Εν αρχή εποίησεν το Συνταγματικό Δικαστήριο την αρχή της αναλογικότητος. Και είδεν την αρχήν της αναλογικότητος ότι καλή και διεχώρισε το Συνταγματικό Δικαστήριο ανά μέσον της αρχής της αναλογικότητος τρεις επιμέρους αρχές:
–αρχή της προσφορότητας: επιτρέπονται μόνο τα μέσα που είναι πρόσφορα προς επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού. Απρόσφορα μέσα απαγορεύονται.
–αρχή της αναγκαιότητας: μεταξύ όσων μέσα είναι πρόσφορα επιτρέπονται μόνο όσα προκαλούν την απολύτως αναγκαία βλάβη στα δικαιώματα του καθ’ ου. Μη αναγκαίες προσβολές απαγορεύονται, και
–αρχή της εν στενή εννοία αναλογικότητας: μεταξύ των πρόσφορων και αναγκαίων μέσων επιτρέπονται μόνο όσα προκαλούν βλάβη ανάλογη προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. Δυσανάλογα μέσα απαγορεύονται.
Σύμφωνα όμως με το άρ. 22 παρ. 2 ΠΚ:
Αμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτεθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους.
Τι συμβαίνει εδώ; Συμβαίνει ότι η αρχή της αναλογικότητας δεν εφαρμόζεται στην άμυνα καθ’ όλη την έκτασή της. Η αμυντική πράξη απαιτείται να είναι πρόσφορη και αναγκαία, όχι όμως και ανάλογη. Με άλλα λόγια, δεν απαιτείται καμία θετική αναλογία μεταξύ προσβαλλομένου από την επίθεση εννόμου αγαθού και διασωζομένου από την αμυντική πράξη (αρκεί βάσει της θεωρητικής και νομολογιακής επεξεργασίας του θεσμού να μην αποβαίνη εντελώς δυσανάλογη η στάθμισή τους).
Η αμυντική πράξη δεν απαιτείται συνεπώς να είναι ανάλογη. Επιτρέπεται να είναι δυσανάλογη, σκληρό, αλλά να ακουστή. Das Recht braucht dem Unrecht nicht zu weichen λένε από παλιά στην Γερμανία και κατά βάσιν ισχύει ακόμα. Η επιλογή αυτή δεν είναι φυσικά αυτονόητη και μάλιστα σε όχι λίγες χώρες απαιτείται και εδώ αναλογία. Αλλά κατά την γνώμη μου αυτοί δεν το σκεφτήκανε καλά.
Λογαριάστε το εξής πρακτικό:
Ο βιαστής Β βιάζει το θύμα Θ. Ο τρίτος Τ παρακολουθεί. Από το σημείο όπου βρίσκεται η μόνη δυνατότητα επέμβασης που διαθέτει είναι να πυροβολήση τον Β στο κεφάλι. Αλλά η ζωή του Β αξίζει περισσότερα από τον γενετήσιο αυτοκαθορισμό του Θ. Πυροβολεί και γίνεται τριταμυνόμενος ή παραμένει απλώς τρίτος;
Σκεφτήτε σαν Β. Σκεφτήτε σαν Θ. Τώρα σκεφτήτε όχι σαν Τ, αλλά σαν κοινωνία που αποφασίζει τι δικαίωμα πρέπει να έχη ο Τ. Αν ο Τ τινάξη τα μυαλά του Β στο χαλάκι, πρέπει να τιμωρηθή; Θα έχη πράξει δικαίως ή αδίκως;
Τέλος πάντων, de lege lata αυτά είναι λυμένα ζητήματα.
