Με αφορμη μια σκηνη
Η ακριβοτερη ταινια του βωβου κινηματογραφου ολων των εποχων ηταν το Μητροπολις* του Φριτς Λανγκ, μια υπερπαραγωγη αντιστοιχη του Αβαταρ για την εποχη της. Εχουν γραφτει πολλα για την ταινια, αλλα θα’θελα να δωσω λιγες σκεψεις που μου’ρθαν ξαναβλεποντας καποιες σκηνες και συγκρινοντας λιγο με την σημερινη εποχη και την υπερβολη του Αβαταρ.
Το 1929 οι ταινιες παρεμεναν πιο πολυ εργα τεχνης παρα καθημερινη διασκεδαση. Το Μητροπολις ηταν σιγουρα ενα μπλοκμπαστερ της εποχης, αλλα και παλι ηταν γερμανικο και αρτιστικο. Η σκηνη με τους εργατες θυμιζει περισσοτερο θεατρο, παρα κινηματογραφο. Και το στησιμο της εικονας ειναι καταπληκτικο, ακομα και ακινητη να ειναι η ταινια, στον θεατη ξυπνανε συγκεκριμενα συναισθηματα.
http://www.youtube.com/watch?v=qrdTdp5UF-M&feature=related
Με λιγες σκηνες πειθεσαι να γινεις επαναστατης ή εστω μαρξιστης. Για να δεσει το γλυκο, ο σκηνοθετης αντιπαραβαλει με τους καλοπερασακηδες πλουσιους της εποχης, που διασκεδαζουν με τα λεφτα του μπαμπα.
http://www.youtube.com/watch?v=X3vzEAcWGMQ&feature=related
Το Μητροπολις μοιαζει με το Αβαταρ. Ειναι μια προφανως στρατευμενη ταινια, με τεραστιο προϋπολογισμο και γεματη ειδικα εφε. Πραγματευεται ομως κατι πολυ πιο κοντινο στην καρδια του συγχρονου ανθρωπου. Δεν νομιζω οτι κινδυνευουν πια οι Ινδιανοι απο την ανεξελεγκτη επεκταση του λευκου ανθρωπου, ποσο μαλλον καποιοι εξωγηινοι σε εναν περιεργο πλανητη.
Ανθρωποι που δουλευουν στις κοινωνιες μας σε ρουτινιαρικες δουλειες υπαρχουν ακομα ομως. Ξαναδειτε αυτην την φωτογραφια.
Αυτοι οι ανθρωποι δεν ειναι φυλακισμενοι στο Αουσβιτς, ειναι ελευθεροι ανθρωποι. Παρ’ολα αυτα η σκηνη ειναι σοκαριστικη, εχουμε ανθρωπους πολυ μακρια απο το να εκπληρωνουν τον σκοπο της υπαρξης τους, ανθρωπους φυλακισμενους σε μια απιστευτη ρουτινα.
Η σκηνη σημερα μοιαζει στημενη και εξεζητημενη, αλλα υποψιαζομαι οτι ο Λανγκ δεν χρειαζεται να υπερβαλει ιδιαιτερα την μιζερια των εργατων της εποχης, οπως ο Ντικενς δεν φαινεται να εκπλησσεται με τις σκηνες που περιγραφει και σημερα μας προκαλουν αναγουλα.
Εχουμε κανει τεραστια βηματα προοδου απο τοτε. Αλλα δεν εχει τελειωσει ακομα η πορεια μας. Σε οποιον μου ξαναπει οτι δεν χρειαζονται αλλη αναπτυξη οι οικονομιες μας θα του δειξω αυτην την φωτο. Φυσικα και δεν εχουμε “αρκετα”. Αρκετα θα εχουμε μονο οταν ο καθενας θα μπορει να διαλεγει την δουλεια που γουσταρει, δημιουργικη, χειρωνακτικη ή ακομα και ωκεανογραφος α λα Κουστω. Και τα υπολοιπα θα τα κανει ο αργαλειος που υφαινει μονος του – βλεπε Αριστοτελη.
