηγιών, κύρωση αποφάσεων και συνθηκών κ.λπ., γ. κύρωση συμβάσεων και ιδρυμάτων, δ. κύρωση ΠΝΠ, ε. διεθνείς συμβάσεις, στ. λοιποί νόμοι.

Η κατηγορία α είναι εξαιρετικά σημαντική πολιτικά και γιαυτό αξίζει μια κατηγορία μόνη της.

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Α