Αλλά το ισχύον δίκαιο μάς κρύβει μια έκπληξη ακόμη. Η αρχή της αναλογικότητας, ούσα συνταγματική επιταγή, καθορίζει αυστηρά κάθε δημόσια δράση, και μάλιστα την αστυνομική. Για τον λόγο αυτό έχει εισαχθή ειδικός νόμος σχετικά με την χρήση πυροβόλων όπλων από τους αστυνομικούς υπαλλήλους, ο, δεδομένων των ελληνικών συνθηκών αναγκαίος, πλην στις λεπτομέρειές του κάπως ασυλλόγιστος, Ν. 3169/2003. Άμεση πρακτική συνέπεια του Ν. 3169/2003 είναι ότι οι πολίτες έχουν περισσότερα δικαιώματα αμύνης με πυροβόλα όπλα από τους ίδιους τους επιφορτισμένους με την καταστολή του εγκλήματος αστυνομικούς υπαλλήλους. Οι μεν δεσμεύονται από την αναλογικότητα, οι δε όχι.
Ας μεταβάλλουμε λοιπόν λίγο το παράδειγμά μας:
Ο Αστυφύλακας Α και η μνηστή του Β έχουν απαχθή από τον ένοπλο Γ, πρώην εραστή της Β, ο οποίος τους έχει μεταφέρει σε κάποιο υπόγειο, όπου έδεσε τον καθένα με μια κοντή αλυσίδα από δύο κρίκους στον τοίχο που απέχουν αρκετά, ώστε να μην μπορούν να έλθουν σε επαφή. Στόχος του Γ είναι να αποσπάση υπέρογκα λύτρα για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων του από τις οικογένειές τους και στην συνέχεια να τους δολοφονήση, προκειμένου να εκδικηθή έτσι την Β για την «απιστία» της. Προηγουμένως όμως θέλει να «διασκεδάση» με την συντροφιά της όμορφης Β για μια τελευταία φορά. Για τον λόγο αυτό πετά απρόσεκτα μακριά το πιστόλι του και κυριευμένος από πόθο την πλησιάζει απειλητικά. Η αλυσίδα του Α του επιτρέπει να πιάση το πιστόλι, γνωρίζοντας όμως από την επιμελή παρακολούθηση των μαθημάτων του στην Σχολή Αστυφυλάκων ότι σε τέτοια περίπτωση επιτρέπεται μόνο πυροβολισμός ακινητοποίησης (άρ. 3 παρ. 5 περ. β΄ Ν. 3169/2003: «αποτροπή επικείμενης τέλεσης κακουργήματος που απειλείται με χρήση σωματικής βίας») και όχι εξουδετέρωσης και με δεδομένο ότι η απόσταση, ο φωτισμός και η επαφή των σωμάτων του παρέχουν ικανοποιητικό πεδίο βολής μόνο στο κεφάλι του απεχθούς Γ, επιλέγει να παραμείνη απαθής και να ανεχθή τον ενώπιόν του εκτυλισσόμενο βιασμό της Β.
Δεν είναι γαμάτο το Ποινικό;
Ο αστυφύλακας Α του παραδείγματος προφανώς δεν θα βρίσκεται εν υπηρεσία. Δεσμεύεται εν τοιαύτη περιπτώσει από τους περιορισμούς του Ν.3169/2003 ή ισχύουν απλώς οι διατάξεις του ΠΚ περί αμύνης;
Εν πάση περιπτώσει, ο αστυφύλακας Α έχει και τις εξής εναλλακτικές: (1) να απειλήσει τον βιαστή Γ ότι θα του την μπουμπουνίσει στο κεφάλι αν δεν απελευθερώσει αμέσως την μνηστή του Β και τον ίδιο και (2) να απελευθερωθεί από την αλυσσίδα που τον περιορίζει πυροβολώντας την κλειδαριά και κατόπιν να πράξει τα νόμιμα.
Το άρ. 22 παρ. 2 ΠΚ:
δεν προβλέπει τίποτε για κάποιον τρίτο. Ο τρίτος Τ που παρακολουθεί τον βιασμό της Θ δεν είναι σε καμμία περίπτωση αμυνόμενος – αλλά IANAL :-D – οπότε μάλλον εμπίπτει στην αρχή της αναλογικότητας.