*Εχω μια απορια γιατι θα το ελεγε κανεις Μετροπολις στα ελληνικα, λες και δεν ξερει τι σημαινει η λεξη. Αν η ταινια λεγοταν Athen θα την ονομαζαμε Ατεν ή Αθηνα?
Από τα παραπάνω συμπεραίνεις ότι “χρειάζονται περισσότερη ανάπτυξη οικονομίες μας”; Αυτό διαλέγεις να αναδείξεις; Ή μήπως το ότι οι οικονομίες μας έτσι όπως αναπτύχθηκαν οδηγούν τους ανθρώπους “πολύ μακριά από το να εκπληρώνουν τον σκοπό της ύπαρξής τους, ανθρώπους φυλακισμένους σε μια απίστευτη ρουτίνα”;
Θέλω να πω, το πρόβλημα των οικονομιών (των καπιταλιστικών, γι’ αυτές δε μιλάμε;) δεν είναι η έλλειψη ανάπτυξης αλλά η κατεύθυνση στην οποία αναπτύχθηκαν.
ΥΓ: Charlie Chaplin – Modern Times, άλλο ένα κορυφαίο δείγμα βωβού κινηματογράφου με πολιτικοκοινωνικό στίγμα.
Στο δυτικό κόσμο πάντως η φτώχεια έχει πάψει να είναι απόλυτο μέγεθος. Είναι πλέον μόνο συγκριτικό. Το διαιτολόγιο ενός Ευρωπαίου εργάτη πχ. είναι περισσότερο πλούσιο από εκείνο των βασιλιάδων της μεσαιωνικής εποχής. Το life-expectancy από 30-35 χρόνια το 1800 έχει φτάσει στα 80 σήμερα (UNPD 2002)
Η ρουτίνα υπήρχε στις γεωργικές οικονομίες περασμένων αιώνων και συνεχίζει να υπάρχει στις οικονομίες των υπηρεσιών σήμερα. Αν εξαιρέσουμε τις λίγες δημιουργικές εργασίες η δουλειά σαφώς περιέχει μεγάλη δόση ρουτίνας.
“Εχουμε κανει τεραστια βηματα προοδου απο τοτε. Αλλα δεν εχει τελειωσει ακομα η πορεια μας. Σε οποιον μου ξαναπει οτι δεν χρειαζονται αλλη αναπτυξη οι οικονομιες μας θα του δειξω αυτην την φωτο. Φυσικα και δεν εχουμε “αρκετα”. Αρκετα θα εχουμε μονο οταν ο καθενας θα μπορει να διαλεγει την δουλεια που γουσταρει, δημιουργικη, χειρωνακτικη ή ακομα και ωκεανογραφος α λα Κουστω. Και τα υπολοιπα θα τα κανει ο αργαλειος που υφαινει μονος του – βλεπε Αριστοτελη.”
Το παραπάνω είναι από τα καλύτερα καλέσματα για κομμουνιστική επανάσταση, στα αχνάρια του προγράμματος της Γκότα και του περίφημου, From each according to his ability, to each according to his need.
Πραγματικά σοκαριστικό!!
Από πού κι ως πού ένας Οικονομολόγος με ειδίκευση στις δημοπρασίες (και μόνο!) μας κάνει μια συγκριτική ανάλυση κινηματογραφικών έργων; Μήπως φτιάχνεις και βρύσες και ξεβουλώνεις και νεροχύτες in your spare time ρε πολύξερε;
Έλεος!
Από τότε που ο κινηματογράφος καταπιάνεται με θέματα που αφορούν την οργάνωση της παραγωγής, ανίδεε!
Σωστός!!
