Σε αυτο το δεύτερο επεισόδιο συνεχίζουμε τη σειρα αγγλογερμανικης συνεργασιας. Tηλεφωνικες συναντησεις λοιπον (μεσω Skype) μεταξυ Βοννης και Οξφορδης, με τον Νικολα και τον Κωσταντινο, με θέμα την ισότητα.
Ξεκιναμε με μια εισαγωγη του Νικολα, ο οποίος εξηγει κάποιες συναφείς φιλοσοφικες αντιλήψεις της ισότητας, παίρνοντας ως αφετηρία αυτο το κειμενο.
Η βασική θέση του κειμένου είναι οτι:
Η ατομική ελευθερία, εννοούμενη ως απουσία παρεμβολής, δεν μπορεί να αποτελέσει επίκεντρο μιας ουσιαστικής πολιτικής θεωρίας, αφού κάθε κοινωνικό σύστημα, και ιδιαίτερα αυτά που βασίζονται στην ιδιωτική ιδιοκτησία, συνεπάγεται εκτενείς περιορισμούς στην ατομική ελευθερία. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι μία ουσιαστική θεωρία διανεμητικής δικαιοσύνης, η οποία θα μας λέει ποια διανομή ελευθεριών και ανελευθεριών είναι δίκαιη.
Αυτή η θεωρία δικαιοσύνης μπορεί να έχει τη μορφή που προτείνει ο John Rawls στο γνωστό του βιβλίο A Theory of Justice, ή ο Ronald Dworkin στο Sovereign Virtue. Ωστόσο ο Νικόλας υπερασπίζεται τη θέση οτι η δικαιοσύνη επιτάσσει ακόμα πιο εξισωτικές λύσεις, όπως αυτές που σκιαγραφεί ο G.A Cohen στο βιβλίο του If You’re an Egalitarian, How Come You’re So Rich? και οι οποίες αντλούν έμπνευση από δημοκρατικές και φιλελεύθερες μορφές κομμουνισμού ή σοσιαλισμού (Για μία σύντομη παρουσίαση κάποιων από τις απόψεις του Cohen δες αυτή την online συνέντευξή του).
[display_podcast]
Στο δευτερο κομματι εχουμε συζητηση επι της εισηγησης του Νικολα. Δειτε:
-αδικει ο Μπιλ Γκεητς τους υπολοιπους που δεν ειχαν την τυχη να ιδρυσουν μια Μαϊκροσοφτ? Εχει ηθικο καθηκον να μοιρασει τα λεφτα του?
-Περι ταλεντου και αδικιας. Το διλημμα του Ινντιανα Τζοουνς.
Ο Νικολας απαντα επισης σε ερωτηματα οπως το εξης: Αν ξοδεψω τα λεφτα μου για να παρω μια BMW αντι να σωσω παιδια στην Αφρικη, ειμαι απαραδεκτος?
Στο τριτο κομματι του ποντκαστ και δευτερο μερος της συζητησης:
– Αν μου αρεσει πολυ το χρημα δικαιουμαι να εχω ανισο πλουτο? Φταιω που ειμαι τεμπελης? Φταιω που ειμαι παιδεραστης?
Μπονους: στο τελος της εκπομπης εχουμε και τον Κωνσταντινο να κανει τον Σπυρο Παπαδοπουλο.
ΥΓ Μερικα ονοματα που αναφερονται:
Μπερλιν, Σμιθ, Μαντεβιλ, Χιουμ, Harsanyi
ΥΓ2 Για το οτι αναγκαστηκαμε να κανουμε παυση οταν χτυπησε το κινητο του Νικολα, δεν φταιω εγω. Γιατι ως γνησιος Διογενης δεν εχω κινητο, ενω ο μαρξιστης Νικολας τα παει μια χαρα με τα καλουδια της καπιταλιστικης τεχνολογιας! :-)
Τωρα που ξανακουω την συζητηση ειναι αρκετα ενδιαφερουσα θα ελεγα, αλλα ρε γμτ δεν ξερω αν ο Νικολας με εχει πεισει ακομα. Πηρα αυτοκινητο, δεν εδωσα λεφτα στα παιδια της Αφρικης αλλα και παλι δεν μπορω να αισθανθω οτι αδικω καποιον, ειδικα οταν ολοι οι γειτονες μου επισης εχουν ενα αυτοκινητο και βγαζουν περισσοτερο απο μενα.