Vrennus, ο τρίτος Τ υπερασπίζεται με την επίθεση του τον “εαυτό του ή άλλο” από παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους, εναντίον δηλαδή του “εαυτού του ή του άλλου”. Είναι αμυνόμενος λοιπόν υπερασπιζόμενος είτε τον εαυτό του είτε κάποιον άλλο. Το άρθρο λοιπόν, όπως εγώ το διαβάζω, προβλέπει για τον τρίτο ακριβώς αυτό που προβλέπει και για αυτόν που υφίσταται την άδικη και παρούσα επίθεση. Δηλαδή εφόσον κάποιος χρήζει υπεράσπισης τότε όποιος τον προστατέψει αποτελεί αυτομάτως πρόσωπο αμυνόμενο.
Εγώ αυτό που δεν κατανοώ ακριβώς είναι η έννοια του “εντελώς δυσανάλογου” και εάν αυτό έχει κάτι να κάνει με την de lege lata επίλυση του προβλήματος με τον βιαστή Β. Δηλαδή τελικά πως κρίνεται εάν η εκτέλεση του βιαστή προς αποφυγή του βιασμού είναι “εντελώς δυσανάλογη” ή όχι; Και ποια η ουσιαστική διαφορά με το “επαρκώς δυσανάλογη” που είναι όπως το καταλαβαίνω εγώ η αρχή της αναλογικότητας;
Βρέννε,
Οι αστυνομικοί θεωρούνται εκ του νόμου πάντοτε σε διατεταγμένη υπηρεσία όταν επεμβαίνουν, άρα πάντα δεσμεύονται από τον Ν. 3169/2003.
Πιο δύσκολο είναι το ερώτημα αν δεσμεύεται από την αναλογικότητα όχι μόνο στην τριτάμυνα, αλλά και όταν αμύνεται ο ίδιος υπέρ του εαυτού του.
Όχι, δεν έχει καμία, μην μου αλλάζης το παράδειγμα! :-)
Φυσικά και προβλέπει, φαντάσου να μην μπορούσε να τριταμυνθή ο πατέρας για το παιδί του! Καλά τα γράφει ο Κουκ.
Κουκ,
Εντελώς δυσανάλογη δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που θα το υποστήριζε. Σαν παράδειγμα μπορώ να αναφέρω μια προπολεμική ελληνική απόφαση, όπου ο ιδιοκτήτης είχε πυροβολήσει κάποιον που του είχε κλέψει μια κολοκύθα. :-)
Η παλιά αντίληψη ήταν ότι καμιά αναλογία δεν υπάρχει στην άμυνα, αν είναι αναγκαίο να σκοτώσης, έχεις δικαίωμα να σκοτώσης για να αμυνθής. Με την πάροδο του χρόνου τέτοιες απόλυτες αντιλήψεις μαλάκωσαν, κυρίως νομολογιακά. Κάποια ασάφεια βέβαια παραμένει. Διάβασε και αυτό το βαρετό και πες μου την γνώμη σου αν θες.
Η διαφορά είναι προς το “απλώς δυσανάλογη”, που είναι ακριβώς το παράδειγμα του βιαστή με τα υποψήφια χυμένα μυαλά.
κατάφερα να το διαβάσω, σε δόσεις, και μπορώ να πω ότι έχω εντυπωσιαστεί αλλά όχι διαφωτιστεί :-) Αν κατάλαβα καλά, ο αστυνομικός ενδέχεται να γνώριζε ότι υπερέβαινε τα όρια των διατάξεων για την άμυνα των αστυνομικών, ενδέχεται να μην ήταν και υπό την ταραχή που επικαλέστηκε, αλλά εφόσον αυτά δεν είχαν αποδειχτεί και δηλαδή δεν αποκλείστηκε η περίπτωση να ήταν ταραγμένος ή να μη γνώριζε ότι θα υπερέβαινε τα όρια της άμυνας το δικαστήριο ορθώς θα αποδέχονταν το δικαίωμα του να πράξει αυτό που έπραξε. Αλλά εάν δεν ήταν αστυνομικός ώστε να περιορίζεται παραπάνω από τον καθένα τότε, σύμφωνα με τη δική σου άποψη τέλος πάντων, και χωρίς ταραχή να ήταν πάλι θα είχε το δικαίωμα. Οπότε συμπεραίνω ότι ειδικά για τους αστυνομικούς έχει πει ο νομοθέτης ότι η άμυνα τους δεν είναι τόσο σημαντικό δικαίωμα όσο είναι για τους υπολοίπους μας λόγω του εξουσιαστικού τους ρόλου. Αλλά, για τους υπολοίπους, υπάρχουν μήπως άλλες σταθμίσεις που αίρουν την μη-αναλογικότητα της άμυνας;
Ο σκοπός δεν ήταν να διαφωτιστής, αλλά ακριβώς να μπερδευτής περισσότερο. :-)
Όχι ότι δεν είναι τόσο σημαντικό, ίσα ίσα, αλλά δεν μπορεί να παρακαμφθή η συνταγματική αρχή της αναλογικότητας της δημόσιας δράσης.