Η τέχνη απευθύνεται στο κοινό (και όχι σε ειδικούς) με σκοπό την άσκηση επιρροής στο θυμικό του. Ο δέκτης -το κοινό- ΣΑΦΩΣ και έχει δικαίωμα αξιολόγησης τη τέχνης (πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε μορφωμένους ανθρώπους οι όποιοι έχουν γνωρίσει ποικιλία ερεθισμάτων) και αυτό ανάλογα με την επίδραση που νοιώθει πως εκείνη έχει εκείνη στο θυμικό του. Σημασία δεν έχει τόσο τι πιστεύουν οι καλλιτέχνες για τη τέχνη τους αλλά τι πιστεύει το κοινό για εκείνη (δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως καλλιτέχνες με σπουδαίο έργο – από Warhol μέχρι Gaudi κτλ – αγαπούνται από το κοινό)
Το επιστημονικό έργο απευθύνεται σε ειδικούς (αν εξαιρέσουν την εκλαϊκευμένη επιστήμη) και η κρίση του είναι αδύνατη δίχως τη κατάλληλη γνώση.
Διότι φίλτατε Roger Ebert,
η αλλοτρίωση του ανθρώπου από την εξειδίκευση της παραγωγής ήταν σημαντικό συστατικό της Μαρξιστικής θεωρίας που είναι κατά βάση οικονομική θεωρία.
Αν ο φιλόσοφος Άνταμ Σμιθ, ο Μαθηματικός Τζών Νάς, ο ψυχολόγος Κάνεμαν, και άλλοι δεν είχαν ασχοληθεί με οικονομικά θέματα, τα τελευταία θα ήταν ως επιστήμη πολύ φτωχότερα. Το έχω πει πολλές φορές, και έχω αντιδικίσει με άλλους συντελεστές του μπλογκ, ότι η γνώση δεν είναι αποσπασματική. Ο Ντα Βίντσι ήταν ζωγράφος και μηχανικός και αρχιτέκτονας και πολλά άλλα, ο Ντεκάρτ φιλόσοφος αλλά και μαθηματικός, κ.ο.κ. Το γεγονός ότι χωρίσαμε την γνώση σε τομείς για παιδαγωγικούς σκοπούς δε σημαίνει ότι όσοι την αναζητούμε θα πρέπει να το κάνουμε μόνο στα στενά όρια του άμεσου γνωστικού μας αντικειμένου αγνοώντας τα όσα συμβαίνουν σε άλλους τομείς. Το αντίθετο, τέτοια έρευνα είναι σαφώς υποδεέστερη. Είναι σαν να προσπαθείς να παίξει ποδόσφαιρο με ένα πόδι μόνο.
http://www.youtube.com/watch?v=7AEG4sNotOc
Τιποτένιοι ανθρωπίσκοι δεν μπορείτε να κατανοήσετε το βαθύτερο νόημα της τέχνης
http://www.youtube.com/watch?v=p9oI7Fd3Uec
Τακη ωραιο το Μοδερν Τιμες αλλα δεν ειμαι σιγουρος οτι οι εικονες του με αγγιζουν τοσο.
σε οποια κατευθυνση και να αναπτυσσομασταν θα υπηρχαν ρουτινιαρικες δουλειες με το σημερινο επιπεδο αναπτυξης. Αν ειχαμε μαλιστα κεντρικο σχεδιασμο θα ειχαμε πεθανει στην βαρεμαρα, οπως ξερει καθε επισκεπτης της Σοβιετιας.
Κατα τα αλλα, νομιζω σου απαντησε ο επανεχνικοφ.
πελεριν
ναι ειδες, αρα ο Λανγκ πετυχε τον σκοπο του με την ταινια! :)
τωρα μεταξυ μας δεν βλεπω πως το να ζηταω περισσοτερη αναπτυξη για το καλο ολων μας ειναι κομμουνιστικο, αλλα δεν βαριεσαι, δεν εχει σημασια. Ισως χρειαζεται να χαλαρωσουμε λιγο παντως.
