ευρωπαϊκη-ενωση

Δημοσιεύθηκε στην Ελευθερία του Τύπου της 14ης Μαΐου 2017.

Το διαζύγιο Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένου Βασιλείου αποδεικνύεται αργή και δύσκολη υπόθεση, ίσως πιο δύσκολη από όσο υπέθεταν αρχικά πολλοί παρατηρητές. Από την μια πλευρά, έχουμε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που δίνει την εντύπωση ότι η βρετανική απόφαση εξόδου τής προκάλεσε όχι πανικό ή έστω φόβο, αλλά μάλλον ανακούφιση. Κάτι σαν ένα βάρος που έφυγε από πάνω μας μετά από τόσες δεκαετίες, ένας ανοιχτός λογαριασμός που επιτέλους κλείνει και μας βοηθεί να συνεχίσουμε τον δρόμο μας απερίσπαστοι. Από την άλλη πλευρά, η βρετανική ηγεσία, όπως ενσαρκώνεται στο πρόσωπο της Θηρεσίας Μαΐου, επιλέγει την οδό του αυστηρού χωρισμού, πράγμα που δίνει την εντύπωση ότι δεν συνεκτιμά επαρκώς την σημαντική μειοψηφία της ψήφου υπέρ της παραμονής, μιας ψήφου που επεκράτησε, ως γνωστόν, στην εντόπια άρχουσα τάξη του χρήματος και του πνεύματος. Ενώ λοιπόν υπήρχαν αρχικά οι προϋποθέσεις για ένα φιλικό διαζύγιο, αναφύεται πλέον ο κίνδυνος κατά την διάρκεια των μακρών, επίπονων και πολύπλοκων διαπραγματεύσεων εξόδου να προκύψει ένα άλλο διαζύγιο, του τύπου “(πολύ) μακριά και (ελάχιστα) αγαπημένοι”. Και αυτή θα είναι η σχετικά καλή εξέλιξη.

Οι προθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι πλέον αρκούντως σαφείς: δεν υπάρχει καμία χαριστική διάθεση προς το Ηνωμένο Βασίλειο (και γιατί άλλωστε θα έπρεπε να επιδειχθή εύνοια προς ένα τρίτο κράτος;), οι ανειλημμένες υποχρεώσεις θα εκπληρωθούν στο ακέραιο και το κακό παράδειγμα της Βρετανίας θα στιγματιστή δεόντως ενώπιον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης: οι πράξεις έχουν συνέπειες και όποιος δεν θέλει την ΕΕ, ας μην περιμένη τίποτε άλλο παρά το ίδιο νόμισμα εκ μέρους των Βρυξελλών. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθή εύκολα ότι πρόκειται για αυστηρή μεν, αλλά ακριβοδίκαιη προσέγγιση.

Read moreΤο διαζύγιο ως συνεχιζόμενη σχέση

Λέγαμε στο προηγούμενο επεισόδιο για τις πολυμερείς διεθνείς συμβάσεις που έχει κυρώσει διά νόμου η Ελλάς μεταξύ 1990-2016. Κάποιες από αυτές τις πολυμερείς συμβάσεις βέβαια διάγουν βίον μεθόριο, καθώς από την μια μεριά ολοένα και πιο συχνά διαπραγματευόμενος και συμβαλλόμενος είναι η όλη Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τις διεθνείς αυτές συμβάσεις η ΕΕ πραγματώνει την εξωτερική της πολιτική, διαπραγματευόμενη και συμβαλλόμενη ως κοινή συμπολιτεία έναντι τρίτων κρατών ή τρίτων ομάδων κρατών. Προνομιακοί τομείς αυτής της κοινής εξωτερικής πολιτικής είναι ασφαλώς το εμπόριο, αλλά όχι μόνο. Δι’ αυτών, η ΕΕ διαχέει την ήπια ισχύ της στο εγγύς εξωτερικό της, προωθώντας την πολιτική καλής γειτονίας που πρεσβεύει. Στην πραγματικότητα, προσδένει την μία χώρα μετά την άλλη στο άρμα της (ή τουλάχιστον αυτό έκανε στις δεκαετίες 1990 και 2000), καθώς ανταλλάσσει προγράμματα χρηματοδότησης με συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις. Και έτσι αυξάνει την επιρροή της στον διεθνές πεδίο. Νομίζω ότι είναι προφανής η ωφέλεια της Ελλάδας από την συμμετοχή σε μια τέτοια εξωτερική πολιτική.