Υπό το όνομα των λεγόμενων κοινωνικοηθικών περιορισμών της άμυνας εισάγονται κάποιες κάμψεις του αυστηρού και απόλυτου χαρακτήρα της, όπως χαρακτηριστικά σε περιπτώσεις αφόρητης δυσαναλογίας. Ακόμη, κατά την κρατούσα διδασκαλία, σε περιπτώσεις πρόκλησης της επίθεσης, ύπαρξης ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης του αμυνομένου προς τον επιτιθέμενο και επίθεσης ακαταλογίστων. Ίσως και σε άλλες.
Αλλά το παράδειγμα του βιαστή είναι πεντακάθαρο.
Als Verfasser des verlinkten Artikels würde ich mich freuen zu erfahren, was Sie dazu schreiben. Mein Griechisch ist ein wenig eingerostet (um nicht zu sagen: Ich spreche kein Wort Griechisch). Viele Grüße aus Oldenburg!
Hallo CM! Herzlich wilkommen, Grüße aus Athen!
Es geht um die (Nicht-)Verhältnismässigkeit der Notwehrtat im griechischen Strafrecht, genauso wie in Deutschland.
Vor einigen Wochen hat ein Extremrechtspolitiker vorgeschlagen, die Bürger sollten frei sein, in Notwehr Einbrecher einzuschiessen.
[Neuwahlen sind imminent! ;-)]
Ich versuchte also meine knappe Leserschaft zu informieren, dass es nichts Neues und nichts Besonderes in diesem Vorschlag gibt und alles schon lange geltendes Recht ist. Es handele sich dabei um keine griechische Besonderheit, die Lage sei fast identisch auch in Deutschalnd.
Das größte Problem bzw. die juristische Sehenswürdigkeit damit sei vielmehr die strenge Bindung der Polizisten an die Verhältnismässigkeit, wenn auch mit der Notwehrtat z.B. eine Vergewaltigung zu hindern ist.
Was ich übrigens ein bisschen beunruhigend finde…
[Erlauben Sie eine Frage: Ich halte die Verurteilung im Siriusfall als falsch. Was meinen Sie darüber?]
Bis das nächste Link! :-)
Ad hoc leuchtet mir die Sirius-Entscheidung durchaus ein, zumindest von den grundsätzlichen Erwägungen her. Was genau bewerten Sie denn anders? Ich bin gern bereit, mir Ihre Argumentation einmal durch den Kopf gehen zu lassen, wenn Sie mögen. Viele Grüße aus Oldenburg in Deutschland!
Ein paar Gesichtspunkte dazu:
-Das Opfer wusste dass sie sterben würde, d.h. dass ihr Körper zerstört werden würde. Aber das heisst Selbstmord, nicht Tötung.
-Was nach dem Tod geschieht, ob man in ein rotes Raum am Genfersee oder ins Paradies gerät, das kann (und darf) kein Gericht beurteilen.
Warum ist das faktisch falsch? Wer kann das beweisen?
Χερ Αναγνωστοπουλε, γραψτε μας για το περιστατικο του μακαρίτη πλεον Ζακ. Τι φοβαστε, μηπως σας κραξουν οι “LGBTQI”;
Και μη μας πειτε τι λεει η γερμανικη νομολογια, πειτε μας τι λεει η ελληνικη νομολογια.