Εγώ είδα! Μόνο που η ταινία του Λανγκ ουδεμία σχέση έχει με τον μαρξιστο κομμουνισμό. Άλλωστε ήταν από τις αγαπημένες ταινίες των Ναζί. Ούτως ή άλλως αυτό είναι εμφανές και από την ταινία την ίδια αφού τελειώνει με “ταξική συνεργασία” (θεωρητική αρχή των Ναζί) κι όχι με “ταξικό πόλεμο” (θεωρητική αρχή των μαρξιστών). Δεν είναι τυχαίο επίσης πως η σύζυγος του Λανγκ τότε και σεναριογράφος ουσιαστικά της ταινίας ήταν συμπαθούσα των ναζί και μετέπειτα μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Τότε (1932 αν θυμάμαι καλά) την χώρισε και ο Λανγκ και κατέφυγε στις ΗΠΑ, αφού ήταν εκ μητρός εβραϊκής καταγωγής.
Τέλος η ταινία κατά δήλωση του σε συνεντεύξεις πολλά χρόνια μετά την δημιουργία της, και για τους παραπάνω λόγους, ήταν η πιό μισητή του.
Συμπερασματικά, άλλος ο σκοπός της ταινίας κι άλλο κατάλαβες εσύ. Πράγμα το οποίο επιβεβαιώνει βέβαια την μεταμοντέρνα θεωρία περί αυτονομίας του έργου τέχνης.
Τώρα για τα περί ανάπτυξης για το καλό όλων θα σου συνιστούσα να ξαναδιαβάσεις την Κριτική του προγράμματος της Γκότα του Μαρξ. Ίσως σου λυθεί η απορία γιατί το απόσπασμα που έβαλα από εσένα είναι κομμουνιστικό και ουδεμία σχέση έχει με τον φιλελευθερισμό. Όχι πως είναι υποχρεωτικό να είσαι φιλελεύθερος. Λέμε τώρα.
Μην ανησυχείς. Χαλαρός είμαι. Απλώς αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την χαλαρότητα.
@SG
Πολύ σωστά, κι αυτό γιατί υπάρχουν οι ανάλογοι άνθρωποι για να τις επανδρώσουν, όχι γιατί κάποιο άλλο οικονομικό σύστημα θα τις καταστούσε υπό εξαφάνιση.
@Epanenchnikof
Αληθές, αλλά ποιος μίλησε για φτώχεια; Για την εκπλήρωση του προσωπικού σκοπού του κάθε ανθρώπου μιλάμε. Ο οποίος – σκοπός – είναι ανεξάρτητος από φτώχειες και διατροφικές συνήθειες.
Σαφώς. Και η πιο δημιουργική εργασία, αν θες, ακόμα, εμπεριέχει ατελείωτη ρουτίνα. Δεν είναι αυτό το θέμα. Είμαστε πιο ελεύθεροι μετά από τόση ανάπτυξη και πρόοδο; Οπωσδήποτε! Έχουμε το δικαίωμα να χαρούμε αυτή την ελευθερία, όμως, ή αρκούμαστε στην ικανότητα να τη συνειδητοποιούμε;
Και από το Άβαταρ στην Ιουλία!
δεν σεπιασα Γιαννη.
πελεριν
ε καλα δεν ειναι και μυστικο οτι στις αρχες τους εθνικοσοσιαλισμος και κομμουνισμος μοιαζανε. Αλλα τελοσπαντων, δεν με νοιαζει ιδιαιτερα που το παει η ολη ταινια, μια σκηνη σχολιασα και με ελαφρια διαθεση.
ε δεν θελει και πολυ μεταμοντερνισμο για να το σκεφτεις, εδω υπαρχουν 16χρονα που νομιζουν οτι το I Still Haven’t Found What I’m Looking For ή το Wish You Were Here ειναι καψουροτραγουδα.