Τελικα ρε παιδι μου πρεπει να νοιαζομαι πραγματικα για καθε ανισοτητα στον κοσμο, ακομα και αν μονος μου ελαχιστα μπορω να την επηρεασω?
ΥΓ Ειμαστε φυσικα ανοιχτοι σε σχολια, τεχνικα ή επι της ουσιας. Ειδικα θαθελα να ξερω αν σας αρεσε η τζαζομουσικουλα στα διαλειμματα. Ο Κωνσταντινος με κατηγορησε οτι ειναι οχι ιδιαιτερα αντρικια.
Λοιπόν… χθες άκουσα την εκπομπή σας. Στο μεγαλύτερο μέρος της η συζήτηση είχε πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και για εμένα που δεν σας γνωρίζω ένα επιπλέον.
Μερικές τεχνικές παρατηρήσεις σχετικά με την εκπομπή από την πλευρά του ακροατή οι οποίες ελπίζω ότι δεν θα παρεξηγηθούν. Είμαι σίγουρος πως τα περισσότερα τα έχετε σκεφτεί ήδη αλλά τα γράφω σε περίπτωση που κάτι έχει ‘παραπέσει’. Η προσπάθειά σας είναι πραγματικά αξιέπαινη και οι παρατηρήσεις μου γίνονται με μοναδικό σκοπό την βελτίωση των εκπομπών. Πρώτα το προφανές πρόβλημα με το μέγεθος/διάρκεια. Νομίζω πως οι εκπομπές δεν πρέπει να ξεπερνούν σε διάρκεια την μια ώρα (45 λεπτά θα ήταν ίσως το ιδανικό). Δεύτερο θέμα είναι αυτό της σύγχυσης που δημιουργείται και ομολογώ ότι είχα κάποιο πρόβλημα να παρακολουθήσω την συζήτηση διότι δεν ήμουν σίγουρος ποιος μιλά κάθε φορά. Το πρόβλημα αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο από την μεταλλική χροιά που παίρνουν οι φωνές όλων σας εξαιτίας της ποιότητας του ήχου αλλά και από τον τρόπο που γίνεται η συζήτηση, σε μεγάλο μέρος της με μικρές διακοπές και παρεμβολές από τους άλλους συνομιλητές. Μια λύση θα ήταν να ακολουθηθεί το ραδιοφωνικό μοντέλο όπου κάποιος συντονιστής δίνει τον λόγο στους ομιλητές (‘εσύ Νικόλα σίγουρα θα έχεις αντιρρήσεις για όλα αυτά…’) Μια άλλη πολύ πιο απλή λύση για το πρόβλημα της σύγχυσης θα μπορούσε να είναι και η επανάληψη των ονομάτων (όπως κάνουν στα αμερικανικά σήριαλ) και αντί του ‘εγώ διαφωνώ…’ η απλή προσθήκη του ονόματος ‘Σωτήρη, εγώ διαφωνώ…’ θα μπορούσε να εξαλείψει την σύγχυση σε μεγάλο βαθμό.
Keep up the good work.
