Μεταξύ των συνταγματολόγων μαίνεται ένας αδυσώπητος πόλεμος. Καλά, πολλοί πόλεμοι μαίνονται, αλλά ένας από αυτούς είναι ο αδυσωπητότερος: ο πόλεμος του άρ. 1 παρ. 3 Σ:
Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Τι συμβαίνει εδώ; Συμβαίνει ότι, επειδή θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία (άρ. 1 παρ. 2 Σ), οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό (και άρα όχι από τον Θεό, το Κόμμα, την Φύση ή το Έθνος). Μόνη συντακτική πηγή εξουσίας είναι λοιπόν ο Λαός. Προσέξτε όμως τώρα την τρικλοποδιά: ενώ πηγή κάθε εξουσίας είναι ο Λαός με Λάμδα κεφαλαίο, οι εξουσίες αυτές δεν υπάρχουν μόνο υπέρ του Λαού. Όχι, οι συντεταγμένες εξουσίες δεν υπάρχουν μόνο τω Λαώ. Στην άσκησή τους ο Λαός βάζει συνέταιρο το Έθνος με Ε κεφαλαίο: οι εξουσίες υπάρχουν λοιπόν τω Λαώ και τω Έθνει.
Τι συμβαίνει εδώ; (δις) Ποιο είναι αυτό το Έθνος, με το οποίο έχουμε μισιακές τις συνταγματικές εξουσίες; Είναι προφανώς κάτι διαφορετικό από τον Λαό, μήπως όμως είναι και κάτι αντίθετο του Λαού; Τι δέον αν η εξουσία ασκηθή υπέρ του Έθνους, αλλά κατά του Λαού;
Έθνος είναι ο Λαός διαχρονικά και διατοπικά. Ενώ ο Λαός είναι οι Έλληνες πολίτες της 04ης Απριλίου 2020, το Έθνος εκτείνεται χρονικά στο παρελθόν και στο μέλλον, τοπικά δε όπου υπάρχουν Έλληνες το έθνος, εντός ή εκτός επικρατείας (και όχι απαραίτητα την ιθαγένεια). Με αυτόν τον ορισμό, τα ιδεολογικά στρατόπεδα διαγράφονται σαφώς: ο Λαός είναι η αριστερή έννοια, το Έθνος η δεξιά. Τα βάλαμε και τα δύο στο Σύνταγμα, για να είναι όλοι χαρούμενοι και, όπως προελέχθη, να μπορούν να διεξάγουν τον αδυσώπητο πόλεμό τους οι συνταγματολόγοι.
Ο κίνδυνος που επισείεται εξ ευωνύμων είναι εύλογος: μήπως κριθή κάποτε των καπότων ότι ο συγκεκριμένος Λαός πράττει αντίθετα τω αληθεί συμφέροντι του Έθνους; Μήπως συμβή να κρίνη ο φορέας της εξουσίας ότι ενσαρκώνει στο πρόσωπό του το Έθνος, ενώ ο Λαός σφάλλεται; Μήπως βάλουν γύψο στον Λαό χάριν του Έθνους;
Καλώς λέγονται αυτά και καλώς διατυπώνονται τέτοιες (εύκολες πάντως) αντιρρήσεις. Εγώ όμως θέλω να δείξω ότι υπάρχουν άλλες περιπτώσεις, όπου η διάκριση μεταξύ μυωπικού Λαού και διαχρονικού Έθνους έχει πολύ μεγάλη σημασία. Δεν θα μιλήσω για πραξικοπήματα και άλλα τέτοια, αλλά για πράγματα πιο πεζά.