επειδη με τσιγκλας, ε οχι δεν πειστηκα με αυτο που λες αλλα ουτε θα μπορουσα ακομα και αν διαβαζα Μαρξ. Επειδη λεει κατι σημαινει οτι ειναι ασυμβατο με μια άλλη κοσμοθεωρια? Και ποια κοσμοθεωρια ειναι αραγε εναντια στην ευημερια των ανθρωπων και την αναπτυξη της προσωπικοτητας τους (πως λεγεται το Entfaltung ρε θαναση?). Γιατι για αυτο μιλαω, αν δεν το καταλαβες.
ΥΓ κατι δεν παει καλα με το νεστινγκ των σχολιων.
Ο κάμερον έχει φαντασία, αλλά δεν έχει αισθητική κατά την γνώμη μου.
Ο Λανγκ έχει και τα δύο.
Το άβαταρ εντυπωσιάζει με την τεχνολογία του (χωρίς 3D θα ήταν ένα παντελώς αδιάφορο blockbuster στυλ μέρα ανεξαρτησίας ή αρμαγεδδόν και ούτε καν) και είναι φανερό ότι οι δημιουργοί αφιέρωσαν χρόνο και σεβάστηκαν τον θεατή.
Μετά από 30 χρόνια, ο μόνος λόγος που θα το θυμόμαστε (αν δηλαδή) είναι η τεχνολογική καινοτομία του.
Το μετρόπολις από την άλλη είναι ένα έργο τέχνης, δηλαδή συγκινεί και προβληματίζει, και γι’αυτό είναι ζωντανό ακόμα και σήμερα – δεν είναι μια ιστορική σημείωση απλά.
Ο Λανγκ χρησημοποιεί τεχνολογία αιχμής για την εποχή, αλλά με τρόπο τέτοιο που να εξυπηρετεί την σύλληψη του. Ο κάμερον από την άλλη, δεν έχει σύλληψη: χρησημοποιεί τεχνολογία αιχμής απλά.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό στην εικόνα των δύο ταινίων: δείτε την γεωμετρία και την οικονομία του Λανγκ. Και οι δύο ταινίες έχουν μια επίκή διάσταση.Το μετρόπολις το πετυχαίνει αυτό με την αφαίρεση και την ευρηματικότητα (πχ οι εργάτες που περπατούν συγχρονισμένα), το άβαταρ -επειδή δεν έχει αυτές τις αρετές- με τον φραμπαλά.
Η φύση και τα “τέρατα” στο άβαταρ έχουν άθλια σχεδίαση (είναι σαν να έχουν βγει από φτηνιάρικο computer game ή εξώφυλλο μέτα-τόλκιεν fantasy novel 800 σελίδων που διαβάζει topless 50χρονη γραμματέας με ξεπερασμένο tribal tatoo σε πισίνα ξενοδοχείου 3 αστέρων στην ρόδο)και άσχημο χρωματισμό (πολλά και φανταχτερά χρώματα άσχετα μεταξύ τους, τεχνίκη που έχουμε ήδη δει στον ελληνικό κινηματογράφο, στο “Η Αλίκη στο Ναυτικό”, πρώτη έγχρωμη ταινία του φίνου που για τον λόγο αυτό την είχε γεμίσει στα χρώματα).
Τις εξαιρετικές σκηνές μάχης προδίδουν οι ψυχολογικά ανύπαρκτοι ήρωες.
Φανταστείτε όμως τι έχει να γίνει αν η τεχνολογική δεξιοτεχνία του κάμερον πέσει στα χέρια ενός εγγράματου δημιουργού!!
Πάντως είναι απίστευτα τα επιτεύγματα του κιν/φου της βαϊμάρης – αν το καλοσκεφτείτε μάλιστα δεν βρήκαν συνέχεια, παρά αυτά που λένε για film noir, horror κτλ.
Για το άλλο που γράφεις τώρα, σχετικά με την φύση της εργασίας και οικονομίας σήμερα:
ΑΠό χθες ήθελα να γράψω αυτό το σχόλιο για τις δύο ταινίες, δεν πρόλαβα γιατί έπρεπε να παρεβρεθώ σε ένα meeting σχετικά με ένα νέο ερευνητικό project που αναλαμβάνει το τμήμα μου.
