Οι ραπισματοδέκτες είναι οι εργαζόμενοι σε εκείνο τον εξειδικευμένο κλάδο υπηρεσιών οι οποίοι, με το αζημίωτο φυσικά, δέχονται ραπίσματα, προπηλακισμούς και λοιπές απλές σωματικές βλάβες και έργω εξυβρίσεις από ανθρώπους που θέλουν να εκτονωθούν. Δεν σου μάνταρε τις κάλτσες η γυναίκα σου; Την σκρόφα, πετάγεσαι στον ραπισματοδέκτη της γειτονιάς σου και του αστράφτεις δυο χαστούκια, 19,95 ευρώ, συμπεριλαμβάνεται ΦΠΑ. Και γλυτώνεις και την μήνυση για ενδοοικογενειακή βία.
Οι ραπισματοδέκτες προσφέρουν πραγματικό κοινωνικό έργο, εκτονώνουν τις εντάσεις, μειώνουν το γενικό επίπεδο βίας, άσε που μερικοί από αυτούς είναι εκ φύσεως αλγολάγνοι και την ψιλοβρίσκουν να τους φτύνουν. Φυσικά, οι περισσότεροι είναι μετανάστες, ποιος άλλος θα καθόταν να τον βαράνε, ειδικά οι Μπαγκλαντοί επιδεικνύουν αξιοθαύμαστη αντοχή. Και όλα αυτά απολύτως νόμιμα, έτσι; Η συναίνεση αίρει το άδικο και λοιπά.
Κιόμως, ραπισματοδέκτες δεν υπάρχουν.
Αλλά θα μπορούσαν να υπάρξουν. Ό,τι είναι επιτρεπτό όμως, δεν είναι και πραγματικό [πράγμα που δεν αποκλείει φυσικά μια κανονιστική συζήτηση]. Απλώς ας το συγκρατούμε αυτό κάθε φορά που νιώθουμε την παρόρμηση να προκαλέσουμε ηθικό πανικό, αναλογιζόμενοι πού θα μπορούσε να μας οδηγήση η πραγμάτωση κάθε πιθανής και απίθανης δυνατότητας που μας παρέχει το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου ζούμε και βασιλεύουμε.
Απολαύουμε ελευθεριών που μας επιτρέπουν να φάμε καρπούζι με μουστάρδα. Αλλά δεν το κάνουμε.
Ή να γίνουμε ραπισματοδέκτες.
Αλλά δεν γινόμαστε.
δεν ειμαι σιγουρος οτι καταλαβα. Αν δεις καποιους να γινονται ραπισματοδεκτες, θα ηταν λογος για αλλαγη των νομων?
Εγώ όχι βέβαια, αν μη τι άλλο νομίμως υπάρχουν και γροθοδέκτες, που τους λέμε και πυγμάχους, και πεοδέκτριες, που τις λέμε και εκδιδόμενες.
Κάποιοι πιο φοβικοί όμως ασφαλώς ναι.
Υπάρχει μια “ρήτρα μη-πρόσκρουσης στα χρηστά ήθη” τόσο στο άρθρο του Ποινικού Κώδικα όπου κατοχυρώνεται η άρση του αδίκου χαρακτήρα μιας απλής σωματικής βλάβης, εφόσον ο παθών συναινεί σε αυτήν (308 παρ. 2 ΠΚ) όσο και στο Σύνταγμά μας στα περί ελεύθερης αναπτύξεως της προσωπικότητας καθενός (5 παρ. 1 Σ).
Η ρήτρα αυτή (που έχει δεχθεί πολλές επιθέσεις και από σοβαρούς νομικούς, αλλά καλώς κρατεί -γιατί άραγε;;!), μας λέει ότι στην έννομη τάξη μας, δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν ραπισματοδέκτες. Η ύπαρξή τους θα προσέκρουε στα χρηστά μας ήθη και θα ήταν έτσι ηθικονομικώς απαράδεκτη.
Ο Αθανάσιος λοιπόν έχει -ευτυχώς για μας- άδικο στις κρίσεις του περί δυνατότητα υπάρξεως ραπισματοδεκτών. Έχει όμως -ευτυχώς γι’ αυτόν- φαντασία!
