ευρωπαϊκη-ενωση

Έχω γράψει πριν από καιρό δύο αναρτήσεις αλβανικού (και ελληνικού φυσικά) ενδιαφέροντος: “Το Κοσσυφοπέδιο γίνεται Κόσοβο” και “Υπέρ των Αλβανών“. Καιρός είναι να τις συμπληρώσω με μια πιο μακροσκοπική και ευρωπαϊκή οπτική γωνία.

Καταρχάς, γιατί υπάρχει τάχα “αλβανικό” ζήτημα;

Η Αλβανία είναι μια δύναμη αναθεωρητική. Βασικά δεν είναι ιδιαίτερα “δύναμη”, έχοντας έκταση μικρότερη της ελληνικής Μακεδονίας (28.000 τ.χλμ. έναντι 34.000), ΑΕΠ το μισό της Κύπρου (9 δισ. ευρώ έναντι 18) και πληθυσμό μικρότερο της Αττικής (λίγο πάνω από τα 3 εκ. έναντι 3,8 εκ.). Τοπικά βέβαια, στον δυτικοβαλκανικό της μικρόκοσμο, τα μεγέθη αυτά είναι και παραείναι σημαντικά: 50% μεγαλύτερος πληθυσμός από την θύραθεν Μακεδονία, υπερδιπλάσια έκταση από το Μαυροβούνιο. Αν μάλιστα αθροίσουμε τους αριθμούς αυτούς με το νεοπαγές Κοσσυφοπέδιο κ.λπ., το περίγραμμα καθίσταται πιο σαφές: 3 εκ. Αλβανοί στην Αλβανία, 1,5 εκ. στο Κοσσυφοπέδιο, 0,5 εκ. στην Μακεδονία και μερικές δεκάδες χιλιάδες σε Σερβία και Μαυροβούνιο συνιστούν ένα ενδεχομένως επικίνδυνο μείγμα.

Read moreΤο αλβανικό ζήτημα

Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για το θέμα των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα, για την ελληνική πολιτική ασύλου, για την υποδοχή και κράτηση των επαναπροωθουμένων κ.λπ. Δικαίως. Οι μετανάστες που κομματιάζονται από νάρκες, οι λιμενικοί που βιαιοπραγούν σκαιά σε ανήμπορους ανθρώπους, τα λαμόγια εκατέρωθεν του Αιγαίου που αποκερδαίνουν το παντεσπάνι τους από τις οικονομίες μιας ζωής των μεταναστών, η κράτηση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσων προορίζονται για απέλαση ή περιμένουν την εξέταση του αιτήματός τους, η στερεότυπη και αναιτιολόγητη απόρριψη όλων των αιτημάτων παροχής ασύλου είναι φαινόμενα βαθύτατα προσβλητικά για όλους μας.

Θέλω όμως να φωτίσω και μια άλλη οπτική, όχι απαραίτητα για να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, αλλά για να τεθή το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις. Δεν φτάνει ο καταγγελτικός λόγος, χρειάζεται και να εντοπίσουμε τον ένοχο και να υποδείξουμε λύσεις.

Σε πρώτη ματιά ο ένοχος είναι προφανής: το ελληνικό ο-θεός-να-το-κάνη-κράτος. Έτσι είναι, χωρίς καμία αμφιβολία και θα ήμουν ο τελευταίος που θα υπερασπιζόταν την ελληνική κρατική αποτελεσματικότητα σε οποιοδήποτε πεδίο προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων.

Είναι όμως μόνο έτσι;

Η Ελλάδα υποχρεούται από την ευρωπαϊκή πολιτική να επιτηρή και να αστυνομεύη τα θαλάσσια κυρίως σύνορά της. Είναι δηλαδή μια πολιτική που ασκείται όχι μόνον χάριν της δικής μας εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της ευρωπαϊκής, τουλάχιστον των υπόλοιπων σενγκενικών χωρών. Εξού και η μερική ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αυτής της πολιτικής. Η Ευρώπη ως φρούριο δεν υπήρξε μόνο δική μας απόφαση.

Read moreΗ Ευρώπη ως φρούριο ή ως παιδική χαρά;