Ο δικός μου Μαραθώνιος

Ε, ναι λοιπόν. Τα κατάφερα! Πήρα και εγώ μέρος στον 32ο Αυθεντικό Μαραθώνιο και τερμάτισα.

Αποβραδίς είχα πάρα πολύ άγχος. Βλέπεις, δεν είχα προπονηθή σχεδόν καθόλου, δεν είχα στο μυαλό μου τον αγώνα και τώρα ένιωθα ότι με πιάνανε με τα βρακιά κατεβασμένα. Λίγος ύπνος λοιπόν και εγερτήριο στις 0500. Ντύνομαι και φεύγω για Σύνταγμα. Εκεί μαζεύονται χιλιάδες συνδρομείς και το κλίμα φτειάχνει σιγά σιγά.

Ώρα 0600. Ενώ κάπου πίσω από την Βουλή σκάει λίγο φως, περνά από μπροστά μας ένα σμαρτάκι. Ο συνοδηγός φωνάζει:

Ε μαραθωναίοι μαλάκες, ξενύχτια, αλκοόλ και γκόμενες!

Ο τύπος προφανώς επέστρεφε από μπουτίκ μπουζουκίων. Δεν μπορώ να μην του δώσω και ένα δίκιο.

Επιβιβαζόμαστε στα λεωφορεία και φεύγουμε για Μαραθώνα. Στην διαδρομή προσέχω για πρώτη φορά τον δρόμο και μου κόβονται τα γόνατα: πού ήταν όλες αυτές οι ανηφόρες και δεν τις είχα προσέξει τόσα χρόνια; Εγώ θα τις τρέξω αυτές;

Ώρα 0700, το στάδιο του Μαραθώνα. Είναι μια υπέροχη καινούργια μέρα! Ο κόσμος μυρμηγκιάζει στην αφετηρία. Ένα πολύχρωμο φίδι τροχαδίζει στο στάδιο για ζέσταμα. Από τα μεγάφωνα ανακοινώσεις, μουσικές, ο χορός ο ικαριώτικος και ο αναπόφευκτος Ζορμπάς. Κάπου παίρνει το μάτι μου την Δούρου, ο αέρας μυρίζει βαζελίνη. Όλες οι φυλές του Ισραήλ βγάζουν φωτογραφίες, αυτοσυγκεντρώνονται, γελάνε, χαζολογούν. Οι Κινέζοι ξεδιπλώνουν την σημαία τους. Μια κυρία τρέχει για τον άντρα της, που τον έχασε πέρσι. Ένας Φινλανδός ξυπόλυτος. Ένας τσολιάς μιλάει στο κινητό του. Οι Νιγηριανοί. Ένας Σιχ με πορτοκαλί τουρμπάνι και τεράστια γενειάδα. Ένας Γιαπωνέζος σε καροτσάκι. Τόσα πρόσωπα, τόσοι άνθρωποι, τόση χαρά.

Εγώ είμαι στους τελευταίους. Είμαστε οι δυναμικοί βαδιστές, οι περισσοβαρείς και αργόσχολοι του Μαραθωνίου, οι πρωτάρηδες και οι ερασιτέχνες. Φεύγουμε στις 0924. Και είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, μια γιορτή όλων των ανθρώπων.

5ο χιλιόμετρο, τύμβος του Μαραθώνα. Δεν είχα πάει ποτέ μου! Τα παιδάκια μοιράζουν κλαδιά ελιάς, πολλοί τα βάζουν πάνω τους, για να τα κουβαλήσουν μέχρι το Στάδιο. Αριστερά και δεξιά, εκτός από τους ντόπιους με τις σημαίες, μας παρατηρούν και Ινδοί και Πακιστανοί και Μπανγκλαντοί εργάτες, εκείνοι που δουλεύουν τις σαλάτες Μαραθώνα που αγοράζουμε στην λαϊκή. Πίσω από τις μάντρες κρώζουν γαλιά. Μας κοιτάζουν ανέκφραστοι, σαν να ερχώμαστε από άλλο κόσμο. Ίσως να είναι αλήθεια.

Προσπερνώ τον παππού που τρέχει καλυμμένος με σημαίες και με την επιγραφή ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ στο στήθος. Κάτι Γερμανοί είναι ντυμένοι οπλίτες, Ρωμαίοι λεγεωνάριοι μάλλον θα έλεγα, αλλά δεν πειράζει. Μετά το 7ο χιλιόμετρο μπαίνουμε στην Νέα Μάκρη. Ο ήλιος είναι αρκετά δυνατός και ενοχλητικός. Μέσα στην πόλη πολύς κόσμος, κολλάμε πέντε στα παιδάκια που μας περιμένουν στην άκρη του δρόμου, “μπράβο σας” φωνάζουν οι γιαγιάδες, “καλημέρα, καλημέρα!” απαντάμε εμείς.

Τα πρώτα 10 χιλιόμετρα της διαδρομής κυλάνε νεράκι, ο δρόμος είναι ίσιος και εύκολος, εκπνέω κάθε δεύτερο αριστερό, ενυδατώνομαι, δεν λαχανιάζω. Τρέχω σχετικά σιγά, κρατάω δυνάμεις σκέφτομαι. Στην Ραφήνα τα μεγάφωνα πρωτοτυπούν λίγο: αντί για Ζορμπά θεώρησαν καλό να βάλουν κάποιο σκυλοτράγουδο, δεν το συγκράτησα, συμπαθάτε. Ο δρόμος έχει πλέον κάποιες ανηφορούλες, αλλά λίγα πράγματα.