υγ2. Καρπούζι με μουστάρδα ωστόσο, μπορούμε να φάμε: Σε αυτό έχει δίκιο ο Αθανάσιος…Μήπως, λοιπόν, να γίνει σεφ αντί για ποινικολόγος;
Κάτσε, να ρωτήσουμε τα χρηστά ήθη πρώτα να μας πούνε τι να κάνουμε. :-Ρ
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το εξής Αθανάσιε:
Πόσο παρασυρόμαστε ενίοτε από την «μόδα» της μεταηθικής μπορυρδοσαχλαμάρας και των διαφόρων αναλύσεων των ηθικών φιλοσόφων (περί «ηθικού πανικού» λόγου χάρη…), ώστε να καταλήγουμε να υποστηρίζουμε δήθεν εκ νέου, θέσεις, τις οποίες η νομική σοφία των παλαιοτέρων έχει φροντίσει ήδη να μας εξασφαλίσει και να μας μεταβιβάσει μέσω νομικής και νομοθετικής «παράδοσης».
Σκέψου ότι το συμπέρασμά σου περί ραπισματοδεκτών (εκφραζόμενο στην διαπίστωσή σου: «Αλλά δεν γινόμαστε (ραπισματοδέκτες)!»), ουσιαστικά δεν είναι τίποτε το διαφορετικό από μια καταγραφή των «χρηστών ηθών» που επικρατούν στην κοινωνία μας. Καταγράφεις δηλ. την τρέχουσα ηθική μας, στην οποία δεν υπάρχει θέση για ραπισματοδέκτες! Αλλά δεν θες να ονομάσεις αυτή την ηθική «χρηστά ήθη» γιατί ο όρος σου πέφτει -για κάποιον ακατανόητο λόγο- βαρύς (σαν ένα καρπούζι πασαλειμμένο με μπόλικη μουστάρδα)…
Τώρα, το να νομίζεις ότι λες κάτι διαφορετικό, κάτι πρωτότυπο ενδεχομένως, πρεσβεύοντας ότι ο νόμος τάχα μας επιτρέπει κάτι που όμως η ηθική μας κουλτούρα δεν το αποδέχεται είναι δικαίωμά σου.
Δεν είσαι όμως πειστικός και (αυτ)απατάσαι: Γιατί όλο σου το Post σου δεν είναι παρά ένα απλό σχόλιο στην ρήτρα περί μη-πρόσκρουσης στα χρηστά ήθη των 308 παρ. 2 ΠΚ και 5 παρ. 1 Σ…
Για να καταλάβω: εσύ ισχυρίζεσαι ότι δεν αίρεται το άδικο λόγω συναίνεσης αν συμφωνήσουμε να μου δώσης ένα χρηματικό ποσό για να με δείρης λιγουλάκι; [γιατί άλλος τρόπος προφανώς και δεν υπάρχει :-Ρ]
Για ένα χαστούκι ας πούμε; Λόγω αντίθεσης στα “””χρηστά ήθη”””; [είδες πόσα εισαγωγικά έβαλα για να μην μολυνθώ;]
Άλλωστε, τι ακριβώς πρέπει να αντίκηται στα χρηστά ήθη; Η πράξη ή η συναίνεση;
Αθανάσιε,
Το άρθρο 308 λέει: “Η σωματική βλάβη της παρ. 1 δεν είναι άδικη, όταν επιχειρείται με τη συναίνεση του παθόντος και δεν προσκρούει στα χρηστά ήθη“. Βγάλε τα συμπεράσματά σου σχετικά με το τί (δεν) πρέπει να αντίκειται στα χρηστά ήθη. Είναι θέμα σύνταξης της πρότασης.
Κατα τα άλλα, θα ήθελα να μας πεις πώς συνδυάζεται η άποψή σου περί του νομικώς επιτρεπτού της δράσης των ραπισματοδεκτών και με το ά. 2 παρ. 1 του Συντάγματος: “Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας”.