Άσκηση της εξουσίας υπέρ του Έθνους, έστω και εις βάρος του λαού, συντρέχει σε κάθε περίπτωση όπου τίθεται θέμα διαγενεακής δικαιοσύνης. Η διαγενεακή δικαιοσύνη είναι μια πολύ συμπαθής και αριστερή έννοια, οπότε μπορούμε όλοι να συγκλίνουμε να αναφωνήσουμε “ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!”, κάθε φορά που διαγενεακή δικαιοσύνη και έθνος επιτάσσουν το ίδιο πράγμα. Πράγματι, προς το συμφέρον του Λαού εδώ και τώρα μπορεί να είναι το αποστολικό “φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν“. Ο Λαός αύριο μεθαύριο πεθαίνει. Εκείνο που δεν πεθαίνει, μάλλον, είναι το Έθνος, το οποίο εκτείνεται διαχρονικά και προς το μέλλον, και όχι μόνο προς το παρελθόν, όπως συνήθως το σκεφτόμαστε. Συνεπώς, επειδή όντως “οἱ νεκροὶ ἐγείρονται” τελικά, νομοθετικά μέτρα που επιβαρύνουν την νομική κατάσταση του παρόντος λαού χάριν του μελλοντικού έθνους είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα. Και ακόμη περισσότερο: ο κοινός νομοθέτης νομοθετώντας οφείλει συνταγματικά μνα συμπεριλαμβάνη και εκτιμήσεις διαγενεακής δικαιοσύνης στην σκέψη του, ένα είδος λοκιανής επιφύλαξης υπέρ των αγεννήτων: να μην θυσιάσουμε το αύριο στο σήμερα, θύματα των στρεβλώσεων των ατελών εγκεφάλων μας, που πιστεύουν στο “κάλλιο πέντε και στο χέρι” μόνο.
Αλλά πότε συμβαίνει αυτό; Θα δώσω τρία εκτυφλωτικά παραδείγματα.
Παράδειγμα πρώτο: προστασία του περιβάλλοντος. Όταν λέμε ότι δεν κληρονομήσαμε την Γη από τους προγόνους, αλλά την δανειστήκαμε από τους επιγόνους, αυτό ακριβώς εννοούμε: ότι εμείς οι παροδικοί και πεπερασμένοι, οι συγκροτούντες τον σημερινό Λαό, που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, είμαστε μεσεγγυούχοι και θεματοφύλακες και όχι κύριοι του φυσικού μας περιβάλλοντος. Η νομοθεσία πρέπει να διασφαλίζη ότι το φυσικό περιβάλλον θα μεταβιβαστή στις επόμενες γενιές στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, ώστε να διασφαλιστή η βιωσιμότητά του και στο απώτερο μέλλον χάριν του Έθνους.
Παράδειγμα δεύτερο: δημογραφικό. Ναι, το καταλαβαίνουμε ότι κάποιοι εξ υμών δεν θέλετε να κάνετε παιδιά, γιατί θέλετε να ζήσετε την ζωάρα σας με τις ποτάρες σας και τις ταξιδάρες σας. Κανένα πρόβλημα, δικαίωμά σας (δεν πιστεύω να είπε κανείς εκεί πίσω ότι αυτή είναι μια βαθιά εγωιστική, ματαιόδοξη και τελικά παιδιάστικη στάση ζωής). Αλλά και εσείς πρέπει να καταλάβετε ότι εσείς θα πεθάνετε μόνοι, εμείς θα πεθάνουμε έντεκνοι και τελικά αυτοί που θα κληρονομήσουσι την Γην είναι τα παιδιά μας. Τα παιδιά που θα συγκροτήσουν τον Λαό του μέλλοντος, το διαχρονικό Έθνος. Συνεπώς, η κρατική πολιτική πρέπει να ευνοή την δημογραφική ανάπτυξη, την ευτεκνία και την καλλιτεκνία. Πολλώ δε μάλλον διότι ακολουθεί το τρίτο παράδειγμα.
