Η ουσία του ζητήματος που προέκυψε με την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο είναι κατά την γνώμη μου η εξής:
Από την συνέντευξη της δημιουργού στην popaganda το πιο ουσιαστικό σημείο είναι εκεί που την ρωτάει ο δημοσιογράφος ποια είναι η γνώμη της για την μη αποδοχή εκ μέρους του Ξηρού της δυνατότητας να αποφυλακιστεί με βραχιολάκι. Η δημιουργός αμήχανα και απροετοίμαστα προσπερνάει τις γελοίες παραθρησκευτικές θεωρίες συνωμοσίας του Ξηρού και στην συνέχεια προσπαθεί να τον παρουσίασει σαν ένα φιλομαθή ερασιτέχνη διανοούμενο που βρίσκει παρηγοριά στον Πιραντέλλο.
Η δημιουργός, από πλευράς δραματουργίας, είχε μπροστά στα μάτια της ένα θησαυρό που τις παρέχει ένα τεράστιο φάσμα εξαιρετικά ενδιαφεροντων θεμάτων, από τον δήμιο που αυτοτυφλώνεται κατά την βιαιοπραγία μέχρι τον μασκοφόρο ήρωα στον οποίο προσβλέπουν οι απογοητευμένοι από τις διεφθαρμένες εξουσίες απλοί άνθρωποι, που όμως, όταν φύγει η μάσκα, έχει την γαϊδουρομουτσουνάρα του Ξήρου και όταν ανοίγει το στόμα λέει τα λόγια παραθρησκευτικού ευαγγελιστή από την μεταμεσονύχτια ζώνη των τσοντοκάναλων.
Οπώς και να έχει, ο Ξηρός που η ίδια βλέπει, δεν υπάρχει – για να το πούμε με τα λόγια του μεγάλου ζωγράφου: κυρία μου, αντί να μετατρέψετε την τελεία σε ήλιο, μετατρέψατε τον ήλιο σε τελεία.