υγ1: Δεν θα ήθελα να σε δείρω «λιγουλάκι», Αθανάσιε, γιατί το δέρνω συνδυάζεται ενίοτε και με άλλα πράγματα :-)… Αλλά νομίζω ότι κάπου εδώ παρεβίασα απαράδεκτα τα εν Αναμορφώσει χρηστά ήθη στον διάλογο, και ανακαλώ πάραυτα!:-O
υγ2: Είδες που μας χρειάζονται τελικά παντού τα καημένα τα «χρηστά ήθη»;
Ομως υπάρχει επάγγελμα στην πιάτσα πολύ συναφές με τον ραπισματοδέκτη: ο αυτοφοράκιας — ο τύποις υπεύθυνος για παραβάσεις που επιφέρουν αυτόφορη κράτηση, σε μπάρ κτλ. Είναι συνήθως μετανάστης, που πληρώνεται κάτι για να είναι διαθέσιμος σε απόσταση 5 λεπτών από το μαγαζί, για να μπεί μέσα αντί για τον ιδιοκτήτη, αν χρειαστεί. Αυτό είναι ή δεν είναι συμβατό με τα χρητσά ήθη;
Με πρόλαβες! Και εγώ για τους αυτοφοράκηδες ετοιμαζόμουν να γράψω :D
Εμένα δε μου το βγαζεις από το μυαλό ότι οι ραπισματοδέκτες είναι εμπνευσμενοι από Το μέγαρο των χαστουκιών. Κρατιέμαι από την προηγούμενη σχετική ανάρτηση να μη ρωτήσω, αλλά θα σκάσω.
Αν θυμάμαι καλά εις εκ των κεντρικών χαρακτήρων έχει μανία με την εύρεση συνωνύμων, κάτι σαν την κίτρινη πεταλούδα
Απορία προς νομικούς:
Οι αλγολαγνικές ερωτικές πράξεις είναι άδικες; (γιατί στα χρηστά ήθη σίγουρα προσκρουούν)
ΥΓ. Θανάση το “αλγολαγνικός” από τον μεγάλο ανατολικό το πήρες ε;
Σναπ, όχι, αυτός το πήρε από μένα :-)
Θαλυς, όχι, αλλά επειδή στον μάταιο τούτο κόσμο ήρθαμε τελευταίοι και κάθιδροι, πράγματι από αλλού είναι η έμπνευση, αλλά δεν το θυμάμαι αρκετά καλά. Σε ένα παιδικό του Ροντάρι υπάρχει μια φοβερή επιχειρηματική ιδέα: κάποιος χτίζει ένα σπίτι, το γεμίζει με γυαλικά και τέτοια πράγματα και χρεώνει εισιτήριο για την θραύση του υαλοπωλείου!
ΑΔ, Επ, πού τον ξέρετε εσείς τον αυτοφωράκια; Χαχα!
ΚΤ, επανέρχομαι, με συγχύζεις μεσημεριάτικα.
Κατά την κρατούσα άποψη υποτίθεται πως ναι. Όχι πως έχει κριθή ποτέ.
Μια χαρά. Ο ραπισματοδέκτης σέβεται τον εαυτό του και διαχειρίζεται την ελευθερία του πολύ καλύτερα από κάθε κηδεμονιστικό κράτος. Η απαγόρευση στον ραπισματοδέκτη να είναι ραπισματοδέκτης ασφαλώς όμως προσβάλλει την ανθρώπινη αξία του, γιατί τον καθιστά μέσον προς τον σκοπό της ικανοποίησης των χρηστών ηθών [: των ηθών των άλλων, και μάλιστα της πλειονότητας].
Ξαναρωτάω: πώς είναι δυνατόν να απαγορεύεται ο ραπισματοδέκτης και να επιτρέπεται ο πυγμάχος και η εκδιδόμενη;
Το θέμα της ανάρτησης δεν ήταν πάντως η ρήτρα των χρηστών ηθών στην συναίνεση, αν μη τι άλλο δεν ασχολούμαι με τελειωμένα θέματα, αλλά η διάσταση πραγματικού και δυνατού κόσμου [ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!] στην κανονιστική επιχειρηματολογία μας.
Αθανάσιε,
Κατανοώ βεβαίως την επιθυμία σου, το post σου να είναι κάτι περισσότερο από ένα μη-αναγκαίο μετανομικό σχόλιο στην νομοθετική ρήτρα μη πρόσκρουσης στα χρηστά ήθη. Σε αυτόν τον κόσμο όλοι έχουμε επιθυμίες για διάφορα πράγματα. Όμως, όπως κι εσύ λες, «άλλο ο δυνατός κόσμος και άλλο ο πραγματικός κόσμος». Στον τελευταίο δεν ικανοποιείται η επιθυμία σου.