Τέλος θα υποκύψω στον πειρασμό να κάνω ένα μικρό σχόλιο σχετικά με το περιεχόμενο της συζήτησης. Περιττό ίσως να πω ότι διαφωνώ με τα περισσότερα αλλά για αλλαγή θα γράψω για ένα πράγμα με το οποίο συμφωνώ πάρα πολύ με τον Κωνσταντίνο και τον Σωτήρη. Συγκεκριμένα στο θέμα του ταλέντου και στο ζήτημα κατά πόσο το ταλέντο μπορεί να θεωρηθεί πηγή κοινωνικής ανισότητας και αδικίας, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με τον Κωνσταντίνο ότι η καταπίεση του ταλέντου είναι βαναυσότητα και βαρβαρότητα ενάντια στην ατομικότητα του ανθρώπου. Ο Σωτήρης μάλιστα προσθέτει ένα ακόμη πολύτιμο συστατικό όταν αναφέρει σχετικά με το ταλέντο του Τζόρνταν ‘μου αρέσει να τον βλέπω’. Η σύνθεση αυτή μας οδηγεί στην αντίληψη ότι η καταπίεση του ταλέντου δεν είναι βάναυση πρακτική μόνο για το άτομο αλλά ΚΑΙ για το κοινωνικό σύνολο που θα στερηθεί το ταλέντο του Μότσαρτ ή του Τζόρνταν. Δεν νομίζω όμως πως το τεστ της ‘ωφελιμότητας’ μπορεί να κάνει κάποια ωφέλιμη διάκριση ανάμεσα στα ταλέντα για να κατανοήσουμε το ζήτημα. Να το ρωτήσω απλά: υπάρχουν ταλέντα δηλαδή που δεν είναι ωφέλημα; Ή ακόμη πιο σωστά: υπάρχει κάποιο ταλέντο από το οποίο δεν μπορεί να εξαχθεί –με δεδομένες κάποιες προϋποθέσεις- κοινωνικά ωφέλιμο περιεχόμενο; (αμφιβάλω πολύ). Και να το αναποδογυρίσω: υπάρχει ταλέντο που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί για βλαπτικούς σκοπούς προς το κοινωνικό σύνολο; (δεν αμφιβάλω καθόλου). Το ταλέντο είναι σαν την τεχνολογία. Η τεχνολογία της ανθρώπινης φυσιολογίας.
Επί του τεχνικού μέρους, συμφωνώ και στις δύο παρατηρήσεις σου, Γιώργο. Φυσικά, είχα την ελπίδα ότι θα ήταν εύκολη η διάκριση των φωνών των ομιλητών: ο Νικ είναι αυτός που μιλάει στον τόνο κριτικού ταινιών ποιότητας της κρατικής τηλεόρασης, εγώ είμαι αυτός που ακούγεται σαν εκφωνητής ποδοσφαιρικού αγώνα και ο Σώτος είναι ο υπηρέτης του κεφαλαίου και δεν μπορεί να κρυφτεί ούτως ή άλλως.
Αυτό ίσως είναι σωστό:
Αλλά όχι γι’ αυτό το λόγο, τουλάχιστον όσο δεν ορίζεις πολύ στενά το ταλέντο:
Νομίζω πως ναι, σε γενικές γραμμές και υπό φυσιολογικές συνθήκες υπάρχουν τέτοια ταλέντα. Αν έχεις ταλέντο στο να κρατάς την ανάσα σου για παράδειγμα, σε γενικές γραμμές, δεν παράγεις τίποτα ουσιαστικά ωφέλιμο. Εγώ μάλιστα πιστεύω ότι κι αν έχεις ταλέντο στα βασανιστήρια, πάλι δεν παράγεις τίποτα με θετικό πρόσημο από πλευράς ωφέλους.
Εγώ δεν προσυπογράφω την αρχή ότι κάθε καταπίεση της ατομικότητας είναι κατ’ αρχήν ηθικά επιλήψιμη. Η ατομικότητα του βιαστή πρέπει να καταπιέζεται σίγουρα, ομοίως, κατ’ εμέ, και η ατομικότητα του αιμοδιψούς, ακόμα κι αν δεν προκαλεί απαραίτητα βλάβη σε μη συναινούντες τρίτους – υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι τα μέσα που επιστρατεύονται είναι θεμιτά. Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι για κάθε καταράκωση των σχεδίων ζωής κάποιου θα πρέπει να του δίνουμε έναν πολύ καλό λόγο (προσοχή: όχι απαραιτήτως για κάθε περιορισμό της πολιτικής ελευθερίας ή της αυτονομίας του). Και εδώ, δεν έχω πεισθεί ότι η ανισότητα που προκύπτει είναι καλός λόγος. Κάπως έτσι το βλέπω και, ξανακούγοντας το ποντκαστ, συνειδητοποιώ ότι μάλλον απαιτούνται πολλές διευκρινίσεις (χάλια τα λέω!).
Γιωργο οι τεχνικες σου παρατηρησεις ειναι καλοδεχουμενες.