Kαι ενώ η παχουλή αλλά ψιλοσέξυ go-getter παρουσιάζε στο powerpoint την εργασία έχοντας σαν δεύτερο βιολί την καταθλιπτική συνεργάτιδα της που έχει βγει από ταινία του Todd Solondz και ίσως την γουστάρει ο φλώρος που δεν μιλάει σκεφτόμουν, καθώς έκανα ότι κοιτάω με ενδιαφέρον τον φάκελο για data, ότι “το σύστημα” μας παράγει ασύλληπτες ποσότητες μαλακίας.
90% αυτών που παράγουμε είναι μπούρδες, το μόνο νόημα τους είναι να Set the wheels in motion, δηλ. να έρθει αυτή η γκομενίτσα από την ελβετία εδώ να μας παρουσιάσει το powerpoint, στο οποίο σίγουρα έφαγε μια μέρα μέχρι να χωρέσει το logo και την γραφική παράσταση χωρίς να μικρύνει πολύ τα γράμματα σε ένα slide.
Ένας κινέζος τώρα βιδώνει μια βίδα σε ένα μπρελόκ που φωσφωρίζει και παίζει την ενάτη συμφωνία όταν ανοίγει η πόρτα για να το πουλήσει σε ένα ψιλικατζή στο περιστέρι από όπου θα το αγοράσει ο παππούς ενός πεντάχρονου μαζί με 10 φάρμακα από τα οποία 8 δεν έχουν ένδειξη, από τα 2 το ένα θα το παίρνει στην χάση και στην φέξη και το άλλο επειδή κάποιος στην άλλη άκρη του κόσμου έγραψε ένα paper που λέει ότι it might be good και ο γιατρός του το διάβασε κατά τύχη ενώ έψαχνε για κάτι άλλο. Αύριο ο παππούς θα πεθάνει από φυσικά αίτια, ο μπόμπιρας θα ξεχάσει το μπρελόκ στο μετρό και από τότε θα διαγραφεί από την μνήμη του και κάποιος σε κάποιο σημειο του κόσμου θα γράψει ότι η αγωγή του παππού τελικά might be wrong, αφού θα έχει υποστεί αλλά δέκα βαρετά μήτινγκ και μόνιτορινγκ, ίσως από την ίδια ξανθιά που φαίνεται τόσο να enjoy αυτό που κάνει σε βαθμό που να πιστέυω ότι ψηφίζει FDP.
They sentenced me to twenty years of boredom
For trying to change the system from within
σκέφτηκα, αν και για εμένα ισχύει μάλλον ο πρώτος στίχος μόνο
“που διαβάζει topless 50χρονη γραμματέας με ξεπερασμένο tribal tatoo σε πισίνα ξενοδοχείου 3 αστέρων στην ρόδο”
Μην το αφήνεις στη μέση. Βάλε και το βαρβάτο καμάκι που δουλεύει στο μπαρ της πισίνας!
“παχουλή αλλά ψιλοσέξυ go-getter”
Πόσο παχουλή; Γιατί οι αντίστοιχες εικόνες που έχω είναι υστερικές στα όρια της ανορεξίας, overachievers και back stabbers. Μπιρμπίλη ένα πράγμα!
ΥΓ: Για τα περί οικονομίας που λες σίγουρα θα έχεις διαβάσει αυτό: http://freedomsadvocate.com/files/ref/Read-FEE-IPencil.pdf. Τόσο ταπεινό, τόσο ασήμαντο όσο ένα μολύβι, κι όμως τόσοι άνθρωποι δουλεύουν σε όλο τον κόσμο, ζουν τις οικογένειες τους από αυτό, πάνε στο σινεμά και βλέπουν ταινίες, κάνουν βόλτες. Κί όλα αυτά για να φτιάχθεί ένα ασήμαντο μολύβι.
