Ένα πανεπιστήμιο υπό κατάρρευση

Έτυχε πριν από λίγες μέρες να βρεθώ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είχα χρόνια να περάσω από κεί, με θυμάμαι να διαβάζω κάποτε για λίγο, στους χώρους του, σε μια ωραία βιβλιοθήκη – από τις ωραιότερες στα ελληνικά Πανεπιστήμια, από την άποψη του περιβάλλοντος και των εγκαταστάσεων, και πάντως πολύ ανώτερη από τις περισσότερες βιβλιοθήκες του Παν. Αθηνών. Είχα έκτοτε διαμορφώσει μια καλή ανάμνηση για την –συστηματικώς υποτιμώμενη, πανταχόθεν και παλαιόθεν- Πάντειο Σχολή.

Σήμερα, πείστηκα ότι η όποια καλή μου ανάμνηση δεν επιβιώνει στο παρόν (να ισχύει άραγε αυτό μόνο «προς το παρόν»;). Μαύρη μαυρίλα έχει πλακώσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αγαπητοί αναγνώστες, και δεν βρίσκω άλλη λέξη περιγραφής της άθλιας, κυριολεκτικώς, κατάστασης που αντίκρισα. Το ένα από τα δύο κτήρια (δεν ξέρω και πόσα απαρτίζουν το πανεπιστήμιο συνολικώς), κυριολεκτικώς δεν βλέπεται, οι εσωτερικοί τοίχοι του έχουν γεμίσει συνθήματα, τα ταβάνια από πάνω στάζουν ή έχουν καεί, τριγύρω πεταμένες σκόρπιες βρωμισμένες καρέκλες, συσσωρευμένη χαρτούρα, τοίχοι που φοβάσαι να τους αγγίξεις, αφίσες και ανόητα γκράφιτι παντού, βεβηλωμένες προτομές, μνημεία και επιγράμματα. Ένα πραγματικό και κυριολεκτικό αίσχος δηλαδή…

Παντού νιώθεις ότι θα σε φάνε οι κατσαρίδες, κάτι ταλαίπωροι μετανάστες κάθονται μέσα στο κτήριο και καπνίζουν, ένας εξ αυτών κάνει ότι καθαρίζει με μια χιλιομαυρισμένη σφουγγαρίστρα από εκείνες που θυμάμαι να έχουμε στο στρατό. Στην εξωτερική γραμματεία-θυρωρείο μια γηραιά κυρία, η οποία μιλάει σπαστά ελληνικά, με καθοδηγεί για να βρω την αίθουσα που έψαχνα: Έξω από αυτήν δεν υπάρχει ταμπέλα, δεν υπάρχει το παραμικρό σημάδι ή όνομα κάποιου διδάσκοντα, μόνο σκουριά και απομεινάρια κόλλας από τις τόσες ανακοινώσεις. Αίσχος και ντροπή…

Ξέρω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, ο μέσος Νεοέλλην παρατηρητής της σχετικής κατάστασης κατηγορεί πρωτίστως το Κράτος, τις αρχές, την Πρυτανεία, τους «ιθύνοντες», που άφησαν έναν χώρο με λογική και προορισμό πνευματικής κυψέλης να μαραζώσει έτσι και να προσφέρει τέτοιο θέαμα στον επισκέπτη του. Δεν θα διαφωνήσω με τον μέσο παρατηρητή: Ασφαλώς και έχουν βαρύτατη ευθύνη, τόσο εκείνοι που βρίσκονται στις φυλακές σήμερα –όπως έπρεπε!-, ξεπληρώνοντας τις άθλιες Πόρσε και τα τζακούζι τους. Ευθύνες όμως έχουν και όσοι στο μαύρο αυτό παρόν της κρίσης που διανύουμε, αντί να διοικούν αποτελεσματικά ένα πανεπιστήμιο αφήνουν τον χώρο του να σαπίζει και τον χρόνο τους να περνάει (παίζοντας με τις τάπες των βαρελιών;)…

Και φυσικά, την πρώτιστη (και όχι κάποια δήθεν επικουρική) ευθύνη έχουν όλοι οι φοιτητές. Γιατί οι τελευταίοι, θα έπρεπε, με φιλοτιμία, συναίσθηση ευθύνης (όταν βλέπουν ότι το Κράτος δεν έχει λεφτά και η κρίση μαστίζει τη χώρα), να οργανωθούν αποτελεσματικά και, με την νεανική τους ορμή, εργαζόμενοι ως άμισθοι,να φροντίσουν να κρατήσουν καθαρούς τους χώρους του Πανεπιστημίου τους, χώρους στους οποίους οι ίδιοι κάνουν μάθημα, και όχι κανένας άλλος. Γιατί άραγε δεν το έχουν πράξει ακόμη αυτό το αυτονόητο, οι φοιτητές της Παντείου;

Πιθανολογώ ότι απλώς βαριούνται και πίνουν καφέδες. Άλλοι, πάλι, θα διαβάζουν, απομονωμένοι από τον γύρω κόσμο. Μερικοί θα τριγυρνάνε σε κομματικο-συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις και θα παριστάνουν τους φοιτητοπατέρες σε εύπιστους πρωτοετείς, Και φυσικά, κάποιοι αλητήριοι (που μόνο φοιτητές δεν είναι και, μάλιστα, κακώς βρίσκονται εκτός φυλακών) θα συνεχίζουν την νεοελληνική παράδοση της φοιτητικής σαπίλας, που ονομάζεται ενίοτε, καταχρηστικώς, «φοιτητικό κίνημα»: Αντί να διαφυλάττουν ως κόρην οφθαλμού το δημόσιο αγαθό της Παιδείας στην υλοποιημένη «πάντειο» εκδοχή του, θα εξακολουθούν να το φτύνουνε κατάμουτρα, να το εξευτελίζουν με τον χειρότερο τρόπο, να το μισούν τόσο πολύ ώστε να βανδαλίζουν κατα συρροή και αύριο, και μεθαύριο και ούτω καθεξής…

Πηγαίνοντας, που και που, στον ελεύθερο χρόνο τους, σε «αντιεξουσιαστικές» διαδηλώσεις, όπου θα διατυπώνουν ένα καθόλα εύλογο και δίκαιο, ενόψει της παραπάνω συμπεριφοράς τους, αίτημα: Περισσότερα λεφτά για την δημόσια Παιδεία…