Για τις φωνες παντως ειναι ευκολο οπως ειπε ο Κωνσταντινος, αυτος που ακουγεται σαν να εχει μεγαλη βουλωμενη μυτη ειμαι εγω, ο σπορτσκαστερ ειναι ο Κων/νος και ο μαρξιστης κριτικος κινηματογραφου ο Νικ.
Γενικα αυτο που πρεπει να γινει ειναι να βελτιωθει η ποιοτητα του ηχου, που ομως εξαρταται πιο πολυ απο το Σκαϋπ παρα απο εμας, τουλαχιστον μεχρι να βρεθουμε για να τα πουμε δια ζωσης.
Ως τοτε λεω να δοκιμασουμε την λυση σου, με συχνη αναφορα ονοματων.
Να σημειωσω εδω οτι σχολια απο αλλους σε ηχητικο κλιπ ειναι αποδεκτα και θα τα ανεβαζουμε. Επισης αν καποιος εχει Σκαϋπ και θελει να συμμετεχει στις συζητησεις μας, μπορει να οργανωθει νομιζω.
Περι διαρκειας, θα προτιμουσες ξερω γω να περικοψουμε σαχλαμαρισμους κτλ για να γινει 1 ωρα το συνολο? Προσωπικα τεινω να πιστεψω οτι χωρις σαχλαμαρισμους και αλληλεπιδραση το ποντκαστ ειναι λιγοτερο διασκεδαστικο ή χρησιμο απο ενα απλο καλο γραπτο.
επι της ουσιας επιστρεφω…
Λοιπόν, πάνω στα τεχνικά…
Συμφωνώ και εγώ μαζί σου Σωτήρη, τα αρχικά ‘πειράγματα’ μεταξύ σας ελαφραίνουν το κλίμα και κάνουν πολύ πιο ευχάριστη την ακρόαση. Επίσης το αρχικό πρόβλημα με τις φωνές λύνεται όσο κάποιος εξοικειώνεται με αυτές. Υπάρχει ένα ‘learning curve’ (φυσικά YMMV) το οποίο όμως μπορεί να μην είναι αρκετό ειδικά στην περίπτωση μικρότερης διάρκειας των εκπομπών. Η κριτική για το μέγεθος είναι κάπως επιπόλαιη διότι το θέμα σας είναι ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ. Με ένα πιο εξειδικευμένο θέμα θα είναι πολύ πιο εύκολο να κρατηθεί ένα πλάνο και οι χρόνοι να μειωθούν.
Και εγώ πιστεύω στην ‘αλληλεπίδραση’ και ίσως και η λύση του webcast να είναι ακόμη καλύτερη.
Η μουσική στα δικά μου αφτιά ακούγεται μια χαρά ‘αντρίκεια’. Θα μπορούσες βέβαια να συνθλίψεις την κακόβουλη κριτική με ένα χασαποσέρβικο ή ακόμη καλύτερα και με κάτι ακόμη πιο ‘παλικαρίσιο’ (για να αναδείξεις και την ελληνικότητα) με τον πιο διάσημο έλληνα dj- τον G Pal(ikaris)…
… θα επιστρέψω για τα υπόλοιπα :)
Φίλε Κώστα,
γράφεις αυτό το ‘τουλάχιστον όσο δεν ορίζεις πολύ στενά το ταλέντο’ το οποίο όμως δεν είμαι σίγουρος πως το εννοείς. Χρειάζεται μια συμφωνία εδώ πάνω στο θέμα και δεν θέλω να παίξω κάποιο παιχνίδι. Τι είναι ταλέντο; Πολύ δύσκολο να οριστεί διότι το ταλέντο πολλές φορές είναι αυτό που ξεπερνάει τα όρια, τα υπερβαίνει, και πολλές φορές τα συντρίβει. Ένας στατικός ορισμός δεν μπορεί να ορίσει την ανθρώπινη δημιουργικότητα και ευφυΐα (αν τελικά συμφωνούμε ότι η δημιουργικότητα του Μότσαρτ ή η ευφυΐα του Αϊνστάιν είναι κάποιου τύπου ταλέντα). Όπως το βλέπω εγώ το πρόβλημα πρέπει να κατακερματιστεί. Ας αφήσουμε για λίγο τους Μότσαρτ και ας πάρουμε μια απλή ενέργεια: το κάρφωμα μιας πρόκας. Υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι ένας μεθοδικός παρατηρητής θα μπορούσε να ξεχωρίσει έναν αριθμό διακριτών ικανοτήτων (μικρο-ταλέντων) στην απλή ενέργεια του καρφώματος; Χωρίς