-Επραξε ορθως ο κοσμηματοπωλης, και αν οχι, τι επρεπε τελος παντων να πραξει;
-Επραξαν ορθως οι αστυνομικοι, και αν οχι, τι επρεπε να ειχαν πραξει;
-Μηπως ο κοσμηματοπωλης “αυτοδικησε” και εφονευσε το “γελαστο παιδι”;
-Μηπως η εκδοχη του Γκρέγκορυ ειναι η ορθη; (ενας ειναι ο Γκρέγκορυ!)
Δες το ως ενα follow-up, η μαλλον ως ενα ενδιαφερον case study του παραπανω αρθρου.
Μάλλον με μπέρδεψες με τους ξερόλες του φβ. Εγώ είμαι άλλου είδους ξερόλας.
Ελα τωρα, μην μας κάνεις το παπί.
Το περιστατικο ειναι ενα ακριβες case study του αρθρου σου, και ενα κλασσικο ζητημα του Ποινικου Δικαιου: Τα ορια της αυτοανυνας και της αστυνομικης βιας, η δυνατοτητα πολιτικης συλληψης (civilian arrest) και τα ορια χρησης βιας για την πραγματοποιησή της.
Πώς γινεται να εισαι λαλίστατος και να εχεις αποψη σε ενα σωρο αλλα θεματα τα οποια εχεις μαλλον περιορισμενη γνωση, απο την οικονομια και την εξωτερική πολιτικη μέχρι την Ιστορία, και να μην εχεις αποψη για ενα κεφαλαιώδες ζητημα της ειδικοτητας σου, το οποιο μαλλιστα ειναι ενα τελειο πρακτικο παραδειγμα οσων αναλύεις στο αρθρο σου;
Αντιλαμβανομαι οτι ο φιλελέ ιδεολογικος καθωσπρεπισμος και οι πολιτικες παρωπιδες δε σου επιτρεπουν να μιλησεις, οποτε η τακτικη της παπιας ειναι κατανοητή, ομως εδω περαν του νομικου, υπαρχει και ηθικο ζητηματακι. Επι αυτου θα επανελθω.
Όπως προείπα, εγώ είμαι άλλου είδους ξερόλας.
κανεις το παπί στο νομικο σκελος. Αναμενομενο. Ας πιασουμε λοιπον για λιγο το ηθικο σκελος, οπου δεν μπορεις να κανεις το παπί. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΠΙ ΣΕ ΗΘΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ.
Πώς κολλησε τον ιο του AIDS o μακαριτης Ζακ; Ας αφησουμε τον ιδιο να το περιγραψει σε συνέντευξή του το 2013:
“Κόλλησα από μία πρώην σχέση μου.
Ήταν το 2009 που ήμουν φαντάρος και συμμετείχα σε μία εθελοντική αιμοδοσία που έγινε μέσα στο στρατόπεδο και έτσι το έμαθα. […]Όταν το έμαθα είχε ήδη τελειώσει η σχέση αυτή.
Πρέπει να το είχα περίπου ένα με δύο χρόνια πριν το μάθω. Πρώτα το έμαθα εγώ και μετά εκείνος. ”
http://i-rena.blogspot.com/2018/09/zak-drag-queen-drag-queen.html
Κατι δεν παει καλα εδω, ετσι δεν ειναι;
Δικο μου ειναι το ανωτερω σχολιο στις 12/10/2018 00:47
Συνεχιζω.
Οσοι εχουμε υπαρξει εθελοντες αιμοδοτες ξερουμε τη διαδικασια: Πριν μπουμε, η υπευθυνη της αιμοδοσιας θα μας δωσει ενα ερωτηματολογιο, για να διαπιστωθει αν μπορουμε να γινουμε αιμοδοτες. Αυτο γινεται για την ασφαλεια των ασθενων που θα παρουν το αιμα, αλλα και τη δικη μας. Μεταξυ αλλων θα ερωτηθουμε αν ανηκουμε σε “ομαδα υψηλου κινδυνου”.