Snaporaz,
θα πλήρωνα για να σε διαβάζω! :)
pelerin
όντως το παχουλή δεν ταιριάζει με το όλο πακέτο, αλλά έτσι είναι, οπότε έτσι το λέω. Μπορεί ίσως και γι’αυτό να μου φάνηκε ψίλοσεξυ (πρέπει να το ψάξω αυτό)
Γαμάτο το I,pencil, δεν το ήξερα!
Κώστα ευχαριστώ για τα καλά λόγια!
Σναπ γενικα συμφωνω περι Καμερον αν και υπερβαλεις οτι δεν εχει ταλεντο, ξαναδες ας πουμε το Abyss που ειναι ταινιαρα.
αλλα ο Λανγκ, ισως λογω αλλων εποχων, ισως λογω διαφορετικης ανατροφης, πραγματικα με αγγιζει πιο πολυ με δυο-τρεις απλες σκηνες. Παρεπιμπτοντως το βιντεο του Radio Ga Ga ξεκινα με τις σκηνες των εργατων απο το Μητροπολις, δεν το θυμομουν
http://www.youtube.com/watch?v=rBUr1pSWTVI
αυτο δεν ειναι προβλημα, φτανει να μας αρεσει να παραγουμε μπουρδες και να αρεσουν και σε αλλους. Αυξανεται το ΑΕΠ και ειμαστε ολοι χαρουμενοι :)
Κατα τα τα αλλα ωραια τα λες και απορω ποτε θα τελειωσεις κανα σεναριο για ταινια επιτελους!
Kαλά Σωτήρη r u crious; Ποιο abyss μου λες, το απόλυτο αριστούργημα του καμέρονως είναι φυσικά ο Εξολοθρεφτής 2.
Υπάρχει έστω και ένα άτομο της γενιάς μας που δεν έχει πάρει ύφος Σβαρτζενέγκερ όταν μπαίνει στο κλάμπ ανάμεσα στο τρελαμένο πλήθος ενώ οι G n’ R παίζουν το You could be mine; (εγώ ρούφαγα και τα μάγουλα θυμάμαι για καλύτερη προσομοίωση, αν είσαι τελειομανής αυτά συμβαίνουν)
Υπάρχει καλύτερος ορισμός του χαρντ ροκ από τον ανέκφραστο Σβαρτζενέγκερ με την δίκανη πάνω στην μηχανή με μαύρο γυαλί-καθρέπτη και δερμάτινο να κυνηγάει πάνω στην γέφυρα την νταλίκα;
Θυμίζω ότι την ίδια περίοδο, εκτός από το you could be mine, είχε κυκλοφορήσει και το enter sandman με το γαμάτο βίντεο, όταν το mtv είχε λόγο ύπαρξης (τα καυλοτικότερα βίντεοζζζζ πάντως ήταν αυτά των aerosmith με την Λιβ, ιδίως το αγαπημένο μου crazy που μαζεύουν τα γκομενάκια τον τσοπάνη και το σκάνε με το κάμπριο). Λίγο μετά νομίζω σκάει και η άλλη κομματάρα, το afraid to shoot strangers. Το mtv είχε και μεταλλοεκπομπή που παρουσίαζε μια ψευδομεταλλού σούπερ σέξυ.Παράλληλα στην τηλεόραση έπαιζε Παντρεμένοι με παιδιά και στα coin op λίγα χρόναι πριν είχε κυκλοφορήσει το έπος Double Dragon.
Μιλάμε τα ζήροουζ δεν υπάρχουν, τα βλέπω και τα λυπάμαι να προσπαθούν να βγάλουν γκόμενα από το facebook…
Για το σενάριο τώρα, μην γελάσεις, αλλά πριν κανά μήνα το πήρα σοβαρά το θέμα και είπα θα κάτσω να γράψω κάτι-έβαλα και στόχο 5 σελίδες ανά (νορμάλ) εφημερία.