μεγάλη δυσκολία θα μπορούσα να σου απαριθμήσω τουλάχιστον 3-4 μικρο-ταλέντα/ ικανότητες που εμπεριέχονται σε μια τόσο απλή ενέργεια και είμαι σίγουρος πως είναι αρκετά εμφανές από αυτή την οπτική. Με αυτόν τον τρόπο θεωρώ ότι είναι μια απλοποίηση να μιλάμε για (ένα) ταλέντο. Ο Μότσαρτ και ο Τζόρνταν στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα ενός ολόκληρου συμπλέγματος ταλέντων. Και αυτό είναι αληθές και για εμένα και για εσένα και για όλους τους ανθρώπους. Μπορεί η δική μου ‘πλειάδα’ ταλέντων να είναι αξιολογικά υποδεέστερη των Μότσαρτ, Τζόρνταν και να συμφωνήσω (όχι εξαιτίας κάποιας επιτηδευμένης μετριοφροσύνης) αλλά νομίζω πως καλό είναι να μην βιαζόμαστε στις εκτιμήσεις μας- θα αναλύσω τους κινδύνους παρακάτω. Προς το παρόν θα ήθελα απλά να προσθέσω (με πολλές ελπίδες ότι τελικά θα συμφωνήσουμε) ότι ένας συγκεκριμένος και μοναδικός ‘αστερισμός’ ταλέντων σε κάνει Τζόρνταν και ένας άλλος εξίσου συγκεκριμένος και μοναδικός σε κάνει Μότσαρτ. Ένα ‘αστεράκι’ (μικρο-ταλέντου) λίγο μετατοπισμένο στον αστερισμό των ταλέντων μου, σε σχέση με κάποιον άλλο, κάνει την διαφορά να έχω ταλέντο στο πιάνο και όχι στο βιολί ή την διαφορά να έχω κλίση στο ξεκάρφωμα και όχι στο κάρφωμα της πρόκας. Νομίζω πως δεν θα παρακινδυνεύσω πολύ τις πιθανότητες συμφωνίας μας αν προσθέσω ότι στην ζωή χρειάζεται και το πιάνο αλλά και το βιολί και έχει ωφέλιμη εφαρμογή και το κάρφωμα και το ξεκάρφωμα της πρόκας.
Τα παραδείγματα που προσφέρει το επιχείρημά σου είναι (α) κάποιος που μπορεί να κρατήσει την ανάσα του για μεγαλύτερη διάρκεια, ο ‘βασανιστής’, ο ‘βιαστής’ και μια γενικότερη κατηγορία ‘του αιμοδιψή’. Από τα τελευταία έχω την αίσθηση ότι η θέση μου παρερμηνεύεται ως μια λευκή επιταγή για την ‘ατομικότητα’ του βιαστή ή του αιμοδιψή και κάτι τέτοιο δεν νομίζω πως εξάγεται από κάτι που έχω ισχυριστεί. Ευτυχώς για όλους μας το επιχείρημα υπέρ της ελευθερίας της ατομικότητας δεν στηρίζεται σε τόσο σαθρά θεμέλια. Να ρωτήσω ποια είναι τα μικρο-‘ταλέντα’ του ‘ταλαντούχου’ βιαστή, βασανιστή ή αιμοδιψή; Άβυσσος η ανθρώπινη ψυχή και δεν θέλω να παίξω ‘παιχνίδια’. Δες το όμως από την ασφαλή απόσταση του αστυνομικού μυθιστορήματος ή της (απλοϊκής;) χολιγουντιανής φιλμογραφίας. Ακόμη και μέσα από τα αστυνομικά δελτία, πολλές φορές σκιαγραφούνται χαρακτήρες με πολλά χαρίσματα (που αναμφίβολα έχουν βρει βλαπτική εφαρμογή). Δες τον ‘αγαπημένο serial killer της Αμερικής’ τον Dexter (ένα αρκετά έξυπνο σήριαλ όπου αυτή η αμφισημότητα του ταλέντου φτάνει σε ακραία όρια με αρκετά ενδιαφέροντα αποτελέσματα). Την μια στιγμή είναι ο συμπαθέστατος φίλος, αδερφός, συνάδερφος και την άλλη είναι serial killer. Το πρωί (είναι αστυνομικός) η ‘πλειάδα’ των ταλέντων του βοηθά στην διαλεύκανση αστυνομικών υποθέσεων και το βράδυ αυτή ακριβώς η ίδια συστάδα ταλέντων εξοπλίζει μια (επίσης συμπαθητική!) αλάνθαστη δολοφονική μηχανή.