Μεταξύ αυτών των συμβάσεων περιλαμβάνονται ασφαλώς και οι συμβάσεις εκείνες που θα τις χαρακτήριζα εσωτερικές ευρωπαϊκές, δεδομένου ότι είτε επέχουν θέση συνταγματικών συνθηκών, όπως π.χ. η Συνθήκη του Άμστερνταμ (Ν. 2691/1999), είτε αποτελούν τις συνθήκες προσχώρησης νέων μελών στο ευρωπαϊκό Κοινό, όπως είναι η Συνθήκη για την Πέμπτη Διεύρυνση της ΕΕ (Ν. 3236/2004)

Ιδού μερικές ακόμα ευρωπαϊκές πολυμερείς διεθνείς συμβάσεις:

Read moreΜικρή εμπειρική έρευνα περί της λεπτής τέχνης του νομοθετείν, μέρος Ι

Γιατί ΝΑΙ

Γιατί ανήκουμε στην Ευρώπη γεωγραφικά, πολιτικά, πολιτισμικά.
Γιατί η Ελλάδα πρέπει να ανήκη στην πλουσιώτερη, μεγαλύτερη και δημοκρατικώτερη συμπολιτεία της υφηλίου.
Γιατί μια απομονωμένη Ελλάδα θα είναι έρμαιο της Τουρκίας. Τέλος.
Γιατί θα είμαστε ηλίθιοι, αν βγούμε από την λέσχη στην οποία απαξάπαντες επιδιώκουν να μπουν.
Γιατί ο ελληνικός λαός τάσσεται κατά μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γιατί μάς επιβλήθηκε ένα αντισυνταγματικό δημοψήφισμα. Αλλά θα το κερδίσουμε.
Γιατί φτάνουν η υπεροψία και η αλαζονεία της κυβέρνησης, που καμώνεται ότι διερμηνεύει την βούληση του ελληνικού λαού σε απευθείας σύνδεση.
Γιατί οι ολοκληρωτικές τάσεις του δικέφαλου τέρατος είναι πλέον ορατές για τα καλά.
Γιατί το ΝΑΙ δίνει προοπτική και διέξοδο. Δύσκολη ασφαλώς, αλλά ορατή.
Γιατί μόνο με το ΝΑΙ υπάρχει σαφής δέσμευση μελλοντικής αναδιάρθρωσης του χρέους (όχι διαγραφής και λοιπών φαντασιοκοπιών, αλλά επιμήκυνσης της ωρίμασης κλπ).
Γιατί όλες ανεξαιρέτως οι μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις, από τους συντηρητικούς μέσω των φιλελευθέρων ως τους σοσιαλδημοκράτες, το συνιστούν.
Γιατί το ΝΑΙ είναι το μόνο που δεν οδηγεί σε άμεση πιστωτική ασφυξία.
Γιατί δένει το νήμα της ανάπτυξης του β΄ εξαμήνου 2014 που έκοψε η κυβέρνηση του δικέφαλου τέρατος.
Γιατί υποσχέθηκε ο Βαρουφάκης ότι θα παραιτηθή. ;-)
Γιατί εθνική αξιοπρέπεια με άδεια ταμεία, κλειστές τράπεζες, διχασμένο λαό δεν νοείται.

Read moreΓιατί Μένουμε Ευρώπη ΙΙ

Σε συνέχεια όσων είχα υποστηρίξει εδώ και με αφορμή την πρόσφατη παραπομπή από το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο στο Δικαστήριο της ΕΕ στο Λουξεμβούργο του προδικαστικού ζητήματος αν είναι σύμφωνο με τις ευρωπαϊκές συνθήκες ή μήπως υπερβαίνει τις αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας το πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων, έστω και από την δευτερεύουσα αγορά, θυμήθηκα και κάτι άλλο.

Σύμφωνα με το άρ. 123 παρ. 1 και 125 παρ. 1 της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ):

Απαγορεύονται οι υπεραναλήψεις ή οποιουδήποτε άλλου είδους πιστωτικές διευκολύνσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών, οι οποίες εφεξής αποκα­λούνται «εθνικές κεντρικές τράπεζες», προς θεσμικά και λοιπά όργανα ή οργανισμούς της Ένωσης, κεντρικές κυβερνήσεις, περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλους οργανισμούς δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών απαγορεύεται επίσης να αγοράζουν απευθείας χρεόγραφα, από τους οργανισμούς ή τους φορείς αυτούς, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή οι εθνικές κεντρικές τράπεζες. […]

Η Ένωση δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις, οι περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλοι οργανισμοί δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών, ούτε τις αναλαμβάνει, με την επιφύλαξη των αμοιβαίων χρηματοοικονομικών εγγυήσεων για την από κοινού εκτέλεση ενός συγκεκριμένου έργου. Κανένα κράτος μέλος δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις, οι περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλοι οργανισμοί δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις άλλου κράτους μέλους, ούτε τις αναλαμβάνει, με την επιφύλαξη των αμοιβαίων χρηματοοικονομικών εγγυήσεων για την από κοινού εκτέλεση ενός συγκεκριμένου έργου.

Read moreΜικρό κανονολογικό ΙΙ