Μη μου συγχύζεσαι όμως! Πάρε μια βαθιά ανάσα, εγκατάλειψε τα φιλοσοφικά σου περί «διάστασης πραγματικού και δυνατού κόσμου», και προσγειώσου στην εξής αληθή παραδοχή: Ο νομικός κόσμος στο συγκεκριμένο θέμα δεν έρχεται σε διάσταση με τον πραγματικό κόσμο αλλά ταυτίζεται μαζί του (ο δε «δυνατός κόσμος» σου είναι ένας «αδύνατος νομικός κόσμος»). Τους ραπισματοδέκτες δεν τους θέλει ούτε και ο νομοθέτης, ο οποίος συντάσσεται με την ηθική της κοινωνίας μας και δεν επιτρέπει, προς το παρόν, την ύπαρξή τους.
Έπειτα, περιόρισε τους αφορισμούς σου: Το θέμα της συναίνεσης είναι μόνο στο μυαλό σου «τελειωμένο»: Ο νόμος και το Σύνταγμα (ιδίως αυτό!) περιέχουν μια ρήτρα χρηστών ηθών που αφορά συναίνεση και ελευθερία, είτε το θέλεις είτε όχι. Μπορείς να βάλλεις εναντίον της ρήτρας αυτής, αλλά δεν μπορείς να την αγνοείς, και οφείλεις να βάλλεις εναντίον της με σοβαρότητα και όχι με κενές περιεχομένου σοφιστείες. Είναι δε σοφιστεία το επιχείρημα σου ότι «Η απαγόρευση στον ραπισματοδέκτη να είναι ραπισματοδέκτης ασφαλώς όμως προσβάλλει την ανθρώπινη αξία του, γιατί τον καθιστά μέσον προς τον σκοπό της ικανοποίησης των χρηστών ηθών», για λόγους πολλούς (κάποιους μάλιστα προφανείς):
Αφενός η πρόταση «Η απαγόρευση στον ραπισματοδέκτη να είναι ραπισματοδέκτης προσβάλλει την αξιοπρέπειά του» συνιστά τυπικώς αντίφαση γιατί ισοδυναμεί λογικώς με προτάσεις του τύπου «Η απαγόρευση στον αναξιοπρεπή να είναι αναξιοπρεπής προσβάλλει την αξιοπρέπειά του», «Η καταδίκη του πατροκτόνου προσβάλλει την ορφάνια του» και παρόμοιες. Αφετέρου, ο σκοπός ικανοποίησης των χρηστών ηθών δεν εκπορεύεται ως δια μαγείας, από κάποιους τρίτους-άλλους (λ.χ. το κακό Κράτος), στους οποίους δεν ανήκει το υποκείμενο-καρπαζοεισπράκτωρ: Αλλά συμπεριλαμβάνει και τον ίδιο τον καρπαζοεισπράκτορα, ο οποίος σπανίως θα ασκεί αυτό το θλιβερό επάγγελμα επειδή θα το θέλει. Έτσι, ο ραπισματοδέκτης δεν αποτελεί μέσον προς σκοπό αλλά η διατήρηση της αξιοπρέπειάς του αποτελεί ύπατο σκοπό της Πολιτείας την οποία αυτός συναπαρτίζει, ως κοινωνός. Η πυγμαχία και η πορνεία τέλος, είναι παραδείγματα άστοχα, η μεν πρώτη γιατί καλύπτεται από το ιδεώδες του αθλητισμού, η δε δεύτερη γιατί εξυπηρετεί κοινωνικές ανάγκες. (απίστευτο που με αναγκάζεις να γράφω τα αυτονόητα!)
Όσο και να επιμένεις λοιπόν, de lege lata έχεις άδικο: Ο νόμος δεν θα επέτρεπε την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας κάποιου ώστε να γίνει καρπαζοεισπράκτωρ, γιατί απλώς δεν θα επρόκειτο εδώ περί ελευθέρας αναπτύξεως της προσωπικότητος αλλά περί ελευθέρας βουτιάς του στην αναξιοπρέπεια.
Όλοι μας λοιπόν, κυρίως δε εκείνοι που δεν ξέρουν νομικά και που –όπως λέει ο Φοίβος Δεληβοριάς σε κάποιο τραγούδι του- «…δεν είναι απ’ αυτούς που αντιδράνε στις φάπες», πρέπει να ξέρουν ότι γράμμα και πνεύμα των νόμων και του Συντάγματός μας δεν θα τους επέτρεπαν να γίνουν καρπαζοεισπράκτορες, όπως, ατυχέστατα και νομικώς εσφαλμένα, ισχυρίζεσαι στο post σου.