Τα παραπάνω αφήνουν μεγάλα κενά. Το παράδειγμα με το ταλέντο του ‘να κρατάς την αναπνοή’ σου μπορεί να καλύψει τα πιο επείγοντα. Κυρίως το θέμα των κοινωνικού (και ιστορικού) πλαισίου μέσα στο οποίο εφαρμόζεται το κάθε ταλέντο και το οποίο –εγώ ισχυρίζομαι- είναι αυτό που πραγματικά καθορίζει την ωφελιμότητα κάποιου ταλέντου. Ο Μίστερ Άπνοιας είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Εκ πρώτης όψεως είναι ένα ανούσιο ταλέντο αλλά είναι πολύ γρήγορη αυτή η ανάγνωση. Διότι για πάνω από 10 χιλιετίες το ταλέντο του Μίστερ Άπνοια σε ένα ψαροχώρι ή σε πληθυσμούς που ήταν αναγκασμένοι να κυνηγούν σε ορεινές περιοχές με συνθήκες έλλειψης οξυγόνου είναι σίγουρο ότι θα προκαλούσε όχι μόνο το δέος αλλά και την ευγνωμοσύνη όλων μαζί των Μότσαρτ, Τζόρνταν και Αϊνστάιν των τότε χρόνων. Χωρίς τις εφευρέσεις του πενταγράμμου, της μπασκέτας και της Νευτώνειας φυσικής θα ήταν τρεις κακομοίρηδες- ίσως χωρίς κανένα εμφανές ταλέντο. Και θα κάθονταν οι Μίστερ Άπνοια και Μίστερ Ρόπαλο και θα αναρτιόντουσαν μεταξύ τους γιατί οι άλλοι είναι τόσο χαμένα κορμιά. Δεν είναι τυχαίος ο παραλληλισμός που κάνω μεταξύ ταλέντου και τεχνολογίας και υπάρχει και μια δεύτερη ομοιότητα: ο προσωρινός χαρακτήρας του ταλέντου. Κάτω από κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες ένα συγκεκριμένο ταλέντο αποκτά σημασία επιβίωσης και 10.000 χρόνια μετά, το ίδιο ταλέντο, έχει ελάχιστη αξία. Και πενήντα χρόνια μετά έρχεται η διαστημική εποχή και το ίδιο ‘ασήμαντο’ ταλέντο, όπως αυτό του να μπορείς να κρατάς την αναπνοή σου, σού εξασφαλίζει το εισιτήριο στο διαστημικό λεωφορείο και εσύ και εγώ παρακολουθούμε τον Μίστερ Άπνοια από την ταράτσα μας με τηλεσκόπιο, όταν δεν έχει συννεφιά. Και μετά από μερικά χρόνια έρχεται και η γενετική και με έρευνα πάνω στο ‘ταλέντο’ του Μίστερ Άπνοια βρρίσκει γενετικά αίτια και σύντομα θα έχουμε και θεραπεία για το άσθμα… Εγώ θα έλεγα να μην βιαστούμε να ξεγράψουμε ούτε τον Μίστερ Μπούτια… (αν και θα ρώταγα ποιό είναι το μικρο-ταλέντο των… μπουτιών του) :)
Υπάρχει και μια ιστορική διάσταση σε όλα αυτά η οποία προδίδει την εξισωτική δυνατότητα των ξεχωριστών και μοναδικών ταλέντων μας. Όσο αντιφατικό και να μας φαίνεται η λύση στο πρόβλημα της ανισότητας θα μπορέσει να βρεθεί μόνο μέσα από την αξιοποίηση των άνισων και ασύμμετρων ταλέντων μας.