Απο τις ομαδες υψηλου κινδυνου, οι πλεον επικινδυνες ειναι οι παρακατω:
-ομοφυλοφυλοι
-χρηστες ναρκωτικων
-ατομα που στο προσφατο παρελθον σεξουαλικη επαφη με ατομο καταγομενο απο την υποσαχαριο Αφρικη.
-ιεροδουλοι
Αν ανηκουμε σε “ομαδα υψηλου κινδυνου”, αποκλειομαστε αμεσως απο την αιμοδοσια. Θα πρεπει να αναφερουμε οτι δεν θα δωσουμε αιμα (δεν απαιτειται να δωσουμε αλλες εξηγησεις) και να αποχωρησουμε.
Ο Ζακ ανηκε σε δυο ομαδες υψηλοτατου κινδυνου. Ενημερωθηκε σχετικα στην αιμοδοσια, οπως ολοι μας.
Και ομως εδωσε αιμα.
Ουδολως τον ενδιεφερε αν εβαζε σε κινδυνο τη ζωη ασθενων συνανθρωπων του. ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ. Το μονο που τον ενδιεφερε ηταν να παρει την πενθημερη “τιμητικη” αδεια που δινει ο Στρατός σε αυτες τις περιπτωσεις.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Το αιμα βεβαια ελεγχεται, οταν ειναι μολυσμενο εντοπιζεται. Υπαρχει ομως και ενα πολυ μικρο ποσοστο “ψευδως αρνητικων” αποτελεσματων. Περιπου 0.2 %. Αν 1000 φορεις το AIDS δωσουν αιμα, οι 2 ΔΕΝ θα εντοπιστουν. Το αιμα θα το παρουν ασθενεις, και σχεδον μετα βεβαιοτητας θα μολυνθουν.
Αυτος ειναι ο λογος που αποκλειονται οι “ομαδες υψηλου κινδυνου”.Αυτος ειναι ο λογος που ακουμε για μολυνσεις με HIV σε μεταγγισεις σε νοσοκομεια.
Καποιοι απο αυτους που θα μολυνθουν θα ειναι χειρουργημενοι. Καποιοι θα ειναι παιδια με μεσογειακη αναιμια!
Ολα αυτα ηταν ψιλα γραμματα για τον ασυνειδητο Ζακ. Απλουστατα δεν τον ενδιεφερε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Οσο για τον Γκρέγκορυ, τους “ΛΟΑΤΚΙ” και τους απολογητες τους, μονοι τους ταυτιστηκαν με τον ανθρωπο αυτον, μονο και μονο επειδη ηταν “δικος τους”, δικαιωνοντας πληρως ολες τις “προκαταληψεις” που υπαρχουν εναντιον τους.
Προσωπικα δεν θα χυσω δακρυα για τον Ζακ.
ΕΡΩΤΑΣΘΕ ΟΘΕΝ, ΧΕΡ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΕ.
ΗΤΑΝ ΑΞΙΟΣ ΟΙΚΤΟΥ Ο ΖΑΚ, Ή ΜΗΠΩΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΚΑΤΑΚΡΙΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ; ΕΔΙΚΑΙΟΥΤΟ ΗΘΙΚΑ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ, ΚΑΙ ΜΑΛΛΙΣΤΑ ΕΝΩ ΤΕΛΟΥΣΕ ΕΝΑ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ, ΟΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΧΕ ΔΕΙΞΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ;
ΥΓ:
Reminder: Σε μειζονα ηθικα θεματα ΟΥΔΕΙΣ δικαιουται να κανει το παπί.
Τωρα προσεξα και τη φωτο. Ολοκληρο νομικο συγγραμα εγραψε ο Dr. Herr Anagnostopoulos για το θεμα, και ομως κανει το παπί.
Μαλλον επειδη εμπλεκεται μια “ευπαθης ομαδα” που κατα τους φιλελεδες χρηζει προστασιας, στοργης και προδερμ.
Δυο μετρα, δυο σταθμα, και δυο προσωπα, ή μαλλον δυο προσωπεία.