Παράδειγμα τρίτο: ασφαλιστικό. Ισχύοντος του λεγόμενου αναδιανεμητικού συστήματος, όπου οι εισφορές των εργαζομένων πληρώνουν τις συντάξεις των απομάχων, υπάρχουν μόνο δύο λύσεις: μετανάστευση ή δημογραφία, και μάλλον η πρώτη παρά η δεύτερη. Σε κάθε περίπτωση, επί δεκαετίες η χαριστική ασφαλιστική νομοθεσία λειτούργησε υπέρ του Λαού και όχι υπέρ του Έθνους, με τα γνωστά αποτελέσματα. Η επιταγή λοιπόν προς τον ασφαλιστικό νομοθέτη να συνυπολογίζη το Έθνος, ήτοι και τους μελλοντικούς εργαζομένους και τους μελλοντικούς συνταξιούχους, δεν είναι μια απλώς ηθική επιταγή, αλλά αγκυρώνεται νομικά στο άρ. 1 παρ. 3 Σ.
Ο ποιητης προσπαθει να μας πει εμεσσως οτι ειναι υπερ του αναδιανεμητικου ασφαλιστιμου συστηματος, το οποιο επιθυμει να κανει βιωσιμο φερνοντας στρατιές αφγανοσυροαφρικανοπακιστανών.
Ντρεπεται βεβαια να το πει ευθεως, διοτι ξερει οτι στην ουσια αυτο ειναι αυτουσια η προταση της Αριστερας για το Ασφαλιστικο.
Θυμαμαι οτι τις ιδιες ακριβώς μαλακίες προτεινε ως “λύση” η Αριστερα το 1998, οταν ο Σπράος ελεγε αυτα που κανεις δεν ηθελε να ακουσει : “Φερτε Αλβανούς!”
Παντα πιστευα οτι οι φιλελέδες ειναι ΣΥΡΙΖΑίοι με γραβατα, και δε διαφωνουν σε τιποτα με τους Αριστερους πλην των οικονομικων. Τωρα αποδεικνυεται οτι ουτε και εκει διαφωνουν.
Εχω δυσαρεστα νεα. Το αναδιανεμητικο συστημα δεν ειναι βιωσιμο, οσες στρατιες αλβανοπακιστανών και αν κουβαληθουν εδω.
Θα παμε σε πληρως κεφαλαιοποιητικο ανταποδοτικο συστημα, ειτε το θελουμε ειτε οχι. Το ερωτημα δεν ειναι το αν, αλλα το ποτε.
Θα επιστρεψουμε στη μονη βιωσιμη “κοινωνικη ασφαλιση” που υπηρξε απο την αυγη του ανθρωπινου πολιτισμου:
Ο κοσμος θα αποταμιευει για τα γεραματα, και θα κανει παιδια για να τον ξεσκατώνουν οταν γερασει. Στην πραγματικοτητα απαιτειται συνδυασμος των δυο, ως ενα ειδος αντισταθμισης κινδυνου (hedging). O κοσμος θα κανει παιδια, ωστε να τον ταϊζουν αυτα αν καταρρευσουν τα χρηματιστηρια και συρρικνωθουν δραματικα οι αποταμιευσεις στο επενδυτικο χαρτοφυλακιο του ατομικου ασφαλιστικου του λογαριασμου. Και επισης θα αποταμιευει στον ατομικο του ασφαλιστικο λογαριασμο, ωστε να μπορει να πληρωσει ενα καλο γηροκομείο, σε περιπτωση που τα κωλόπαιδα αρνηθουν να τον ξεσκατώνουν οταν γερασει.
Η συμβουλη μου προς τον ποιητη επομενως ειναι να αρχισει να αποταμιευει εντατικα για τα γεραματα σε καποιο καλο ασφαλιστικο προγραμμα, και να αφησει κατα μερος τα σαπια του τυπου “φερτε Αλβανοπακιστανους να μας πληρωνουν τις συνταξεις”.
ΥΓ: Ξεχασα να πω οτι οι Αλβανοπακιστανοι δεν ειναι “Εθνος” και ουτε ειναι προς το συμφερον του “Εθνους” να γινει η χωρα ενα γιουσουρούμ Τουρκαλβανων και Αφγανοαφρικανοπακιστανων για να παρει καλυτερες συνταξεις ο σημερινος “Λαός”, ακομα και αν ηταν οικονομικως και κοινωνικως ρεαλιστικη και βιωσιμη μια τετοια πολιτικη (δεν ειναι)