Σιγά σιγά κουράζομαι. Η έλλειψη προπόνησης φαίνεται, θέλω διάλειμμα. Στο πέρασμα του ημιμαραθωνίου σταματάω. Έχω πάει καλά για τα δικά μου δεδομένα, κάνοντας καλύτερη προσωπική επίδοση με 2:20:47, και τώρα θέλω ξεκούραση. Περπατώ τα χιλιόμετρα 21-23, τρέχω τα 23-25, περπατώ πάλι τα 25-27. Στην Παλλήνη μια κυρία κρατά μια πινακίδα: “Don’t walk, people are watching!”. Διάολε, σε χτυπάει στο φιλότιμο.

Τρέχω πάλι τα χιλιόμετρα 27-29. Περνάμε τον Γέρακα και βλέπω μπροστά μου μια μαμά με τα παιδάκια της. Περιμένουν τον μπαμπά, που τυχαίνει να φτάνη εκείνη την στιγμή. Τα παιδιά ξετρελαίνονται, τρέχουν και τον αγκαλιάζουν ουρλιάζοντας. Πόσο ζηλεύω, μου λείπουνε και μένα τα παιδιά μου, οι πατούσες μου καίνε. Σφίγγω τα δόντια.

Πλησιάζοντας στον Σταυρό, δεν μπορώ παρά να περπατήσω τα χιλιόμετρα 29-31 με τις μεγάλες ανηφόρες. Αλλά όταν βγαίνω επάνω, τι ηδονή είναι αυτή! Μπροστά μου ολόκληρη η Μεσογείων, άδεια, κατηφορική, φιλόξενη!

Αρχίζω πάλι να τρέχω. Θεέ μου, δεν θα το χάσω τώρα, αποκλείεται να το χάσω. Μπροστά από την ΕΡΤ κάποιοι φωνάζουνε “Κάτω η Χούντα”. Στην Αγία Παρασκευή κόσμος μας χειροκροτεί και φωνάζει “λίγο έχετε ακόμα!”. Ναι, λίγο, αλλά ποτέ τόσο λίγο δεν ήτανε τόσο πολύ. Στο 34ο περπατώ πάλι άλλο ένα χιλιόμετρο. Τα πόδια μου φωνάζουν “πονάω!”. Ο ήλιος με τυφλώνει. Κατάρα. Τρέχω πάλι, αφήνομαι στον κατήφορο, μετράω τις ανάσες μου, λογαριάζω την απόσταση. 36, 37, 38. Μετά την υπόγεια διάβαση της Κατεχάκη, δεν αντέχω και περπατώ ένα τελευταίο χιλιόμετρο, το 39ο, αυτό με την τελευταία ανηφόρα στην Φειδιππίδου.

Και επιτέλους βγαίνω στην Βασιλίσσης Σοφίας. Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα, κανείς δεν εγκαταλείπει στα τελευταία τρία χιλιόμετρα. Η πόλη άδεια είναι πανέμορφη, στο Μέγαρο Μουσικής πίνω το τελευταίο νερό μου (πόσο ντρέπομαι να πετάω κάτω τα μπουκάλια!) και η πινακίδα γράφει πια 40. Ναι, ναι! Στο Χίλτον στρίβω δεξιά, πλησιάζω, το μυαλό μου έχει αδειάσει και σκέφτομαι μόνο τον τερματισμό. Βλέπω από μακριά την αψίδα στην στροφή της Ηρώδου Αττικού, δεν το πιστεύω, βρίσκω νέες δυνάμεις και τρέχω, τρέχω, στρίβω στην γωνία του Εθνικού Κήπου και η μουσική στο κεφάλι μου παίζει αυτό:

Τι υπέροχο συναίσθημα! Κατηφορίζω την Ηρώδου Αττικού, στο βάθος μαντεύω το Στάδιο. Ένας ακριβός φίλος έχει έρθει να με δη, τον χαιρετώ και συνεχίζω. Τα τελευταία 200 μέτρα είναι τα πιο δύσκολα, μα την αλήθεια. Πονάω παντού, αλλά θέλω να τα δώσω όλα. Και ναι, τερματίζω, με μια απερίγραπτη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Ή έτσι το φαντάζομαι δηλαδή.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συνδρομείς του 32ου Αυθεντικού Μαραθώνιου, στους διοργανωτές και εθελοντές. Ήταν μια συγκλονιστική εμπερία! Η αλματώδης μάλιστα ανάπτυξη του δρομικού κινήματος στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δείχνει τι σημαίνει πράγματι λαϊκός αθλητισμός, όπου φορείς, σύλλογοι, αθλητές που μαγνητίζουν, εταιρείες που διαφημίζονται και χορηγούν, τοπικές αρχές που διοργανώνουν διαδίδουν ένα εύκολο και φτηνό τρόπο άθλησης για τις ηλικίες 17-77.

Από την μεριά μου, είμαι σχετικά ικανοποιημένος. Πώς να μην είμαι, αφού τερμάτισα! Βέβαια, ο τερματισμός μου στην θέση 7747 είναι παραπλανητικός. Στην πραγματικότητα, πήρα το χρυσό μετάλλιο στα +100 κιλά!

Και του χρόνου λοιπόν! :-)