Φαντάσου τώρα να μπει καμμιά νοσοκόμα και να με ρωτήσει τι γράφω.
It’s an underground intellectual’s site about reform in modern greece θα της πω για να την ψαρώσω.
Αν και μια πρέπει να είναι μεταλλού, την έχω κόψει – αν και με τις γυναίκες ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να θεωρεί καλύτερο μέταλ γκρούπ τους Bon Jovi οι οποίοι ούτε στο top-5 των περμανάντ δεν μπαίνουν.
Γιατί το 2 και οχι το 1 ρε Σναπ? Επειδή είμαι αρκετά μεγάλος να έχω δει το 1 στο σινεμά, ήταν απίστευτα σκηνοθετημένη για την εποχή της. Η εικόνα μέσα από τα μάτια του σάιμποργκ-Άρνολντ ήταν απίστευτη!
Για τους G n’ R βασικά και το you could be mine.
Το 1 σήμερα δείχνει κάπως τα χρόνια του, αλλά είναι οπωσδήποτε ταινιάρα.
Δεν ξέρω αν είχες προλάβει και το Άλιεν 1.
Κατά την γνώμη μου αυτό είναι το απολύτο αριστούργημα στο sci-fi/horror με άπιαστη σκηνοθεσία (ολόκληρο το άλιεν το δείχνει ελάχιστες φορες, για να μην μιλήσω για την αρχική σκηνή που όλοι κοιμούνται και η κάμερα περιγράφει τον χώρο!!). Ο κάμερον τα έκανε μούσκεμα στο Άλιεν 2 – κάνε σύγκριση τώρα ατμόσφαιρα το 1 με το 2.
Πάντως και αυτή η περίοδος που αναφέρεσαι έχει τεράστια αριστουργήματα, helloween, texas chainsaw , nightmare on elm street, the thing κτλ.
Ρησπέκτ.
Το Τ1 ειναι ας πουμε πρωτοποριακη ταινια, αλλα οχι κλασικη, το Τ2 μπορεις να το δεις οσες φορες θες και θα το βλεπεις και σε 20-30 χρονια φανταζομαι (δυστυχως δεν το ειδα στο σινεμα γιατι δεν ημουν ετοιμος οταν περασαν να με παρουν και εφυγαν. Μεγαλο κριμα.).
Αλλα ενω ειναι κλασικη ταινια δρασης με εξαιρετικα memorable σκηνες (οταν πηγα στο ΛΑ εψαχνα για τρια πραγματα, το ποταμι που εγινε το κυνηγητη στο Τ2, την θέα που αραζει ο ΝτεΝιρο με την τυπισσα απο το Heat και την τοποθεσια που θα μπορουσε να μπει η εισαγωγικη σκηνη απο το Blade Runner), δεν με αγγιζει οσο το Abyss νομιζω, που εχει τελος παντων και καποια ηθοποιια (τρομερος ο Χαρρις), καποιες ιδιαιτερες προεκτασεις, ασε που εχω μανια με το νερο.
Το Αλιεν ειναι οντως επικο, το Αλιενς δεν ειναι τοσο καλο για εναν απλο λογο, δεν το εκανε ο Σκοττ, που οχι μονο ειναι μαλλον γενικα καλυτερος, αλλα ηταν και σε πιο ωριμη φαση.
Το thing χαιρομαι που το χεις δει, ειναι σχετικα σπανιο να το χει δει καποιος, αλλα μαρεσει, πολυ ατμοσφαιρικο.
οχι ρε συ, εγω με τον Τζων Κοννορ ταυτιζομουν πιο πολυ, υφος, κουρεμα, μηχανη, easy money…
Και μια που αρχισαμε, προτεινω το Shutter Island ανεπιφυλακτα, πολυ καλο, το ντου Σκορσεζε-ΝτιΚαπριο παει απτο καλο στο καλυτερο.
ΥΓ crazy, οντως κλασικο και αυτο :)